Η εορτή του προστάτου των ναυτικών Αγίου Νικολάου στον Πειραιά (ΦΩΤΟ)

  

Με τη λαμπρότητα και την ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια που αρμόζει εορτάστηκε και φέτος η μνήμη του προστάτου Αγίου της ναυτοσύνης στο πρώτο λιμάνι της χώρας, τον Πειραιά, Νικολάου Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας.

Στον Πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου, συμπολιούχου Πειραιώς την παραμονή της εροτής, Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2024, τελέστηκε η Ακολουθία του Εσπερινού Χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ και συγχοροστατούντος του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Αχελώου κ. Νήφωνος, βοηθού Επισκόπου και Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, ο οποίος κήρυξε και το Θείο Λόγο.

Χθες, Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2024, το πρωί τελέστηκε τρισαρχιερατική Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θηβών κ. Γεωργίου και συνιερουργούντων του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ και του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Αχελώου κ. Νήφωνος.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ευχαριστώντας εκ βάθους καρδίας τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας κ. Γεώργιο για την παρουσία του και την αδελφική του αγάπη, τον κάλεσε να αναλάβει την διακονία του Θείου Λόγου.

Κατά τη διάρκεια του κηρύγματός του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας κ. Γεώργιος ευχαρίστησε θερμά τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ για την τιμητική πρόσκληση να συμμετάσχει στον εορτασμό του Αγίου Νικολάου, εξέφρασε ευχές προς τον νέο Επίσκοπο Αχελώου, καθώς και προς τους Ιερείς του Ναού.

Αναφερόμενος στον τιμώμενο Άγιο Νικόλαο, τόνισε τη σπουδαιότητά του ως κυβερνήτη και καθοδηγητή στη ζωή των πιστών, σημειώνοντας την προστασία που παρέχει στις τρικυμίες της ζωής μας. Έκανε λόγο για την συμμετοχή του Αγίου στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο, τη γενναιότητα που επέδειξε έναντι των αιρετικών, αλλά και για την θαυματουργική παρέμβασή του υπέρ αθώων και αδικημένων.

Στην συνέχεια ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θηβών κ. Γεώργιος υπογράμμισε τη σύνδεση του Αγίου Νικολάου με τους ναυτικούς και τη θάλασσα, αναφέροντας χαρακτηριστικά θαύματα, όπως τη διάσωση ναυαγών, καθώς και την προστασία πλοίων από καταιγίδες και άλλες δυσκολίες. Κάλεσε τους πιστούς να τιμήσουν τον Άγιο Νικόλαο όχι μόνο ως ιστορική μορφή, αλλά ως πνευματικό πρότυπο, ενώ υπενθύμισε τόσο τη σημασία της πίστης και της προσευχής στη δύσκολη καθημερινότητά μας, όσο και την ανάγκη εσωτερικής ετοιμότητας εν όψει των Χριστουγέννων, προτρέποντας όλους να αποφύγουν τον επιφανειακό εορτασμό της μεγάλης Δεσποτικής Εορτής.

Τέλος, ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στον προστάτη Άγιο της ναυτοσύνης ως υπερασπιστή των αδικημένων, ο οποίος προσφέρει παρηγοριά στους πιστούς για τα προβλήματα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην καθημερινή τους ζωή.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας κ. Γεώργιος ευχαριστώντας και πάλι τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ για την πρόσκληση του συνεορτασμού, ευχήθηκε σε όλους, κληρικούς και λαϊκούς, δύναμη και ευλογία.

Στις 15:30 πραγματοποιήθηκε η λιτάνευση της Ιεράς Εικόνος του προστάτου των ναυτικών Αγίου Νικολάου, στους κεντρικούς δρόμους του πρώτου λιμένος της χώρας, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νικαίας κ. Αλεξίου, συμπαραστατουμένου υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ και του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Αχελώου κ. Νήφωνος.

Προ της Απολύσεως ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ αρχικά ευχαρίστησε θερμά τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Νικαίας κ. Αλέξιο για την παρουσία του, τονίζοντας ότι είναι ο υλικός και πνευματικός σιτοδότης της Μητροπολιτικής του περιφέρειας, αλλά και τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Αχελώου κ. Νήφωνα που ως συγκυρηναίος αναλαμβάνει στους ώμους του το έργο της διαποιμάνσεως της τοπικής μας Εκκλησίας.

Αναφερόμενος στον τιμώμενο Άγιο Νικόλαο, «ο οποίος έζησε στις αρχές του 4ου αιώνος», επεσήμανε ότι δεν υπέστειλε τη σημαία της πίστεως και δεν θυσίασε στα είδωλα της εποχής. Σημείωσε πως ράπισε τον αιρεσιάρχη Άρειο, φυλακίστηκε, αλλά δεν πτοήθηκε γιατί είχε κοινωνία με τον Δημιουργό των απάντων.

Ο Σεβασμιώτατος υπογραμμίζοντας πως τιμούμε τον Άγιο Νικόλαο γιατί δεν πούλησε την ψυχή του στον κόσμο αυτό της φθοράς, αλλά είδε την αλήθεια των πραγμάτων, τόνισε ότι και σήμερα εμπνέει, οδηγεί, θαυματουργεί και μυροβλύζει. «Υποκλινόμαστε σήμερα ενώπιον του», είπε χαρακτηριστικά, συμπληρώνοντας παράλληλα πως αυτό δεν αρκεί και πως πρέπει η ζωή του Αγίου να γίνει παράδειγμα για όλους μας.

«Να ένα παράδειγμα για τον βίο μας στη σημερινή εποχή», είπε ο Σεβασμιώτατος, προτρέποντας όλους να αντισταθούν, «εμπνεόμενοι από τον Άγιο Νικόλαο, τον προστάτη της ναυτοσύνης που έγινε ορόσημο και ίνδαλμα για μια πραγματική βίωση της ζωής».

Τέλος, ο Σεβασμιώτατος ευχαρίστησε θερμά τον πιστό λαό και τους κληρικούς της τοπικής μας Εκκλησίας και ιδιαίτερα τον Πρωτοπρεσβύτερο Ανδρέα Μαρκόπουλο, προϊστάμενο του Καθεδρικού Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου για την διοργάνωση της πανηγύρεως του συμπολιούχου του Πειραιά.

Παροτρύνοντας όλους «να μην κάψουμε θυμίαμα στα καινούργια είδωλα που θέλουν να μας αλλοιώσουν» ευχήθηκε «Καλά Χριστούγεννα!».

Παρέστησαν: ο Υφυπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής Στέφανος Γκίκας ως εκπρόσωπος της Κυβέρνησης, Βουλευτές από την Α΄ και Β΄ Πειραιώς, ο Δήμαρχος Πειραιά Γιάννης Μώραλης, η Αντιπεριφερειάρχης Πειραιά Σταυρούλα Αντωνάκου, ο Αρχηγός του Λιμενικού Σώματος Αντιναύαρχος Γεώργιος Αλεξανδράκης, ο Αντιπεριφερειάρχης Πολιτικής Προστασίας Λεωνίδας Μανωλάκος, οι Υπαρχηγοί του Λιμενικού Σώματος Δρόσος Ρεϊζης και Τρύφωνας Κοντιζάς, ο Διοικητής της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων Υποναύαρχος Φώτης Μπότσας, ο Γενικός Γραμματέας της Πανελλήνιας Ναυτικής Ομοσπονδίας Εμμανουήλ Τσικαλάκης, ο Πρόεδρος της Ενώσεως Πλοιάρχων Παναγιώτης Γιγής, ο Γενικός Διευθυντής της Αστυνομίας Πειραιά Ταξίαρχος Αριστείδης Λυμπεράτος, ο Κεντρικός Λιμενάρχης Πειραιά Δρακούλης Κούβαρης, ο Επιπυραγός Μιχαήλ Γαρίδης ως εκπρόσωπος της Πυροσβεστικής Διοίκησης Πειραιά, ο Διοικητής Τροχαίας Πειραιά Σιλβέστρος Καραγιάννης, Πρόεδροι και Εκπρόσωποι Ναυτικών Σωματείων και Συλλόγων, Αντιδήμαρχοι Δημοτικοί Περιφερειακοί και Κοινοτικοί Σύμβουλοι του Πειραιά, Αντιπροσωπεία του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, ο Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Πειραιά Νίκος Πλατανησιώτης. Τιμές απέδωσαν: οι φιλαρμονικές του Λιμενικού Σώματος και του Δήμου Πειραιά, Αγήματα του Πολεμικού Ναυτικού, του Λιμενικού Σώματος και Φοιτητές της Σχολής Εμποροπλοιάρχων Ασπροπύργου, καθώς και η μαθητιώσα νεολαία.

Δείτε πλούσιο φωτογραφικό υλικό από την Ακολουθία του Εσπερινού ΕΔΩ, από τη Θεία Λειτουργία ΕΔΩ και από την λιτάνευση της Ιεράς Εικόνος ΕΔΩ.

 

ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2024 Ι΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιγ΄ 10-17) (Εφεσ. β΄ 14-22)

  

Ουράνιες ανατάσεις

«Γύναι, απολέλυσαι της ασθενείας σου»

  Ο άνθρωπος στην κατά φύση κατάστασή του δεν μπορεί παρά να αναζητεί την αγάπη του Θεού. Σε μια διάσταση που αισθάνεται ότι καταξιώνεται η ύπαρξή του και αποκτά μια μοναδική πληρότητα. Και αυτό, όσο κι αν οι δυσκολίες και οι δοκιμασίες της ζωής ξεδιπλώνονται καθημερινά σε κάθε βήμα και σε κάθε στιγμή της πορείας του. Η περίπτωση ακριβώς της συγκύπτουσας γυναίκας, την οποία μάς παρουσιάζει η σημερινή ευαγγελική περικοπή, επιβεβαιώνει την αλήθεια αυτή και την αναδεικνύει σε υψιπετείς ενατενίσεις.

Η δοκιμασία της γυναίκας

 Ο Χριστός βρίσκεται σε μια Συναγωγή, όπως άλλωστε συνήθιζε να κάνει σε αρκετές περιπτώσεις. Ανάμεσα στο πολυπληθές ακροατήριό του ξεχώριζε μια γυναίκα, η οποία ήταν βυθισμένη στον πόνο λόγω της ασθένειάς της. 

