...

 

Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου

  Εὐαγγελικὸ καί Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα

 Κυριακῆς 26 Μαΐου 2024

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 26 Μαΐου 2024, Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου (Ἰωάν. ε΄ 1-15)

Μετὰ ταῦτα ἦν ἡ ἑορτὴ τῶν Ἰουδαίων, καὶ ἀ­­νέ­βη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱε­ροσό­λυ­μα. 2 ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύ­μοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα, ἡ ἐπιλεγομένη Ἑβρα­ϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. 3 ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆ­θος πολὺ τῶν ἀσθε­νού­ν­των, τυφλῶν, χωλῶν, ξη­ρῶν, ἐκδε­χομένων τὴν τοῦ ὕδα­τος κίνησιν.

 4 ἄγγελος γὰρ κατὰ και­ρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κο­λυμβήθρᾳ, καὶ ἐτάρασσε τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. 5 ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔ­χων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. 6 τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; 

7 ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθε­νῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχο­μαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. 8 λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἔ­γειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. 9 καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. 10 ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. 11 ἀπεκρίθη αὐτοῖς· ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. 12 ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; 13 ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ Ἰησοῦς ἐξέ­νευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. 14 μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐ­τὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἴδε ὑγιὴς γέ­γονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. 15 ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

Ὕστερα ἀπ’ αὐτά ἦταν ἡ ἑορτή τῶν Ἰουδαίων, πιθανότατα ἡ ἑορτή τῶν Πουρίμ, πού ἔπεφτε περίπου ἕνα μήνα πρίν τό Πάσχα. Κατά τήν ἑορτή αὐτή ἀνέβηκε ὁ Ἰησοῦς στά Ἱεροσόλυμα. 2 Ἐκεῖ, στά Ἱεροσόλυμα, κοντά στήν προβατική πύλη τοῦ τείχους τῆς πόλεως ὑπάρχει κάποια λίμνη στήν ὁποία κολυμποῦσαν, καί ἡ ὁποία στήν ἑβραϊκή γλώσσα ὀνομαζόταν Βηθεσδά. Ἡ κολυμβήθρα αὐτή εἶχε τριγύρω της πέντε στοές, πέντε θολωτά ὑπόστεγα. 3 Σ’ αὐτά τά θολωτά ὑπόστεγα βρίσκονταν ξαπλωμέ­νοι πάρα πολλοί ἄρρωστοι, τυφλοί, κου­τσοί, ἄνθρωποι μέ κάποιο μέλος πιασμένο καί ἀναί­σθη­το ἤ ἀτρο­φι­κό· κι ὅλοι αὐτοί περίμεναν νά κινηθεῖ τό νερό τῆς κολυμβήθρας. 

4 Διότι ἀπό καιρό σέ καιρό ἕνας ἄγγελος κατέβαινε στήν κολυμβήθρα καί ἀνατάραζε τά νερά της. Καί ὅποιος ἔμπαινε πρῶτος σ’ αὐτή μετά τήν ἀνα­τάραξη τοῦ νεροῦ, γινόταν ὑγιής, ὁποιαδήποτε κι ἄν ἦταν ἡ ἀρ­­ρώ­­στια πού εἶχε. 5 Ὑπῆρχε λοιπόν ἐκεῖ ἀνάμεσα στό πλῆθος τῶν ἀρ­ρώ­­στων καί κάποιος ἄνθρωπος πού ἦταν ἄρρωστος τρι­ά­ντα ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια. 6 Ὅταν τόν εἶδε ὁ Ἰησοῦς νά εἶναι ξα­πλω­μένος κάτω καί μέ τό θεῖο του βλέμμα διέκρινε ὅτι ἀπό πολύ καιρό εἶχε αὐτήν τήν ἀσθένεια, τοῦ εἶπε: Θέλεις νά γίνεις ὑγιής; Καί μέ τήν ἐρώτηση αὐτή ὁ Κύριος ἔδι­νε ἀφορμή στόν παράλυτο νά ζητήσει τή βοήθειά του.

