...

 

Κυριακὴ τoῦ Τυφλοῦ

  Εὐαγγελικὸ καί Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα 

Κυριακῆς 9 Ἰουνίου 2024

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 9 Ἰουνίου 2024, Κυριακὴ τoῦ Τυφλοῦ (Ἰωάν. θ΄ 1-38)

 Καὶ παράγων εἶδεν ἄν­θρω­πον τυφλὸν ἐκ γε­νε­τῆς. 2 καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ραβ­βί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ; 3 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γο­νεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανε­ρωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θε­οῦ ἐν αὐτῷ. 4 ἐμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι. 5 ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ὦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου. 6 ταῦτα εἰπὼν ἔπτυσε χα­-μαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος, καὶ ἐπέ­χρισε τὸν πηλὸν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ 

 7 καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὕπαγε νίψαι εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὃ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος. ἀπῆλθεν οὖν καὶ ἐνίψατο, καὶ ἦλθε βλέπων. 8 Οἱ οὖν γείτονες καὶ οἱ θεωροῦντες αὐτὸν τὸ πρότερον ὅτι τυφλὸς ἦν, ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ καθήμενος καὶ προσαιτῶν; 9 ἄλλοι ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν· ἄλλοι δὲ ὅτι ὅμοιος αὐτῷ ἐστιν. ἐκεῖνος ἔλεγεν ὅτι ἐγώ εἰμι. 10 ἔλεγον οὖν αὐτῷ· πῶς ἀνεῴχθησάν σου οἱ ὀφθαλ­μοί; 11 ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶ­πεν· ἄνθρωπος λεγόμενος Ἰησοῦς πηλὸν ἐποίησε καὶ ἐπέχρισέ μου τοὺς ὀφθαλ­μοὺς καὶ εἶπέ μοι· ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· ἀπελ­θὼν δὲ καὶ νιψάμενος ἀνέβλε­ψα. 

 12 εἶπον οὖν αὐτῷ· ποῦ ἐστιν ἐκεῖνος; λέγει· οὐκ οἶ­δα. 13 Ἄγουσιν αὐτὸν πρὸς τοὺς Φαρισαίους, τόν ποτε τυφλόν. 14 ἦν δὲ σάββατον ὅτε τὸν πηλὸν ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἀνέῳξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς. 15 πάλιν οὖν ἠρώτων αὐ­τὸν καὶ οἱ Φαρισαῖοι πῶς ἀνέβλεψεν. ὁ δὲ εἶπεν αὐ­τοῖς· πηλὸν ἐπέθηκέ μου ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ ἐνιψάμην, καὶ βλέπω. 16 ἔλεγον οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινές· οὗτος ὁ ἄν­θρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ. ἄλλοι ἔλεγον· πῶς δύ­­­­­­­­­­­­­­­­­­ναται ἄνθρωπος ἁ­μαρ­­τωλὸς τοιαῦτα σημεῖα ποι­­εῖν; καὶ σχίσμα ἦν ἐν αὐ­τοῖς. 

 17 λέγουσι τῷ τυφλῷ πάλιν· σὺ τί λέγεις περὶ αὐ­τοῦ, ὅτι ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ὁ δὲ εἶπεν ὅτι προφήτης ἐστίν. 18 οὐκ ἐπίστευσαν οὖν οἱ Ἰουδαῖοι περὶ αὐτοῦ ὅτι τυφλὸς ἦν καὶ ἀνέβλεψεν, ἕως ὅτου ἐφώνησαν τοὺς γονεῖς αὐτοῦ τοῦ ἀναβλέ­ψαντος 19 καὶ ἠρώτησαν αὐτοὺς λέγοντες· οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ὑμῶν, ὃν ὑμεῖς λέγετε ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη; πῶς οὖν ἄρτι βλέπει; 20 ἀπεκρίθησαν δὲ αὐτοῖς οἱ γονεῖς αὐτοῦ καὶ εἶπον· οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ἡμῶν καὶ ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη· 21 πῶς δὲ νῦν βλέπει οὐκ οἴδαμεν, ἢ τίς ἤνοιξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἡμεῖς οὐκ οἴδαμεν· αὐτὸς ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε, αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ λαλήσει. 