 Την είχε κυριεύσει πονηρό πνεύμα και την ταλαιπωρούσε για δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια. Την κρατούσε σκυφτή. Αδυνατούσε να ορθώσει το κορμί της που φάνταζε τόσο πονεμένο και καταταλαιπωρημένο. Ήταν συγκύπτουσα, όπως μας πληροφορεί ο ευαγγελιστής Λουκάς. Η δυστυχία και η δοκιμασία της, όμως, καθόλου δεν την εμπόδισαν να επισκέπτεται ανελλιπώς κάθε Σάββατο τη Συναγωγή και να εκπληρώνει τα λατρευτικά της καθήκοντα.

 Στην πιο υψιπετή όμως έκφρασή της, η γυναίκα αυτή ποτέ δεν μεμψιμοιρούσε, δεν παραπονιόταν. Όσο για το πρόβλημά της, τα έβαζε μόνο με τον εαυτό της, γιατί γνώριζε ότι από τον Θεό μόνο αγάπη πηγάζει και μάλιστα σε όλη την πληρότητά της. 

  Η γυναίκα δεν θεωρεί σε καμιά περίπτωση υπεύθυνο τον Θεό για όσα υποφέρει, γι’ αυτό και δεν απομακρύνεται από την κοινωνία της αγάπης του. Ζητούσε πάντοτε τη βοήθεια του Θεού και συναισθανόταν τη δική της αδυναμία. Μάλιστα, ο Χριστός αναγνωρίζοντας το μεγαλείο που έκρυβε η ύπαρξη της γυναίκας αυτής δεν διστάζει να την ονομάσει «θυγατέρα του Αβραάμ», δηλαδή παιδί του Θεού.

Οι ευεργεσίες των πειρασμών

 Η ζωή όλων των ανθρώπων περνά μέσα από δοκιμασίες και θλίψεις. Γι’ αυτό, άλλωστε, αισθάνεται την ανάγκη να επικαλείται για τη δική της περίσταση την βοήθεια του Θεού. Ο λόγος του Θεού αλλά και η πατερική σκέψη τονίζουν τις πνευματικές ευεργεσίες που μπορεί ο άνθρωπος ν’ αποκομίσει από τους διάφορους πειρασμούς, με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι στέκεται απέναντί τους με πίστη και ελπίδα. Όταν νεκρώνει στη ζωή του το δικό του θέλημα για να φανερώνεται εκείνο του Θεού, ως πυξίδα στην πορεία του.

 Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν σταματούν να υπενθυμίζουν ότι  ο άνθρωπος με τις δοκιμασίες και τις θλίψεις φωτίζεται, γιατί ο πόνος τον οδηγεί στην ταπείνωση και τον επαναφέρει στη φυσική ψυχική του κατάσταση. Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακας αναφέρει: «οι πνευματικά αδύνατοι ας γνωρίζουν ότι ο Θεός τους επισκέπτεται, όταν εμφανίζονται σωματικές ταλαιπωρίες και κίνδυνοι και εξωτερικοί πειρασμοί. Ενώ οι τέλειοι ας τον γνωρίζουν από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος και από την προσθήκη των χαρισμάτων».

Παράδειγμα αγίων

 Εν μέσω θλίψεων, δοκιμασιών αλλά και του μαρτυρίου, έλαμψαν σε ύψη τελείωσης οι άγιοι που κοσμούν το Ορθόδοξο χριστιανικό στερέωμα της Εκκλησίας. Η ακτινοβολία που εκπέμπουν μέσα από τη θεάρεστη ζωή τους, τα θαύματα και το μαρτύριο τους, αποτελούν ισχυρό οδοδείκτη για την εν Χριστώ ζωή του κάθε ανθρώπου προσωπικά. Τέτοιες ήταν και οι άγιες μορφές που τιμά σήμερα η Εκκλησία, ο Πατάπιος ο όσιος, ο Σωφρόνιος, ο Δαμιανός και ο Τυχικός. Έλαμψαν με τα ανώτερα πνευματικά βιώματά τους και αναδείχθηκαν σε ύψη ουράνιας καταξίωσης.

 Η υπομονή στις δοκιμασίες της ζωής, σύμφωνα με το παράδειγμα των αγίων της Εκκλησίας μας, αλλά και της συγκύπτουσας γυναίκας του Ευαγγελίου, καταξιώνουν τον άνθρωπο να είναι χαριτωμένη εικόνα του Θεού που ακτινοβολεί στους ορίζοντες της αιωνιότητας.

Αγαπητοί αδελφοί, ο δρόμος που έδειξε η συγκύπτουσα γυναίκα, η οποία μετά τη θεραπεία της από τον Κύριο «παραχρήμα ανωρθώθη και εδόξαζε τον Θεόν», ας γίνει και δική μας σταθερή  πορεία στη ζωή.

 Ο πόνος, η θλίψη, η ασθένεια, ακόμα και αυτός ο θάνατος, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να λυγίζουν τον άνθρωπο που είναι οριζοντιωμένος στην κοινωνία της αγάπης του Θεού. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τον εαυτό μας  να γεύεται εμπειρικά την υπέρβαση αυτή ως μια δυνατότητα θείας ευλογίας πνευματικής καταξίωσης.

 

Χριστάκης Ευσταθίου,

Θεολόγος

Κυριακὴ Ι΄ Λουκᾶ – Εὐαγγελικὸ και Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 8 Δεκεμβρίου 2024

  

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 8 Δεκεμβρίου 2024, Ι΄ Λουκᾶ (Λουκ. ιγ΄ 10-17)

10 Ἦν δὲ διδάσκων ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι. 11 καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές. 12 ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ Ἰησοῦς προσεφώνησε καὶ εἶπεν αὐ­­τῇ· γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου· 13 καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖρας· καὶ παραχρῆμα ἀ­­νωρ­­θώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν. 14 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχι­συνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐρ­­γά­ζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρ­χόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου. 15 ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει; 16 ταύτην δέ, θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου; 17 καὶ ταῦτα λέγοντος αὐ­τοῦ κατῃσχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδόξοις τοῖς γινομένοις ὑπ᾿ αὐτοῦ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

10 Κάποιο Σάββατο ὁ Ἰησοῦς δίδασκε πάλι σέ μία ἀπό τίς συναγωγές. 11 Ἐκεῖ βρισκόταν καί μία γυναίκα πού ὑπέφερε δεκα­ο­κτώ χρόνια ἀπό μιά ἀσθένεια ἐξαιτίας κάποιου πο­νη­ροῦ πνεύματος. Καί γι’ αὐτό ἦταν σκυμμένη διαρκῶς μέ κυρτωμένο τό σῶμα της καί δέν μποροῦσε καθόλου νά σηκώσει ὄρθιο τό κεφάλι της. 12 Ὅταν λοιπόν τήν εἶδε ὁ Ἰησοῦς, τῆς φώναξε καί τῆς εἶπε: Γυναίκα, εἶσαι λυμένη καί ἐλευθερωμένη ἀπό τήν ἀρρώστια σου. 13 Κι ἔβαλε πάνω της τά χέρια του. Τήν ἴδια στιγμή ἐκεί­νη ἐπανέκτησε τήν ὄρθια στάση τοῦ σώματός της καί δόξαζε τόν Θεό γιά τή θεραπεία της. 14 Τότε ὁ ἀρχισυνάγωγος, γεμάτος ἀ­γανάκτηση πού ὁ Ἰησοῦς ἔκανε τή θεραπεία αὐτή μέρα Σάββατο, στράφηκε στό πλῆθος τοῦ λαοῦ κι ἔλεγε: Ἕξι ἡμέρες ἔχουμε στή διάθεσή μας νά ἐρ­γαζόμαστε, καί μόνο μέσα σ’ αὐτές δι­καιούμαστε καί πρέ­πει νά τό κάνουμε αὐτό. Τίς ἐργά­σι­μες αὐτές ἡμέρες λοιπόν νά ἔρχεστε καί νά θεραπεύεσθε, καί ὄχι τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. 15 Τότε λοιπόν ὁ Κύριος τοῦ ἀπάντησε: Ὑποκριτή, κάτω ἀπό τό πρόσχημα τοῦ σεβασμοῦ τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου κρύβεις φθόνο καί μοχθηρία. Ὁ καθένας σας τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου δέν λύνει τό βόδι του ἤ τό γαϊδούρι ἀπό τό παχνί καί δέν τό πηγαίνει νά τό ποτίσει; Καί τό κάνει αὐτό χωρίς νά θεωρεῖται παραβάτης τῆς ἐντολῆς τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου, σύμφωνα μέ τήν ἑρμηνεία τῆς ἐντολῆς αὐτῆς πού εἶναι ἀναγνωρισμένη ἀπό τήν παράδοση. 16 Αὐτή ὅμως, πού εἶναι κόρη καί ἀπόγονος τοῦ Ἀ­βρα­άμ καί τήν ἔδεσε ὁ σατανάς μέ τέτοια ἀρρώστια, ὥστε νά μήν μπορεῖ νά σηκωθεῖ ὄρθια δεκαοκτώ ὁλόκληρα χρόνια, δέν ἦταν σωστό καί ἐπιβε­βλημένο νά λυθεῖ ἀπ’ τά μακροχρόνια αὐτά καί ὀ­δυνηρά δεσμά της τήν ἡμέ­ρα τοῦ Σαββάτου; 17 Κι ἐνῶ τά ἔλεγε αὐτά ὁ Ἰησοῦς, ντροπιάζονταν ὅλοι οἱ ἀντίθετοί του. Κι ὅλος ὁ λαός χαιρόταν γιά ὅλα τά ­λαμπρά καί θαυμαστά ἔργα πού διαρκῶς ἔκανε ὁ Ἰη­σοῦς.

