ΚΥΡΙΑΚΗ 29 ΙΟΥΝΙΟΥ 2025 ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ (Ματθ. ιστ΄ 13-19) (Β΄ Κορ. ια΄ 21-ιβ΄ 9)

  

  "Ο Λόγος του Θεού στον Λαό του Θεού".

Κατά πάντα και οι δύο «μιμηταί Χριστού».

Αγαπητοί αδελφοί,

  Σήμερα, η αγία μας Εκκλησία αγάλλεται και πανηγυρίζει. Τιμά τη μνήμη δύο κορυφαίων αποστόλων, δύο στύλων της Ορθόδοξης πίστης, δύο προσώπων που με τη ζωή, τον αγώνα και το μαρτύριό τους, σφράγισαν την πορεία του Χριστιανισμού: τον απόστολο Πέτρο και τον απόστολο Παύλο. 

  Ο ιερός Χρυσόστομος τούς ονομάζει “στύλους της Εκκλησίας”. Και πράγματι, όλη η χριστιανική πορεία θεμελιώνεται στο έργο, τη διδασκαλία και τη θυσία αυτών των δύο κορυφαίων αποστόλων.

  Μάρτυρες Χριστού με την άγια ζωή τους. Μάρτυρες Χριστού με την ταπείνωσή τους. Δεν επιδίωξαν τιμές, δεν επιζήτησαν πρωτεία, δεν απαίτησαν εξουσίες. «Απόστολος Χριστού», «δούλος Θεού», «δούλος Ιησού Χριστού», ήταν οι τίτλοι που πρόβαλλε για τον εαυτό του ο απόστολος των εθνών. «Δούλος και απόστολος Ιησού Χριστού», ήταν η τιμητική διάκριση που αγαπούσε ο απόστολος Πέτρος.

   Διάκονοι και υπηρέτες του Κυρίου και των πιστών. Μόνος τους πόθος, ταυτισμένος με την ύπαρξή τους, ο ευαγγελισμός, η προσέλκυση διαρκώς και περισσότερων στο φως του Ευαγγελίου, η επέκταση της Εκκλησίας, η εξάπλωση της σωστικής «καινής διδαχής». «Ουαί δε μοι εάν μη ευαγγελίζωμαι. Ανάγκη γαρ μοι επίκειται» (Α’  Κορ. θ’ 16). 

  Μου είναι ανάγκη που δεν μπορώ να την αποφύγω, έλεγε για την κηρυκτική του αποστολή ο απ. Παύλος. «Άσπιλοι και αμώμητοι» (Β΄ Πέτρ. γ’ 15) οι ίδιοι, καθώς το ζητούσαν από τους άλλους, έγιναν τύποι των πιστών «εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστει, εν αγνεία» (Α΄ Τιμ. δ΄ 13). Κατά πάντα και οι δύο «μιμηταί Χριστού».

  Οι επιστολές τους, κείμενα θεόπνευστα, μέσα από την Αγία Γραφή μάς απευθύνουν μια κλήση. Σαλπίζουν ένα εγερτήριο. Η προσωπικότητά τους πρότυπα θαυμαστά. Από την εποχή τους μάς στέλνουν κάθε χρόνο σαν σήμερα πιο έντονα το μήνυμα της καινούργιας ζωής. Αντανακλούν με την αγιότητά τους τις ανταύγειες του ουρανού. 

  Με τη ζωή τους εκπέμπουν τους παλμούς της προσγειωμένης και καρποφόρας δημιουργικότητας.  Ας στρέψουμε νεύμα νοσταλγικό προς τις δύο αυτές μεγάλες μορφές. Η καρδιά μας ν’ αφεθεί ν’ ανάψει από την φλόγα που τους διακατείχε. Φλόγα πίστεως και αγάπης. Αυτό είναι που χρειάζεται η εποχή μας. Να βιώσει το πνεύμα που εξέπεμψαν ο ακάματος ευαγγελιστής των εθνών, των ειδωλολατρών, και ο φλογερός ψαράς της Γαλιλαίας με την θεόπνευστη γραφίδα τους.

Δύο πρόσωπα, κοινή αποστολή

 Δύο διαφορετικές πορείες, ένας σκοπός. Ο Πέτρος, ο απλός ψαράς από τη Γαλιλαία, και ο Παύλος, ο μορφωμένος Ιουδαίος από την Ταρσό. Ο ένας αρνήθηκε τον Χριστό τρεις φορές, ο άλλος τον καταδίωκε. Και όμως, και οι δύο έγιναν σκεύη εκλογής του Αγίου Πνεύματος, φωστήρες του κόσμου, απόστολοι του Ευαγγελίου και της σωτηρίας.

 Η πορεία τους φανερώνει ένα μεγάλο μυστήριο της πίστης μας: ότι ο Θεός δεν καλεί τους τέλειους, αλλά τελειοποιεί αυτούς που προσκαλεί στην αγάπη του. Η Εκκλησία δεν ζητά ομοιομορφία χαρακτήρων, αλλά ενότητα πνεύματος. 

 Ο Θεός δεν εργάζεται μόνο με τους δυνατούς, αλλά αναδεικνύει τα σκεύη του μέσα από την αδυναμία του ανθρώπου. «Η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται». Αυτό που ζητά είναι καρδιές ταπεινές, πρόθυμες να μετανοήσουν και να τον ακολουθήσουν μέχρι τέλους.

Υπόδειγμα μετάνοιας

 Ο Πέτρος, με δάκρυα πικρά, αναιρεί την τριπλή άρνηση με τριπλή ομολογία αγάπης: «Κύριε, σὺ οίδας ότι φιλώ σε». Και ο Παύλος, τυφλωμένος από την υπερηφάνεια, φωτίζεται με ουράνιο φως στο δρόμο προς τη Δαμασκό, και από διώκτης γίνεται απόστολος των εθνών, που θα κηρύξει τον ευαγγελικό λόγο στα πέρατα της οικουμένης.

Κοινός προορισμός ο Σταυρός

 Πέτρος και Παύλος πορεύτηκαν διαφορετικούς δρόμους, αλλά ενώθηκαν σ’ ένα σκοπό: να κηρύξουν τον Χριστό Εσταυρωμένο και Αναστάντα. Και κατέληξαν στο ίδιο τέλος: το μαρτύριο στη Ρώμη. Ο ένας σταυρώθηκε ανάποδα, ο άλλος αποκεφαλίστηκε. Και το αίμα τους έγινε ο σπόρος της Εκκλησίας.

 Η πίστη δεν είναι θεωρία, είναι σταυρός και ανάσταση. Οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος, μάς καλούν σήμερα να μη συμβιβαζόμαστε με μία χλιαρή πίστη, με έναν Χριστιανισμό χωρίς κόπο και θυσία. Μας καλούν να είμαστε ζωντανοί μάρτυρες μέσα στην κοινωνία, με λόγο, με έργο και με αγάπη.

Αγαπητοί αδελφοί, ας παρακαλέσουμε, λοιπόν, τους πρωτοκορυφαίους αποστόλους να πρεσβεύουν για μας, για την Εκκλησία, για τον κόσμο ολόκληρο.

   Σε εποχές σύγχυσης και αποστασίας, η σταθερότητά τους στην αλήθεια, το θάρρος τους μπροστά στο μαρτύριο και η αγάπη τους για τον Χριστό, ας γίνουν φωτεινά παραδείγματα. Όπως ο Πέτρος ομολόγησε: «συ εί ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος», κι όπως ο Παύλος διεκήρυξε: «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός», έτσι κι εμείς ας τον ομολογούμε με όλη μας τη ζωή.

  Αυτή η φλόγα πίστεως τους ώθησε σε αποστολή χωρίς όρια. Ο Πέτρος στους Ιουδαίους, ο Παύλος στα Έθνη. Η Εκκλησία χτίστηκε πάνω σε αυτή τη δίδυμη αποστολή: την πίστη και τη διδασκαλία τους. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει: «Εκείνοι οι δύο, Πέτρος και Παύλος,, ως δύο οφθαλμοί του σώματος της Εκκλησίας, φωτίζουν και οδηγούν προς την αλήθειαν».

 Ας ζητήσουμε σήμερα με ταπείνωση την πρεσβεία των δύο αυτών μεγάλων αποστόλων. Να δώσει ο Κύριος και σε εμάς πίστη σαν του Πέτρου, φλόγα σαν του Παύλου, και καρδιά ικανή να τον αγαπήσει «όλη τη καρδία και ψυχή». «Άγιοι απόστολοι Πέτρε και Παύλε, πρεσβεύσατε υπέρ ημών!»

 

Χριστάκης Ευσταθίου,

Θεολόγος

Κυριακὴ Γ΄ Ματθαίου – Εὐαγγελικὸ καί Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 29 Ἰουνίου 2025

  

 

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ματθ. ιστ΄ 13-19

13 Ἐλθὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς εἰς τὰ μέρη Καισαρείας τῆς Φιλίππου ἠρώτα τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ λέγων· Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου; 14 οἱ δὲ εἶπον· Οἱ μὲν Ἰωάννην τὸν βαπτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλίαν, ἕτεροι δὲ Ἰερεμίαν ἢ ἕνα τῶν προφητῶν. 15 λέγει αὐτοῖς· Ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγετε εἶναι; 16 ἀποκριθεὶς δὲ Σίμων Πέτρος εἶπε· Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος. 17 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ’ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. 18 κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς. 19 καὶ δώσω σοι τὰς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, καὶ ὃ ἐὰν δήσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς, καὶ ὃ ἐὰν λύσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

Νεοελληνική Απόδοση

13 Όταν δε ήλθεν ο Ιησούς εις τα μέρη της Καισαρείας, την οποίαν είχε επεκτείνει και εξωραΐσει ο Ηρώδης ο Φιλιππος, ερώτησε τους μαθητάς του λέγων· “τι λένε οι άνθρωποι, ότι είμαι εγώ, ο υιός του ανθρώπου;” 14 Εκείνοι δε είπαν· “άλλοι μεν λένε ότι είσαι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, άλλοι δε ο Ηλίας, και άλλοι ότι είσαι ο Ιερεμίας η ένας από τους προφήτας”. 15 Λεγει εις αυτούς· “σεις όμως οι μαθηταί μου ποίος λέτε, ότι είμαι;” 16 Απεκρίθη δε ο Σιμων ο Πετρος και είπε· “Συ είσαι ο Χριστός, ο υιός του Θεού του αιωνίου, που έχει ζωήν και δίδει ζωήν”. 17 Και ο Ιησούς απήντησε και του είπε· “μακάριος είσαι, Σιμων υιέ του Ιωνά, διότι την ομολογίαν, που έκαμες, δεν σου την εφανέρωσε αίμα και σαρξ, δηλαδή κάποιος άνθρωπος, αλλά ο Πατήρ μου ο επουράνιος. 18 Και εγώ δε σου λέγω τούτο· ότι συ είσαι Πετρος και επάνω εις αυτήν την πέτραν της ομολογίας σου θα οικοδομήσω ασάλευτον την Εκκλησίαν μου, και πύλαι Αδου (δηλαδή όλαι αι κακαί δυνάμστου πονηρού διαβόλου και των διεστραμμένων ανθρώπων), δεν θα υπερισχύσουν και δεν θα κατορθώσουν τίποτε εναντίον της. 19 Και θα σου δώσω τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών, θα σου δώσω δηλαδή την εξουσίαν, ώστε όποιο αμάρτημα δεν θα συγχωρήσης συ εις την γην, θα είναι ασυγχώρητον και στους ουρανούς· και αμάρτημα το οποίον συ θα συγχωρήσης επάνω εις την γην, θα είναι συγχωρημένον στους ουρανούς”.

***************************************************

 ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. Οἱ πρωτοκορυφαῖοι Ἀπόστολοι

Ἡ σημερινὴ ἡμέρα γιὰ κάθε πιστὸ ἔχει ξεχωριστὴ λαμπρότητα, καθὼς ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τοὺς ἁγίους, ἔνδοξους καὶ πρωτοκορυφαίους ἀποστόλους Πέτρο καὶ Παῦλο. Ὁ ἕνας ἦταν ψαρὰς στὴ λίμνη Γεννησαρέτ, πρὶν γνωρίσει τὸν Κύριο· ὁ ἄλλος νομοδιδάσκαλος τῶν Ἰουδαίων. Ὁ ἕνας ἔγινε Μαθητὴς τοῦ Κυρίου· ὁ ἄλλος σφοδρὸς διώκτης του. Ὁ πρῶτος σαγηνεύθηκε ἀπὸ τὸν μεγάλο «ἁλιέα τῶν ἀνθρώπων», τὸν Κύριό μας, καὶ Τὸν ἀκολούθησε. Ὁ δεύτερος τυφλώθηκε ἀπὸ τὸ ὑπερκόσμιο φῶς τοῦ Χριστοῦ, καθὼς πορευόταν πρὸς τὴ Δαμασκό, καὶ μεταστράφηκε. Καὶ οἱ δύο εἶχαν μιὰ μελανὴ σελίδα στὸ παρελθόν τους. Ὁ Πέτρος ἀρνήθηκε τὸν Διδάσκαλο, λίγο πρὶν ἀπὸ τὴ Σταύρωσή του. Ὁ Παῦλος δίωξε τὴν Ἐκκλησία.

Καὶ οἱ δύο ὡστόσο μετανόησαν, ἀγάπησαν ὁλοκληρωτικὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, δέχθηκαν τὴ μεγάλη κλήση ἀπὸ Ἐκεῖνον καὶ ἔγιναν πρωτοκορυφαῖοι Ἀπόστολοί του στὴν οἰκουμένη, μὲ τὶς περιοδεῖες τους, τὴ διδασκαλία τους, τὶς ἐπιστολές τους. Ἀναδείχθηκαν φωστῆρες τοῦ κόσμου, κήρυκες τῆς πίστεως, σάλπιγγες θεολογίας, ἐκφραστὲς τῶν θείων δογμάτων, στύλοι τῆς Ἐκκλησίας καὶ καθαιρέτες τῆς πλάνης, ὅπως τονίζει ἡ ὑμνολογία τῆς σημερινῆς ἑορτῆς.

2. Τὸ θεμέλιο τῆς πίστεως

Στὴ μνήμη τῶν δύο Ἀποστόλων εἶναι ἀφιερωμένο τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς θείας Λειτουργίας. Περιγράφεται σ᾿ αὐτὸ ἕνας διάλογος τοῦ Κυρίου μὲ τοὺς Μαθητές του. «Ποιός νομίζουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι εἶμαι ἐγώ, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου;», ρώτησε ὁ Χριστός. Οἱ δὲ Μαθητὲς ἀπάντησαν ὅτι κάποιοι Τὸν θεωροῦν ὡς τὸν Βαπτιστὴ Ἰωάννη, ἄλλοι ὡς τὸν προφήτη Ἠλία, ἢ τὸν Ἱερεμία, ἢ κάποιον ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς Προφῆτες. Ὁ Κύριος κατόπιν προχώρησε σὲ δεύτερη ἐρώτηση: «Ἐσεῖς οἱ Μαθητές μου, ποιός λέτε ὅτι εἶμαι;» Τότε ὁ ὁρμητικὸς Πέτρος ἀπάντησε ἐκ μέρους καὶ τῶν ὑπολοίπων: «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Ἐσὺ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος δὲν εἶναι νεκρὸς ὅπως τὰ εἴδωλα, ἀλλὰ ζεῖ παντοτινά. «Εὐτυχισμένος εἶσαι, Σίμων, γυιὲ τοῦ Ἰωνᾶ, διότι τὴν ἀλήθεια αὐτὴ ποὺ ὁμολόγησες, δὲν σοῦ τὴ φανέρωσε κάποιος ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὁ ἐπουράνιος Πατέρας μου», τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ Κύριος.

Ὁ θεῖος Διδάσκαλος ἐγκωμιάζει τὴν ἀκλόνητη πίστη τοῦ Πέτρου, ποὺ δὲν ἦταν ἔκφραση ἑνὸς πρόσκαιρου ἀνθρώπινου ἐνθουσιασμοῦ, ἀλλὰ θεόπνευστη ὁμολογία καὶ ἀποκάλυψη μιᾶς πολὺ μεγάλης ἀλήθειας· ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ἕνας κοινὸς ἄνθρωπος, ἕνας μεγάλος προφήτης, ἢ φιλόσοφος, ἢ κοινωνικὸς ἐπαναστάτης, ἢ ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς «θεούς», μαζὶ μὲ τοὺς ἐκπροσώπους τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός. Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ ἀποτελεῖ τὸ βασικότερο δόγμα τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ θεμέλιο τῆς πίστεώς μας. Γιὰ τὴν ἀλήθεια αὐτὴ ὄργωσαν τὴν οἰκουμένη οἱ πρωτοκορυφαῖοι Ἀπόστολοι καὶ σφράγισαν μὲ τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου τους τὴν ὁμολογία ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός.