 7 Πράγματι λοιπόν ὁ ἄρρωστος τοῦ ἀποκρίθηκε: Κύριε, δέν ἔχω ἄνθρωπο νά μέ ρίξει στήν κολυμβήθρα ἀμέ­­σως μόλις ἀναταραχθοῦν τά νερά της. Κι ἐνῶ προ­σπα­­θῶ νά πλησιάσω ἐγώ μόνος μου, προλαβαίνει ἄλ­­λος καί κατεβαίνει στό νερό πρίν ἀπό μένα. 8 Τοῦ λέει ὁ Ἰησοῦς: Σήκω ἐπάνω, πάρε τό κρεβάτι σου στόν ὦμο σου καί περπάτα. 9 Κι ἀμέσως ὁ ἄνθρωπος ἔγινε καλά, πῆρε τό κρεβάτι του καί περπατοῦσε ἐλεύθερα. Ἦταν ὅμως Σάββατο ἡ ἡμέρα πού ἔγινε αὐτό. 10 Ἔλεγαν λοιπόν οἱ πρόκριτοι Ἰουδαῖοι στόν θεραπευμένο: Σήμερα εἶναι Σάββατο. Δέν ἐπιτρέπεται νά σηκώνεις καί νά μεταφέρεις τό κρεβάτι σου. 11 Αὐτός ὅμως τούς ἀποκρίθηκε: Ἐκεῖνος πού μέ ἔκανε καλά μέ θαῦμα καί θεϊκή δύναμη, αὐτός μοῦ εἶπε, πάρε τό κρεβάτι σου καί περπάτα. 12 Μετά λοιπόν ἀπό τήν ἀπάντηση αὐτή τόν ρώτησαν ἐκεῖνοι: Ποιός εἶναι ὁ ἄνθρωπος αὐτός πού σοῦ εἶπε, πάρε τό κρεβάτι σου καί περπάτα; 13 Ὁ θεραπευμένος ὅμως παράλυτος δέν ἤξερε ποιός εἶναι· διότι ὁ Ἰησοῦς εἶχε φύγει ἀπαρατήρητος καί εἶχε ἐξα­φανιστεῖ. Καί ἦταν εὔκολο νά ἐξαφανιστεῖ, διότι ὑπ­ῆρ­­χε πολύς λαός στόν τόπο πού ἔγινε τό θαῦμα. 14 Ὕστερα ἀπό ἀρκετό καιρό τόν βρῆκε ὁ Ἰησοῦς στό ἱερό καί τοῦ εἶπε: Βλέπεις, τώρα ἔχεις γίνει ὑγιής. Πρόσεξε λοιπόν ἀπό δῶ καί πέρα νά μήν ἁμαρτάνεις πιά, γιά νά μή πάθεις τίποτε χειρότερο ἀπό τήν ἀσθένεια πού εἶχες, καί ἡ ὁποία σοῦ προκλήθηκε ἀπό τίς ἁμαρτίες σου. Πρόσεξε μήν πάθεις χειρότερη συμφορά στό σῶ­μα σου, καί χάσεις μαζί μέ τήν ὑγεία τοῦ σώματός σου καί τήν ψυχή σου. 15 Ἔφυγε τότε ὁ ἄνθρωπος ἀπό τό ἱερό καί, ἀφοῦ συ­νά­ντησε τούς Ἰουδαίους, τούς ἀνήγγειλε ὅτι ὁ Ἰη­­σοῦς ἦταν αὐτός πού τόν γιάτρεψε.

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 26 Μαΐου 2024, Κυριακή τοῦ Παραλύτου (Πράξ. θ΄ 32-42)

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐγένετο Πέτρον διερχόμενον διὰ πάντων κατελθεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁγίους τοὺς κατοικοῦντας Λύδδαν. εὗρε δὲ ἐκεῖ ἄνθρωπόν τινα Αἰνέαν ὀνόματι, ἐξ ἐτῶν ὀκτὼ κατακείμενον ἐπὶ κραβάττῳ, ὃς ἦν παραλελυμένος. καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Πέτρος· Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός· ἀνάστηθι καὶ στρῶσον σεαυτῷ. καὶ εὐ­θέως ἀνέστη. καὶ εἶδον αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες Λύδδαν καὶ τὸν Σάρωνα, οἵτινες ἐπέστρεψαν ἐπὶ τὸν Κύριον. Ἐν Ἰόππῃ δέ τις ἦν μαθήτρια ὀνόματι Τα­βιθά, ἣ διερμηνευομένη λέγεται Δορ­κάς· αὕτη ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει. ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀσθενήσασαν αὐτὴν ἀποθανεῖν· λούσαντες δὲ αὐτὴν ἔθηκαν ἐν ὑπερῴῳ. ἐγγὺς δὲ οὔσης Λύδδης τῇ Ἰόππῃ οἱ μαθηταὶ ἀκούσαντες ὅτι Πέτρος ἐστὶν ἐν αὐτῇ, ἀπέστειλαν δύο ἄνδρας πρὸς αὐτὸν παρακαλοῦντες μὴ ὀκνῆσαι διελθεῖν ἕως αὐτῶν. ἀ­ναστὰς δὲ Πέτρος συνῆλθεν αὐτοῖς· ὃν παραγενόμενον ἀνήγαγον εἰς τὸ ὑπερῷον, καὶ παρέστησαν αὐτῷ πᾶσαι αἱ χῆραι κλαίουσαι καὶ ἐπιδεικνύμεναι χιτῶνας καὶ ἱμάτια ὅσα ἐποίει μετ᾿ αὐτῶν οὖσα ἡ Δορκάς. ἐκβαλὼν δὲ ἔξω πάντας ὁ Πέτρος θεὶς τὰ γόνατα προσηύξατο, καὶ ἐπιστρέψας πρὸς τὸ σῶμα εἶπε· Ταβιθά, ἀνάστηθι. ἡ δὲ ἤνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῆς, καὶ ἰδοῦσα τὸν Πέτρον ἀνεκάθισε. δοὺς δὲ αὐτῇ χεῖρα ἀνέστησεν αὐτήν, φωνήσας δὲ τοὺς ἁγίους καὶ τὰς χήρας παρέστησεν αὐτὴν ζῶσαν. γνωστὸν δὲ ἐγένετο καθ᾿ ὅλης τῆς Ἰόππης, καὶ πολ­λοὶ ἐπίστευσαν ἐπὶ τὸν Κύριον.

