...

 

Τά μύρα τῆς ἀγάπης 

Εὐαγγελικὸ καί Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα 

Κυριακῆς 30 Ἀπριλίου 2023

Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 30 Ἀπριλίου 2023, Τῶν Μυροφόρων (Μάρκ. ιε΄ 43 – ις΄ 8)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθὼν Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀρι­­μα­θαίας, εὐσχήμων ­βουλευτής, ὃς καὶ αὐτὸς ἦν προσδεχόμενος τὴν ­βα­σι­­λείαν τοῦ Θεοῦ, τολ­μήσας εἰσῆλθε πρὸς Πι­λᾶτον καὶ ­ᾐτ­ήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. ὁ δὲ Πι­λᾶτος ἐθαύμασεν εἰ ἤδη τέθνηκε, καὶ ­προσ­καλεσάμενος τὸν κεντυρίωνα ἐπη­ρώ­τησεν αὐτὸν εἰ πάλαι ἀπέθανε καὶ γνοὺς ἀπὸ τοῦ ­κεντυρίωνος ἐδωρήσατο τὸ σῶμα τῷ Ἰωσήφ. καὶ ἀγοράσας σινδόνα καὶ καθελὼν αὐτὸν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ, ὃ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καὶ προσεκύ­λισε λίθον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ ­μνημείου. ἡ δὲ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία Ἰω­σῆ ἐθεώρουν ποῦ ­τίθεται. Καὶ διαγενομέ­νου τοῦ σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ Σαλώ­μη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ­ἀ­λεί­ψωσιν αὐ­τόν. καὶ λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς σαββάτων ἔρχον­ται ἐπὶ τὸ μνημεῖον, ἀνα­τείλαντος τοῦ ἡλίου. καὶ ἔλεγον πρὸς ἑαυτάς τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος ἦν γὰρ μέγας σφόδρα. καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευ­κήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν. ὁ δὲ λέγει αὐταῖς μὴ ἐκθαμβεῖ­σθε Ἰησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν. ἀλλ᾿ ὑπάγετε ­εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν. καὶ ἐξελθοῦσαι ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημεί­ου εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον ἐφο­βοῦντο γάρ.

 

ΤΑ ΜΥΡΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

«Λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς ­σαββάτων ἔρχονται ­ἐπὶ τὸ μνημεῖον»

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων εἶναι ἕνας ὕμνος λατρείας καὶ ἀγάπης πρὸς τὸν Κύριο. Οἱ μυροφόρες γυναῖκες, ὅπως ἀκούσαμε, ἔμειναν κοντά Του μέχρι τὸ τέλος, μέχρι τὴ Σταύρωση καὶ τὴν Ταφή του. Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὰ συγκλονιστικὰ ἐκεῖνα γεγονότα ἦταν ἐκεῖνες ποὺ ἔσπευσαν μὲ τρόπο μοναδικὸ νὰ ἐκφράσουν τὴ λατρεία καὶ τὴν ἀγάπη τους πρὸς τὸν νεκρὸ Διδάσκαλό τους.

Ἂς δοῦμε λοιπὸν πῶς ἐκδήλω­σαν τὴν ἀγάπη τους πρὸς τὸν Χρι­στὸ οἱ ἅγιες Μυροφόρες καὶ πῶς θὰ μιμηθοῦμε κι ἐμεῖς τὴν ἀγάπη τους αὐτή.

1. Ὁ πόθος τῶν Μυροφόρων

Οἱ ἀφοσιωμένες αὐτὲς μαθήτριες τοῦ Κυρίου παρακολούθησαν ὅλη τὴν πορεία τοῦ Διδασκάλου τους μέχρι τὸν Γολγοθᾶ. «Εἱστήκεισαν παρὰ τῷ σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ» (Ἰω. ιθ΄ 25), μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ποὺ ἦταν αὐτόπτης μάρτυρας. Ἐνῶ οἱ ὑπόλοιποι μαθητὲς εἶχαν σκορπισθεῖ τὶς δύσκολες ἐκεῖνες ὧρες, οἱ Μυροφόρες ἦταν ἐκεῖ. Ἀντίκρισαν τὸν μόνο ἀναμάρτητο νὰ κατακρίνεται· τὸν Εὐεργέτη τῶν πάντων νὰ τιμωρεῖται· τὸν Χορηγὸ τῆς ζωῆς νὰ θανατώνεται.