  

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 8 Δεκεμβρίου 2024, ΚΔ΄ Κυριακῆς Ἐπιστολῶν (Ἐφεσ. β΄ 14-22)

Ἀδελφοί, Χριστός ἐστιν ἡ εἰ­ρήνη ἡμῶν, ὁ ποι­ή­­­σας τὰ ἀμφότερα ἓν καὶ τὸ με­σό­τοιχον τοῦ φρα­γμοῦ λύ­σας, τὴν ἔχθραν, ἐν τῇ σαρ­κὶ αὐ­τοῦ τὸν νόμον τῶν ἐντο­λῶν ἐν δόγμασι κα­ταργήσας, ἵ­να τοὺς δύο κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰ­ρή­νην, καὶ ἀποκαταλλάξῃ τοὺς ἀμφο­­τέρους ἐν ἑνὶ σώματι τῷ Θεῷ διὰ τοῦ σταυροῦ, ἀποκτείνας τὴν ἔχθραν ἐν αὐτῷ· καὶ ἐλθὼν εὐηγ­γελίσατο εἰρήνην ὑμῖν τοῖς μακρὰν καὶ τοῖς ἐγγύς, ὅτι δι᾿ αὐτοῦ ἔχομεν τὴν προσαγωγὴν οἱ ἀμφότεροι ἐν ἑνὶ πνεύματι πρὸς τὸν πατέρα. ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ συμ­πολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, ἐποικοδομηθέντες ἐπὶ τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἐν ᾧ πᾶσα ἡ οἰκοδομὴ συναρμολογουμένη αὔξει εἰς ναὸν ἅγιον ἐν Κυρίῳ· ἐν ᾧ καὶ ὑμεῖς συνοικοδομεῖσθε εἰς κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι.

Η ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΙΡΗΝΗ

«Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν»

Τοὺς τελευταίους μῆνες ἀποσβολωμένη ἡ ἀνθρωπότητα παρακολουθεῖ σὲ πολλὰ σημεῖα τοῦ πλανήτη μας νὰ διαγράφεται μέσα σὲ καπνοὺς ἕνα τραγικὸ σκηνικὸ πολέμου. Βομβαρδισμοὶ καὶ ἀλαζονικὲς ἀπειλὲς ἀντιλαλοῦν στὸν δῆθεν πολιτισμένο κόσμο. Συνεχεῖς εἶναι οἱ ἐκκλήσεις ἀπὸ διεθνεῖς ὀργανισμοὺς γιὰ κατάπαυση τοῦ πυρός. Ἡ εἰρήνη ὡστόσο δὲν ἐπικρατεῖ.

Ἰδιαιτέρως ἐπίκαιρα καὶ σχετικὰ μὲ τὴ θλιβερὴ αὐτὴ κατάσταση εἶναι τὰ ὅσα μᾶς ἐπισήμανε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή. Μᾶς εἶπε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ εἰρήνη μας. Ἐκεῖνος ἕνωσε σὲ ἕνα, δύο ἐχθρικοὺς κόσμους, τοὺς Ἰουδαίους μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες, καὶ κατέλυσε τὴ μεταξύ τους ἔχθρα. Ἑπομένως, ὅπως θὰ δοῦμε στὴ συνέχεια, ἂν ἐπικρατήσει ὁ Χριστός, θὰ φέρει εἰρήνη καὶ στὴν ψυχή μας καὶ σὲ ὅλο τὸν κόσμο.

1. Ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς μας

Ἀσφαλῶς θὰ τὸ ἔχουμε διαπιστώσει ἀπὸ τὴν προσωπική μας πείρα, ὅτι κάθε φορὰ ποὺ ἁμαρτάνουμε καὶ ὑποχωροῦμε σὲ κάποια προσβολὴ τοῦ πονηροῦ, σὲ κάποιο πάθος, ἡ ψυχή μας ἀναστατώνεται, ταράζεται, ἀπογοητεύεται, μαυρίζει. Φυγαδεύεται ἡ ἀληθινὴ εἰρήνη καὶ τὴ θέση της παίρνουν ἡ ἀγωνία, ὁ φόβος καὶ οἱ ἔλεγχοι τῆς συνειδήσεως. Ὁ πρωτόπλαστος Ἀδάμ, ὅταν παρήκουσε τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ἔχασε ἀπὸ μέσα του τὴν εἰρήνη ποὺ ἀπολάμβανε μέχρι τότε. «Τῆς φωνῆς σου ἤκουσα… καὶ ἐφοβήθην… καὶ ἐκρύβην» (Γεν. γ΄ 10), ἀποκρίθηκε στὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος τὸν ἀναζητοῦσε στὸν Παράδεισο μετὰ τὴν πτώση. Ἄκουσα τὴ φωνή σου καὶ φοβήθηκα νὰ παρουσιασθῶ μπροστά Σου καὶ ἔσπευσα νὰ κρυφτῶ. Βλέπουμε ὁλοφάνερα ὅτι ἡ ἁμαρτία διώχνει τὴν εἰρήνη ἀπὸ τὴν ψυχή.

Ὁ Κύριος ὅμως μὲ τὴν ἐνανθρώπηση καὶ τὴ σταυρικὴ θυσία του συνέτριψε τὴν αἰτία τῆς ταραχῆς, τὴν ἁμαρτία, καὶ «εὐηγγελίσατο εἰρήνην», ὅπως μᾶς ἐπισήμανε ὁ Ἀπόστολος. Κήρυξε τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς εἰρήνης σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Μποροῦμε πλέον νὰ προσερχόμαστε στὴν Ἐκκλησία, νὰ μετέχουμε στὸ ἱερὸ μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως, ποὺ εἶναι τὸ Μυστήριο τῆς «καταλλαγῆς» μας μὲ τὸν Θεὸ καὶ τῆς εἰρηνεύσεως τῆς ψυχῆς μας. Ἐκεῖ λαμβάνουμε τὴν ἄφεση γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ ἀπολαμβάνουμε πάλι τὴ βαθιὰ εἰρήνη, τὴ γαλήνη, τὴ χαρά. Ἀπομακρύνεται ἡ ἀγωνία, φυγαδεύεται ὁ φόβος, καταπαύει ἡ ταραχή, ἐξαφανίζονται οἱ τύψεις. Ἐπιβεβαιώνεται ἔτσι αὐτὸ ποὺ εἶχε προμηνύσει στοὺς Μαθητὲς ὁ Χριστὸς λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ Πάθος του: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν» (Ἰω. ιδ΄ 27). Δηλαδή, σᾶς χαρίζω εἰρήνη· τὴ δική μου εἰρήνη, ἡ ὁποία δὲν εἶναι ψεύτικη καὶ ἀσταθὴς σὰν τὴν εἰρήνη ποὺ ὑπόσχεται ὁ κόσμος. Ὁ Χριστὸς εἶναι Ἐκεῖνος ὁ Ὁποῖος μπορεῖ νὰ εἰρηνεύσει τὸ ἐσωτερικὸ κάθε ἀνθρώπου.

2. Ἡ εἰρήνη ὅλου τοῦ κόσμου

Ὁ Χριστὸς ἐπιπλέον χαρίζει τὴν εἰρήνη μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Στὶς ἡμέρες μας ὅλο καὶ αὐξάνονται τὰ φαινόμενα τῆς βίας στὴν κοινωνία, ἰδιαιτέρως μάλιστα τῆς σχολικῆς καὶ τῆς ἐνδοοικογενειακῆς· ὅλο καὶ βαθύτερο γίνεται τὸ ρῆγμα μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλὰ καὶ στὸ κοντινὸ περιβάλλον μας, γιὰ παράδειγμα στὴ δική μας οἰκογένεια καὶ στὶς διαπροσωπικές μας σχέσεις, συχνὰ ὑπάρχουν διαπληκτισμοὶ καὶ ἐντάσεις.

Οἱ ἑκάστοτε κυβερνῶντες προσπαθοῦν νὰ καταστείλουν τὰ ποικίλα φαινόμενα βίας μὲ ποινικὲς διώξεις. Ὡστόσο κάθε προσ­πάθεια εἰρηνεύσεως τοῦ κόσμου, χωρὶς τὸν Χριστό, εἶναι ἐπιφανειακὴ καὶ καταδικασμένη σὲ ἀποτυχία. Μόνο ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ φέρει τὴν εἰρήνη μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων· διότι Ἐκεῖνος μᾶς βοηθεῖ νὰ περιφρονοῦμε τὸν ἀτομισμό μας, τὰ συμφέροντα καὶ τοὺς ἰδιοτελεῖς σκοπούς μας. Ἐκεῖνος νεκρώνει τοὺς ἐγωισμούς, τὰ πάθη, τὰ μίση, τὶς ἔχθρες καὶ ἐμπνέει τὴν ἀγάπη. Ἐκεῖνος μᾶς διδάσκει τὴ συγχωρητικότητα, τὴν πραότητα, τὴ μακροθυμία καὶ μᾶς δίνει τὴ Χάρι του γιὰ ν᾿ ἀποκτήσουμε τὶς ἀρετὲς αὐτές. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ πορεύονται χωρὶς τὸν Χριστὸ στὴ ζωή τους, «ὁδὸν εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν» (Ρωμ. γ΄ 17)· δὲν γνώρισαν τὴν ἀληθινὴ εἰρήνη, οὔτε μέσα τους οὔτε στὸ περιβάλλον τους. Ἀντίθετα, ὅσο περισσότερο πλησιάζουμε οἱ ἄνθρωποι τὸν Χριστό, τόσο περισσότερο πλησιάζουμε καὶ μεταξύ μας, τόσο πιὸ ἁρμονικὴ καὶ χαρούμενη γίνεται ἡ συνύπαρξή μας.

Ἀναφέραμε πρωτύτερα ὅτι ὁ κόσμος σήμερα σπαράζεται ἀπὸ πολέμους. Ἀλ­λεπάλληλες εἶναι οἱ συγκρούσεις μεταξὺ τῶν λαῶν, ἑκατοντάδες χιλιάδες οἱ νεκροί, ἀναρίθμητοι οἱ τραυματίες, ἀμέτρητοι οἱ πρόσφυγες, πολὺς ὁ πόνος. Μὲ ἀγωνία οἱ ἁρμόδιοι φορεῖς καὶ ὅλος ὁ κόσμος ἐπιζητοῦν τὴν εἰρήνη. Τὴν ψάχνουν ὅμως σὲ λανθασμένο δρόμο. Γιὰ ν᾿ ἀποκτήσουμε τὴν ἀληθινὴ εἰρήνη, πρέπει νὰ κηρύ­ξουμε ἕναν πόλεμο! Πόλεμο ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας καὶ ἐναντίον τῶν παθῶν μας, ὥστε νὰ ἔχουμε ζωντανὸ σύνδεσμο μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Εἶναι Πρόσωπο ἡ εἰρήνη· τὸ Πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας. Ὅσο πλησιάζουμε Ἐκεῖνον, τόσο θὰ εἰρηνεύει ἡ ψυχή μας, ἡ οἰκογένειά μας, ἡ κοινωνία μας καὶ ὁ κόσμος γύρω μας.