3. Ἡ ἀκατάλυτη δύναμη τῆς Ἐκκλησίας

Ὁ Κύριος πρόσθεσε κάτι ἀκόμη στὸν Πέτρο, τὸ ὁποῖο ἔχει ξεχωριστὴ σημασία. Ἐσὺ εἶσαι ὁ Πέτρος, τοῦ εἶπε. Πάνω δὲ στὴν πέτρα τῆς ἀληθινῆς αὐτῆς πίστεως, ποὺ ὁμολόγησες, θὰ οἰκοδομήσω τὴν Ἐκκλησία μου, «καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Ἐπάνω της θὰ πέσουν ὅλες οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις τοῦ Ἅδη γιὰ νὰ τὴν κλονίσουν, ἀλλὰ δὲν θὰ τὴ νικήσουν ποτέ. Διότι ἡ Ἐκκλησία μου εἶναι αἰώνια καὶ ἀθάνατη.

Εἶναι φοβερὸς ὁ προφητικὸς αὐτὸς λόγος τοῦ Κυρίου καὶ ἐπιβεβαιώνεται διαρκῶς μέσα στὴν ἱστορία. Αἱματηροὶ διωγμοί, φρικτὰ βασανιστήρια, ἑκατομμύρια μαρτύρια, δόλιες ἐπιθέσεις, λυσσώδεις λοιδορίες καὶ χλευασμοὶ ἐξαπολύθηκαν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Ποτάμι τὸ αἷμα τῶν Μαρτύρων τῶν πρώτων αἰώνων. Ἀναρίθμητοι οἱ Νεομάρτυρες τῆς Τουρκοκρατίας, καὶ ὅσοι τὸν περασμένο αἰώνα μαρτύρησαν στοὺς στυγνοὺς διωγμοὺς τοῦ ἀθεϊστικοῦ καθεστῶτος τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως. Ἀλλὰ καὶ ἀργότερα πόσα βλάσφημα βιβλία, τραγούδια, ταινίες καὶ ὑποτιθέμενα ἔργα τέχνης ἐπιχείρησαν νὰ προσβάλουν τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου καὶ νὰ κλονίσουν τὴν πίστη τῶν Χριστιανῶν.

Ὅμως δὲν στάθηκαν ἱκανά. Καὶ ὄχι μόνο δὲν τὴν γκρέμισαν, ἀλλὰ ἀντίθετα τὴν πλούτισαν μὲ περισσότερη λαμπρότητα καὶ τιμή. Ἀπέδειξαν τὴ θεία ὑπόστασή της. Τὴ στόλισαν σὰν μὲ πορφύρα τὰ ἁγνὰ αἵματα τῶν ἁγίων Μαρτύρων. Ἂς ἀκούσουμε τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο ν᾿ ἀναφωνεῖ στοὺς διῶκτες κάθε ἐποχῆς: «Οὐδὲν Ἐκκλησίας δυνατώτερον, ἄνθρωπε». Τίποτε δὲν εἶναι πιὸ ἰσχυρὸ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἄνθρωπε. Σταμάτα τὸν πόλεμο, γιὰ νὰ μὴ συντρίψει τὴ δύναμή σου. Μὴν πολεμᾶς τὸν Οὐρανό. Ἂν πολεμᾶς ἄνθρωπο, ἢ θὰ νικήσεις ἢ θὰ νικηθεῖς. Ἂν πολεμᾶς ὅμως τὴν Ἐκκλησία, εἶναι ἀδύνατον νὰ νικήσεις. Διότι ὁ Θεὸς εἶναι ἰσχυρότερος ἀπὸ ὅλους (ΕΠΕ 33, 386).

Ἂς μὴ μᾶς κλονίζει λοιπὸν ὁ πόλεμος ποὺ δέχεται καὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία. Λαμ­πρότερη καὶ ἐνδοξότερη θὰ τὴν καταστήσει. Ἂς ἀγωνιζόμαστε ὅμως νὰ μένουμε πιστοὶ καὶ ἀφοσιωμένοι σ᾿ αὐτήν· ζωντανὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἵδρυσε ὁ Χριστὸς καὶ μᾶς παρέδωσαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι.

 ***************************************************

 

 

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 29 Ἰουνίου 2025, Ἀποστόλου Παύλου (Β΄Κορ. ια΄ 21 – ιβ΄9)

21 κατὰ ἀτιμίαν λέγω, ὡς ὅτι ἡμεῖς ἠσθενήσαμεν. ἐν ᾧ δ’ ἄν τις τολμᾷ, ἐν ἀφροσύνῃ λέγω, τολμῶ κἀγώ. 22 Ἑβραῖοί εἰσι; κἀγώ· Ἰσραηλῖταί εἰσι; κἀγώ· σπέρμα Ἀβραάμ εἰσι; κἀγώ· 23 διάκονοι Χριστοῦ εἰσι; παραφρονῶν λαλῶ, ὑπὲρ ἐγώ· ἐν κόποις περισσοτέρως, ἐν πληγαῖς ὑπερ­βαλλόντως, ἐν φυλα­καῖς περισ­σοτέρως, ἐν θα­νά­τοις πολ­λάκις· 24 ὑπὸ Ἰουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον, 25 τρὶς ἐρραβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶς ἐναυάγησα, νυχθήμερον ἐν τῷ βυθῷ πεποίηκα· 26 ὁδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις λῃστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις· 27 ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι· 28 χωρὶς τῶν παρεκτὸς ἡ ἐπισύστασίς μου ἡ καθ᾿ ἡμέραν, ἡ μέριμνα πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν. 29 τίς ἀσθενεῖ, καὶ οὐκ ἀσθενῶ; τίς σκανδαλίζεται, καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι; 30 εἰ καυχᾶσθαι δεῖ, τὰ τῆς ἀσθενείας μου καυχήσομαι. 31 ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι οὐ ψεύδομαι. 32 ἐν Δαμασκῷ ὁ ἐθνάρχης Ἀρέτα τοῦ βασιλέως ἐφρού­ρει τὴν Δαμασκηνῶν πόλιν πιάσαι με θέλων, 33 καὶ διὰ θυρίδος ἐν σαρ­γάνῃ ἐχαλάσθην διὰ τοῦ τείχους καὶ ἐξέφυγον τὰς χεῖρας αὐτοῦ.

ιβ΄ 1 Καυχᾶσθαι δὴ οὐ συμφέρει μοι· ἐλεύσομαι γὰρ εἰς ὀπτασίας καὶ ἀποκα­λύψεις Κυρίου. 2 οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων· εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα, εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ἁρπα­γέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ. 3 καὶ οἶδα τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον· εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶ­δα, ὁ Θεὸς οἶδεν· 4 ὅτι ἡρπάγη εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ρήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώ­πῳ λαλῆσαι. 5 ὑπὲρ τοῦ τοιούτου καυχήσομαι, ὑπὲρ δὲ ἐμαυτοῦ οὐ καυχήσομαι εἰ μὴ ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου. 6 ἐὰν γὰρ θελήσω καυχήσασθαι, οὐκ ἔσομαι ἄφρων· ἀλήθειαν γὰρ ἐρῶ· φείδομαι δὲ μή τις εἰς ἐμὲ λογίσηται ὑπὲρ ὃ βλέπει με ἢ ἀκούει τι ἐξ ἐμοῦ. 7 Καὶ τῇ ὑπερβολῇ τῶν ἀποκαλύψεων ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σα­τᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ ἵνα μὴ ὑπε­ραίρωμαι. 8 ὑπὲρ τούτου τρὶς τὸν Κύριον παρεκάλεσα ἵνα ἀποστῇ ἀπ᾿ ἐμοῦ· 9 καὶ εἴρηκέ μοι· ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται. ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ᾿ ἐμὲ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

21 Μέ ντροπή μου τό λέω, σάν νά ὑπήρξαμε ἐμεῖς ἀσθε­νεῖς καί νά μήν μπορούσαμε νά σᾶς κάνουμε ὅ,τι σᾶς ἔκαναν ἐκεῖνοι. Μάθετε ὅμως ὅτι γιά ὁτιδήποτε κι ἄν τολμᾶ νά καυχηθεῖ κανείς – κάνω τρέλα πού τό λέω – τολμῶ κι ἐγώ νά καυχηθῶ. 22 Γιά ποιό προτέρημα καί προσόν καυχῶνται; Καυ­χῶ­νται ὅτι εἶναι Ἑβραῖοι; Κι ἐγώ εἶμαι Ἑβραῖος καί μιλῶ τήν ἀραμαϊκή γλώσσα. Καυχῶνται ὅτι εἶναι Ἰσραηλίτες; Εἶμαι κι ἐγώ ἀπόγονος τοῦ Ἰσραήλ. Καυχῶνται ὅτι εἶναι ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραάμ; Κι ἐγώ εἶμαι. 23 Καυχῶνται ὅτι εἶναι διάκονοι Χριστοῦ; Κι ἄν παρα­­δεχθοῦμε ὅτι εἶναι – μιλῶ σάν τρελός ‒ ἐγώ εἶμαι παρα­πά­νω ἀπ’ αὐτούς διάκονος τοῦ Χριστοῦ. Ὑποβλήθηκα σέ κόπους περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι θά περίμενε κανείς. Δέ­χθηκα στό σῶμα μου χτυπήματα καί πληγές ὑπερ­­­βο­λικές. Ρίχθηκα σέ φυλακές περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον. Διέτρεξα πολλές φορές κινδύνους νά θανα­τω­θῶ. 24 Ἀπ’ τούς Ἰουδαίους πέντε φορές μαστιγώθηκα μέ τριανταεννιά μαστιγώσεις. 25 Τρεῖς φορές μέ ράβδισαν, μία μέ λιθοβόλησαν, τρεῖς φορές ναυάγησα, ἕνα μερόνυχτο ἔμεινα στό ἀνοι­χτό πέλαγος καί μ’ ἔδερναν τά ἄγρια κύματα. 26 Ὑπηρέτησα τόν Κύριο πολλές φορές μέ ὁδοιπορίες. Κινδύνευσα μέσα σέ πλημμυρισμένα ποτάμια τόν χειμώνα, κινδύνευσα ἀπό ληστές πού παραμόνευαν στά μέρη τῶν περιοδειῶν μου. Κινδύνευσα ἀπό τό δικό μου ἰουδαϊκό γένος, στό ὁποῖο ἔγινα μισητός ἐπειδή κήρυττα τή σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων μόνο διαμέσου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ· κινδύνευσα ἀπό ἐθνικούς καί εἰδω­λολάτρες. Πέρασα κινδύνους μέσα σέ πόλεις, κιν­­δύνους σέ ἔρημους τόπους, κινδύνους μέσα σέ θάλασ­σες πού διέσχιζα ταξιδεύοντας γιά τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Κινδύνευσα ἀπό ἀνθρώπους πού ἦταν ψευ­δά­δελφοι καί ἔφεραν ὑποκριτικά τό ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ. 27 Ὑπηρέτησα τόν Κύριο μέ κόπο καί μόχθο, μέ ἀγρυ­πνίες πολλές φορές, μέ πείνα καί δίψα, ὅταν ἀπο­μο­νω­νόμουν σέ μακρινές ὁδοιπορίες, μέ νηστεῖες πολλές φορές, μέ ψύχος καί γυμνότητα, ὅταν μέ θερινά ροῦχα μ’ ἔπιανε αἰφνιδιαστικά ὁ χειμώνας. 28 Ἐκτός ἀπό τά ἄλλα πού παρέλειψα, μέ στενο­χω­ροῦσε καί ἡ καθημερινή πίεση καί ἐπίθεση τῶν διωκτῶν μου ἀλλά καί ἡ ἀγωνιώδης φροντίδα μου γιά ὅλες τίς Ἐκκλησίες. 29 Ποιός ἀπό τούς Χριστιανούς ἀσθενεῖ πνευματικά ἤ καί σωματικά, καί δέν ἀσθενῶ κι ἐγώ μαζί του; Ποιός σκοντάφτει καί πέφτει στήν ἁμαρτία, καί δέν καίγομαι κι ἐγώ στό καμίνι τῆς θλίψεως καί τῆς ντροπῆς; 30 Ἐάν παραστεῖ ἀνάγκη νά καυχηθῶ, θά καυχηθῶ γιά τούς διωγμούς καί τούς πειρασμούς μου. 31 Θά σᾶς πῶ πράγματα πού ἴσως σᾶς φανοῦν ἀπίστευτα. Ἀλλά ὁ Θεός καί Πατήρ τοῦ Κυρίου μας Ἰη­σοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι εὐλογημένος στούς αἰ­ῶ­νες, γνωρίζει ὅτι δέν λέω ψέματα. 32 Στή Δαμασκό ὁ διοικητής πού εἶχε διορισθεῖ ἀπό τόν βασιλιά Ἀρέτα φρουροῦσε τήν πόλη τῶν Δα­μα­σκη­νῶν, ἐπειδή ἤθελε νά μέ συλλάβει. 33 Κι ἀπό κάποιο παράθυρο μέ κατέβασαν κάτω μέσα σέ δικτυωτό καλάθι, μέσα ἀπό κάποιο ἄνοιγμα τοῦ τείχους τῆς πόλεως, καί ξέφυγα ἀπό τά χέρια του.

ιβ΄ 1 Νά σᾶς μιλήσω λοιπόν καί γιά ἄλλους διωγμούς μου, δέν μέ συμφέρει νά καυχιέμαι. Σταματῶ λοι­πόν γι’ αὐτό νά μιλῶ γιά τούς διωγμούς καί τούς ἄλ­λους κόπους μου. Θά ἀναφερθῶ ὅμως σέ ὀπτασίες καί ἀπο­καλύψεις πού μοῦ χάρισε ὁ Κύριος. 2 Γνωρίζω ἕναν ἄνθρωπο πού βρίσκεται σέ στενή σχέ­ση καί ἐπικοινωνία μέ τόν Χριστό. Ὁ ἄνθρωπος αὐ­­τός πρίν ἀπό δεκατέσσερα χρόνια ἁρπάχθηκε καί ἀνυ­­ψώθηκε μέχρι τόν τρίτο οὐρανό, ὅπου διαμένουν οἱ ἀγγε­λικές δυνάμεις. Δέν γνωρίζω ὅμως ἐάν ἦταν μέ τό σῶ­μα του τήν ὥρα ἐκείνη ἤ ἦταν σέ ἔκσταση, ἔξω ἀπό τό σῶμα του. Ὁ Θεός ξέρει. 3 Καί γνωρίζω ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός (εἴτε μέ τό σῶμα του, εἴτε ἔξω ἀπ’ τό σῶμα του, μόνο μέ τήν ψυχή του, δέν γνωρίζω, ὁ Θεός γνωρίζει) 4 ἁρπάχθηκε καί μεταφέρθηκε στόν Παράδεισο κι ἄκουσε λόγια πού κανένας ἄνθρωπος δέν ἔχει τή δύναμη νά τά πεῖ, κι οὔτε ἐπιτρέπεται νά τά ξεστομίσει λόγῳ τῆς ἱερότητός τους. 5 Γιά τόν ἄνθρωπο αὐτόν θά καυχηθῶ. Δέν εἶναι ὁ συνηθισμένος Παῦλος αὐτός, ἀλλά ἄλλος Παῦλος, στόν ὁποῖο ὁ Κύριος ἔδωσε πολλές χάριτες. Γιά τόν ἑαυτό μου ὅμως δέν θά καυχηθῶ παρά μόνο γιά τίς θλίψεις καί τούς πειρασμούς μου, ὅπου φανερώνεται ἡ ἀσθένειά μου, ἀλλά καί ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ πού δέν μ’ ἀφήνει νά καταρρεύσω. 6 Μόνο γιά τίς ἀσθένειές μου αὐτές θά καυχηθῶ κι ὄχι γιά τίς ἐπιτυχίες καί τή δράση μου. Διότι ἐάν θελή­σω καί γι’ αὐτά νά καυχηθῶ, δέν θά εἶμαι ἄμυαλος καί ἀνό­η­τος, ἐπειδή θά πῶ τήν ἀλήθεια. Δυσκολεύομαι ὅμως νά καυχηθῶ, γιά νά μή μοῦ λογαριάσει κανείς τίποτε περισσότερο ἀπό ἐκεῖνο πού βλέπει ἤ ἀκούει ἀπό μένα. 7 Καί ἐξαιτίας τῶν πολλῶν καί μεγάλων ἀποκαλύψεων ἐπέ­­­τρε­ψε ὁ Θεός καί μοῦ δόθηκε ἀγκαθωτό ξύλο στό σῶ­μα, ἀρρώστια ἀθεράπευτη, ἄγγελος τοῦ σατανᾶ, γιά νά μέ χτυπᾶ στό πρόσωπο καί νά μέ ταλαιπωρεῖ, γιά νά μήν ὑπερηφανεύομαι. 8 Γιά τόν πειρασμό αὐτό τρεῖς φορές παρακάλεσα τόν Κύριο νά μοῦ τόν ἀπομακρύνει. 9 Ἀλλά ὁ Κύριος μοῦ εἶπε: Σοῦ εἶναι ἀρκετή ἡ χάρις πού σοῦ δίνω. Διότι ἡ δύναμή μου ἀναδεικνύεται τέλεια, ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀσθενής καί μέ τήν ἐνίσχυσή μου κατορθώνει μεγάλα καί θαυμαστά. Μέ πολύ μεγάλη εὐχαρίστηση λοιπόν θά καυχιέμαι περισσότερο  στίς ἀσθένειές μου, γιά νά κατοικήσει μέσα μου ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ.