 

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΝΕΡΓΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

«Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός»

Ἡ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπὴ τῆς Κυριακῆς τοῦ Παραλύτου μᾶς περιγράφει τὴ θαυματουργικὴ θεραπεία τοῦ Αἰνέα, ὁ ὁποῖος ἐπὶ ὀκτὼ χρόνια ἦταν κατάκοιτος. Ὅταν κάποτε ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἐπισκέφθηκε τὴν πόλη Λύδδα, συνάντησε ἐκεῖ τὸν παράλυτο αὐτὸ ἄνθρωπο καὶ τοῦ εἶπε: Αἰνέα, σὲ θεραπεύει ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Σήκω ἐπάνω καὶ στρῶσε μόνος σου τὸ κρεβάτι σου. Μὲ τὴν προσ­ταγή λοιπὸν τοῦ Ἀποστόλου ὁ Αἰνέας σηκώθηκε τελείως ὑγιής.
Ἐντυπωσιακὸ τὸ γεγονός! Ἔχει ὅμως ἰδιαίτερη σημασία καὶ ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου: «Σὲ θεραπεύει ὁ Ἰησοῦς Χριστός». Γιατί εἶπε τὸν λόγο αὐτὸ ὁ ἀπόστολος Πέτρος στὸν Αἰνέα καὶ τί σημασία ἔχει στὴ δική μας ζωή;

1. Μὲ τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος μὲ τὸν λόγο αὐτὸ δὲν ἄφησε περιθώρια τιμῆς πρὸς τὸ πρόσωπό του. Ἔστρεψε τὴ δόξα καὶ τὸν θαυμασμὸ τῶν ἀνθρώπων πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος βέβαια δὲν ἦταν τυχαῖο πρόσ­ωπο στὴν πρώτη Ἐκκλησία. Ἦταν πρωτοκορυφαῖος Ἀπόστολος. Εἶχε δεῖ πολλὲς φορὲς τὸν ἀναστημένο Κύριο. Εἶχε λάβει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καὶ μὲ τὸ πρῶτο κήρυγμά του πίστεψαν στὸν Χριστὸ τρεῖς χιλιάδες ἄνθρωποι. Στὸ πέρασμά του ἀκόμη καὶ ἡ σκιά του θεράπευε τοὺς ἀσθενεῖς.

Καὶ ὅμως ὁ θεοκίνητος Ἀπόστολος εἶχε πλήρη συνείδηση ὅτι τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν ἦταν δικό του, δὲν ἀποτελοῦσε προσωπική του ἐπιτυχία. Ὅλα τὰ ἐπιτελοῦσε ἡ Χάρις καὶ ἡ θεία δύναμη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἄλλωστε τὸ εἶχε προμηνύσει ὁ Κύριος. Ὅσοι πιστεύουν σ᾿ Ἐμένα, εἶχε πεῖ, «ἐν τῷ ὀνόματί μου ἐπὶ ἀρρώστους χεῖρας ἐπιθήσουσι, καὶ καλῶς ἕξουσι» (Μάρκ. ις΄ 17-18). Μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός μου θὰ τοποθετοῦν τὰ χέρια τους στοὺς ἀσθενεῖς κι ἐκεῖνοι θὰ θεραπεύονται.