 22 ταῦτα εἶπον οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺς Ἰουδαίους· ἤδη γὰρ συν­ετέθειντο οἱ Ἰουδαῖοι ἵνα, ἐάν τις αὐτὸν ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γέ­νη­ται. 23 διὰ τοῦτο οἱ γονεῖς αὐ­-τοῦ εἶπον ὅτι ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε. 24 ἐφώνησαν οὖν ἐκ δευτέρου τὸν ἄνθρωπον ὃς ἦν τυφλός, καὶ εἶπον αὐτῷ· δὸς δόξαν τῷ Θεῷ· ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἁμαρτωλός ἐστιν. 25 ἀπεκρίθη οὖν ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· εἰ ἁμαρτωλός ἐστιν οὐκ οἶδα· ἓν οἶδα, ὅτι τυφλὸς ὢν ἄρτι βλέπω. 26 εἶπον δὲ αὐτῷ πάλιν· τί ἐποίησέ σοι; πῶς ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; 27 ἀπεκρίθη αὐτοῖς· εἶπον ὑμῖν ἤδη, καὶ οὐκ ἠκούσα­τε· τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε αὐτοῦ μαθηταὶ γενέσθαι; 

 28 ἐλοιδόρησαν αὐτὸν καὶ εἶπον· σὺ εἶ μαθητὴς ἐκεί­νου· ἡμεῖς δὲ τοῦ Μωϋ­σέως ἐσμὲν μαθηταί. 29 ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋ­σεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦ­τον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν. 30 ἀπεκρίθη ὁ ἄνθρωπος καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ἐν γὰρ τούτῳ θαυμαστόν ἐστιν, ὅ­τι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστί, καὶ ἀνέῳξέ μου τοὺς ὀφθαλμούς. 31 οἴδαμεν δὲ ὅτι ἁμαρτω­λῶν ὁ Θεὸς οὐκ ἀκούει, ἀλλ’ ἐάν τις θεοσεβὴς ᾖ καὶ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει. 32 ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκού­σθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλ­μοὺς τυφλοῦ γεγεννημένου. 33 εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν. 34 ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· ἐν ἁμαρτίαις σὺ ἐγεν­νήθης ὅλος, καὶ σὺ διδάσκεις ἡμᾶς; καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω. 35 Ἤκουσεν ὁ Ἰησοῦς ὅτι ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω, καὶ εὑ­ρὼν αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· σὺ πιστεύεις εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ; 36 ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶ-πε· καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν; 37 εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λα­λῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν. 38 ὁ δὲ ἔφη· πιστεύω, Κύριε· καὶ προσεκύνησεν αὐ­τῷ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

 Καθώς ὁ Ἰησοῦς περνοῦσε ἀπό τό κέντρο τῆς πόλε­ως, εἶδε ἕναν ἄνθρωπο πού εἶχε γεννηθεῖ τυφλός. 2 Τότε οἱ μαθητές του τόν ρώτησαν: Διδάσκαλε, ποιός ἁμάρτησε γιά νά γεννηθεῖ ὁ ἄν­θρω­­πος αὐτός τυφλός; Ἁμάρ­τησε ὁ ἴδιος, ὅταν ἦταν ἀκόμη μέσα στήν κοι­λιά τῆς μητέρας του, ἤ ἁμάρ­τησαν οἱ γονεῖς του καί τιμω­ρεῖ­ται αὐτός γιά τίς ἁμαρτίες τους; 3 Κι ὁ Ἰησοῦς τούς ἀπάντησε: Οὔτε αὐτός ἁμάρτησε, οὔτε οἱ γονεῖς του. Ἀλλά γεννήθηκε τυφλός γιά νά φα­­νε­­­ρω­θοῦν μέ τήν ὑπερφυσική θεραπεία τῶν ματιῶν του τά ἔργα πού ἐπιτελεῖ ἡ δύναμη καί ἡ ἀγα­θό­­τητα τοῦ Θε­οῦ. 4 Ἐγώ, ὅσο ζῶ στή ζωή αὐτή, πρέπει νά ἐρ­γά­ζομαι γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου τά ἔργα τοῦ Θεοῦ, πού μέ ἔστειλε στόν κόσμο. Ἔρχεται ὅμως ἡ μέλλουσα ζω­ή, καί ὅπως στή διάρκεια τῆς νύχτας στα­μα­­­τοῦν τά ἔρ­­γα τους οἱ ἄνθρωποι, ἔτσι καί τότε κα­νείς πιά δέν θά μπορεῖ νά ἐργάζεται γιά νά ὁλο­κληρώσει τήν ἀπο­­­στο­­λή του. Δέν πρέπει λοιπόν οὔτε στιγ­­μή νά χά­νω. 5 Ἐφόσον εἶμαι στόν κόσμο, εἶμαι φῶς τοῦ κόσμου μέ τή διδασκαλία καί τά θαύματά μου. 6 Κι ἀφοῦ εἶπε αὐτά, ἔφτυσε κάτω καί ἔκανε πηλό, καί ἔχρισε μ’ αὐτόν τά μάτια τοῦ τυφλοῦ. 