 

ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΙΟΥΝΙΟΥ 2025 Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. δ΄ 18-23) (Ρωμ. β΄ 10-16)

 

 "Ο Λόγος του Θεού στον Λαό του Θεού"

 

Μαθητεία κοντά στον Χριστό

«Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ».

  Μετά από τον κύκλο των εορτών του Πεντηκοσταρίου, βλέπουμε ότι το έργο του Κυρίου για τη σωτηρία του ανθρώπου προσλαμβάνει δυναμικές διαστάσεις, όπως αυτές αποκαλύπτονται αυθεντικά μέσα στο χώρο του ιδίου του Σώματός Του, που είναι η Εκκλησία. Η πρόσκληση που απηύθυνε προς τους πρώτους μαθητές του σηματοδοτεί τη νέα περίοδο ανακαίνισης του ανθρώπου σε πολύ ευρείς ορίζοντες, με φόντο την πραγματικότητα της Εκκλησίας, τα βήματα της οποίας κατευθύνει αδιάλειπτα εις «πάσαν την αλήθεια» η συνεχής παρουσία του Αγίου Πνεύματος.

    Η κλήση των πρώτων μαθητών του Κυρίου, στην οποία αναφέρεται το σημερινό ανάγνωσμα, απευθύνεται ουσιαστικά σε όλους τους ανθρώπους. Όπως τότε οι μαθητές έτσι κι εμείς σήμερα μπορούμε να δείξουμε την ίδια προθυμία. Με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος έχουμε τη δυνατότητα να βιώνουμε μέσα στην πραγματικότητα της Εκκλησίας όλα τα γεγονότα της Θείας Οικονομίας ως παρόντα. Αυτό είναι άλλωστε και το βαθύτερο νόημα του λειτουργικού χρόνου. Μέσα από αυτή την προοπτική, ο Χριστός φανερώνει και προσφέρει την Βασιλεία Του.

Θεία πρόσκληση

  Η κλήση των μαθητών του Κυρίου δεν είναι βέβαια έργο ανθρώπινο. Πρόκειται για θείο προσκλητήριο που εκφράζει τη βούληση του Θεού να σώσει τον άνθρωπο. Ο Χριστός προσκαλεί όλους μας να μετάσχουμε στην πραγματικότητα της Εκκλησίας, γι’ αυτό η ανταπόκρισή μας θα πρέπει να είναι ανάλογη. Οι μαθητές δέχθηκαν τότε αμέσως την κλήση του Κυρίου: «Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ». 

   Η άμεση αυτή ανταπόκριση, πήγαζε από κάποια χαρακτηριστικά, όπως ήταν π.χ. η απλότητα της καρδιάς τους. Ήταν τόσο ανοικτή που εμφιλοχωρούσαν στο βάθος της τα μηνύματα της αγάπης του Θεού. Και μάλιστα τα αντιπρόσφερε ως αντίδωρο και στους άλλους ανθρώπους, στην προοπτική μιας ανεπανάληπτης κοινωνίας ανθρώπων. Διέθεταν επίσης οι μαθητές αυτό που ονομάζουμε αγαθή προαίρεση. 

  Αγάπησαν με όλη την ψυχή τους τον Χριστό και πίστεψαν σ’ αυτόν ότι είναι ο μόνος αληθινός Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου. Ακριβώς αυτή την αγαθή προαίρεση που πλημμυρίζει τον άνθρωπο από την αγάπη του Κυρίου μας, ζητεί ο Θεός από τον καθένα μας σαν προϋπόθεση για μαθητεία κοντά στο Χριστό.

Απόδραση από τις μέριμνες

  Οι μαθητές του Κυρίου μόλις έγιναν αποδέκτες της θείας πρόσκλησης που συνιστούσε μεγάλη ευλογία γι’ αυτούς, εγκατέλειψαν όλες τις μέριμνες της ζωής, οι οποίες συνήθως κρατούν τον άνθρωπο δέσμιο στη γη. Άφησαν τα δίχτυα, τα πλοία, τους συγγενείς τους και ό,τι άλλο τους δέσμευε για να ακολουθήσουν ολοκληρωτικά τον Χριστό. 

    Αυτή η στάση βέβαια δεν σημαίνει με κανένα τρόπο ότι περιφρονούμε αυτά που μας προσφέρει στην καθημερινή ζωή η αγάπη του Θεού. Σημαίνει όμως απελευθέρωση του ανθρώπου από όλες εκείνες τις φροντίδες και τις μέριμνες που δεν επιτρέπουν πολλές φορές να αναλογιζόμαστε την αγάπη του Χριστού.

 

   Είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να προσέξουμε κι εμείς σήμερα, μήπως δηλαδή οι φροντίδες και οι μέριμνες μάς αφήνουν προσκολλημένους στις δικές μας αδυναμίες και δεν μας επιτρέπουν να πλησιάσουμε τη δύναμη του Χριστού.

Αγαπητοί αδελφοί, ο Κύριος στέκεται και απευθύνει πάντοτε την πρόσκληση αγάπης του σε όλους τους ανθρώπους. Ας φροντίσουμε κι εμείς λοιπόν να την αποδεχθούμε για να πλημμυρίσει πραγματικά η ύπαρξή μας με την παράκληση και την παρηγορία του Αγίου Πνεύματος.

   Με αυτό τον τρόπο οπλίζεται η ύπαρξή μας με αισιοδοξία και χαρά και λειτουργούν έτσι όλες οι προϋποθέσεις για να γίνουμε πραγματικοί μαθητές του Χριστού. Σε μια διάσταση που συνιστά αληθινό μεγαλείο για τον άνθρωπο και την καταξίωση του σε ανώτερους πνευματικούς ορίζοντες.

 

Χριστάκης Ευσταθίου,

Θεολόγος

Κυριακὴ Β΄ Ματθαίου – Εὐαγγελικὸ καί Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 22 Ἰουνίου 2025

 

 

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ματθ. δ΄ 18-23

¹⁸ Περιπατῶν δὲ παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας εἶδεν δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ Ἀνδρέαν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, βάλλοντας ἀμφίβληστρον εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς. ¹⁹ καὶ λέγει αὐτοῖς· Δεῦτε ὀπίσω μου, καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. ²⁰ οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ. ²¹ Καὶ προβὰς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄλλους δύο ἀδελφούς, Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῶν καταρτίζοντας τὰ δίκτυα αὐτῶν· καὶ ἐκάλεσεν αὐτούς. ²² οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ. ²³ Καὶ περιῆγεν ὅλην τὴν Γαλιλαίαν ὁ Ἰησοῦς, διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

Νεοελληνική Απόδοση

¹⁸ Ενώ δε περιπατούσε εις την παραλίαν της θαλάσσης της Γαλιλαίας, είδε δύο αδελφούς, τον Σιμωνα, τον οποίον αργότερα ο ίδιος ο Χριστός ωνόμασε Πετρον, και τον Ανδρέαν τον αδελφόν αυτού, οι οποίοι έριπταν το δίκτυον εις την θάλασσαν, διότι ήσαν ψαράδες· ¹⁹ και λέγει εις αυτούς· “ακολουθήσατέ με και εγώ θα σας κάμω ικανούς να ψαρεύετε και να προσελκύετε ανθρώπους εις την βασιλείαν των ουρανών με το δίκτυον του κυρήγματος”. ²⁰ Αυτοί αμέσως εγκατέλειψαν τα δίκτυα και τον ηκολούθησαν. ²¹ Και προχωρήσας από εκεί είδε δύο άλλους αδελφούς, τον Ιάκωβον τον υιόν του Ζεβεδαίου και τον Ιωάννην τον αδελφόν αυτού να ετοιμάζουν μαζή με τον πατέρα των τον Ζεβεδαίον τα δίκτυά των μέσα στο πλοίον· και τους εκάλεσεν. ²² Αυτοί δε, χωρίς αναβολήν, άφησαν το πλοίον και τον πατέρα των και τον ηκολούθησαν. ²³ Ο δε Ιησούς περιήρχετο τότε όλην την Γαλιλαίαν, εδίδασκεν εις τας συναγωγάς (όπου κάθε Σαββατον εμαζεύοντο οι Εβραίοι) εκήρυσσε το χαρμόσυνον άγγελμα της πνευματικής βασιλείας, που θα εγκαθίδρυε, και εθεράπευε κάθε ασθένειαν και κάθε σωματικήν αδυναμίαν μεταξύ του λαού.

 

 

 

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 22 Ἰουνίου 2025, Β΄ Ματθαίου (Ρωμ. β΄ 10-16)

10 δόξα δὲ καὶ τιμὴ καὶ εἰ­ρήνη παντὶ τῷ ἐργαζομέ­νῳ τὸ ἀγαθόν, Ἰουδαίῳ τε πρῶτον καὶ Ἕλληνι· 11 οὐ γὰρ ἔστι προσωποληψία παρὰ τῷ Θεῷ. 12 ὅσοι γὰρ ἀνόμως ἥ­μαρ­τον, ἀνόμως καὶ ἀπο­λοῦνται· καὶ ὅσοι ἐν νόμῳ ἥμα­ρτον, διὰ νόμου κριθήσονται. 13 οὐ γὰρ οἱ ἀκροαταὶ τοῦ νόμου δίκαιοι παρὰ τῷ Θεῷ, ἀλλ᾿ οἱ ποιηταὶ τοῦ νό­μου δικαιωθήσονται. 14 ὅταν γὰρ ἔθνη τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῇ, οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσι νόμος, 15 οἵτινες ἐνδείκνυνται τὸ ἔργον τοῦ νόμου γραπτὸν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, συμ­μαρ­τυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως καὶ μεταξὺ ἀλ­λήλων τῶν λογισμῶν κα­τη­­γορούντων ἢ καὶ ἀπο­λο­γου­μένων – 16 ἐν ἡμέρᾳ ὅτε κρινεῖ ὁ Θε­ὸς τὰ κρυπτὰ τῶν ἀν­θρώπων κατὰ τὸ εὐαγγέλι­όν μου διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

10 Ἀντίθετα, δόξα καί τιμή καί εἰρήνη θά ἀποδοθεῖ σέ κάθε ἄνθρωπο πού ἐργάζεται τό καλό, στόν Ἰουδαῖο πρῶτα, καί στόν εἰδωλολάτρη Ἕλληνα. 11 Θά συμβοῦν τά ἴδια στούς Ἰουδαίους καί στούς εἰδω­λολάτρες, διότι δέν χαρίζεται σέ πρόσωπα ὁ Θεός. 12 Καί γι’ αὐτό ὅσοι ἁμάρτησαν χωρίς νά ἔχουν λάβει γραπτό νόμο, αὐτοί θά καταδικασθοῦν σέ ἀπώλεια χωρίς νά ἔχουν κατήγορο τό νόμο αὐτό. Καί ὅσοι ἁμάρ­τη­σαν ἐνῶ εἶχαν λάβει γραπτό νόμο, αὐτοί θά κριθοῦν μέ βάση τό νόμο αὐτό. 13 Διότι δίκαιοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἶναι ὄχι ὅσοι ἀκοῦν ἁπλῶς τήν ἀνάγνωση τοῦ θείου νόμου, ἀλλά ὅσοι τη­ροῦν τό νόμο· αὐτοί θά ἀναγνωρισθοῦν δίκαιοι. 14 Διότι ὅταν κάποιοι ἀπό τούς ἐθνικούς, πού δέν ἔλαβαν ἀπό τόν Θεό γραπτό νόμο, θεοσεβεῖς ἄνθρω­ποι, ὁδηγούμενοι ἀπό τόν ἔμφυτο ἠθικό νόμο κάνουν ὅ,τι προστάζει ὁ γραπτός νόμος, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, ἄν καί δέν ἔχουν γραπτό νόμο, ἔχουν ὡς νόμο τόν ἴδιο τόν ἑαυτό τους, δηλαδή τή συνείδησή τους. 15 Τό ἔργο πού κάνει ὁ νόμος νά διαφωτίζει τούς ἀν­θρώ­πους νά διακρίνουν τό καλό ἀπ’ τό κακό, αὐτό τό ἔργο οἱ ἐθνικοί αὐτοί ἀποδεικνύουν ὅτι τό ἔχουν γραμ­­­­μένο στίς καρδιές τους. Κι αὐτό συμβαίνει ὅταν ἡ συνείδησή τους δίνει μαρτυρία σ’ αὐτούς γιά κάθε πρά­­ξη, καί οἱ ἐσωτερικοί τους λογισμοί ἀναμεταξύ τους κα­τη­γοροῦν ἤ καί καμιά φορά ἀπολογοῦνται. 16 Καί θά ἀνακηρυχθοῦν δίκαιοι οἱ τηρητές τοῦ νόμου τήν ἡμέρα πού θά κρίνει ὁ Θεός τίς ἀπόκρυφες πράξεις τῶν ἀνθρώπων σύμφωνα μέ τό Εὐαγγέλιο πού κηρύττω. Καί θά τίς κρίνει διαμέσου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς ὑπέρτατου Κριτῆ.

 

Μητροπολίτης Πειραιώς: Μην απογοητεύεστε. Ο Χριστός μας διασφάλισε!

 

Εκατοντάδες νέες και νέοι από τις Ενορίες της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, συμμετείχαν στην 38η Γιορτή Νεολαίας της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 15 Ιουνίου στο Βεάκειο Θερινό Θέατρο, παρουσία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ και του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Αχελώου κ. Νήφωνος.

Από τον πανέμορφο λόφο της Καστέλλας, όσοι παρευρέθηκαν στην εκδήλωση, καμάρωσαν τους νέους που συμμετείχαν παρουσιάζοντας παιδικές και νεανικές χορωδίες, παραδοσιακά χορευτικά συγκροτήματα, καθώς και θεατρικά δρώμενα αφιερωμένα στην Παναγία και το τάμα του Καραϊσκάκη, στους σφουγγαράδες και το θαύμα του Πανορμίτη, καθώς και στη ζωή, τα θαύματα και το έργο του κρυμμένου Αγίου του Νοσοκομείου Λοιμωδών, Ευμενίου του Σαριδάκη.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, κατά τον σύντομο χαιρετισμό του, εξέφρασε τη συγκίνησή του και τη δοξολογία του προς τον Πανάγιο Θεό μας «για την πληρότητα της αγάπης Του και της παρουσίας Του».

«Ο Κύριος αυτή τη στιγμή είναι εν μέσω ημών και για αυτό μόνο δάκρυα χαράς, ευγνωμοσύνης και αγάπης μπορούμε να καταθέσουμε στην παρουσία Του», είπε χαρακτηριστικά ο Σεβασμιώτατος.

«Αισθάνομαι ειλικρινά βαθιά τιμή που γιορτάζουμε σήμερα την 38η Γιορτή Νεολαίας, δηλαδή την πολύχρονη και ακατάβλητη προσπάθεια της Εκκλησίας του Κυρίου μας να προσφέρει τα ζώπυρα της πίστεως στις καρδιές των νέων ανθρώπων.

Να μεταλαμπαδεύσει το φως Χριστού που ‘’φαίνει πάσι’’», τόνισε στη συνέχεια, απονέμοντας «το δίκαιο έπαινο της Εκκλησίας στους αδερφούς μου, οι οποίοι όλη αυτή τη χρονιά δούλεψαν τόσο πολύ για να παρουσιάσουν αυτό το υπέροχο και εκπληκτικό θέαμα που συντονίζει την ψυχή, την καρδιά και το νου και που χαρίζει ακριβώς αυτή την αίσθηση, τη μεγαλειώδη αίσθηση της Χάριτος και της ευλογίας των ουρανών».

«Γιατί ακριβώς ο Χριστός και η Ελλάδα είναι το μέγα πρότυπο της πανανθρώπινης αλήθειας που έχουμε εμείς τη μεγάλη τιμή, ως Έλληνες Ορθόδοξοι, να βιώνουμε και να διακονούμε», συμπλήρωσε.

Αναφερόμενος στην εορτή των Αγίων Πάντων, επεσήμανε πως σκοπός της ζωής μας είναι «να γίνουμε άξιοι αυτής της κοινωνίας εις τους αιώνας, με Εκείνον που από άπειρη αγάπη μας έπλασε και που, όπως λέμε στη Λειτουργική Ευχή, κάνει τα πάντα για να μας ανεβάσει στη Βασιλεία Του».

«Σήμερα γιορτάζουμε την αγιότητα. Την αγιότητα των παιδιών του Θεού, που είναι και ο δικός μας σκοπός ή μάλλον πρέπει να είναι και ο δικός μας σκοπός», σημείωσε στη συνέχεια, τονίζοντας πως «οι Άγιοι, έκαναν τα βήματα τους με θάρρος, ευψυχία και αλήθεια.

Πολέμησαν τον κόσμο της φθοράς, της ασέλγειας, του ψεύδους, της κίβδηλης πραγματικότητας».