Παρακολούθησαν τὸν Ἰωσὴφ καὶ τὸν Νικόδημο νὰ ἀποκαθηλώνουν μὲ εὐλάβεια ἀπὸ τὸν Σταυρὸ τὸ νεκρὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου καὶ νὰ τὸ ἀποθέτουν στὸ μνημεῖο. Ἔσπευσαν κατόπιν νὰ ἀγοράσουν πολύτιμα, ἀκριβὰ ἀρώματα γιὰ νὰ ἀλείψουν, κατὰ τὸ ἔθιμο, τὸν λατρευτὸ Διδάσκαλό τους. Δὲν ἀρκέσθηκαν στὰ ἀκριβὰ μύρα ποὺ εἶχε ἀγοράσει ὁ Νικόδημος. Θέλησαν νὰ προσφέρουν κι αὐτὲς ὅ,τι καλύτερο μποροῦσαν, γιὰ νὰ ἐκφράσουν τὴν ὔστατη καρδιακὴ λατρεία καὶ τιμὴ στὸν ἀγαπημένο Διδάσκαλο. Περίμεναν δὲ μὲ ἀδημονία νὰ περάσει τὸ Σάββατο, ποὺ ἦταν ἀργία καὶ ἀπαγορευόταν κάθε μορφὴ ἐργασίας. Ὅλο τὸ βράδυ ἀσφαλῶς δὲν μπόρεσαν νὰ κοιμηθοῦν ἀπὸ τὴν προσμονή τους, παρὰ τὸν κόπο τῶν προηγούμενων ἡμερῶν.

Νωρὶς τὸ πρωὶ τῆς Κυριακῆς, πρὶν ἀκόμη ξημερώσει, οἱ Μυροφόρες ξεκίνησαν γιὰ τὸν Τάφο. Μόνες τους, ἀδύναμες γυναῖκες αὐ­τές, ἔτρεχαν μέσα στὸ σκοτάδι τῆς νύχτας σὲ μιὰ πόλη, ὅπου ἀκόμη ἀντηχοῦσαν οἱ κραυγὲς τοῦ ὄχλου, ποὺ μὲ μίσος ἐπικροτοῦσε τὴ Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ. Δὲν λογάριασαν τοὺς κινδύνους. Δὲν τὶς ἐμπόδισε ἡ ­λογική. Γνώριζαν ὅτι ὁ Τάφος ἦταν σφραγισμένος μὲ μεγάλο λίθο, ἀμετακίνητο, κι ὅμως ἔσπευσαν. Ἡ λατρεία τους ὑπερκέρασε τὸν φόβο. Ὁ πόθος τους ὑπερ­έβη τὴ λογική. Ἡ ἀγάπη, ποὺ ξεχείλιζε ἀπὸ τὶς καρδιές τους, εὐωδίαζε περισσότερο ἀπὸ τὰ ἀρώματα ποὺ κρατοῦσαν στὰ χέρια τους. Καὶ τελικὰ ἀξιώθηκαν ὄχι νὰ μυρώσουν ἕνα νεκρὸ Σῶμα, ἀλλὰ νὰ συναντήσουν τὸν ἀναστημένο Κύριο!

2. Ἡ ἀγάπη μας πρὸς τὸν Χριστὸ

Ποιά καρδιά, ἀλήθεια, μπορεῖ νὰ μείνει ἀδιάφορη μπροστὰ στὴν ἀγάπη καὶ τὴ λατρεία ποὺ ἐκδήλωσαν πρὸς τὸν Κύριο οἱ ἅγιες ἐκεῖνες μυροφόρες γυναῖκες, καὶ μάλιστα σὲ τόσο ἀντίξοες συνθῆκες! Μὲ τὸ συγκινητικὸ παράδειγμά τους μᾶς προτρέπουν νὰ τὶς μιμηθοῦμε. Νὰ προσ­φέρουμε κι ἐμεῖς τὰ μύρα τῆς ἀγάπης μας στὸν Χριστό. Ἡ ἀγάπη μας πρὸς τὸν Κύριο νὰ ἐκφράζεται μὲ τὴν τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν του. «Ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε» (Ἰω. ιδ΄ 15), λέει ὁ Χριστός. Ἂν ἀγαποῦμε τὸν Κύριο, θὰ πρέπει νὰ ζοῦμε ὅπως εὐαρεστεῖται Ἐκεῖνος. Νὰ ἐφαρμόζουμε τὸ δικό του θέλημα στὴ ζωή μας. Μέσα στὸ καθημερινό μας πρόγραμμα, γιὰ παράδει­γμα, νὰ ἀφιερώνουμε λίγο χρόνο στὸν Χριστό. Νὰ περιορίζουμε τὸν ὕπνο μας· νὰ ἀγρυπνοῦμε στὴν προσευχή μας.