Αγιος Νικόλαος Επίσκοπος Μύρων Λυκίας

 

Άγιος Νικόλαος Αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας, ο Θαυματουργός & Μυροβλήτης.

 

 Τη μνήμη του Αγίου Νικολάου του Αρχιεπισκόπου Μύρωνος της Λυκίας τιμά σήμερα, 6 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας.

Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε τον 3ο αιώνα μ.Χ. στα Πάταρα της Λυκίας, από γονείς ευσεβείς και πλουσίους και έδρασε την εποχή των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού (284 – 304 μ.Χ.), Μαξιμιανού (286 – 305 μ.Χ.) και Μεγάλου Κωνσταντίνου. Σε νεαρή ηλικία έμεινε ορφανός και κληρονόμος μιας μεγάλης περιουσίας.

Αλλά ο Νικόλαος, εμπνεόμενος από φιλάνθρωπα συναισθήματα, διέθετε την περιουσία του για να ανακουφίζει άπορα, ορφανά, φτωχούς, χήρες, στενοχωρημένους οικογενειάρχες.

Ένας μάλιστα, θα διέφθειρε τις τρεις κόρες του, προκειμένου να εξασφαλίσει χρήματα. Όταν το έμαθε αυτό ο Νικόλαος, μυστικά σε τρεις νύκτες εξασφάλισε την προίκα των τριών κοριτσιών, αφήνοντας 100 χρυσά φλουριά στην κάθε μία. Έτσι, οι τρεις κόρες αποκαταστάθηκαν και γλίτωσαν από βέβαιη διαφθορά.

Στην συνέχεια αφιερώθηκε στον ασκητικό βίο, λόγω όμως της ξεχωριστής αρετής του τιμήθηκε, χωρίς να το επιδιώξει, αρχικά με το αξίωμα του Ιερέα στα Πάταρα και συνέχεια με το αξίωμα του αρχιεπισκόπου Μύρων. Από τη θέση αυτή καθοδηγούσε με αγάπη το ποίμνιό του και ομολογούσε με παρρησία την αλήθεια. Για το λόγο αυτό συνελήφθη από τους τοπικούς άρχοντες και ρίχτηκε στη φυλακή.

 Όταν όμως ανήλθε στον αυτοκρατορικό θρόνο ο Μέγας Κωνσταντίνος ελευθερώθηκαν όλοι οι χριστιανοί και έτσι ο Νικόλαος επανήλθε στο αρχιεπισκοπικό θρόνο. Μάλιστα έλαβε μέρος στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο, όπου ξεχώρισε για τη σοφία και την ηθική του τελειότητα.

Ο Άγιος Νικόλαος ήταν προικισμένος και με το χάρισμα της θαυματουργίας με το οποίο έσωσε πολλούς ανθρώπους και όσο ήταν εν ζωή αλλά και μετά την κοίμησή του το 330 μ.Χ. Για παράδειγμα όταν κάποτε κινδύνευσε κάποιος στη θάλασσα – λόγω σφοδρών ανέμων – και επικαλέστηκε το όνομα του αγίου σώθηκε και μάλιστα ενώ βρισκόταν στη μέση του πελάγους βρέθηκε αβλαβής στο σπίτι του. Το θαύμα έγινε αμέσως γνωστό στην Πόλη και ο λαός προσήλθε αμέσως σε λιτανεία και αγρυπνία προκειμένου να τιμήσει το θαυματουργό Άγιο.

Εορτολόγιο: Νικόλαος, Νικόλας, Νίκος, Νικολός, Νικολής, Νικολάκης, Νικολέττα, Νικολούδα, Νικολίτσα, Νικολίνα, Νικολέτα, Νικόλ * Μυριαλλής.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Κανόνα πίστεως καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας Διδάσκαλον, ἀνέδειξέ σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ Ἱεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἐν τοῖς Μύροις Ἅγιε, ἱερουργὸς ἀνεδείχθης· τοῦ Χριστοῦ γὰρ Ὅσιε, τὸ Εὐαγγέλιον πληρώσας, ἔθηκας τὴν ψυχήν σου ὑπὲρ λαοῦ σου, ἔσωσας τοὺς ἀθώους ἐκ τοῦ θανάτου· διὰ τοῦτο ἡγιάσθης, ὡς μέγας μύστης Θεοῦ τῆς χάριτος.

Ὁ Οἶκος
Ἀνυμνήσωμεν νῦν τὸν Ἱεράρχην ᾄσμασι, τὸν ἐν Μύροις λαοὶ ποιμένα καὶ διδάσκαλον, ἵνα ταῖς πρεσβείαις αὐτοῦ ἐλλαμφθῶμεν· ἰδοὺ γὰρ ὤφθη ὅλος καθάρσιος, ἀκήρατος πνεύματι, Χριστῷ προσάγων θυσίαν ἄμωμον, τὴν εἰλικρινῆ καὶ Θεῷ εὐπρόσδεκτον, ὡς ἱερεὺς κεκαθαρμένος τῇ ψυχῇ καὶ τῇ σαρκί· ὅθεν ὑπάρχει ἀληθῶς, τῆς Ἐκκλησίας προστάτης, καὶ ὑπέρμαχος ταύτης, ὡς μέγας μύστης Θεοῦ τῆς χάριτος.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Ποταμὸν ἰαμάτων ὑπερχειλῆ, καὶ πηγήν σε θαυμάτων ἀνελλιπῆ, ἔδειξε Νικόλαε, τοῦ ἐλέους ἡ ἄβυσσος· οἱ γὰρ βαρείαις νόσοις, πικρῶς πιεζόμενοι, καὶ συμφοραῖς τοῦ βίου, δεινῶς ἐταζόμενοι, πάσης ἀθυμίας, ἀκεσώδυνον ὄντως, εὑρίσκουσι φάρμακον, τὴν θερμήν σου ἀντίληψιν· διὰ τοῦτο βοῶμέν σοι· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

 

Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος

 

 

Του Λάμπρου Κ. Σκόντζου Θεολόγου – Καθηγητού.

 ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΣ – Ανάμεσα στους μεγάλους αγίους της Εκκλησίας μας σημαντική θέση κατέχουν οι μεγάλες ασκητικές και μοναχικές μορφές. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος.

Γεννήθηκε το έτος 439 στο χωριό Μουταλάσκη της Καππαδοκίας. Οι γονείς του ονομάζονταν Ιωάννης και Σοφία, οι οποίοι ήταν πλούσιοι και ευσεβείς. Ο πατέρας ήταν στρατιωτικός και κατά συνέπεια ήταν αναγκασμένος να μεταναστεύει.

Όταν ο Σάββας ήταν μικρός, αναγκάστηκε να μεταναστεύσει με τη σύζυγό του στην Αλεξάνδρεια, αφήνοντας το παιδί του στην ανατροφή σε κάποιον συγγενή του ονόματι Ερμία.

Αλλά ενωρίς τον εγκατέλειψε λόγω της κακής συμπεριφοράς της συζύγου του προς αυτόν. Αποφάσισε να απαρνηθεί τα εγκόσμια, καταφεύγοντας στη Μονή Φλαβιανών, όπου, παρά το νεαρό της ηλικίας του έδειξε ασυνήθιστο ζήλο για τη μοναχική ζωή και την άσκηση.

Σε μικρό χρονικό διάστημα ξεπέρασε σε αρετές τους μοναχούς. Μάλιστα άρχισαν να φαίνονται τα σημάδια της αγιότητάς του.

Κάποτε κάνοντας το σημείο του σταυρού μπήκε μέσα σε πυρακτωμένο φούρνο, για να σώσει τα ενδύματα των μοναχών, τα οποία είχε λησμονήσει ο φούρναρης, χωρίς να υποστεί την παραμικρή φθορά.

Μετά από δέκα έτη παραμονής του στη Μονή, ζήτησε ευλογία από τον ηγούμενο να μεταβεί και να εγκατασταθεί στην στους Αγίους Τόπους. Ο ηγούμενος, ύστερα από θεία οπτασία, του έδωσε την άδεια και έτσι ο Σάββας έφτασε στην Ιερουσαλήμ, όπου φιλοξενήθηκε στην Μονή του Αγίου Πασσαρίωνος, το χειμώνα του 456 -457. Παρά τις παρακλήσεις των αδελφών της Μονής να μείνει μαζί τους, εκείνος αποφάσισε να αναχωρήσει για την έρημο, κοντά στον φημισμένο ασκητή Μ. Ευθύμιο.

Ο άγιος Ευθύμιος, διαβλέποντας την πνευματική πορεία του νεαρού μοναχού, αρνήθηκε να τον δεχτεί στη Λαύρα του και τον έστειλε στην Μονή του Αββά Θεοκτίστου.

Εκεί ο Σάββας επιδόθηκε στους ασκητικούς αγώνες, υποδεικνύοντας τέλεια υπακοή και ταπεινοφροσύνη. Ιδιαίτερα αγαπούσε τις ακολουθίες και την προσευχή.

Για δώδεκα ολόκληρα χρόνια ασκήθηκε υπό την ηγουμενία του Θεοκτίστου και του Μάριδος. Κατόπιν ζήτησε από τον ηγούμενο Λογγίνο να αποσυρθεί σε παρακείμενο σπήλαιο για μεγαλύτερη άσκηση και ησυχία.

Εκεί, για πέντε ολόκληρα χρόνια, έμενε νηστικός όλη την εβδομάδα και έτρωγε μόνο το Σάββατο και την Κυριακή, προσευχόμενος και εργαζόμενος το εργόχειρό του.

Κατά τη διάρκεια της Μ. Τεσσαρακοστής αποσύρονταν πιο βαθιά στην έρημο του Ρουβά, μαζί με τον άγιο Ευθύμιο, προσευχόμενοι και αγρυπνούντες. Η τροφή τους αποτελούνταν από λίγα άγρια πικρά χόρτα της ερήμου και νερό. Αυτή η άσκηση συνεχίστηκε ως το θάνατο του αγίου Ευθυμίου το 473.

Κατόπιν ο Σάββας, διάγοντας το τριακοστό πέμπτο έτος της ηλικίας του, προχώρησε πιο βαθιά στην έρημο, όπου συνδέθηκε με τους φημισμένους αγίους ασκητές Θεοδόσιο Κοινοβιάρχη και Γεράσιμο Ιορδανίτη.

Το 483 ίδρυσε δική του Λαύρα, ανατολικά του χειμάρρου των Κέδρων, συγκεντρώνοντας περίπου εβδομήντα αναχωρητές, υπό την πνευματική του καθοδήγηση.