«Τον πολέμησαν όχι με τα φυσικά όπλα και πυρομαχικά που έχουν οι άνθρωποι, αλλά με τα όπλα του πνεύματος, του αγιασμού, της χάριτος και της ευλογίας των ουρανών».

Ευχαριστώντας θερμά το Δήμαρχο Πειραιά για τη δωρεάν παραχώρηση του Βεακείου Θεάτρου, υπογράμμισε πως «ό,τι κάνουμε δεν μένει στο χωρόχρονο του σήμερα, αλλά έχει μία διαχρονική, αιώνια υπέρβαση και μία πραγματική κοινωνία φωτός, γιατί υπάρχει η μεταφυσική των πράξεων και ό,τι κάνουμε, ό,τι λέμε γράφεται στο βιβλίο της ζωής».

«Πάνω, όμως, από όλα θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς, τα παιδιά του Θεού, τα μέλη του Σώματος της Εκκλησίας και να σας πω με όλη μου την πατρική αγάπη, να μην απογοητεύεστε και μην θροΐστε από την κακοδαιμονία των κόσμων μας».

«Βλέπετε ότι κάθε μέρα στη νέα χιλιετία της δήθεν ειρήνης αναφύονται πόλεμοι, καταστροφές, μίση, έχθρες. Αναδύονται όλα τα σκοτεινά των δαιμόνων θράση. Αλλά εμείς έχουμε τον Χριστό, ο οποίος μας διασφάλισε!», είπε ολοκληρώνοντας το χαιρετισμό του ο Σεβασμιώτατος, ευχόμενος «καλό καλοκαίρι σε όλους, την αγάπη και την ειρήνη του Θεού στις καρδιές σας. Να ευλογεί ο Θεός τα παιδιά μας, να τα καμαρώνετε, να τα χαίρεστε να έχετε τη χαρά ότι κάθε παιδί είναι μια κατάθεση στην τράπεζα των ουρανών και εσείς είστε οι καταθέτες».

Τέλος, ο Σεβασμιώτατος απευθυνόμενος στους υπευθύνους του Γραφείου Νεότητος της τοπικής μας Εκκλησίας που είχαν το συντονισμό της διοργάνωσης, ευχαρίστησε όλους για την διακονία τους και ιδιαιτέρως τον Διευθυντή του Γραφείου Νεότητος Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Αχελώου κ. Νήφωνα, Βοηθό Επίσκοπο και Πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, τον Δημήτρη Αλφιέρη, Διευθυντή του Ιδιαιτέρου του Γραφείου, του Γραφείου Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων, τον Πρωτοπρεσβύτερο Ιωάννη Παναγιώτου, Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο και Διευθυντή Εκδηλώσεων του Γραφείου Νεότητος και την Ασπασία Αθανασάκη – Θεοδώρου, Γραμματέα του Γραφείου Νεότητος.

Όλοι οι συμμετέχοντες στην εκδήλωση μαζί με την ευλογία και τις ευχές του Σεβασμιωτάτου για «καλό καλοκαίρι», έλαβαν αναμνηστικό δώρο από την 38η Γιορτή Νεολαίας.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

 

Επίσκοπος Μελιτηνής: Τα Άδεια Δίχτυα

  

 

Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής

 Η λίμνη της Γαλιλαίας δεν είναι υδάτινη επιφάνεια, είναι εσχατολογική επιμονή. Υπόσχεση που δεν μπορεί να ανακληθεί, διότι προηγείται της γλώσσας.

Αν η έρημος είναι το πεδίο της φωνής, αυτή η λίμνη είναι η μήτρα του ρήματος – όχι του λόγου· του ρήματος, όπως αυτό εκφέρεται στον χρόνο, και όμως δεν ανήκει σ' αυτόν.

Είναι μια στιγμή κατά την οποία ο χρόνος διαρρηγνύεται, όχι με δραματικό θόρυβο, αλλά με την ήσυχη ακρίβεια του νυστεριού, και η αιωνιότητα διαφεύγει από τη σχισμή ως πράξη.

Εκείνοι που αγωνίζονται για τον επιούσιο δεν διανοούνται ότι αυτό το αγωνιώδες επαναλαμβανόμενο «σήμερον» τους καθιστά θεατές της ίδιας κίνησης που διέκοψε ο Χριστός όταν στάθηκε και μίλησε.

Όχι στους πολλούς· στους λίγους, σε δύο, σε τέσσερις, ίσως σε έναν κάθε φορά. Και ο λόγος του δεν ήταν ούτε επιχείρημα ούτε μεταφορά. Ήταν προστακτική –όχι βίαιη, αλλά αναπόφευκτη–, όπως εκείνο το παλιό ρήμα: «Δεῦτε ὀπίσω μου, καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων» (Ματθ. 4,19). Δεν υπήρξε προετοιμασία· δεν υπήρξε εξήγηση· και όμως, υπήρξε απόκριση.

Αυτό δεν ήταν θεατρική χειρονομία ούτε κήρυγμα υψηλού ήθους· ήταν ρήξη. Και η ρήξη δεν ήταν ψυχολογική· ήταν οντολογική.

Ό,τι μέχρι τότε αποτελούσε το δίκτυο του βίου –τα δίχτυα, το πλοίο, ο πατέρας– παραμερίστηκε χωρίς φασαρία, χωρίς σκέψη, διότι ο Λόγος όταν μιλάει, δεν επιτρέπει λογισμούς.

Ο Χριστός δεν ήλθε να συζητήσει· ήλθε να διακόψει. Και αυτό ακριβώς είναι που απουσιάζει από την πίστη μας σήμερα. Δεν είναι η απουσία του προσώπου Του, είναι η απουσία της απόκρισης.

Ή, για να είμαι ακριβέστερος, η αντικατάσταση της απόκρισης με μία αίσθηση αυτοεπιβεβαιωτικής συμμετοχής – ένα ηθικολογικό διαδικτυακό κουκλοθέατρο, όπου αντί για την εγκατάλειψη των πάντων, υψώνουμε το βλέμμα σε οθόνες και καθρεφτιζόμαστε στους ψηφιακούς ρυθμούς της εικαζόμενης ευσέβειας.

Η εντολή έγινε ρητορική. Το «ἠκολούθησαν αὐτῷ» (Ματθ. 4,20) έγινε ερμηνευτική στρατηγική, όχι βίωμα. Κι ο πατέρας –ο πατέρας, που στα πρώτα λόγια εγκαταλείφθηκε– αναδύεται ξανά ως επινόηση, ως βιογραφικό δεδομένο, ως ταυτότητα. Ποια δίχτυα άφησες εσύ; Ποιο πλοίο;

Η πρόκληση του Ευαγγελίου δεν είναι πρόσκληση σε μια ηθική κοινότητα με διακριτικά μέλη. Είναι ρωγμή στη φυσική σειρά, ριζική ανατροπή του τρόπου με τον οποίο το εγώ δομείται – και επιβεβαιώνεται.

Κι όμως, πόσοι μετατρέψαμε αυτή τη ρωγμή σε πηγή κοινωνικής υπεροχής; Πόσοι ντύσαμε τη σιωπή της πίστης με το ένδυμα της υπερηφάνειας;

Και κάθε φορά που η κλήση γίνεται μέσο –όχι μόνο μέσο προβολής, αλλά ακόμη χειρότερα: εργαλείο για επιβολή, ένδειξη αγιότητας, μηχανισμός αναπαραγωγής ενός συστήματος– η φωνή Του πνίγεται, όχι στη βία του κόσμου, αλλά στον καθωσπρεπισμό των «ευσεβών».

Τότε, δεν πρόκειται για μαθητεία, αλλά για προδοσία. Μια ήπια, σταδιακή, καθημερινή σταύρωση – όχι ηρωική ούτε μαρτυρική. Απλώς, εξυπηρετική.

Το μαχαίρι δεν εισχωρεί στον τύπο των ήλων, αλλά στα χαρτιά του γραφείου· όχι στο σώμα Του, αλλά στην καρδιά του ευαγγελίου. Και όσοι το διαπράττουν, συχνά μοιάζουν περισσότερο με καλά εκπαιδευμένους υπαλλήλους, παρά με ανθρώπους που εγκατέλειψαν τα δίχτυα τους.

Ποιος λοιπόν ακολουθεί; Εκείνος που διατηρεί το σχήμα της πίστης, αλλά δεν αποδέχεται την απώλεια που αυτή προϋποθέτει; Εκείνος που έχει μετατρέψει το Ευαγγέλιο σε ζήτημα αισθητικής;

Πόσο εύκολα στιγματίζεται η «ακατάλληλη» γυναίκα, το «μη επαρκώς μετανοημένο» σώμα, η παρουσία που διακόπτει την ομοιομορφία του ναού.

Όμως Εκείνος δεν παραμένει μέσα. Στέκεται έξω – στη βροχή. Στο πρόσωπο του πρόσφυγα, της γυναίκας που γλίτωσε από την κακοποίηση, του ανέργου που ψάχνει απλώς μια πόρτα ανοιχτή.

Η Εκκλησία, αν έχει λόγο υπάρξεως, τον έχει ως ξενώνας για πληγωμένους. Δεν είναι χώρος τελειότητας, είναι λουτρό καθαρμού. Και η μαθητεία δεν είναι θέση· είναι στάση. Δεν είναι ύψος· είναι κλίση. «Ὁ δε μείζων ὑμῶν ἔσται ὑμῶν διάκονος».

Όχι επιτηδευμένα, αλλά έμπρακτα. Το νίψιμο των ποδιών δεν είναι τελετουργία· είναι αποκάλυψη της φύσης της βασιλείας. Αν η αποστολή είναι ακόμη λέξη που λέγεται με σοβαρότητα, δεν μπορεί να σημαίνει επιβολή.

Δεν μπορεί να είναι το χαρτοφυλάκιο μιας πολιτιστικής υπεροχής. Ούτε ένα πρόγραμμα μεταφοράς αξιών. Είναι η απλή, σχεδόν αόρατη πράξη του να σταθείς πλάι στον άλλο χωρίς να του ζητήσεις να σου μοιάσει.

Να αναγνωρίσεις στο βλέμμα του το δικό σου παρελθόν, πριν γίνει μνήμη. Να του προσφέρεις νερό· όχι επειδή εκείνος διψά, αλλά επειδή εσύ κάποτε διψούσες. Να του πλύνεις τις πληγές, όχι επειδή είσαι γιατρός, αλλά επειδή κάποτε κάποιος καθάρισε τις δικές σου. Αυτή είναι η αλιεία των ανθρώπων.

Όχι να τους μαζέψεις σε καθαρά δίχτυα· αλλά να τους βγάλεις από τη σκοτεινή τους λίμνη. Όχι να μετρήσεις κεφάλια σε στατιστικές· αλλά να γνωρίσεις ψυχές με την οικειότητα της σιωπής.

Όχι να προσφέρεις απαντήσεις· αλλά να σταθείς δίπλα στην ερώτηση. Όχι να μιλήσεις για πίστη· αλλά να τη ζήσεις ως πράξη κοινής ανάσας. Πίστη, δηλαδή, που μετριέται με ποτήρια νερού και φέτες ψωμιού. Όχι με παλμούς ρητορικής.

Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας δεν θα το έλεγε καλύτερα· ούτε απλούστερα: «Τοῦτο πρῶτον πίε, φησὶ, ταχύ ποίει... δέχεσθε τὸ κήρυγμα τὸ σωτήριον».[1] Η ταχύτητα δεν είναι σπουδή· είναι αναγνώριση της στιγμής. Όχι του καιρού γενικά, αλλά της καιρικότητας του νυν: το τώρα που δεν θα επαναληφθεί. Η απόκριση δεν σηκώνει μελλοντολογίες. Είναι όπως η αυγή – είτε σε βρίσκει ξύπνιο, είτε όχι.

Η μαθητεία δεν είναι αποδοχή κανόνων· δεν είναι εγγραφή σε σχολή· δεν είναι συμμόρφωση. Είναι έξοδος. Όχι ηρωική, αλλά υπαρξιακή. Η μετάβαση από την αυτάρκεια στην προσφορά. Από την ψευδαίσθηση του ελέγχου στη βεβαιότητα της αγάπης. Όχι μιας αγάπης ασαφούς, αλλά εκείνης που θυσιάζεται – με το σώμα, με τον χρόνο, με την απώλεια. Και που στο τέλος γνωρίζει ότι μόνο αυτό που έχει ήδη δοθεί μπορεί να σωθεί.

Ό,τι κρατάς, χάνεται. Ό,τι δίνεις, παραμένει.

Η αληθινή ταυτότητα του ανθρώπου δεν βρίσκεται μέσα του. Δεν είναι το σύνολο των αναμνήσεών του ούτε η ψυχολογία του. Είναι η σχέση του με τον Άλλο – πρώτα τον Θεό, έπειτα κάθε «άλλον» που γίνεται εικόνα Του. Γι' αυτό και κάθε βήμα που κάνει πίσω Του είναι βήμα προς το Πάθος. Όχι ως σκηνοθεσία εσωτερικής εξύψωσης, αλλά ως κάθοδος. Προς τον Γολγοθά. Εκεί όπου η σιωπή γίνεται κραυγή και το σκοτάδι αφήγηση.

Μόνο μέσα από τη νύχτα περνά κανείς στην Ανάσταση. Όχι ως ιδέα. Ως εμπειρία.

Και εκεί, στην άκρη της θυσίας, δεν υπάρχει πια θεωρία. Υπάρχει μόνο ποίηση – όχι με λέξεις, αλλά με το αίμα της καρδιάς. Μια γραφή όχι σε χαρτί, αλλά στα χέρια που ακουμπούν τα χέρια του άλλου. Ένας στίχος όχι προς αποστήθιση, αλλά προς ζωή. Ένας ψαράς που δεν συλλαμβάνει αλλά λυτρώνει.

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με την προϋπόθεση αναφοράς του ονόματος του συγγραφέα, Επισκόπου Μελιτηνής Μαξίμου Παφίλη.

[1] Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, Τα Εὑρισκόμενα Πάντα, ἐν Patrologiae Cursus Completus: Series Graeca, ἐπιμ. Jacques-Paul Migne, τ. 70 (Paris: J.-P. Migne, 1864), 248.

ΠΗΓΗ:ROMFEA.GR

ΚΥΡΙΑΚΗ 15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2025 ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Ματθ. ι΄ 32-33, 37-38, ιθ΄ 27-30) (Εβρ. ια΄ 33-ιβ΄ 2)

 

 

 "Ο Λόγος του Θεού στον Λαό του Θεού"

Μαρτυρία αγιότητας

«Οι άγιοι Πάντες διά πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας»

 Μάρτυρες της αλήθειας και της σωτηρίας που προσφέρει ο Χριστός «έως εσχάτου της γης» έγιναν μετά την Πεντηκοστή οι άγιοι Απόστολοι. Τις διόδους της φωτεινής τους πορείας ακολούθησαν και όλοι οι άγιοι που κοσμούν το στερέωμα της Εκκλησίας και τη λαμπρύνουν με τη μαρτυρία τους. 

 Σήμερα, Κυριακή των Αγίων Πάντων, η Εκκλησία μας τιμά την ιερή μνήμη όλων «των απ’ αιώνος ευαρεστησάντων αγίων». Επειδή υπάρχουν και πρόσωπα που δεν έγιναν γνωστά και δεν συμπεριλήφθηκαν τα ονόματά τους στο αγιολόγιο, με τη σημερινή εορτή των Αγίων Πάντων, όλες οι μορφές που καταξιώθηκαν ν’ αγιάσουν απολαμβάνουν της τιμής που προσφέρει η Εκκλησία.

Εμπειρία μαρτυρίου

 Με το μαρτύριο που αποτυπώνεται ως πορεία  θυσιαστικού ήθους και ύφους, ο άγιος εκφράζει μια εμπειρία ζωής. Η θυσία του, μέσα από κόπους, δοκιμασίες, θλίψη και το θάνατο ακόμα, τον καταξιώνει στις ψηλότερες πνευματικές κορυφογραμμές.  Στην προοπτική της παντοδύναμης αγάπης του Θεού «κατηγωνίσθη» τις ισχυρότερες εγκόσμιες εξουσίες. 

  Καμία κοσμική δύναμη δεν μπόρεσε να λυγίσει τις άγιες αυτές μορφές, επειδή η αγάπη τους αγκάλιασε ακόμα και τους διώκτες και τους δημίους, που έστηναν κάθε φορά απειλητικά μπροστά τους οι δυνάμεις του κακού. Ο δυναμισμός της μεγάλης πίστης των αγίων, ξεπερνούσε κάθε εμπόδιο και τους έκανε να ορθώνουν το γιγαντιαίο πνευματικό ανάστημά τους μπροστά στα μαρτύρια των διωγμών. Όπως μας βεβαιώνει το αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας, «έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενδυναμώθησαν από ασθενείας, εγεννήθησαν ισχυροί εν πολέμω».