Ἰδιαιτέρως μάλιστα ὅταν ξημερώνει Κυ­ριακή, ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἀπὸ νω­ρὶς νὰ σηκωνόμαστε, πρωί-πρωί, νὰ ἑ­τοιμάζουμε τὴν προσφορά μας καὶ νὰ σπεύδουμε στὸν ἱερὸ Ναό. Οἱ Μυ­ρο­φόρες προσδοκοῦσαν τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ ἔφθαναν στὸν νεκρὸ Διδάσκαλό τους. Στὸν ἱερὸ Ναὸ μᾶς περιμένει ὁ Ζωντανὸς Θεὸς καὶ μᾶς ἀξιώνει ὄχι ἁπλῶς νὰ Τὸν ἀγγίζουμε, ἀλλὰ καὶ νὰ ἑνωνόμαστε μαζί Του, νὰ μεταλαμβάνουμε τὸ Ἄχραντο Σῶ­μα καὶ τὸ Τίμιο Αἷμα του. Τί πόθο καὶ ποιά ἱερὴ προσ­μονὴ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουμε!

Αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Χριστό, ζεῖ ὅπως θέλει Ἐκεῖνος, Τοῦ προσφέρει ὅ,τι πολυτιμότερο μπορεῖ, ἀγρυπνεῖ στὴν προσευχή του καὶ σπεύδει νὰ Τὸν συναν­τήσει γιὰ νὰ ἑνωθεῖ μαζί Του στὴν κοινὴ Λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας, στὴ θεία Λειτουργία. Αὐτὴ τὴ θερμὴ ἀγάπη, αὐτὸ τὸν ἔνθεο πόθο πρὸς τὸν Κύριό μας ἂς κρατοῦμε ἀναμμένο στὶς καρδιές μας, ὥσπου νὰ μᾶς ἀξιώσει νὰ Τὸν λατρεύουμε αἰωνίως στὴν οὐράνια βασιλεία του.

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 30 Ἀπριλίου 2023, Τῶν Μυροφόρων (Πράξ. ς΄ 1-7)

Ἐν δὲ ταῖς ἡμέραις ταύταις πληθυνόντων τῶν μα­θητῶν ἐγένετο γογ­γυ­­­σ­μὸς τῶν Ἑλληνιστῶν πρὸς τοὺς Ἑβραίους, ὅτι πα­ρε­­­­θεω­ροῦντο ἐν τῇ δια­κονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν. 2 προσκαλεσάμενοι δὲ οἱ δώδεκα τὸ πλῆθος τῶν μα­θητῶν εἶπον· οὐκ ἀρε­στόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ δια­κονεῖν τραπέζαις. 3 ἐπισκέψασθε οὖν, ἀδελ­φοί, ἄνδρας ἐξ ὑμῶν μαρτυρουμένους ἑπτά, πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καὶ σοφίας, οὓς καταστήσομεν ἐπὶ τῆς χρείας ταύτης· 4 ἡμεῖς δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου προσκαρτερήσομεν. 5 καὶ ἤρεσεν ὁ λόγος ἐνώπιον παντὸς τοῦ πλήθους· καὶ ἐξελέξαντο Στέφανον, ἄνδρα πλήρη πίστεως καὶ Πνεύματος Ἁγίου, καὶ Φίλιππον καὶ Πρόχορον καὶ Νικάνορα καὶ Τίμωνα καὶ Παρμενᾶν καὶ Νικόλαον προσήλυτον Ἀντιοχέα, 6 οὓς ἔστησαν ἐνώπιον τῶν ἀποστόλων, καὶ προσευξάμενοι ἐπέθηκαν αὐτοῖς τὰς χεῖρας. 7 καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ηὔξανε, καὶ ἐπληθύνετο ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν ἐν Ἱερουσαλὴμ σφόδρα, πολύς τε ὄχλος τῶν ἱερέων ὑπήκουον τῇ πίστει.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