Ο ίδιος διέμενε σε παρακείμενο σπήλαιο, όπου πάλευε σκληρά με τις αδιάκοπες επιθέσεις των δαιμόνων. Ως δείγμα της αγιότητάς του ανέβλυζε μύρο από τη σπηλιά του.

Λίγο αργότερα οι αναχωρητές της Λαύρας του έφτασαν τους εκατόν πενήντα. Κάποιοι μοναχοί τον συκοφάντησαν στον Πατριάρχη Σαλλούστιο και ζήτησαν την αντικατάσταση της ηγουμενίας του. Όμως ο Πατριάρχης, όχι μόνο δεν πίστεψε τις συκοφαντίες, αλλά τον χειροτόνησε πρεσβύτερο το 491.

Η φήμη της αγιότητάς του έφτασε μακριά και για τούτο πλήθος μοναχών συνέρρεαν στη Λαύρα του, άλλοι να πάρουν την ευλογία του και άλλοι να μείνουν κοντά του.

Ο ίδιος, όσο περνούσε ο καιρός, τόσο ενέτεινε τον πνευματικό του αγώνα και την άσκησή του. Το έτος 494 άρχισε η ανοικοδόμηση του ναού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, διότι ο πρότερος ναός δεν επαρκούσε για τις λατρευτικές ανάγκες των πολυπληθών μοναχών της Λαύρας.

Αλλά και πάλι δέχτηκε νέα συκοφαντία εναντίον του. Για να ηρεμίσει η Λαύρα, αποφάσισε να φύγει. Για πέντε χρόνια περιόδευσε την Παλαιστίνη και τη Μ. Ασία, ιδρύοντας Λαύρες.

Το 512 έφτασε στην Κωνσταντινούπολη, όπου ζήτησε από τον αυτοκράτορα Αναστάσιο (491-518), να εκθρονίσει την αιρετικό μονοφυσίτη Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ηλία (494-512). Επιστρέφοντας στην Παλαιστίνη, ηγήθηκε του αγώνα των Ορθοδόξων κατά της φοβερής αιρέσεως του μονοφυσιτισμού.

Το 530 έφτασε για δεύτερη φορά στην Κωνσταντινούπολη, όπου ζήτησε από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό (527-565) να προστατέψει τους πληθυσμούς από τις επιδρομές των αλλοφύλων και από τις ταραχές των ντόπιων.

Ήδη ήταν ενενήντα χρονών. Με την επιστροφή του στην Παλαιστίνη αρρώστησε και κοιμήθηκε ειρηνικά στις 5 Δεκεμβρίου του 532. Το 547 βρέθηκε το ιερό του λείψανο άφθορο, το οποίο μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη.

Το 1204 το άρπαξαν οι σταυροφόροι και το μετέφεραν στην Βενετία. Το 1965 επεστράφη στην Λαύρα του, στην Παλαιστίνη, όπου παραμένει εκεί, ως πολύτιμος θησαυρός, αγιάζοντας και θαυματουργώντας τους πολυάριθμους προσκυνητές, οι οποίοι συρρέουν από τα πέρατα του κόσμου.

Άλλωστε η φημισμένη Μονή του παραμένει ως τα σήμερα φωτεινός πνευματικός φάρος της Ορθοδοξίας. Η μνήμη του εορτάζεται στις 5 Δεκεμβρίου, την ημέρα της οσιακής του κοίμησης.

Ο άγιος Σάββας έλαβε την προσωνυμία από την Εκκλησία Ηγιασμένος, διότι υπήρξε όντως αγιασμένο σκήνωμα της Χάριτος του Θεού. Με την βαθιά του πίστη στο Θεό, με τον προσωπικό του αγώνα κατά των παθών του και με την καλλιέργεια των αρετών του, αγιάστηκε ο ίδιος και αγίασε και συνεχίζει να αγιάζει τους άλλους.

Γι’ αυτό και παραμένει στη συνείδηση των πιστών ως πρότυπο αληθινού Χριστιανού και ανθρώπου, διότι ο ίδιος είχε ενδυθεί από μικρός το Χριστό και έζησε σε όλη του τη ζωή με αυτό το θεϊκό αυτό ένδυμα.

 

ΕΤΗ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΕ!!!

 

 Εκφράζουμε τις πιο εγκάρδιες ευχές μας  στο σεπτό Ποιμενάρχη  μας κ.κ.ΣΕΡΑΦΕΙΜ.

 Του ευχόμαστε υγεία, μακροημέρευση, πνευματική διαύγεια, σωματική και ψυχική δύναμη, ώστε να ανταποκριθεί με το ίδιο σθένος, τον ίδιο ζήλο και την ίδια επιτυχία στο ιερό έργο που επιτελεί αδιάπτωτα και αδιάλειπτα προς όφελος του ποιμνίου Του!

Βίος καὶ πολιτεία τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου ἱερομάρτυρος Σεραφεὶμ Ἀρχιεπισκόπου Φαναρίου καὶ Νεοχωρίου

  

 

Ἅγιος Σεραφεὶμ γεννήθηκε στὴν Πεζούλα περὶ τὰ μέσα τοῦ 16ου αἰ. ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ ἐνάρετους, τὸν Σωφρόνιο καὶ τὴ Μαρία. Ἀπὸ μικρὸ παιδὶ διακρίνονταν γιὰ τὸν καλό του χαρακτήρα, τὴν ἀγάπη του πρὸς τὴν Ἐκκλησία, τὶς φιλομοναχικές του τάσεις, γι’ αὐτὸ καὶ πῆγε νὰ μονάσει πολὺ νωρὶς στὴν Ἱ. Μονὴ τῆς Κυρίας Θεοτόκου τῆς Κρυερᾶς Πηγῆς, τῆς σημερινῆς Κορώνας.

Ἐκεῖ στὸ μοναστήρι, φάνηκαν οἱ πολλές του ἀρετὲς καὶ νωρὶς χειροτονήθηκε πρεσβύτερος καὶ κατόπιν ἀνέλαβε καὶ ἡγούμενος τῆς Μονῆς. Ἀργότερα, νέος ἀκόμη στὴν ἡλικία, ἔγινε ἀρχιεπίσκοπος Φαναρίου καὶ Νεοχωρίου, γεγονὸς ποὺ τοὺ ἔδωσε τὴ δυνατότητα νὰ προσφέρει πολλὲς ὑπηρεσίες στὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ δοῦλο γένος καὶ πολὺ νὰ στηρίζει μὲ τὰ κηρύγματά του καὶ τὶς περιοδεῖες του στὰ Ἄγραφα τοὺς ῥαγιάδες, ποὺ στέναζαν κάτω ἀπὸ τὸν Τουρκικὸ ζυγό.

Γιὰ τὴ δράση του λοιπὸν τόσο ὡς ἡγούμενος ὅσο καὶ ὡς ἐπίσκοπος προκάλεσε ἐναντίον του τὸ μίσος τῶν ἀγάδων Τούρκων τῆς περιοχῆς, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν εὐκαιρία τοῦ ἐπαναστατικοῦ κινήματος, ποὺ ἔκανε τὸ 1601 ὁ Μητροπολίτης Λαρίσης – Τρικάλων Διονύσιος ὁ Φιλόσοφος ἢ Σκυλόσοφος, ὅπως τὸν ἀποκαλοῦσαν οἱ Τοῦρκοι, κατηγορήθηκε καὶ ὁ ἅγιος Σεραφεὶμ ὡς συνεργὸς τῆς ἐπανάστασης.

Καὶ ἐπειδὴ μὲ θάρρος καὶ τόλμη ἀρνήθηκε νὰ ἀλλαξοπιστήσει καὶ νὰ προδώσει τὴν πίστη του καὶ τὸν Χριστὸ προκειμένου νὰ ἀπαλλαγεὶ ἀπὸ τὴν κατηγορία ποὺ τὸν βάρυνε, καταδικάστηκε σὲ θάνατο δι’ ἀποκεφαλισμοῦ, ἀφοῦ προηγουμένως ὑπέστη φοβερὰ μαρτύρια καὶ βασανιστήρια, μέχρι ποὺ τὸν ἔγδαραν ζωντανὸ στὸ σημερινὸ περίβολο τοῦ Ἱ. Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Σεραφεὶμ στὸ Φανάρι.

Ἔτσι, τέλος, στὶς 4 Δεκεμβρίου 1601 ὁ Ἅγιος ἀποκεφαλίστηκε καὶ παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχὴ στὸν ἀθλοθέτη Χριστὸ θυσιάζοντας τὴ ζωή του «γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία καὶ τῆς πατρίδος τὴν ἐλευθερία».

Ἡ Ἐκκλησία τὸν κατέταξε στὴ χορεία τῶν ἁγίων καὶ ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 4 Δεκεμβρίου, ἡ δὲ ἁγία κάρα του, ποὺ φυλάσσεται στὴν Ἱ. Μονὴ Κορώνας ὡς πολύτιμος θησαυρὸς γιὰ τὸν τόπο μας καὶ ἀγωγὸς θαυματουργικῆς δυνάμεως γιὰ τοὺς πιστούς. Λιτανεύεται πανηγυρικὰ στὸ Φανάρι τὴν τελευταία Κυριακὴ τοῦ Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο καὶ τὴν Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων στὴν Καρδίτσα.

 
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

    Τῶν Ἀγράφων τὸν γόνον, Φαναρίου τὸν πρόεδρον, καὶ Μονῆς Κορώνῃς τὸ κλέος, Σεραφεὶμ εὐφημήσωμεν
    ἀθλήσας γὰρ λαμπρῶς ὑπὲρ Χριστοῦ, θαυμάτων ἐπομβρίζει δωρεάς, καὶ λυτροῦται νοσημάτων φθοροποιῶν, τοὺς πίστει ἀνακράζοντας
    δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πάσιν ἰάματα.

    Μεγαλυνάριον.

    Τὸν Ἱερομάρτυρα τοῦ Χριστοῦ, καὶ τὸν τῶν Ἀγράφων, ἀπροσμάχητον βοηθόν
    φύλακα καὶ ῥύστην, τῶν ἐπικαλουμένων, τὸν Σεραφεὶμ τὸν θεῖον, ὕμνοις τιμήσωμεν.