   Εδώ ο άνθρωπος της πίστεως ενώνεται με το Θεό και ανακαινίζεται εν Χριστώ η όλη ύπαρξή του. Ακόμα και στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε τη δύναμη της πίστης να μεγαλουργεί. Είναι γνωστή η ιστορία του προφήτη Δανιήλ, που ο βασιλιάς Δαρείος τον έριξε στο λάκκο των λεόντων και διεσώθη με τρόπο θαυμαστό με τη ζωντανή του πίστη. Άλλωστε, ο ίδιος ο Κύριος διαβεβαιώνει ότι «εάν έχητε πίστιν, ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμίν» .

Ζωή εν Χριστώ

 Το νέφος των αγίων της Εκκλησίας παραπέμπει σε μια μεγάλη αλήθεια, η οποία επιβάλλεται να διαποτίζει και τη δική μας ζωή. Ότι δηλαδή η πίστη δεν συνιστά μια αφηρημένη έννοια, αλλά μια βιωματική πραγματικότητα που εκπηγάζει από την ένωση του ανθρώπου με τον Χριστό. 

  Συνήθως από το εκκοσμικευμένο πνεύμα που επικρατεί σήμερα, αποκομίζουμε την εντύπωση ότι πίστη είναι απλώς η παραδοχή μερικών αληθειών ή ένα ιδεολογικό σύστημα, το οποίο πρέπει να παραδεχθούμε και ίσως να το κατανοήσουμε διανοητικά. Βέβαια, είναι και αυτά, αλλά η αληθινή πίστη είναι κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Υποδηλώνει μια βαθιά υπαρκτική κατάσταση. Ξεδιπλώνεται απ’ αυτήν ένα μοναδικό βίωμα και μια εμπειρία ζωής, που υφαίνεται μέσα από τη λειτουργική πράξη της Εκκλησίας, που είναι το ίδιο το Σώμα του Χριστού. 

  Ο απόστολος Παύλος δίνοντας τον ορισμό της πίστεως λέγει: «‘Έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων». Τα κύρια γνωρίσματα της πίστεως στον ορισμό αυτό είναι η «υπόστασις» και ο «έλεγχος». Αυτή η υπόσταση και ο έλεγχος, πέρα από κάθε άλλη ερμηνεία, είναι ο Ίδιος ο Χριστός και η ένωση μαζί του. Το χωρίο αυτό κάτω από το πρίσμα της διδασκαλίας των αγίων Πατέρων αποκαλύπτει και προβάλλει την πραγματική σημασία της πίστεως. 

  Ο άγιος Ιγνάτιος λέει ότι «τελεία πίστις εστίν ο Χριστός». Ο δε άγιος Μάξιμος επιγραμματικά λέει ότι «Χριστόν είναι φαμέν την ενυπόστατον πίστιν».

 Αγαπητοί αδελφοί, μπορεί σήμερα ως μέλη της Εκκλησίας να λεγόμαστε πιστοί, αλλά πολλοί από μας όχι μόνο δεν έχουμε κοινωνία με τον Χριστό, αλλά ούτε καν γνωρίζουμε τις αλήθειες που μας αποκάλυψε.

    Αγνοούμε βασικές διδασκαλίες της Εκκλησίας, τελούμε υπό άγνοια και ταυτόχρονα αδυνατούμε να συναισθανθούμε την αδυναμία μας αυτή. Δεν διαθέτουμε τον απαιτούμενο ζήλο για να ζήσουμε την αλήθεια που μας σώζει. 

  Οι άγιοι είχαν αυτή την πίστη και γι’ αυτό διέθεταν πολλές εσωτερικές δυνάμεις, έκαναν αρκετά θαύματα, ανεδείχθησαν «ισχυροί εν πολέμω», «επέτυχον επαγγελιών». Ας τους παρακαλούμε λοιπόν, να πρεσβεύουν για μάς για ν’ αποκτήσουμε αυτή τη ζωντανή πίστη που θα είναι ισχυρό στήριγμα του δικού μας πνευματικού αγώνα.

  Θα μας καταστήσει τότε ικανούς ν’ ατενίζουμε τους ορίζοντες της αγιότητας στη ζωή μας.

 

Χριστάκης Ευσταθίου,

Θεολόγος

Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων – Εὐαγγελικὸ και Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 15 Ἰουνίου 2025

  

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ματθ. ι΄ 32-33, 37-38, ιθ΄ 27-30

32 Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· 33 ὅστις δ’ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς.

37 Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· 38 καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος.

27 Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Πέτρος εἶπεν αὐτῷ· Ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν; 28 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι, ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ, ὅταν καθίσῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καθίσεσθε καὶ ὑμεῖς ἐπὶ δώδεκα θρόνους κρίνοντες τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ Ἰσραήλ. 29 καὶ πᾶς ὅς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναίκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει. 30 Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι.

Νεοελληνική Απόδοση

32 Καθένας, λοιπόν, που με πίστιν και θάρρος και χωρίς να φοβήται τους διωγμούς, θα με ομολογήση σωτήρα του και Θεόν του εμπρός στους ανθρώπους, θα τον ομολογήσω και εγώ έμπροσθεν του ουρανίου πατρός μου ως ιδικόν μου. 33 Οποιος όμως με αρνηθή εμπρός στους ανθρώπους, θα αρνηθώ και εγώ να τον παραδεχθώ ως ιδικόν μου εμπρός στον ουράνιον Πατέρα μου.

37 Εκείνος που αγαπά τον πατέρα η την μητέρα του παραπάνω από εμέ, δεν είναι άξιος να λέγεται οπαδός μου. Και εκείνος που αγαπά τον υιόν του η την κόρην του παραπάνω από εμέ, δεν είναι άξιος να λέγεται οπαδός μου. 38 Και όποιος δεν παίρνει σταθεράν την απόφασιν να υποστή κάθε ταλαιπωρίαν και σταυρικόν ακόμη θάνατον δια την πίστιν του εις εμέ και δεν με ακολουθεί ως αρχηγόν και υπόδειγμά του, δεν είναι άξιος για μένα.

27 Τοτε απεκρίθη ο Πετρος και του είπε· “ιδού ημείς αφήσαμεν όλα και σε ηκολουθήσαμεν. Ποία τάχα θα είναι η αμοιβή μας;” 28 Ο δε Ιησούς απήντησεν εις αυτούς· “σας διαβεβαιώνω ότι σεις που με έχετε ακολουθήσει εδώ εις την γην, όταν εις την συντέλεια των αιώνων αναδημιουργηθή νέος κόσμος και αναστηθούν οι νεκροί και ο υιός του ανθρώπου καθίση επάνω στον ένδοξον θρόνον του, τότε και σεις θα καθίσετε επάνω εις δώδεκα θρόνους, δια να κρίνετε τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ. 29 Και κάθε ένας, ο οποίος προς χάριν μου αφήκε οικίας η αδελφούς η αδελφάς η πατέρα η μητέρα η γυναίκα η χωράφια, θα λάβη εδώ εις την γην εκατό φορές περισσότερα και, το σπουδαιότερον, θα κληρονομήση την αιωνίαν ζωήν. 30 Πολλοί δε που στον κόσμον αυτόν, ένεκα των αξιωμάτων τα οποία κατέχουν και όχι δια την αρετήν των, είναι πρώτοι, εις την βασιλείαν των ουρανών θα είναι τελευταίοι και πολλοί που στον κόσμον αυτόν θεωρούνται τελευταίοι, θα είναι εκεί πρώτοι.

 ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. Ἅγιοι σὲ κάθε ἐποχὴ

Τὴ σημερινὴ Κυριακή, τὴν πρώτη μετὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τοὺς Ἁγίους Πάντες· ὅλους ἐκείνους τοὺς γενναίους ἀθλητὲς τῆς πίστεως, ποὺ ἀγωνίσθηκαν ν᾿ ἀκολουθήσουν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ ὁποῖοι ἀπολαμβάνουν αἰώνια τὴν πνευματικὴ εὐφροσύνη τῆς οὐράνιας Βασιλείας του.

Ἡ ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Πάντων ἔχει ἄμεση σχέση μὲ τὴν Πεντηκοστή, ποὺ ἑορτάσαμε τὴν προηγούμενη Κυριακή. Διότι ἡ παρουσία τῶν Ἁγίων σὲ κάθε ἐποχὴ ἐπιβεβαιώνει ὅτι εἶναι πάντοτε ζωντανὸς ὁ Θεός. Ἀποδεικνύει ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δὲν παύει νὰ ἐνεργεῖ μέσα στὴν Ἐκκλησία. Αὐτὸ ἐξαγιάζει τοὺς ἀνθρώπους. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀναδεικνύει Ἁγίους, ἀκόμη καὶ στὶς πιὸ ἀντίξοες ἐποχές. Εἶναι συγκινητικὸ τὸ ὅτι κατὰ τὰ τελευταῖα χρόνια ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ἀναδείξει πολλοὺς νεοφανεῖς Ἁγίους. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας βρίσκονται ἀνάμεσά μας. Ἐμεῖς, ἀλήθεια, θὰ συμ­περιληφθοῦμε στὸν χορό τους;

2. Ἀγάπη ἀπόλυτη

Ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς σημερινῆς ἡμέρας ἔχει ἄμεση σχέση μὲ τὴν ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Πάντων. Μᾶς παρουσιάζει τὸ μυστικὸ τῆς ἐπιτυχίας τους. Ἀκούσαμε σ᾿ αὐτὴν ἕνα λόγο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ μοιάζει ἀπόλυτος: «Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος». Ἐκεῖνος, δηλαδή, ποὺ ἀγαπᾶ τὸν πατέρα του ἢ τὴ μητέρα του περισσότερο ἀπὸ Ἐμένα, δὲν εἶναι ἄξιος γιὰ Ἐμένα. Καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν γυιό του ἢ τὴν κόρη του περισσότερο ἀπὸ Ἐμένα, δὲν εἶναι ἄξιος νὰ λέγεται μαθητής μου.

Μὲ τὴν παράδοξη αὐτὴ ἐντολὴ ὁ Κύριος δὲν ἀναιρεῖ τὴ φυσικὴ ἀγάπη πρὸς τὰ συγγενικά μας πρόσωπα, τὰ ὁποῖα θέλει καὶ νὰ τὰ ἀγαποῦμε καὶ νὰ τὰ τιμοῦμε. Ζητεῖ ὅμως ν᾿ ἀγαποῦμε τὸν Ἴδιο περισσότερο ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας καὶ ἀπὸ τὰ παιδιά μας, ποὺ συνήθως εἶναι ὅ,τι πιὸ προσφιλὲς ἔχουμε στὸν κόσμο αὐτό. Νὰ Τὸν ἀγαποῦμε περισσότερο καὶ ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας. Μὲ λίγα λόγια, περισσότερο ἀπὸ ὁποιονδήποτε καὶ ἀπὸ ὁτιδήποτε στὸν κόσμο.

Τέτοια θερμή, ἀπόλυτη ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ εἶχαν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἔζησαν σὲ διαφορετικὲς χρονικὲς περιόδους τῆς ἱστορίας καὶ σὲ ποικίλους τόπους τοῦ κόσμου. Ἀγωνίσθηκαν δὲ κάτω ἀπὸ ξεχωριστὲς συνθῆκες ὁ καθένας. Ἄλλοι ἀπὸ αὐτοὺς ἔταξαν τὸν ἑαυτό τους στὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου. Ἄλλοι ὑπέστησαν μαρτύριο αἵματος θυσιάζοντας τὴ ζωή τους. Ἄλλοι ἐπέλεξαν τοὺς κόπους τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς. Ὅλοι τους ὅμως εἶχαν ἕνα κοινὸ στοιχεῖο· τὴ θερμὴ ἀγάπη πρὸς τὸν Κύριο. Ἂν μελετήσουμε τὰ συναξάρια τῆς Ἐκκλησίας μας, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι οἱ Ἅγιοι ἀγάπησαν τὸν Θεὸ πρῶτα καὶ πάνω ἀπὸ κάθε τι ἄλλο στὴ ζωή τους· περισσότερο καὶ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ ζωή τους. Μᾶς διδάσκουν δὲ σήμερα μὲ τὸ παράδειγμά τους ὅτι, ἂν κάποιος ἐπιθυμεῖ νὰ γίνει Ἅγιος, καλεῖται ν’ ἀγαπήσει τὸν Κύριο περισσότερο ἀπὸ ὁποιονδήποτε καὶ ἀπὸ ὁτιδήποτε στὸν κόσμο· περισσότερο ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸν ἑαυτό του.

3. Οἰκογένεια πνευματικὴ

Ὁ Κύριος στὴ συνέχεια τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς προαναγγέλλει καὶ τὸ ὄφελος, τὸ κέρδος ποὺ θὰ λάβει ὅποιος Τὸν ἀγάπησε περισσότερο καὶ ἀπὸ τὴν οἰκογένειά του· αὐτὸς «ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει». Θὰ λάβει, δηλαδή, ἑκατὸ φορὲς περισσότερα σ᾿ αὐτὴ τὴ ζωὴ καὶ θὰ κληρονομήσει ἐπιπλέον τὴν αἰώνια ζωή.

Ἀσφαλῶς εἶναι ἀπερίγραπτη ἡ εὐφροσύνη, ἡ πληρότητα καὶ ἡ χαρά, ποὺ θὰ ἀπολαμβάνει αἰώνια ὁ πιστὸς στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἐντυπωσιακὸ ὅμως εἶναι ὅτι καὶ στὴν παρούσα ζωὴ λαμβάνει πολὺ περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ θυσίασε. Διότι μὲ τὴ ζωντανὴ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ ὁ Χριστιανὸς εἰσάγεται σὲ μιὰ ἄλλη οἰκογένεια, πνευματικῆς φύσεως. Ἀναγεννᾶται μέσα στὴν κολυμβήθρα τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. Εἰσέρχεται στὴν πνευματικὴ οἰκογένεια τῆς Ἐκκλησίας. Περιστοιχίζεται ἀπὸ πνευματικοὺς ἀδελφοὺς καὶ πατέρες ποὺ τὸν φροντίζουν. Ἔχει πραγματικὸ Πατέρα τὸν ἴδιο τὸν Θεό. «Οἶκός ἐστιν ἡ Ἐκκλησία πατρικός· ἓν σῶμα καὶ ἓν πνεῦμα» (ΕΠΕ 20, 714), τονίζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Πατρικὸ σπίτι εἶναι ἡ Ἐκκλησία· ἕνα σῶμα καὶ ἕνα πνεῦμα. Στὴν οὐράνια αὐτὴ οἰκογένεια ὁ πιστὸς τρέφεται μὲ τὸ θεϊκὸ Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου. Ξεπερνᾶ τὰ βιολογικὰ ὅρια τῆς φυσικῆς οἰκογένειας καὶ εἰσέρχεται σὲ μιὰ ἄλλη πραγματικότητα, ποὺ ἀρχίζει διὰ τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ αὐτὴν ἐδῶ τὴ ζωὴ καὶ τελειοποιεῖται στὴν αἰωνιότητα, στὴ μεγάλη οἰκογένεια τῆς θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τῶν Ἁγίων. Εἴθε νὰ μᾶς ἀξιώσει ὁ Κύριος τῆς χαρᾶς αὐτῆς!

 

 

 Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 15 Ἰουνίου 2025, τῶν Ἁγίων Πάντων (Ἑβρ. ια΄ 33 – ιβ΄ 2)

33 οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰρ­γάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέ­τυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφρα­ξαν στόματα λεόντων, 34 ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμ­βολὰς ἔκλιναν ἀλλο­τρίων· 35 ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπα­νίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύ­χω­σιν· 36 ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­τι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· 37 ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθη­σαν, ἐπειράσθη­σαν, ἐν φό­νῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερού­μενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, 38 ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. 39 Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, 40 τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι.