Τ ίς ἡμέρες αὐτές, ἐνῶ αὐξανόταν ὁ ἀριθμός τῶν πι­στῶν, οἱ Ἑβραῖοι Χριστιανοί πού ἦταν ἀπό ξέ­να μέρη καί γι’ αὐτό μιλοῦσαν τήν ἑλληνική γλώσσα, ἄρ­χισαν νά γογγύζουν ἐναντίον τῶν ντόπιων Ἑβραίων Χριστιανῶν, πού μιλοῦσαν τήν ἀραμαϊκή γλώσσα. Τά πα­ράπονα αὐτά προέκυψαν, διότι οἱ χῆρες τῶν ἑλλη­νό­φω­νων Ἰουδαίων Χριστιανῶν πού δέν ἦταν ντόπιοι πα­ραμελοῦνταν στήν καθημερινή περίθαλψη καί ὑπη­ρε­σία τῆς διανομῆς τροφῶν καί ἐλεημοσυνῶν. 2 Μετά λοιπόν ἀπ’ αὐτό οἱ δώδεκα ἀπόστολοι συγκάλεσαν τό πλῆθος τῶν μαθητῶν πού πίστευαν στό Χριστό καί εἶπαν: Δέν μᾶς φαίνεται σωστό νά ἀφή­σου­με ἐμεῖς τό κήρυγμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί νά ὑπη­ρε­­τοῦ­με σέ τραπέζια φαγητοῦ. 3 Ἐξετάστε λοιπόν προσεκτικά, ἀδελφοί, καί ἐκλέξτε ἀπό σᾶς τούς ἴδιους ἑπτά ἄνδρες, πού νά ἔχουν ­κα­λή μαρτυρία ἀπ’ ὅλους καί νά εἶναι γεμάτοι ἀπό Ἅγι­ον Πνεῦμα καί σύνεση. Αὐτούς θά ἐγκαταστήσουμε γιά νά διεξάγουν τήν ἀναγκαία αὐτή διακονία. 4 Κι ἐμεῖς θά ἀφοσιωθοῦμε ἀπο­κλει­στικά στήν προσευχή καί στή διακονία τοῦ κηρύγματος. 5 Ἡ πρόταση αὐτή τῶν ἀποστόλων φάνηκε ἀρεστή σ’ ὅλο τό πλῆθος τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι ἐξέλεξαν τόν Στέ­φανο, ἄνδρα γεμάτο ἀπό πίστη στό Χριστό καί ἀπό τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί τόν Φίλιππο καί τόν Πρόχορο καί τόν Νικάνορα καί τόν Τίμωνα καί τόν Παρμενᾶ καί τόν Νικόλαο ἀπό τήν Ἀντιόχεια, ὁ ὁποῖος ἦταν κάποτε εἰδω­λο­λάτρης καί πρίν πιστέψει στό Χριστό εἶχε προσέλθει στόν Ἰουδαϊσμό. 6 Αὐτούς τούς ἑπτά παρουσίασαν ἐνώπιον τῶν ἀπο­στόλων. Καί οἱ ἀπόστολοι, ἀφοῦ προσευχήθηκαν, ἔβα­­­­­­λαν τά χέρια τους πάνω στά κεφάλια τῶν ἑπτά, γιά νά τούς μεταδοθεῖ ἡ θεία χάρη ἡ ὁποία τούς ἦ­­­­­­ταν ἀνα­­­­­γκαί­α γιά τή διεξαγωγή τῆς διακονί­ας τους. 7 Ἔτσι τό κήρυγμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ προόδευε καί διαδιδόταν. Καί ὁ ἀριθμός τῶν μαθητῶν στά Ἱεροσό-λυμα αὐξανόταν πάρα πολύ, καί πλῆθος πολύ ἀπό τούς ἱε­ρεῖς τῶν Ἰουδαίων ἀποδέχονταν τίς ἀλήθειες τῆς πίστεως καί ὑποτάσσονταν σ’ αὐτές.