Αγία Βαρβάρα η Μεγαλομάρτυς

 Γιορτή σήμερα: Τη μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας τιμά σήμερα, 4 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας. Η Αγία Βαρβάρα αποτελεί κόσμημα των μαρτύρων του 3ου αιώνα μ.Χ.

Ο πατέρας της ήταν από τους πιο πλούσιους ειδωλολάτρες της Ηλιουπόλεως και ονομαζόταν Διόσκορος. Μοναχοκόρη η Βαρβάρα, διακρινόταν για την ομορφιά του σώματός της, την ευφυΐα και σωφροσύνη της.

 Στη χριστιανική πίστη κατήχησε και είλκυσε τη Βαρβάρα μια ευσεβής χριστιανή γυναίκα. Τη ζωή της μέσα στο ειδωλολατρικό περιβάλλον η Βαρβάρα περνούσε «εν πάση ευσεβεία καί σεμνότητι» (Α’ πρός Τιμόθεον, β’ 2). Δηλαδή με κάθε ευσέβεια και σεμνότητα.

Όμως το γεγονός αυτό, δεν έμεινε για πολύ καιρό μυστικό. Ο Διόσκορος έμαθε ότι η κόρη του είναι χριστιανή και εκνευρισμένος διέταξε τον αυστηρό περιορισμό της. Αλλά η Βαρβάρα κατόρθωσε και δραπέτευσε. Ο πατέρας της τότε εξαπέλυσε άγριο κυνηγητό μέσα στις σπηλιές και τα δάση, όπου κρυβόταν η κόρη του. Τελικά, κατόρθωσε και τη συνέλαβε.

Ο άσπλαχνος και πωρωμένος ειδωλολάτρης πατέρας, παρέδωσε την κόρη του στον ηγεμόνα Μαρκιανό. Αυτός, αφού στην αρχή δεν κατόρθωσε με δελεαστικούς τρόπους να μεταβάλει την πίστη της, διέταξε και τη μαστίγωσαν ανελέητα. Κατόπιν τη φυλάκισε, αλλά μέσα εκεί ο Θεός θεράπευσε τις πληγές της Βαρβάρας και ενίσχυσε το θάρρος της. Τότε ο ηγεμόνας θέλησε να τη διαπομπεύσει δημόσια γυμνή. Αλλά ενώ έβγαζαν τα ρούχα της, άλλα ωραιότερα εμφανίζονταν στο σώμα της.

Ο ηγεμόνας βλέποντας το θαύμα, διέταξε να αποκεφαλισθεί. Χωρίς καθυστέρηση, ο ίδιος ο κακούργος πατέρας της, ανέλαβε και την αποκεφάλισε. Την στιγμή όμως που είχε αποτελειώσει το έγκλημά του, έπεσε νεκρός χτυπημένος από κεραυνό κατά θεία δίκη.

Η Αγία Βαρβάρα ανακηρύχθηκε ως προστάτις Αγία του πυροβολικού (1828 μ.Χ.) και των ορυχείων.

Εορτολόγιο: Βαρβάρα, Ρούλα, Ρίτσα, Βαρβάρω, Βαρβαρούλα, Βαρβαρίτσα Σεραφείμ, Σεραφειμία, Σεραφείμα, Σεραφίνα, Σεραφειμή, Σεραφειμούλα, Σεραφειμίτσα.

 Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Βαρβάραν τὴν Ἁγίαν τιμήσωμεν· ἐχθροῦ γὰρ τὰς παγίδας συνέτριψε, καὶ ὡς στρουθίον ἐῤῥύσθη ἐξ αὐτῶν, βοηθείᾳ καὶ ὅπλῳ τοῦ Σταυροῦ ἡ πάνσεμνος.

Έτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τῆς Τριάδος τὴν δόξαν ἀνακηρύττουσα, ἐν τῷ λουτρῷ τρεῖς θυρίδας ὑπεσημήνω σοφῶς, κοινωνίαν πατρικὴν λιποῦσα πάνσεμνε, ὅθεν ἠγώνισαι λαμπρῶς, ὡς παρθένος εὐκλεής, Βαρβάρα Μεγαλομάρτυς. Ἀλλὰ μὴ παύση πρεσβεύειν, ἐλεηθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τῷ ἐν Τριάδι εὐσεβῶς ὑμνουμένῳ, ἀκολουθήσασα σεμνὴ Ἀθληφόρε, τὰ τῶν εἰδωλων ἔλιπες σεβάσματα· μέσον δὲ τοῦ σκάμματος, ἐναθλοῦσα Βάρβαρα, τυράννων οὐ κατέπτηξας, ἀπειλὰς ἀνδρειόφρον, μεγαλοφώνως μέλπουσα ἀεί, Τριάδα σέβω τὴν μίαν θεότητα.

Μεγαλυνάριον
Πατέρα λιποῦσα τὂν δυσσεβῆ, ἐδείχθης θυγάτηρ, Βασιλέως τῶν οὐρανῶν, ὑπὲρ οὗ προθύμως, ἀθλήσασα Βαρβάρα, λυτροῦσαι πάσης νόσου, τοὺς προσιόντας σοι.

Έτερον Μεγαλυνάριον
Τον θείον κοσμήτορα της Χριστού Εκκλησίας πάντες Ιωάννην Δαμασκηνόν ύμνοις συν τη θεία σεπτή καλλιπαρθένω Βαρβάρα επαξίως ανευφημήσωμεν.

Ὁ Οἶκος
Τὴν νυμφευθεῖσαν τῷ Χριστῷ διὰ τοῦ μαρτυρίου, Βαρβάραν συνελθόντες τιμήσωμεν ἀξίως, ὅπως αὐτῆς ταῖς προσευχαῖς λύμης ψυχοφθόρου λυτρωθέντες, καὶ λοιμοῦ, σεισμοῦ τε καὶ καταπτώσεως, τὸν βίον ἐν εἰρήνῃ διέλθωμεν, καταξιωθέντες μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων, τῶν ἀπ’ αἰῶνος Θεῷ εὐαρεστησάντων, διάγειν ἐν φωτί, καὶ μέλπειν ἀξίως, ἐθαυμάστωσας Σῶτερ τὰ σὰ ἐλέη πᾶσι τοῖς πίστει ὁμολογοῦσι, Τριάδα σέβω τὴν μίαν θεότητα.

Κάθισμα
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Ἐν τῇ ἀθλήσει σου, πάντας ἐξέπληξας, ὅτι ὑπέμεινας, τὰς τῶν τυράννων πληγάς, δεσμὰ, βασάνους, φυλακάς, Βαρβάρα παναοίδιμε· Ὅθεν καὶ τὸν στέφανον, ὁ Θεός σοι δεδώρηται, ὅνπερ ἐπεπόθησας, ψυχικῶς καὶ προσέδραμες· αὐτὸς καὶ τὰς ἰάσεις παρέχει, πᾶσι τοῖς πίστει προσιοῦσί σοι.

Έτερον Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τὸν νυμφίον σου Χριστὸν ἀγαπήσασα, τὴν λαμπάδα σου φαιδρῶς εὐτρεπίσασα, ταῖς ἀρεταῖς διέλαμψας Πανεύφημε· ὅθεν εἰσελήλυθας, σὺν αὐτῷ εἰς τοὺς γάμους, τὸ στέφος τῆς ἀθλήσεως, παρ’ αὐτοῦ δεξαμένη, ἀλλ’ ἐκ κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, τοὺς ἐκτελοῦντας Βαρβάρα τὴν μνήμην σου.

 

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός

 

ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ

 

 

ΒΙΟΣ. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός είναι από τους σπου-δαιότερους Πατέρες που διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο τον 8ου αιώνα, εξαιτίας των ιερών εικόνων, αλλά και του όλου έργου του. Υπήρξε μοναχός και πρεσβύτερος της Μονής του αγίου Σάββα στην Παλαιστίνη, περιοχή εκτός της επικράτειας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και εντός του Αραβικού Χαλιφάτου. Ο Ιωάννης διακρίθηκε κυρίως ως ο μέγας αποταμιευτής και ερμηνευτής της ορθόδοξης πατερικής Παράδοσης.

   Καταγόταν από επιφανή ελληνοσυριακή οικογένεια της Δαμασκού, πρωτεύουσας του Χαλιφάτου από το 661 στην οποία και γεννήθηκε. Τα στοιχεία των πηγών για τη γέννηση, τις σπουδές και γενικότερα τη ζωή του δεν είναι πλήρη, διότι οι Βίοι του παρουσιάζουν πολλά κενά. Οι πρώτες γνωστές βιογραφίες ανάγονται το 10ο αιώνα. Η αντιπαραβολή των βιογραφιών και το σύνολο των γνησίων στοιχείων ευνοούν την υπόθεση ότι ο Ιωάννης γεννήθηκε το 680 και πέθανε το 749. Ο παππούς του ονομαζόταν Μανσούρ (=νικηφόρος)  και ήταν διοικητής της  βυζαντινής ελληνικής φρουράς της Δαμασκού, κατά την αραβική επίθεση, όπου και παρέδωσε την πόλη με συνθήκη το 634. ο πατέρας του Σέργιος ήταν «πραγμάτων ἐπίτροπος» ή λογοθέτης στην κυβέρνηση του Χαλίφη Αβιμέλεχ (685-705), θέση αντίστοιχη με αυτή του υπουργού επί των υποθέσεων του υπόδουλου χριστιανικού πληθυσμού και   κυρίως της κατανομής και καταβολής των φόρων.

   Η μόρφωση του Ιωάννη επεκτάθηκε πέρα από τα καθιερω-μένα πλαίσια. Ο πατέρας του ελευθέρωσε τον αιχμάλωτο μοναχό Κοσμά, άριστο διδάσκαλο από τη Νότια Ιταλία και του ανέθεσε την εκπαίδευση του γιου του. Ο Κοσμάς του δίδαξε αριθμητική, γεωμετρία, μουσική, αστρονομία, ρητορική, διαλεκτική και ηθική κατά Πλάτωνα και Αριστοτέλη. Μαζί παρακολούθησε τα μαθήματα και ο νεαρός Κοσμάς, ο οποίος είχε υιοθετηθεί από το Σέργιο και έγινε αργότερα γνωστός ως γνωστός ως Κοσμάς ο Μελωδός ή Κοσμάς ο Μαϊουμά, λόγω των ύμνων και των κανόνων που συνέταξε.