ιβ΄ 1 Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι’ ὑπομονῆς τρέ­χω­μεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, 2 ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τε­λει­ω­τὴν Ἰησοῦν.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

33 Αὐτοί, ἐπειδή εἶχαν πίστη, καταπολέμησαν καί ὑπέ­ταξαν βασίλεια, κυβέρνησαν τό λαό μέ δικαιοσύνη, πέ­­τυχαν τήν πραγματοποίηση τῶν ὑποσχέσεων πού τούς ἔδωσε ὁ Θεός, ἔφραξαν στόματα λιονταριῶν, ὅπως ὁ Δανιήλ, 34 ἔσβησαν τήν καταστρεπτική δύναμη τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τόν κίνδυνο τῆς σφαγῆς, πῆραν δύναμη κι ἔγιναν καλά ἀπό ἀρρώστιες, ἀναδείχθηκαν ἰσχυροί καί ἀνίκητοι στόν πόλεμο, ἔτρεψαν σέ φυγή τίς ἐχθρικές πα­ρατάξεις καί τά πολυπληθή στρατεύματά τους. 35 Μέ τήν πίστη πού εἶχαν στήν ὑπερφυσική δύναμη τῶν προφητῶν οἱ γυναῖκες πού ἀναφέρει ἡ Παλαιά Δι­α­­­θήκη ξαναπῆραν πίσω ζωντανά τά νε­κρά παιδιά τους πού ἀνέστησαν οἱ προφῆτες. Κι ἄλ­λοι δέθηκαν στό βα­σα­νιστικό ὄργανο πού λεγόταν τύ­μπανο καί δάρθηκαν σκληρά μέχρι θανάτου, ἐπει­δή δέν δέχθηκαν νά ἀρ­νηθοῦν τήν πίστη τους καί νά ἐλευ­θε­ρωθοῦν ἔτσι ἀπό τό μαρτύριο. Προτίμη­σαν τό σκληρό αὐτό μαρτύριο, γιά νά ἀναστηθοῦν σέ μιά καλύτερη ζωή, παρά νά ἔχουν μιά πρόσκαιρη ἀπο­κα­τά­στα­ση στή ζωή αὐτή. 36 Κι ἄλλοι πάλι δοκίμασαν ἐμπαιγμούς καί μαστιγώσεις, ἀκόμη μάλιστα καί δεσμά καί φυλακίσεις. 37 Λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν, δοκίμασαν πολλούς πειρασμούς, θανατώθηκαν μέ σφαγή ἀπό μαχαίρι, περιφέρονταν σάν πλανόδιοι ἐδῶ κι ἐκεῖ. Φοροῦσαν γιά ροῦχα προβιές καί γιδοδέρματα, ζώντας μέσα σέ στερήσεις, θλίψεις καί κακοπάθειες. 38 Ὁλόκληρος ὁ κόσμος δέν ἄξιζε ὅσο οἱ ἅγιοι αὐτοί ἄνδρες, κι οὔτε μποροῦσε νά συγκριθεῖ μ’ αὐτούς. Περιπλανιόνταν σέ ἐρημιές καί σέ βουνά, σέ σπηλιές καί σέ τρύπες τῆς γῆς. 39 Κι ὅλοι αὐτοί οἱ ἅγιοι ἄνδρες, ἄν καί ἔλαβαν ἐγκω­μι­αστική μαρτυρία γιά τήν πίστη τους, δέν ἀπόλαυσαν τήν ὑπόσχεση τῆς οὐράνιας κληρονομιᾶς. 40 Κι αὐτό διότι ὁ Θεός προέβλεψε γιά μᾶς κάτι καλύτερο, ὥστε αὐτοί νά μή λάβουν σέ τέλειο βαθμό τή σωτηρία τους χωρίς ἐμᾶς, ἀλλά νά τή λάβουμε ὅλοι μαζί. Ἔτσι ἐμεῖς βρισκόμαστε τώρα σέ πλεονεκτικότερη θέση ἀπ’ αὐτούς· ὄχι μόνο ἐπειδή ζοῦμε στά χρόνια τῆς ἀπολυτρώσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ἐπειδή ἡ περίοδος τῆς ἀναμονῆς γιά μᾶς εἶναι μικρότερη.

ιβ΄ 1 Ἔχοντας λοιπόν κι ἐμεῖς τριγύρω μας ἕνα τόσο μεγάλο καί πυκνό σύννεφο ἁγίων ἀνθρώπων πού μαρτύρησαν γιά τήν ἀλήθεια τῆς πίστεως, ἄς πετάξουμε ἀπό πάνω μας κάθε φορτίο βιοτικῶν πραγμάτων καί φρο­ντίδων, ἐπιπλέον μάλιστα καί τήν ἁμαρτία, στήν ὁποία εὔκολα κανείς παρασύρεται. Κι ἄς τρέχουμε μέ ὑπο­­μονή τόν ἀγώνα πού προβάλλει μπροστά μας. 2 Καί πουθενά ἀλλοῦ ἄς μή στρέφουμε τά βλέμματά μας καί τήν προσοχή μας παρά μόνο στόν Ἰησοῦ, πού εἶναι ὁ ἀρχηγός καί θεμελιωτής τῆς πίστεώς μας καί μᾶς τελειοποιεῖ σ’ αὐτήν.

 

Εορτή Λήξης των Εκπαιδευτηρίων της Ι.Μ. Πειραιώς (ΦΩΤΟ)

 

Για ακόμα μία φορά τα Εκπαιδευτήρια της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς πρωτοτύπησαν και παρουσίασαν μία εξαιρετικής ποιότητος εκδήλωση με αφορμή τη λήξη της σχολικής χρονιάς.

Με τίτλο «Κάτω στον Πειραιά», τα παιδιά του Νηπιαγωγείου, του Δημοτικού Σχολείου, του Γυμνασίου και του Λυκείου της τοπικής μας Εκκλησίας κατάφεραν να ψυχαγωγήσουν, αλλά και να συγκινήσουν τους παρευρισκομένους στο Βεάκειο ανοιχτό Δημοτικό Θέατρο Πειραιά κάνοντας μία ιστορική αναδρομή στον Πειραιά, με τα γέλια και τις χαρές, αλλά και τις δυσκολίες των προγώνων μας που βρήκαν καταφύγιο στον Πειραιά κατά τη διάρκεια των ετών.

Νωρίτερα, γυμναστικές επιδείξεις, παρουσίασαν στον κόσμο που κατέκλισε το Βεάκειο Θέατρο, τα μέλη του μετασχολικού τμήματος της ρυθμικής, ενώ δεν παρέλειψαν να παρουσιάσουν το πλούσιο πρόγραμμα του SUMMER CAMP που και φέτος θα πραγματοποιηθεί στις εγκαταστάσεις των Εκπαιδευτηρίων της Μητροπόλεως Πειραιώς και θα περιλαμβάνουν άφθονο παιχνίδι, πλούσιο φαγητό και πολλές Εκπλήξεις.

Ξεχωριστή τιμή αποτέλεσε η παρουσία της Υπουργού Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού Σοφίας Ζαχαράκη, η οποία βρέθηκε κοντά στα παιδιά για να τα καμαρώσει και να τα χειροκροτήσει.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ευχαρίστησε με θερμά λόγια την κα Υπουργό για την παρουσία της, επισημαίνοντας χαρακτηριστικά: «Αυτή η στιγμή είναι μια αποθέωση του εκπαιδευτικού μας έργου, διότι έχουμε μαζί μας την καθ’ ύλην αρμόδια Υπουργό, η οποία διακρίνεται για την υπεροχική της σκέψη, για την ευγένειά της, για την πολύ της αγάπη στην νέα γενιά, και για αυτό ακριβώς επελέγη από τον εξοχότατο Πρωθυπουργό για αυτό το πολυεύθυνο έργο της παιδείας». Σημειώνοντας ότι «το Ίδρυμά μας» «είναι μια προσπάθεια μεταλαμπαδεύσεως των ζωπύρων του γένους στη διάδοχη γενιά», υπογράμμισε πως «το μεγαλείο της προσφοράς έρχεται σήμερα η Ελληνική Πολιτεία, με την εξοχωτάτη κυρία Υπουργό» «να το δικαιώσει και να δώσει σε εμάς μια δύναμη να συνεχίσουμε. Την ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας για την πολύ της αγάπη, για την μέριμνά της για τον πιο σημαντικό τομέα στην πατρίδα μας που είναι η διαμόρφωση αληθινών ανθρώπων, γεμάτων από φως Χριστού, αλλά και φως Ελλάδας. Ευχόμεθα να έχει πάντοτε δύναμη στο έργο της. Την ευχαριστούμε, και την ευγνωμονούμε».

«Να ξέρετε ότι τα εκπαιδευτήριά μας εμπνέονται από την αλήθεια του πανανθρώπινου ιδεώδους της δικαιοσύνης και της ελευθερίας» τόνισε ο Σεβασμιώτατος, προσθέτοντας ότι «πάντοτε η σκέπη του Χριστού ακριβώς αυτό εμπνέει και οδηγεί και θέλει να καταρτήσει: όχι υποτεταγμένα πρόσωπα, αλλά ελεύθερα, ακηδεμόνευτα που να έχουν όμως μέσα τους δικαιοσύνη και αλήθεια».

Ο Σεβασμιώτατος πρόσφερε μία εικόνα της προστάτιδός της Αγίας Σοφίας και των τριών θυγατέρων της Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης, ενώ μαζί με το Δήμαρχο Πειραιά Γιάννη Μώραλη της πρόσφεραν ένα ενθύμιο από την παρουσία της στη γιορτή λήξης των Εκπαιδευτηρίων μας.

Από την πλευρά της η Υπουργός Παιδείας Σοφία Ζαχαράκη, εκφράζοντας λόγια ευγνωμοσύνης προς τον Σεβασμιώτατο, σημείωσε ότι «στον Πειραιά το εκπαιδευτικό έργο το οποίο επιτελείται έχει μεγάλη ποιότητα, υψηλό επίπεδο ευθύνης, αλλά και ένα ξεχωριστό στοιχείο».

«Τα εκπαιδευτήρια, στα οποία έχω την τιμή σήμερα να βρίσκομαι» «είναι ένα παράδειγμα λειτουργίας και για τα υπόλοιπα σχολεία», επεσήμανε η κα Ζαχαράκη και συνέχισε λέγοντας πως το ξεχωριστό έργο που επιτελούν τα Εκπαιδευτήριά μας «μπορεί να κοιτάει πίσω στην παράδοση, δεν το κάνει όμως με έναν τρόπο ο οποίος κρατά τα παιδιά στο παρελθόν. Τα κάνει να τιμούν το παρελθόν, να πατούν στέρεα στο παρόν και να σκέφτονται ένα μέλλον το οποίο του δίνει ένα πολύ φωτεινό βάδισμα και ένα πολύ σίγουρο βάδισμα».

Τέλος, ευχήθηκε στα παιδιά «ένα μέλλον το οποίο θα έχει ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά που είπε ο Σεβασμιώτατος: την ελευθερία, τη δύναμη, την ενδυνάμωση και τις αρχές, που δυστυχώς σε πολύ μεγάλο βαθμό έχουν χαθεί τις μέρες μας»

«Εγώ ως εκπαιδευτικός δεν μπορώ παρά να τιμήσω και να προσκυνήσω μπροστά στο έργο το οποίο γίνεται στα εκπαιδευτήρια της Μητροπόλεως Πειραιώς», είπε, ευχόμενη «Καλό καλοκαίρι».

Αξίζει να σημειώσουμε ότι η κα Υπουργός χαιρέτισε και συνεχάρη ένα προς ένα όλους τους μαθητές που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή πάνω στη σκηνή του Βεακείου Θεάτρου.

Παρούσα και η Υπουργός Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας Δόμνα Μιχαλίδου, η οποία χειροκρότησε θερμά τα παιδιά των Εκπαιδευτηρίων μας επί σκηνής, συγχαίροντας και εκείνη με τη σειρά της τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ και τους συνεργάτες του για αυτό το σπουδαίο έργο. Θυμίζουμε ότι στην αρμοδιότητα της κας Μιχαηλίδου υπάγονται οι Παιδικοί Σταθμοί και οι Κατασκηνώσεις.

Αξίζει να σημειωθεί ότι από την αρχή της εκδήλωσης στο πλευρό του Σεβασμιωτάτου βρέθηκε ο Δήμαρχος Πειραιά Γιάννης Μώραλης, με τη σύζυγό του Βάλια, οι οποίοι χειροκρότησαν το αφιέρωμα των μαθητών στην πόλη του Πειραιά.

Λίγο πριν το τέλος της εκδήλωσης, κατά τον σύντομο χαιρετισμό που απηύθυνε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, πλαισιούμενος από τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Αχελώου κ. Νήφωνα και τον Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο Πρωτοπρεσβύτερο Ιωάννη Παναγιώτου, εμφανώς συγκινημένος, υπογράμμισε χαρακτηριστικά: «Για τον Επίσκοπο, η δόξα και το πλήρωμα της χαράς του είναι τα παιδιά του». «Σήμερα ακριβώς αυτό, Δόξα τω Θεώ, ζήσαμε και χαρήκαμε. Τα παιδιά μας, στέφανος του έργου μας και της ζωής μας».

Αναφερόμενος στους σκοπούς που εξυπηρετεί το Ίδρυμα Προστασίας Νεότητος «Άγιος Πολύκαρπος – Άγιος Γεώργιος», εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του προς όλους «τους συντελεστές της θαυμάσιας εκδήλωσης που είναι τόσο δυναμική και που εκφράζει το μεγαλείο και το ήθος των ανθρώπων μας».

Ο Σεβασμιώτατος ευχαρίστησε τους γονείς για την εμπιστοσύνη τους στο έργο της Εκκλησίας συγχαίροντας τα παιδιά, τους εκπαιδευτικούς και όλους όσοι εργάζονται για να έχουν τα παιδιά μέσα τους «Χριστό και Ελλάδα», όπως χαρακτηριστικά είπε.

Ιδιαίτερα για τους μαθητές και τις μαθήτριες της Γ΄ Λυκείου, στους οποίους ο Σεβασμιώτατος επέδωσε και τα απολυτήριά τους, εξέφρασε την βεβαιότητα ότι και φέτος τα παιδιά μας θα ανοίξουν τις πύλες των πανεπιστημιακών και άλλων σχολών με επιτυχία.

Στη συνέχεια, καλώντας στη σκηνή τον ιστοριοδίφη Στέφανο Μίλεση, ο οποίος έγραψε με εύστοχο και έξυπνο τρόπο τα κείμενα της ιστορικής αναδρομής και του αφιερώματος των παιδιών στον Πειραιά, του πρόσφερε ως Ευλογία μία εικόνα, ευχαριστώντας τον θερμά για την πολύτιμη και ουσιαστική συμβολή του.

Από την πλευρά του ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Αχελώου κ. Νήφων, Βοηθός Επίσκοπος και Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, τόνισε πως «σήμερα, εδώ από το Βεάκειο Θέατρο, στέλνουμε ένα ηχηρό μήνυμα στην κοινωνία μας. Ένα μήνυμα ότι υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ελπίδα, γιατί υπάρχουν αυτά εδώ τα παιδιά που ζουν και αναπνέουν μέσα στην Εκκλησία. Υπάρχει ελπίδα γιατί υπάρχουν αυτοί οι γονείς που εμπιστεύονται τα παιδιά τους στην Εκκλησία και οι εκπαιδευτικοί των Εκπαιδευτηρίων της Μητροπόλεώς μας που πραγματικά καταθέτουν την ψυχή τους, ώστε τα παιδιά να μορφώσουν μέσα στην καρδιά τους, αγάπη για το Χριστό και αγάπη για την πατρίδα μας».

Ο Σεβασμιώτατος ευχαρίστησε όλους τους συντελεστές του εκπαιδευτικού έργου της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, το διοικητικό και εκπαιδευτικό προσωπικό όλων των βαθμίδων και ιδιαίτερα την Πρόεδρο του Ιδρύματος Ιωάννα Κονίδη, την Κυριακή Κούβαρη, Γενική Διευθύντρια των Εκπαιδευτηρίων και Γυμνασιάρχη, τον Γιώργο Τσοχατζή, Διευθυντή του Λυκείου, τον Γιάννη Γρηγοράκη, Διευθυντή του Δημοτικού, την Γιώτα Τιλκερίδου, Διευθύντρια του Νηπιαγωγείου, την Μαρία Στεργίου, Διοικητική Διευθύντρια, τον Δημήτρη Πετρούνια, ψυχολόγο, συντονιστή του Εκπαιδευτικού έργου όλων των βαθμίδων.

Ιδιαίτερες και καρδιακές ευχαριστίες εξέφρασε ο Σεβασμιώτατος στον Δημήτρη Αλφιέρη, Διευθυντή του Ιδιαιτέρου του Γραφείου, του Γραφείου Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων και εκπρόσωπο της Μητροπόλεως στα Εκπαιδευτήρια για την ιδέα του όλου αφιερώματος στον Πειραιά, η οποία υλοποιήθηκε υπό την επιμέλεια του Πρωτοπρεσβυτέρου Νικολάου Βουρλάκου, πνευματικού των Εκπαιδευτηρίων μας και της Ευαγγελίας Κονταξή, Γενικής Διευθύντριας του Γηροκομείου Πειραιώς.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι, για μία ακόμη χρονιά, ο εκπρόσωπος του εκπαιδευτικού ομίλου ΑΛΦΑ και Mediterranean College Δημήτρης Σαρρής, Διευθυντής Επικοινωνίας και Μ.Μ.Ε. των Σχολών Ανώτερης Επαγγελματικής Κατάρτισης (ΣΑΕΚ) ΑΛΦΑ πρόσφερε στον Σεβασμιώτατο για τους μαθητές του Λυκείου των Εκπαιδευτηρίων μας δύο (2) υποτροφίες για τα ΙΕΚ ΑΛΦΑ και μία (1) υποτροφία για το Mediterranean College.

Επίσης, ο Πειραϊκός Φαρμακευτικός Σύνδεσμος (ΠΕΙ.ΦΑ.ΣΥΝ.) πρόσφερε έναν απινιδωτή στα Εκπαιδευτήριά μας.