Τὸ γνώριζε καλὰ αὐτὸ ὁ ἀπόστολος Πέτρος. Γι᾿ αὐτὸ ἐπικαλέσθηκε τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου. Δὲν εἶπε στὸν Αἰνέα «ἐγὼ σὲ θεραπεύω». Δὲν ἦταν δικό του τὸ θαῦμα, ἀλλὰ τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ. Ἐκεῖνος εἶναι ὁ μόνος Ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων. Ἐκεῖνος ἔχει τὴν ἀπόλυτη ἐξουσία «ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς» (Ματθ. κη΄ 18). Ἐκεῖνος ἔχει τὴ θεία δύναμη νὰ ὑπερβαίνει τοὺς νόμους τῆς φύσεως· ὁ Παντοδύναμος Θεός. Ὁ Ἀπόστολος ἦταν ἁπλῶς καὶ μόνο ἕνα ὄργανό του· ἕνας ταπεινὸς δοῦλος του.

2. Δική του ἡ δόξα

Ὁ θεόπνευστος αὐτὸς λόγος ἔχει πολὺ μεγάλη σημασία καὶ γιὰ ἐμᾶς. Ἐπιβεβαιώνει ὅτι κάθε ἀγαθὸ ποὺ συμβαίνει στὴ ζωή μας τὸ ἐνεργεῖ ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ὅ,τι καλὸ ἔχουμε, μᾶς τὸ ἔχει δώσει Ἐκεῖνος. Ὅποια ἱκανότητα διαθέτουμε, εἶναι δικό του δῶρο. «Τὸ πᾶν τῆς τοῦ Θεοῦ δυνάμεως ἔργον ἐστί» (PG 61, 69), ἐπισημαίνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ὅλα τὰ καλὰ ἔργα μας δὲν τὰ κατορθώνουμε μόνοι μας, ἀλλὰ μὲ τὴ Χάρι καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Χριστοῦ. Ἐμεῖς εἴμαστε μόνο ὄργανά του.

Γι᾿ αὐτὸ τὸν λόγο εἶναι ἀνόητο νὰ καυχιέται κανεὶς γιὰ κάτι ποὺ πέτυχε, γιὰ κάτι ποὺ δὲν εἶναι τελικὰ δικό του, ἀλλὰ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Νὰ νομίζει ὅτι ἔχει ἀπὸ μόνος του κάποια ἀξία, ὅτι ὑπερέχει τῶν ἄλλων. «Εἰ δοκεῖ τις εἶναί τι μηδὲν ὤν, ἑαυτὸν φρεναπατᾷ» (Γαλ. ϛ΄ 3), ὑπογραμμίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἂν νομίζει κάποιος ὅτι ἀπὸ μόνος του εἶναι κάτι, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα εἶναι ἕνα μηδὲν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἐξαπατᾶ τὸν ἑαυτό του. Μηδενικὰ εἴμαστε ἀπὸ μόνοι μας. Τὴν ὅποια ἀξία ἔχουμε, μᾶς τὴ δίνει ὁ Χριστός. Ἐ­κεῖνος βάζει τὴ μονάδα μπρο­στὰ στὰ δικά μας μηδενικὰ καὶ μᾶς δίνει ἀξία, ὅπως εὔστοχα σημειώνει ὁ ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης.

Συνεπῶς κάθε καλὸ ἔργο μας πρέπει νὰ προβάλλει τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Γιὰ παράδειγμα, ὁ προσωπικὸς πνευματικὸς ἀγώνας μας, ἡ ἄσκηση, ἡ ἐγκράτεια, ἡ προσ­ευχή, ἡ μελέτη μας, ἀκόμη καὶ ἡ ἐπιστήμη μας, νὰ μὴν ἀποβλέπουν στὴν προσωπική μας προβολὴ καὶ ἀνάδειξη, ἀλλὰ στὴ δόξα τοῦ Κυρίου. «Οὐκ ἐγώ, ἀλλ᾿ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σὺν ἐμοί» (Α΄ Κορ. ιε΄ 10), νὰ λέμε. Δὲν εἶναι δική μου αὐτὴ ἡ ἐπιτυχία, ἀλλὰ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος μᾶς δίνει σήμερα μιὰ καλὴ ἀφορμὴ νὰ ἀναρωτηθοῦμε ἂν ἔχουμε τὴ συναίσθηση ὅτι ὅλα τὰ καλὰ τὰ ἐνεργεῖ ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου στὴ ζωή μας. Μιμούμενοι λοιπὸν τὸ παράδειγμά του ἂς ταπεινοφρονοῦμε κι ἂς κρύβουμε τὸν ἑαυτό μας. Τότε θὰ ἑλκύουμε πλουσιότερη τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Θὰ ἐνεργεῖ Ἐκεῖνος δι᾿ ἡμῶν καὶ θὰ μεγαλύνεται τὸ ἅγιο Ὄνομά του.