   Ο Ιωάννης διαδέχθηκε τον πατέρα του στην υπηρεσία του χαλιφάτου επί Ουαδίθ (705-715) και κατέλαβε παρόμοιο ή το ίδιο αξίωμα. Αργότερα αποσύρθηκε στη μονή του αγ. Σάββα, άγνωστο πότε και υπό ποιες συνθήκες, όπου και εγκαταβίωσε ως μοναχός και επεδόθηκε στη μελέτη και στη συγγραφή. Σύμφωνα με την παράδοση, η αναχώρησή του οφειλόταν σε σύγκρουση με τον αυτοκράτορα Λέοντα Γ’ για τις εικόνες. Για το λόγο αυτό τιμωρήθηκε με αποκοπή της δεξιάς χειρός, αλλά αυτή συγκολλήθηκε διά θαύματος της Θεοτόκου. Το πιθανότερο είναι ότι αναχώρησε πριν την έναρξη της Εικονομαχίας, διότι, πρώτον, μπορούσε να παραιτηθεί από το αξίωμα και, δεύτερον, στην υπηρεσία του χαλιφάτου δεν μπορούσε εύκολα να ασχολείται με θέματα, όπως η χρήση των εικόνων.

   Στη Μονή του αγ. Σάββα διακρίθηκε μεταξύ των μοναχών λόγω της μόρφωσης και του ασκητικού ιδεώδους. Χειροτονήθη-κε πρεσβύτερος από τον επίσκοπο Ιεροσολύμων Ιωάννη Ε’ (706-735), συνεχίζοντας την άσκηση και το συγγραφικό έργο μέχρι το θάνατό του.

   Το 754 ασχολήθηκε μαζί του η εικονομαχική σύνοδος της Ιερείας. Τον αναθεμάτισε ως επιρρεπή στο Μωαμεθανισμό , εχθρό της αυτοκρατορίας, διδάσκαλο της ασέβειας και δια-στρεβλωτή των Γραφών. Η σκληρότητα των εκφράσεων της συνόδου καταδεικνύει ότι είχε κατανοηθεί πλήρως η σημασία της προσωπικότητάς του, η οποία είχε σοβαρές επιπτώσεις στους εικονομάχους. Η Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος (787) ακύρωσε τις αποφάσεις της συνόδου της Ιερείας και θεμελίωσε την περί εικόνων διδασκαλία στη θεολογία των σχετικών έργων του Δαμασκηνού, αναγνωρίζοντας έτσι την προσφορά του. Η μνήμη του τιμάται την 4η Δεκεμβρίου.

 

Δεν είναι μόνο δύο οι δρόμοι της σωτηρίας της ψυχής

 ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ: Μέσα στην Εκκλησία δεν υπάρχουν μόνο δύο «δρόμοι» σωτηρίας (γάμος ή μοναχισμός). Σώζεται και ο άγαμος, μένοντας στο σπίτι του, αρκεί ν’ αγαπάει τον Χριστό, τηρώντας τις εντολές (φυσικά ζώντας με αγνότητα).

Ὁ Απόστολος Παύλος, στα χρόνια του οποίου δεν υπήρχε μοναχισμός με τη σημερινή μορφή, συνιστά ως καλό το: «άνδρα γυναικός μη άπτεσθαι».

 Επίσης λέγει: «τοις αγάμοις και ταις χήραις, καλόν αυτοίς εάν μείνωσιν ως καγώ», δηλαδή απλώς άγαμοι, χωρίς την ένταξη τους σε κάποια συγκεκριμένη μοναστική αδελφότητα.

Στην ορθόδοξη Εκκλησία διαφυλάσσεται η ελευθερία του προσώπου. Δεν μπαίνουμε σε καλούπια, μονόδρομους ή προκρούστεια διλήμματα. Ο «Δρόμος μας» είναι ο Χριστός.

Τότε κανείς «βρίσκει τον δρόμο του», όχι όταν έρχεται εις γάμου κοινωνίαν, ούτε όταν γίνεται μοναχός, αλλ’ όταν αγαπήσει τον Χριστό.

Τότε «αποκαθίσταται ο νέος/η νέα», όταν βρει τον Χριστό, η καλύτερα όταν τον/την βρει ο Χριστός, ελκυόμενος από την ταπείνωση και την αγάπη του νέου/της νέας προς Αυτόν.
Ο Γέροντας, συμφωνώντας απόλυτα με τον άγιο Παύλο, βίωνε και δίδασκε στα πνευματικά του παιδιά, αυτήν την εν Χριστώ ελευθερία, διαφοροποιούμενος ριζικά από τα κοινωνικά στερεότυπα. Σύμφωνα με μαρτυρία πνευματικού του παιδιού, σε κάποιον «πού αντιμετώπιζε δίλημμα γάμου ή παρθενίας, ο Γέροντας πρόσφερε πολλές προοπτικές σωτηρίας» λέγοντας:

«Μην ταλαιπωρείσαι άδικα, καταπιέζοντας τον εαυτό σου ν’ αποφασίσεις τώρα να διαλέξεις. Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο από την επίμονη αυτή σκέψη και δώσε όλη την προσοχή σου, πως να αγαπήσεις τον Χριστό, που σε αγαπά. Μπορεί να κάνεις οικογένεια, μπορεί να πας όπου σου αρέσει, να αφιερωθείς. Μπορεί όμως και να μην κάνεις τίποτε απ’ αυτά, να μείνεις στο σπίτι σου, όπως είσαι τώρα. Πάλι σώζεσαι, φτάνει ν’ αγαπάς τον Χριστό. Ὁ Χριστός θα φέρει τη λύση, πού σου ταιριάζει περισσότερο, που θα μιλήσει καθαρά στην ψυχή σου. Μη στενοχωριέσαι. Και τώρα επάνω στον δρόμο του Χριστού είσαι».

Απόσπασμα από το Βιβλίο: Το μυστήριο της εκκλησίας κατά τον Γέροντα Πορφύριο τον Αγιορείτη, Ιερομονάχου Σάββα Αγιορείτου

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

 Τη μνήμη του Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου τιμά σήμερα, 2 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο όσιος Γέρων Πορφύριος, κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906 μ.Χ., στην Εύβοια, στο χωριό Άγιος Ιωάννης της επαρχίας Καρυστίας.

Οι γονείς του, Λεωνίδας Μπαϊρακτάρης και Ελένη, το γένος Αντωνίου Λάμπρου, ήταν ευσεβείς και φιλόθεοι άνθρωποι. Ο πατέρας του, μάλιστα, ήταν ψάλτης στο χωριό και είχε γνωρίσει προσωπικά τον Άγιο Νεκτάριο. Η οικογένειά του ήταν πολυμελής και οι γονείς, φτωχοί γεωργοί, δυσκολεύονταν να τη συντηρήσουν. Γι’ αυτό ο πατέρας υποχρεώθηκε να φύγει στην Αμερική, όπου δούλεψε στην κατασκευή της διώρυγας του Παναμά.

 Ο μικρός Ευάγγελος ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας. Φύλαγε πρόβατα στο βουνό και είχε παρακολουθήσει μόνο την πρώτη τάξη του δημοτικού, όταν αναγκάστηκε και αυτός λόγω της μεγάλης φτώχειας να πάει στη Χαλκίδα για να δουλέψει. Ήταν μόλις επτά χρονών. Εργάστηκε δύο τρία χρόνια σ ἕνα κατάστημα. Μετά πήγε στον Πειραιά, όπου δούλεψε δύο χρόνια στο παντοπωλείο ενός συγγενούς.

Στα δώδεκά του χρόνια έφυγε κρυφά για το Άγιον Όρος, με τον πόθο να μιμηθεί τον Άγιο Ιωάννη τον Καλυβίτη, τον οποίο είχε ιδιαίτερα αγαπήσει, όταν παλαιότερα είχε διαβάσει το βίο του. Η χάρις του Θεού τον οδήγησε στην καλύβη του Αγίου Γεωργίου Καυσοκαλυβίων και στην υποταγή δύο Γερόντων, του Παντελεήμονος, ο οποίος ήταν και πνευματικός, και του Ιωαννικίου, αδελφών κατά σάρκα. Αφοσιώθηκε στους δύο Γέροντες, που κατά κοινή ομολογία ήταν ιδιαίτερα αυστηροί, με μεγάλη αγάπη και με πνεύμα απόλυτης υπακοής.

Έγινε μοναχός σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών και πήρε το όνομα Νικήτας. Μετά από δύο χρόνια έγινε μεγαλόσχημος. Λίγο αργότερα ο Θεός του δώρισε το διορατικό χάρισμα.

Στα δεκαεννέα του χρόνια ο Γέροντας αρρώστησε πολύ σοβαρά, γεγονός που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει οριστικά το Άγιον Όρος. Επέστρεψε τότε στην Εύβοια, όπου εγκαταβίωσε στη Μονή του Αγίου Χαραλάμπους Λευκών. Ένα χρόνο αργότερα, το έτος 1926 μ.Χ., σε ηλικία είκοσι ετών, χειροτονήθηκε ιερέας στον Άγιο Χαράλαμπο Κύμης από τον Πορφύριο Γ’ , Αρχιεπίσκοπο Σινά, ο οποίος του έδωσε το όνομα Πορφύριος. Στα είκοσι δύο του έγινε πνευματικός-εξομολόγος και λίγο αργότερα αρχιμανδρίτης. Για ένα διάστημα εργάστηκε ως εφημέριος στους Τσακαίους, χωριό της Εύβοιας.

Στην Εύβοια, στην Ιερά Μονή Αγίου Χαραλάμπους, έζησε δώδεκα χρόνια, διακονώντας τους ανθρώπους ως πνευματικός και εξολόγος, και τρία χρόνια στην Άνω Βάθεια, στην εγκαταλελειμμένη Μονή του Αγίου Νικολάου.

 Το 1940 μ.Χ., παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γέροντας Πορφύριος εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ανέλαβε καθήκοντα εφημερίου και πνευματικού στην Πολυκλινική Αθηνών. Όπως ο ίδιος έλεγε, έζησε εκεί τριάντα τρία χρόνια σαν μία μέρα, ασκώντας ακαταπόνητα το πνευματικό έργο και ανακουφίζοντας τον πόνο και την ασθένεια των ανθρώπων.

Από το 1955 μ.Χ. είχε εγκατασταθεί στα Καλλίσια, όπου είχε μισθώσει από την Ιερά Μονή Πεντέλης το εκεί ευρισκόμενο μονύδριο του Αγίου Νικολάου με την αγροτική περιοχή που το περιέβαλλε, την οποία καλλιεργούσε με μεγάλη επιμέλεια. Εδώ, παράλληλα εξασκούσε το πλούσιο πνευματικό του έργο.