Στην εκδήλωση, το πρώτο μέρος της οποίας παρουσίασαν η Θεοδώρα Αλφιέρη και ο Γιώργος Γιαννακός και το δεύτερο η Θεοδώρα Αλφιέρη και ο Κώστας Δαντίλης, μεταξύ άλλων, παρέστησαν: Η Υπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού Σοφία Ζαχαράκη, η Υπουργός Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας Δόμνα Μιχαηλίδου, ο Υφυπουργός Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας Κώστας Κατσαφάδος, ο Βουλευτής Πειραιά Νίκος Βλαχάκος, ο Εισαγγελέας Εφετών Ποιμενίδης ο Εκπρόσωπος του Αρχηγού του Λιμενικού Σώματος Τρύφωνα Κοντιζά, Αρχιπλοίαρχος Ηλίας Νασκουδάκης, οι Αντιδήμαρχοι Ανδριάνα Ζαρακέλη, Γρηγόρης Καψοκόλης, Δημήτρης Καρύδης, Γιάννης Χατζηαλέξης και Αντώνης Μόραντζης, ο Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Πειραιά Νικόλαος Πλατανυσιώτης, ο αντιπρόεδρος του Οδοντιατρικού Συλλόγου Πειραιά Νίκος Αχριάνης, ο Διοικητής του Νοσοκομείου «ΜΕΤΑΞΑ» Σαράντος Ευσταθόπουλος, η εντεταλμένη Περιφερειακή Σύμβουλος Ευγενία Μπαρμπαγιάννη, η εντεταλμένη Δημοτική Σύμβουλος Σταυρούλα Μέντη, ο Διευθυντής της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Διονύσιος Αναστασόπουλος, η Διευθύντρια της Εταιρίας Προστασίας Ανηλίκων Πειραιά «Ο Καλός Ποιμήν» Αγγελική Κουζούμη και η υπεύθυνη εθιμοτυπίας και δημοσίων σχέσεων του Δήμου Πειραιά Ουρανία Μιχαλόλια.

Μικροί και μεγάλοι ανανέωσαν το ραντεβού τους για το Βεάκειο Θέατρο τις 26 Σεπτεμβρίου, όπου θα πραγματοποιηθεί η μεγάλη Φιλανθρωπική Συναυλία της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς με τον τραγουδιστή Θεοδωρή Φέρρη.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΙΟΥΝΙΟΥ 2025 ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ (Ιω. ζ΄ 37-52, η΄ 12) (Πραξ. β΄ 1-11)

  

"Ο Λόγος του Θεού στον Λαό του Θεού"

Πεντηκοστήν εορτάζουμε

  «ούπω γαρ ήν Πνεύμα άγιον»   

 

  Εορτή μεγάλη σήμερα. Η Κυριακή της Πεντηκοστής είναι η γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας. Πενήντα μέρες μετά από την Ανάσταση του Χριστού, η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει πανηγυρικά την Αγία Πεντηκοστή. Έτσι καθιερώθηκε να ονομάζεται η τελευταία μεγάλη εορτή της πασχαλινής περιόδου.

Όπως γνωρίζουμε, την ημέρα της Πεντηκοστής φανερώνεται το Τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το Άγιο Πνεύμα. Μέχρι τότε, όπως αναφέρει το ιερό Ευαγγέλιο «ούπω γαρ ήν Πνεύμα Άγιον». Δηλαδή δεν μας ήταν μέχρι τότε γνωστό το Άγιο Πνεύμα, το οποίο από την ημέρα της Πεντηκοστής είναι έντονα παρόν μέσα στην πραγματικότητα της Εκκλησίας μας, που την καθοδηγεί «εις πάσαν την αλήθειαν».

Οι αντιστοιχίες

  Οι Εβραίοι γιόρταζαν και εκείνοι την πεντηκοστή ημέρα μετά από το δικό τους Πάσχα. Πενήντα μέρες μετά από τη διάβαση της Ερυθράς θάλασσας (Πάσχα), πήραν στην έρημο τον νόμο του Μωϋσή, δηλαδή τις δέκα εντολές. Έτσι και εμείς σήμερα εορτάζουμε το Πάσχα (διάβαση από τη σκλαβιά της αμαρτίας στην ελευθερία της χάριτος του Κυρίου) και πενήντα μέρες αργότερα, σήμερα παίρνουμε το Άγιο Πνεύμα. 

  Και όπως τότε ο νόμος καθοδηγούσε τους Ισραηλίτες έτσι και σήμερα το Άγιο Πνεύμα μας καθοδηγεί μέσα στην Εκκλησία. Αυτό μας νουθετεί, αυτό μας οδηγεί σε κάθε αλήθεια, αυτό μας διδάσκει πώς να ακολουθούμε το δρόμο του Χριστού, αυτό ενεργοποιεί την πνευματική ζωή.

  Την Πεντηκοστή την γιόρταζαν οι Εβραίοι σε ανάμνηση της κακοπάθειάς τους μέσα στην έρημο. Για να μην λησμονούν ότι μπήκαν στην Γη της Επαγγελίας μετά από πολλές θλίψεις. Τότε, όταν εισήλθαν στην Γη της Επαγγελίας, απόλαυσαν τους καρπούς των δένδρων, το κρασί και το ψωμί, το οποίο γίνεται από το σιτάρι.

  Όλα αυτά απετέλεσαν προτύπωση για τη δική μας πορεία: Και εμείς μετά από τις θλίψεις και την κακοπάθεια της αμαρτίας, μπαίνουμε στην Εκκλησία και μέσα στην πραγματικότητά της χορταίνουμε πνευματικά το Σώμα και το Αίμα του Δεσπότη Χριστού.

  Άλλη μεγάλη εορτή των Εβραίων ήταν η Σκηνοπηγία. Αυτήν την γιόρταζαν μετά την συγκομιδή των καρπών το Φθινόπωρο, δηλαδή πέντε μήνες μετά την εορτή του Πάσχα. Τη σκηνοπηγία την είχαν σε ανάμνηση της ημέρας εκείνης, κατά την οποία ο Μωυσής έστησε τη σκηνή, που είδε μέσα στη νεφέλη στο όρος Σινά. 

  Τότε όλη μέρα ζούσαν στα χωράφια τους ευχαριστώντας τον Θεό και συγκέντρωναν τους καρπούς των κόπων τους. Η εορτή αυτή είναι προτύπωση της αναστάσεώς μας στη Βασιλεία των Ουρανών. Τότε θα διαλυθούν οι σάρκινες σκηνές, τα σώματά μας, και θα ξαναγίνουν πάλιν άφθαρτα. Τότε οι πιστοί θα απολαύσουν τους καρπούς του πνευματικού τους αγώνα στις αιώνιες σκηνές της Βασιλείας του Θεού.

Αγαπητοί αδελφοί, η παρουσία και ενεργοποίηση του Αγίου Πνεύματος μέσα στην Εκκλησία γίνεται αισθητή από την ημέρα της Πεντηκοστής. Το Τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, τελειοί τα μυστήρια, φωτίζει και καθοδηγεί τους πιστούς, τους παρέχει σοφία και σύνεση, τους καθαίρει από την αμαρτία, τούς αγιάζει και τους θεοποιεί. 

  Αυτό παρέχει στον άνθρωπο κάθε αγαθό, διότι, όπως ομολογούμε, είναι ο θησαυρός των αγαθών και η πηγή της αγαθότητας. Αυτό φώτισε τους Προφήτες, αυτό καθοδήγησε τους αποστόλους, Αυτό ενίσχυσε τους μάρτυρες και παρέχει σε κάθε άνθρωπο όλα τα πνευματικά εφόδια για να πορευθεί και να διεξαγάγει τον αγώνα τον καλό. 

 Θα πρέπει και εμείς να απευθυνόμαστε στο Τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος και να το παρακαλούμε: «Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος».

Χριστάκης Ευσταθίου,
Θεολόγος

Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς – Εὐαγγελικὸ καί Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 8 Ἰουνίου 2025

  

 

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ιωάν. ζ’ 37-52, ή 12

Tῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. Τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύσαντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη. Πολλοὶ οὖν ἐκ τοῦ ὄχλου ἀκούσαντες τὸν λόγον ἔλεγον· Οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης· ἄλλοι ἔλεγον· Οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός· οἱ δὲ ἔλεγον· Μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται; Οὐχὶ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυῒδ καὶ ἀπὸ Βηθλέεμ τῆς κώμης, ὅπου ἦν Δαυῒδ, ὁ Χριστὸς ἔρχεται; Σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι’ αὐτόν. Τινὲς δὲ ἤθελον ἐξ αὐτῶν πιάσαι αὐτόν, ἀλλ’ οὐδεὶς ἐπέβαλεν ἐπ’ αὐτὸν τὰς χεῖρας. Ἦλθον οὖν οἱ ὑπηρέται πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ Φαρισαίους, καὶ εἶπον αὐτοῖς ἐκεῖνοι· Διατί οὐκ ἠγάγετε αὐτόν; Ἀπεκρίθησαν οἱ ὑπηρέται· Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος. Ἀπεκρίθησαν οὖν αὐτοῖς οἱ Φαρισαῖοι· Μὴ καὶ ὑμεῖς πεπλάνησθε; μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ τῶν Φαρισαίων; ἀλλ’ ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι! Λέγει Νικόδημος πρὸς αὐτούς, ὁ ἐλθὼν νυκτὸς πρὸς αὐτὸν, εἷς ὢν ἐξ αὐτῶν· Μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον, ἐὰν μὴ ἀκούσῃ παρ’ αὐτοῦ πρότερον καὶ γνῷ τί ποιεῖ; Ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· Μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς Γαλιλαίας εἶ; ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται. Πάλιν οὖν αυτοίς ο Ιησούς ελάλησε λέγων· Ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτία, ἀλλ΄ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς.

Απόδοση στην Νεολληνική

Την τελευταία μέρα της γιορτής, την πιο λαμπρή, στάθηκε ο Ιησούς μπροστά στο πλήθος και φώναξε: «Όποιος διψάει, να ’ρθεί σ’ εμένα και να πιει. Μέσα από κείνον που πιστεύει σ’ εμένα, καθώς λέει η Γραφή, ποτάμια ζωντανό νερό θα τρέξουν». Αυτό το είπε ο Ιησούς εννοώντας το Πνεύμα που θα έπαιρναν όσοι πίστευαν σ’ αυτόν. Γιατί, τότε ακόμα δεν είχαν το Άγιο Πνεύμα, αφού ο Ιησούς δεν είχε δοξαστεί με την ανάσταση. Πολλοί άνθρωποι από το πλήθος, που άκουσαν αυτά τα λόγια, έλεγαν: «Αυτός είναι πραγματικά ο προφήτης που περιμένουμε». Άλλοι έλεγαν: «Αυτός είναι ο Μεσσίας». Ενώ άλλοι έλεγαν: «Ο Μεσσίας θα ’ρθεί από τη Γαλιλαία; Η Γραφή δεν είπε πως ο Μεσσίας θα προέρχεται από τους απογόνους του Δαβίδ και θα γεννηθεί στη Βηθλεέμ, το χωριό καταγωγής του Δαβίδ;» Διχάστηκε, λοιπόν, το πλήθος εξαιτίας του. Μερικοί απ’ αυτούς ήθελαν να τον πιάσουν, κανείς όμως δεν άπλωνε χέρι πάνω του. Γύρισαν, λοιπόν, πίσω οι φρουροί στους αρχιερείς και στους Φαρισαίους, κι αυτοί τους ρώτησαν: «Γιατί δεν τον φέρατε;» Οι φρουροί απάντησαν: «Ποτέ άνθρωπος δεν μίλησε όπως αυτός». Τους ξαναρώτησαν τότε οι Φαρισαίοι: «Μήπως παρασυρθήκατε κι εσείς; Πίστεψε σ’ αυτόν κανένα μέλος του συνεδρίου ή κανείς από τους Φαρισαίους; Μόνον αυτός ο όχλος πιστεύει, που δεν ξέρουν τον νόμο του Μωυσή και γι’ αυτό είναι καταραμένοι». Τους ρώτησε τότε ο Νικόδημος, που ήταν ένας απ’ αυτούς, εκείνος που είχε πάει στον Ιησού νύχτα λίγον καιρό πριν: «Μήπως μπορούμε σύμφωνα με τον νόμο μας να καταδικάσουμε έναν άνθρωπο, αν πρώτα δεν τον ακούσουμε και δεν μάθουμε τι έκανε;» Αυτοί του είπαν: «Μήπως κατάγεσαι κι εσύ από τη Γαλιλαία; Μελέτησε τις Γραφές και θα δεις πως κανένας προφήτης δεν πρόκειται να έρθει από τη Γαλιλαία». Τότε ο Ιησούς τους μίλησε πάλι και τους είπε: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου∙ όποιος με ακολουθεί δεν θα πλανιέται στο σκοτάδι»., αλλά θα έχει το φως που οδηγεί στη ζωή».

 ************************************************

 ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. Μιὰ πηγὴ μέσα μας

Ἡ Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι ­­­ἡμέρα ξεχωριστὴ μέσα στὸ ἐκ­κλησιαστικὸ ἔτος. Ἑορτάζουμε τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν πρώτη Ἐκκλησία, στὴν Ἱερουσαλήμ, πενήντα ἡμέρες μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ περιγράφεται στὴν ἀποστολικὴ περικοπὴ τῆς ἡμέρας. Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ὅμως ἀναφέρεται στὸ Ἅγιο Πνεῦμα, στὸ τρίτο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὅπως ἀκούσαμε στὸ ἀνάγνωσμα αὐτό, ὅταν κάποτε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς βρισκόταν στὰ Ἱεροσόλυμα κατὰ τὶς ἡμέρες τῆς ἑορτῆς τῆς Σκηνοπηγίας, μίλησε στοὺς ἀνθρώπους καὶ εἶπε: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος». Ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς ἐκείνου ποὺ πιστεύει σ’ Ἐμένα, θ᾿ ἀναβλύζουν ποταμοὶ νεροῦ, ποὺ θὰ εἶναι πάν­τοτε τρεχούμενο. Καὶ ἑρμηνεύει ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς ὅτι ὁ Κύριος ἐννοοῦσε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποὺ θὰ ἀποκτοῦσαν οἱ πιστοὶ κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς.

Ὁ Χριστὸς παρομοίασε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ ποτάμι, γιὰ νὰ μᾶς διδάξει κάποιες ἀπὸ τὶς ἐνέργειές του. Μᾶς εἶπε δὲ ὅτι πηγὴ τοῦ ποταμοῦ αὐτοῦ μπορεῖ νὰ γίνει, ὅποιος πιστεύει σ᾿ Ἐκεῖνον. Ἀναβλύζει μέσα ἀπὸ τὸν πιστὸ τὸ δροσερὸ νερὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μελετώντας τοὺς βίους τῶν Ἁγίων, διαπιστώνουμε πῶς ἐπιβεβαιώνεται ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Κυρίου. Εἰρηνεύουν οἱ ψυχὲς κοντὰ σ᾿ ἕναν Ἅγιο, ἐνισχύονται καὶ ἀνασταίνον­ται πνευματικά. Νιώθουν τὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ ὅσοι τὸν πλησιάζουν.

Ἀπὸ πηγὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔχει σήμερα ἀνάγκη ὁ κόσμος μας, ποὺ μαστίζεται ἀπὸ πνευματικὴ ξηρασία. Τέτοια δροσερὴ πηγὴ μπορεῖ νὰ γίνει ὁ καθένας μας, ὅταν φέρει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα· ὅταν εἶναι πνευματικὰ τὰ λόγια καὶ οἱ πράξεις του, καθαρὴ ἡ ζωή του. Μιὰ πηγὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία ξεδιψᾶ, δροσίζει καὶ δίνει ζωὴ στοὺς ἀνθρώπους ποὺ μᾶς περιβάλλουν.

2. Καθηλωμένοι ἀπὸ τὰ λόγια του

Τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ δημιούργησαν διχασμὸ στὸ πλῆθος. Κάποιοι θέλησαν νὰ Τὸν συλλάβουν, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ ὑπηρέτες ποὺ εἶχαν σταλεῖ γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ ἀπὸ τοὺς Φαρισαίους. Ἄκουσαν τὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου καὶ καθηλώθηκαν. Ἀντὶ νὰ ὁδηγήσουν δεμένο τὸν Χριστὸ στοὺς Φαρισαίους, δέθηκαν οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὰ λόγια του, ἐπέστρεψαν ἄπρακτοι καὶ ἀποκρίθηκαν στοὺς Φαρισαίους ὅτι «οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος». Ποτὲ ἄλλοτε δὲν δίδαξε ἄνθρωπος μὲ τόση σοφία, δύναμη καὶ Χάρι, ὅσο Αὐτός.

Τὰ λόγια τοῦ Κυρίου εἶναι πράγματι θελκτικά. Τὸ ἔνιωθαν οἱ Μαθητές του, ὅταν Τὸν ἄκουγαν νὰ διδάσκει. Τὸ ὁμολόγησε κάποτε ὁ ἀπόστολος Πέτρος: «Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευσόμεθα; ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις» (Ἰω. ϛ΄ 68). Σὰν νὰ ἔλεγε: «Κύριε, δὲν ὑπάρχει ἄλλος διδάσκαλος σὰν Ἐσένα. Τὰ λόγια σου μεταδίδουν αἰώνια ζωή». Αὐτὸ μπορεῖ νὰ βεβαιώσει καὶ κάθε ἄνθρωπος ποὺ μελετᾶ μὲ προσοχὴ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Ἀντιλαμβάνεται ὅτι τὰ λόγια τοῦ Κυρίου εἶναι λόγια θεϊκά, ποὺ εἰσχωροῦν στὰ βάθη τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, τὴν ἀνακαινίζουν καὶ τὴν ἀναπαύουν. Κανένας ἄλλος ἄνθρωπος, οὔτε Προφήτης τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης δὲν μίλησε ποτὲ μὲ τόση σοφία καὶ θεϊκὴ Χάρι.

Αὐτὰ τὰ θεῖα λόγια ἔχουμε τὴ δυνατότητα νὰ μελετοῦμε μέσα στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Σὲ αὐτὰ νὰ ἐμβαθύνουμε καθημερινά. Τὰ θεϊκὰ λόγια τοῦ Κυρίου ἂς ἀποτελοῦν τὴν πυξίδα ποὺ θὰ δίνει κατευθύνσεις στὴ ζωή μας.

3. Τὸ Φῶς τοῦ κόσμου

Στὸ τέλος τῆς περικοπῆς ἀκούσαμε ἕναν ἀκόμη σημαντικότατο λόγο τοῦ Κυρίου. «Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾿ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς», εἶπε ὁ Χριστός. Δηλαδή, ἐγὼ εἶμαι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου. Ὅποιος ἀκολουθεῖ Ἐμένα, δὲν θὰ περπατήσει στὸ πνευματικὸ σκοτάδι, ἀλλὰ θ’ ἀποκτήσει τὸ φῶς τῆς θείας Ζωῆς, τὸ φῶς τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου. Μὲ τὴν εἰκόνα αὐτὴ ὁ Κύριος μᾶς βοηθεῖ νὰ κατανοήσουμε κάπως τὴ λαμ­πρότητα, τὴ δόξα, τὸ θεϊκὸ μεγαλεῖο του. Ἀπαύγασμα τῆς λαμπρότητας αὐτῆς εἶναι τὸ φῶς ποὺ φωτίζει τοὺς ἀνθρώπους, ὅπως φωτίζει τὴν κτίση τὸ ἡλιακὸ φῶς. Αὐτὸ μᾶς βοηθεῖ νὰ ἀντιληφθοῦμε τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰ ἀντικείμενα ποὺ μᾶς περιβάλλουν. Μποροῦμε νὰ φαντασθοῦμε τὸν κόσμο μας χωρὶς τὸ φῶς τοῦ ἥλιου; Ἀσυγκρίτως ἀθλιότερη γίνεται ἡ ζωή μας χωρὶς τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ· καταδικασμένη στὴν πλάνη καὶ στὴν ἄγνοια· σ᾿ ἕνα ἀδιαπέραστο πνευματικὸ σκοτάδι.

Ἐκεῖνος εἶναι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου. Ἐκεῖνος χορηγεῖ τὶς ἀκτίνες τοῦ θείου φωτός του καὶ σὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ Τὸν πλησιάζει, ἔτσι δὲ τὸν προάγει στὴν ἀληθινὴ γνώση περὶ τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος ἂς μᾶς ἀξιώσει νὰ βρεθοῦμε καὶ στὴν οὐράνια Βασιλεία τοῦ φωτός, ὅπου θὰ δοξάζουμε τὸν Τριαδικὸ Θεό μας, τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο στοὺς ἀτελεύτητους αἰῶνες.

 ************************************************

 

 Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 8 Ἰουνίου 2025, τῆς Πεντηκοστῆς (Πράξ. β΄ 1-11)

Καὶ ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό. 2 καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· 3 καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, 4 καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι. 5 Ἦσαν δὲ ἐν Ἱερουσαλὴμ κατοικοῦντες Ἰουδαῖοι, ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανόν· 6 γενομένης δὲ τῆς φωνῆς ταύτης συνῆλθε τὸ πλῆθος καὶ συνεχύθη, ὅτι ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν. 7 ἐξίσταντο δὲ πάντες καὶ ἐθαύμαζον λέγοντες πρὸς ἀλλήλους· οὐκ ἰδοὺ πάντες οὗτοί εἰσιν οἱ λαλοῦντες Γαλιλαῖοι; 8 καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν, 9 Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, 10 Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ρωμαῖοι, Ἰουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, 11 Κρῆτες καὶ Ἄραβες, ἀκούομεν λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ;

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

Τό πρωί τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς (καθώς ὁλοκλη­ρω­νόταν ἡ ἡμέρα αὐτή ἡ ὁποία ἄρχισε ἀπό τό ἀπό­γευ­μα τῆς παραμονῆς της) ὅλοι οἱ πιστοί μέ μιά καρδιά ἦταν συ­ναγμέ­νοι στό ἴδιο μέρος. 2 Καί ξαφνικά, χωρίς νά τό περιμένει κανείς, ἦλθε ἀπό τόν οὐρανό μιά βοή σάν φύσημα σφοδροῦ ἀνέ­­­­μου, πού κινεῖται μέ ὁρμή καί βιαιότητα. Καί ἡ βο­­ή αὐ­τή γέμισε ὅλο τό σπίτι ὅπου κάθονταν οἱ ἀπό­στο­λοι καί ὅλοι οἱ μαθητές. 3 Καί εἶδαν μέ τά μάτια τους νά διαμοιράζονται σ’ αὐ­τούς γλῶσσες σάν τίς φλόγες τῆς φωτιᾶς, καί στόν καθένα ἀπ’ αὐτούς κάθισε ἀπό μία γλώσσα. 4 Ὅλοι τους τότε πλημμύρισαν ἐσωτερικά μέ Πνεῦμα Ἅγι­ον, κι ἄρχισαν νά μιλοῦν ξένες γλῶσσες, ὅπως τό Πνεῦ­μα τούς ἐνέπνεε καί τούς ἔδινε τήν ἱκανότητα νά μιλοῦν καί νά λένε θεϊκά καί οὐράνια λόγια καί δι­δα­σκαλίες ὑ­ψηλές καί θεόπνευστες. 5 Στήν Ἱερουσαλήμ ὑπῆρχαν τότε Ἰου­­­δαῖοι ἀπ’ ὅλα τά μέ­ρη τοῦ κόσμου καί ἀπ’ ὅλα τά ἔθνη πού βρίσκονται κάτω ἀπό τόν οὐ­ρα­νό. Αὐτοί εἶχαν ἐγκατασταθεῖ ἐκεῖ μόνιμα, ἦταν εὐλαβεῖς καί σέβονταν τόν Θεό. 6 Ὅταν λοιπόν ἔγινε ἡ βοή αὐτή τοῦ ἀνέμου, συγκεντρώ­θηκε πλῆθος ἀπ’ αὐτούς κι ὅλοι κυριεύθηκαν ἀπό σύγχυση καί κατάπληξη· διότι ὁ καθένας τους ἄκουγε τούς μαθητές τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ νά μιλοῦν στή δική του γλώσσα. 7 Ἔμεναν ὅλοι ἐκστατικοί καί μέ θαυμασμό ἔλεγαν ὁ ἕνας στόν ἄλλο: Μά, ὅλοι αὐτοί πού μιλοῦν δέν εἶναι Γα­λι­λαῖοι; 8 Πῶς λοιπόν ἐμεῖς τούς ἀκοῦμε ὁ καθένας μας νά μι­λοῦν στή δική μας μητρική γλώσ­σα, τήν ὁποία μάθαμε καί μιλοῦμε ἀπό τό­τε πού γεννηθήκαμε; 9 Ὅσοι εἴμαστε Πάρθοι καί Μῆδοι καί Ἐλαμίτες, κι ὅσοι κατοικοῦμε στή Μεσοποταμία καί στήν Ἰουδαία καί στήν Καππαδοκία, στόν Πόντο καί στή Μικρά Ἀσία, 10 στή Φρυγία καί στήν Παμφυλία, στήν Αἴγυπτο καί στά μέρη τῆς Λιβύης πού εἶναι κοντά στήν Κυρήνη, καί οἱ Ρωμαῖοι πού διαμένουμε ἐδῶ, τόσο αὐτοί πού λόγῳ τῆς καταγωγῆς μας εἴμαστε Ἰουδαῖοι, ὅσο καί οἱ ἐθνικοί πού προσελκυσθήκαμε στήν ἰουδαϊκή πίστη καί γίναμε προσήλυτοι, 11 καθώς καί ὅσοι καταγόμαστε ἀπό τήν Κρήτη καί οἱ Ἄραβες, ὅλοι ἐμεῖς πού καταγόμαστε ἀπό τά διάφορα αὐτά μέρη πῶς συμβαίνει νά ἀκοῦμε αὐτούς νά μιλοῦν καί νά διακηρύττουν στίς γλῶσσες μας τά μεγάλα καί θαυμαστά ἔργα τοῦ Θεοῦ;

 

Μελιτηνής Μάξιμος: Κυριακή της Πεντηκοστής

  

Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής

 Η εσχάτη ημέρα, όχι ένδοξο επιστέγασμα αλλά η τελική εξουθένωση, φέρει το βάρος μιας κούρασης όχι απλώς ανθρώπινης αλλά ιερουργικής, σαν λιβάνι που πνίγει μάλλον παρά ευφραίνει.

Πάνω στην Ιερουσαλήμ αιωρείται η βαριά κόπωση των αιώνων, μια σκόνη από δέρματα θυμάτων και στεναγμούς αργόσυρτων ψαλμών· κι η οσμή της δεν πείθει πια για θυσία, περισσότερο μοιάζει με την αφόρητη οικειότητα της συνήθειας.

Μέσα σ' αυτό το τοπίο της τελετουργικής αφλογιστίας, όπου η πείνα του πνεύματος συγχέεται με τον ιδρώτα του δέρματος, Εκείνος στέκεται.

Κι η φωνή του δεν είναι ούτε ψίθυρος απόκρυφος, ούτε ιαχή μανίας· είναι κραυγή, σαν λεπίδα από γυαλί, που διαρρηγνύει την αποχαυνωτική ευλάβεια. «Ἐάν τις διψᾷ ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω».

Η πρόσκληση δεν ζητά ευσέβεια, δεν προϋποθέτει πίστη. Στρέφεται προς την ξερή ανάγκη, την άναρθρη κραυγή της σάρκας.

Είναι ένα κάλεσμα που προσβάλλει τους ασκημένους στη διαχείριση του Θείου, τους εκπαιδευμένους στη δίαιτα των εντολών, όσους έχουν μεταβολίσει τον Θεό σε επιτρεπόμενη θερμιδική αναλογία.

Και το σχίσμα, σαν φυσική αντίδραση του σώματος, έρχεται ακαριαία· όχι ως φιλολογική ή θεολογική διαφωνία, αλλά σαν σπασμός.

Ο όχλος, σώμα ακατέργαστο, διψασμένο, νιώθει κάτι· δεν ξέρει τι είναι, μα η αλήθεια ποτέ δεν προϋποθέτει γνωσιολογία· «Οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης».

Οι άλλοι, οι εκπρόσωποι της πιστοποιημένης κατανόησης, κλείνουν το αυτί. Η φωνή του δεν είναι για εκείνους νερό, αλλά ένα ξινισμένο κρασί που απειλεί να διαβρώσει το ατσάλι της εξουσίας τους.

Ο λόγος τους, η αντίδρασή τους, δεν έρχεται με απορία αλλά με σιωπηλό πανικό· τείχος η Γραφή, όχι άνοιγμα, «Μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται;».

Τοπικισμός ως θεολογικό επιχείρημα, γεωγραφία ως φίμωτρο του Θεού. Ο Χριστός δεν τους χωρά στις προφητείες τους, άρα δεν υπάρχει.

Οι υπηρέτες που είχαν σταλεί επιστρέφουν με μια κουβέντα που δεν χωράει στο οικοδόμημα των αρχόντων· «Οὐδέποτε ἐλάλησεν οὕτως ἄνθρωπος».

Δεν φέρνουν αναφορά, φέρνουν ταραχή. Η φωνή του έχει κάτι που διαλύει την κατηγορία του ανθρώπινου.

Και οι εξουσιαστές, γυμνοί μπροστά στην ανεπάρκειά τους, απαντούν όπως μόνο η εξουσία ξέρει: με περιφρόνηση· «Μὴ καὶ ὑμεῖς πεπλάνησθε;».

Η αμφισβήτηση είναι ασθένεια. Ο όχλος, μη γνώστης, καταδικασμένος: «ἀλλὰ ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπάρατοί εἰσιν».

Η άγνοια γίνεται αμαρτία, η ανάγκη τους, αιτία κατάρας. Ο Νόμος εργαλείο περιχαράκωσης, ο Θεός ένα συμπλήρωμα της σχολαστικής τους επάρκειας.

Κι ανάμεσά τους, με τη συστολή της νύχτας, η φωνή του Νικόδημου. Δεν ομολογεί, δεν μάχεται. Μόνο υπενθυμίζει, με νομικό τακτ και υποδόρια ειρωνεία, πως ακόμα και οι κανόνες τους έχουν όρια: «Μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον ἐὰν μὴ ἀκούσῃ πρῶτον παρ΄ αὐτοῦ καὶ γνῷ τί ποιεῖ;». Όπως παρατηρεί ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος,[1] ο Νικόδημος τούς ξεγυμνώνει: αυτοί είναι οι αληθινοί παραβάτες, καταπατούν τον Νόμο τους χωρίς ν' ακούσουν.

Η απάντηση, μια προσβολή χωρίς ντροπή, «Μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς Γαλιλαίας εἶ;». Το επιχείρημα έχει πεθάνει· η ταυτότητα αρκεί για την απόρριψη.

Τον καλούν να ερευνήσει, την ώρα που η ίδια η έρευνα έχει υποκατασταθεί από προκαταλήψεις ντυμένες σε θεολογική στολή.

Κι Εκείνος, αποδεσμευμένος από γεωγραφίες, αναιρεί τη στενότητα του χώρου με μια φράση που δεν επιδέχεται σύνορα: «Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου».

Όχι της Σιών, ούτε των αγίων εορτών, αλλά του κόσμου. Η φράση, όπως σημειώνει ο Στέργιος Σάκκος,[2] αντανακλά την ανάμνηση των μεγάλων λυχνιών της Σκηνοπηγίας που είχαν μόλις σβήσει. Δεν πρόκειται πια για τόπο αλλά για πρόσωπο.

Το φως δεν εξηγείται, δεν τεκμηριώνεται· απλώς φωτίζει. «ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ΄ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς». Το φως γίνεται συνθήκη ύπαρξης, η σιωπηλή υπόσχεση όρασης που δεν προσφέρεται στους στατικούς.

Και τότε έρχεται το επιστέγασμα της αμηχανίας τους, το γέλιο του σκοταδιού: «Σὺ περὶ σεαυτοῦ μαρτυρεῖς· ἡ μαρτυρία σου οὐκ ἔστιν ἀληθής» (Ιω. η΄ 13).

Ζητούν αποδείξεις από το ίδιο το φως ότι φωτίζει. Η αφασία του πνεύματος, η αυτόματη καχυποψία των νεκρών απέναντι σε κάθε παρουσία που δεν χωρά στο πρωτόκολλό τους.

Έτσι μένει το σχίσμα· άβυσσος ανάμεσα στη δίψα και στον τύπο, στη ροή και στην ανάλυση. Οι διψασμένοι «επάρατοι» μυρίζουν τη βροχή, ενώ οι γνώστες της πρόγνωσης πεθαίνουν από δίψα, σφίγγοντας στα χέρια τον πιο ακριβή χάρτη ξηρασίας.

Το φως, αδιάφορο προς τις επάρκειές τους, εξακολουθεί να λάμπει. Και το ύδωρ, δεν θα ξεπηδήσει από την καλώς καταχωρημένη ερμηνεία αλλά από πλευρά ανοιχτή, με αίμα και νερό· για να ποτίσει τη γη που οι γραμματείς είχαν από καιρό κηρύξει άγονο κοιμητήριο.

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με την προϋπόθεση αναφοράς του ονόματος του συγγραφέα, Επισκόπου Μελιτηνής Μαξίμου Παφίλη.

[1] Ιωάννης Χρυσόστομος, Τα Εὑρισκόμενα Πάντα, ἐν Patrologiae Cursus Completus: Series Graeca, επιμ. Jacques-Paul Migne, τ. 59 (Paris: J.-P. Migne, 1862), στ. 288.

[2] Στέργιος Ν. Σάκκος, Ερμηνεία Ευαγγελικών Περικοπών, 3η έκδ. (Θεσσαλονίκη: 1999), 93-94.

[3] John Chrysostom, "Ta Heuriskomena Panta" [The Complete Works], in Patrologiae Cursus Completus: Series Graeca, ed. Jacques-Paul Migne, vol. 59 (Paris: J.-P. Migne, 1862), col. 288.

[4] Stergios N. Sakkos, Ermeneia Euaggelikon Perikopon [Interpretation of Gospel Passages], 3rd ed. (Thessaloniki: 1999), 93-94.