Το καλοκαίρι του 1979 μ.Χ., εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι με το όνειρο να χτίσει μοναστήρι. Εκεί ζούσε στην αρχή σε ένα τροχόσπιτο κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες και μετά σε ένα απέριττο κελλάκι από τσιμεντόλιθους, όπου και υπέμενε αγόγγυστα τις πολλές δοκιμασίες της υγείας του. Το 1984 μ.Χ. μεταφέρθηκε σε κτίσμα του υπό ανέγερση μοναστηριού, για την ολοκλήρωση του οποίου ο Γέροντας, παρόλο που ήταν πολύ άρρωστος και τυφλός, εργαζόταν ακατάπαυστα και ακαταπόνητα. Με τη θεμελίωση του Καθολικού της Μονής Μεταμορφώσεως, στις 26 Φεβρουαρίου 1990 μ.Χ., αξιώθηκε να δει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα.

Τα τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του άρχισε να προετοιμάζεται για την κοίμησή του. Επιθυμούσε να αποσυρθεί στο Άγιον Όρος, στα αγαπημένα του Καυσοκαλύβια, όπου μυστικά και αθόρυβα, όπως έζησε, θα έδιδε την ψυχή του στο Νυμφίο της. Πολλές φορές τον άκουσαν να λέει: «Επιδιώκω και τώρα που εγήρασα να πάω και να πεθάνω εκεί πάνω».

Πράγματι, τον Ιούνιο του 1991 μ.Χ., προαισθανόμενος το τέλος του, και μη θέλοντας να κηδευθεί με τιμές, αναχώρησε για το καλύβι του Αγίου Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου είχε καρεί μοναχός πριν από περίπου 70 χρόνια και στις 4:31΄ το πρωί της 2ας Δεκεμβρίου 1991 μ.Χ. παρέδωσε το πνεύμα στον Κύριο, που τόσο αγάπησε στη ζωή του.

Τα τελευταία λόγια που ακούστηκαν από το στόμα του ήταν από την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου, αυτά που τόσο αγαπούσε και πολύ συχνά επαναλάμβανε: «ίνα ώσιν έν».

Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου προχώρησε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατά την συνεδρίαση της 27ης Νοεμβρίου 2013 μ.Χ., υπό τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἰχνηλάτης τῶν πάλαι πατέρων γέγονας, Ἁγιωνύμου τοῦ Ὄρους ἀσκήσας Σκήτῃ σεπτῇ, Τριάδος τῆς Ζωαρχικῆς, τῶν Καυσοκαλυβίων, ἄβυσσος θείων δωρεῶν, λυτήρ δεινῶν ἀσθενειῶν, ἐδείχθης ὦ θεοφόρε. Πορφύριε οἰκουμένης, πάσης, ποιμήν ἡμῶν καί στήριγμα.

Έτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῆς Εὐβοίας τὸν γόνον, Οἰκουμένης ἀγλάϊσμα (πρώτη γραφή: πανελλήνων τὸν Γέροντα), τῆς Θεολογίας τὸν μύστην καὶ Χριστοῦ φίλον γνήσιον, Πορφύριον τιμήσωμεν, πιστοί, τὸν πλήρη χαρισμάτων ἐκ παιδός. Δαιμονῶντας γὰρ λυτροῦται, καὶ ἀσθενεῖς ἰᾶται πίστει κράζοντας· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

(Ποιηθέν υπό Εὐαγγέλου Καραδήμου).

Έτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Προγιγνώσκειν τὸ μέλλον σοφῶς, Πορφύριε, ὡς ἀντιμίσθιον πόνων καὶ βιοτῆς εὐσεβοῦς χάριν δέδωκέ σοι ἄνωθεν ὁ Κύριος· ἄνθος Εὐβοίας ἱερόν, ἐκ τοῦ Ἄθω μυστικῶς πρὸς κήπους μετεφυτεύθης ἀλήκτου δόξης πρεσβεύειν Χριστῷ ὑπὲρ τῶν εὐφημούντων σε.

(Ποιηθέν υπό Χαραλάμπους Μπούσια).

Έτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ´. Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ.
Φωτὸς χωρίον τοῦ Θεοῦ καὶ χαρισμάτων τοῦ Πνεύματος ἔμπλεως, τῶν ἱερέων καλλονή, τῶν μοναστῶν κανὼν ἀκριβέστατος, Πορφύριε σοφέ, τῇ διακρίσει λάμψας καὶ θαύμασι, Πατὴρ ἡμῶν ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

(Ποιηθέν υπό Ἀδαμαντίας Πιπεράκη).

Έτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὁσίως διέπρεψας ἐν μέσῳ ἄστει σοφέ, τὴν κλῆσιν δεξάμενος ἀπὸ κοιλίας μητρός· ὅθεν προσκαρτεροῦντες τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, προσέτι μαρτυρίᾳ πλείω τούτων δοθῆναι, ἵνα ἀκαταπαύστως τὴν δόξαν σου ὑμνοῦμεν, αἰτούμενοι ἐλέους τῷ σὲ ἁγιάσαντι.

(Ἀγνώστου ποιητοῦ – εὑρέθησαν στὸ κελλίον τοῦ Γέροντος ὡς χειρόγραφα, ὡς προσευχὴ ἀγνώστων προσκυνητῶν καὶ ἁπλῶς παρατίθενται ἐδῶ, δὲν προτείνονται πρὸς ψαλμῴδησιν)

Έτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Πνευματέμφορος ὅλος καὶ ἀπαθέστατος, διακρίσεως φάρος φωτοειδέστατος, ἱερατεύων τῷ Χριστῷ, ὡς ἰσάγγελος ὤφθης. Προφήτης θαυμαστός, τὰ ἐγγὺς καὶ τὰ μακράν, προβλέπεις ὅσιε Πάτερ, Πορφύριε θεοφόρε, Ἁγίου Ὄρους τὸ ἀγαλλίαμα.

(Ἀγνώστου ποιητοῦ – εὑρέθησαν στὸ κελλίον τοῦ Γέροντος ὡς χειρόγραφα, ὡς προσευχὴ ἀγνώστων προσκυνητῶν καὶ ἁπλῶς παρατίθενται ἐδῶ, δὲν προτείνονται πρὸς ψαλμῴδησιν)

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ´. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ὡς παιδιόθεν τὸν Χριστὸν χαίρων ἠγάπησας, καὶ τὰ τοῦ βίου ἀγαθὰ ἀπαρνησάμενος, τὴν τοῦ Ἄθωνος κατέλαβες πολιτείαν, τὸν τῆς πτώσεως χιτῶνα ἐκδυσάμενος, ἀνεδείχθης τῆς Τριάδος ἐνδιαίτημα καὶ πρεσβεύεις ἀεί, Πάτερ ὅσιε, σωθῆναι ἡμᾶς.

(Ποιηθέν υπό Ἀδαμαντίας Πιπεράκη).

Έτερον Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ´. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τὸν ὑακίνθῳ καὶ πορφύρᾳ ταπεινώσεως, ὑπακοῆς τε καὶ ἀγάπης στολισάμενον τῆς ψυχῆς αὐτοῦ τὸ ἔνδυμα καὶ ὀφθέντα χαρισμάτων θείου πνεύματος ἐκσφράγισμα εὐφημήσωμεν σοφίας ὡς διδάσκαλον ἀνακράζοντες· Χαίροις, μάκαρ Πορφύριε.

(Ποιηθέν υπό Χαραλάμπους Μπούσια).

Έτερον Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ´. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τοῦ Παρακλήτου τὸν ναὸν τὸν ἁγιώτατον καὶ τῆς πανάγνου Θεοτόκου προσφιλέστατον, ἀνυμνήσωμεν Πορφύριον ἐκ καρδίας. Ἀγαπᾷ γὰρ καὶ ἰᾶται πάντας καὶ φρουρεῖ καὶ πρεσβεύει ὅπως τύχωμεν θεώσεως. Ὅθεν κράζομεν· χαίροις, πάτερ Πορφύριε.

(Ποιηθέν υπό Εὐαγγέλου Καραδήμου).

Έτερον Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ´. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ἁγίων Πάντων ὁ χορός νῦν εὐφραινέσθωσαν καί ὀρθοδόξων τά πληρώματα χαιρέτωσαν, ὅτι ἄρτι τῇ Ἐκκλησίᾳ, λαμπρός ἀστήρ ἐφάνη. Τριάδος τῆς Ἁγίας Σκήτης σεπτῆς, τῶν Καυσοκαλυβίων κόσμος φανείς. Διό κράζομεν, χαίροις πάτερ Πορφύριε.

Μεγαλυνάριον
Χαῖρε καί εὐφραίνου Σκήτη λαμπρά, Καυσοκαλυβίων, ἐν σοί ηὔγασεν ἀληθῶς, ἄστρον καταυγάσαν, τήν οἰκουμένην πάσαν, καί πάντας ἀφυπνίζων, πρός βίον κρείττονα.

Έτερον Μεγαλυνάριον
Χαίροις χαρισμάτων ὁ θησαυρὸς καὶ τῶν ἰαμάτων ἡ πηγὴ ἡ θαυματουργός. Χαίροις ὁ προφήτης ὁ νέος Ἐκκλησίας, Πορφύριε, τρισμάκαρ, Ἄθωνος καύχημα.

(Ποιηθέν υπό Εὐαγγέλου Καραδήμου).

Έτερον Μεγαλυνάριον
Χαίροις, ὁ χαρίτων πλησθεὶς πολλῶν ἐν ἐσχάτοις χρόνοις καὶ ἰθύνας πιστοὺς καλῶς πρὸς λειμῶνας θείους, ἀστὴρ θεοσοφίας καὶ ἀκραιφνοῦς ἀγάπης, πάτερ Πορφύριε.

(Ποιηθέν υπό Χαραλάμπους Μπούσια).

Έτερον Μεγαλυνάριον
Χαίροις τῆς Εὐβοίας γόνος ἐσθλός, καὶ ὑπερουσίου τῆς Τριάδος μυσταγωγός· χαίροις τοῦ ἀκτίστου, φωτὸς τοῦ Θαβωρίου, αἱρέτης καὶ δοχεῖον, Πάτερ Πορφύριε.

(Ποιηθέν υπό Ἀδαμαντίας Πιπεράκη).