 7 Καί δοκιμάζοντας τήν πίστη τοῦ τυφλοῦ τοῦ εἶπε: Πήγαινε, νίψου στή στέρνα τοῦ Σιλωάμ, ὄνομα ἑβραϊκό πού μεταφράζεται «ἀπεσταλμένος». Ὕστερα λοιπόν ἀπό τήν ἐντολή αὐτή τοῦ Ἰησοῦ πῆγε ὁ τυφλός ἐκεῖ καί νίφτη­κε, καί ἦλθε στό σπίτι του μέ μάτια ὑγιή. 8 Τότε οἱ γείτονες κι ὅσοι τόν ἔβλεπαν προηγουμένως ὅτι ἦταν τυφλός, ἔλεγαν: Δέν εἶναι αὐτός πού κα­­θόταν καί ζητοῦσε ἀπό τούς διαβάτες ἐλεημοσύνη; 9 Μερικοί ἔλεγαν: Αὐτός εἶναι. Ἄλλοι ὅμως ἔλεγαν ὅτι δέν εἶναι αὐτός, ἀλλά κάποιος ἄλλος πού τοῦ μοιάζει. Ὁ ἴδιος ἔλεγε ὅτι ἐγώ εἶμαι ὁ τυφλός πού παλιότε­­ρα ζητοῦσα ἐλεημοσύνη. 10 Μετά λοιπόν ἀπό τή βεβαίωση αὐτή τοῦ τυφλοῦ τόν ρώ­τησαν ἐκεῖνοι: Πῶς θεραπεύθηκαν τά μάτια σου; 11 Κι ἐκεῖνος τούς ἀπάντησε: Ἕνας ἄνθρωπος πού ὀνο­­­μάζεται Ἰησοῦς ἔκανε πηλό καί μοῦ ἄλειψε μ’ αὐτόν τά μάτια καί μοῦ εἶπε: Πήγαινε στήν κολυμβήθρα τοῦ Σι­λωάμ καί νίψου. Πῆγα λοιπόν ἐκεῖ καί νίφτηκα, καί βρῆ­κα τό φῶς μου. 

 12 Μετά ἀπό τήν πληροφορία αὐτή τοῦ τυφλοῦ πού εἶχε θεραπευθεῖ τοῦ εἶπαν οἱ Ἰουδαῖοι: Ποῦ εἶναι ἐκεῖ­νος; Δέν ξέρω, τούς ἀπάντησε. 13 Τόν ὁδήγησαν τότε στούς Φαρισαίους, αὐτόν πού ἦταν κάποτε τυφλός καί εἶχε ἤδη θεραπευθεῖ ὁριστικά. 14 Ἡ ἡμέρα μάλιστα πού ἔφτιαξε ὁ Ἰησοῦς τόν πηλό καί τοῦ ἄνοιξε τά μάτια ἦταν Σάββατο. 15 Ὅταν λοιπόν τόν ὁδήγησαν στούς Φαρισαίους, ἄρ­χι­­σαν κι αὐτοί νά τόν ἀνακρίνουν καί νά τόν ρωτοῦν πά­­λι πῶς θεραπεύθηκε καί βρῆκε τό φῶς του. Κι ἐκεῖ­­­­νος τούς εἶπε: Αὐτός πού μέ θεράπευσε μοῦ ἔβαλε πη­­­λό πάνω στά μάτια μου καί μετά ἐγώ πλύθηκα καί βλέ­­­­­πω. 16 Μερικοί ἀπό τούς Φαρισαίους ἔλεγαν: Αὐ­τός ὁ ἄν­θρω­πος δέν μπορεῖ νά εἶναι σταλμένος ἀπό τόν Θεό, διότι δέν τηρεῖ τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου. Ἄλλοι ἔλεγαν: Πῶς εἶ­ναι δυνατόν ἕνας ἄνθρωπος ἁμαρτωλός νά κάνει τέτοια ἀποδεικτικά καί σημαδιακά θαύματα; Καί δια­φω­νοῦ­σαν μεταξύ τους. 

 17 Κι ἐπειδή ἡ διαφωνία τους συνεχιζόταν, ἄρχισαν πάλι νά ἐξετάζουν τόν τυφλό, καί τόν ρώτησαν: Ἐσύ τί λές γιά τόν ἄνθρωπο αὐτό; Πρέπει νά ἀκουστεῖ καί ἡ δι­κή σου γνώμη· διότι τά δικά σου μάτια θεράπευσε ἐκεῖ­νος κι ἐσύ περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον γνωρίζεις τά περι­στατικά τῆς θεραπείας σου. Κι αὐτός τούς ἀπά­ντη­­σε: Ἐγώ λέω ὅτι εἶναι προφήτης. 18 Μετά λοιπόν ἀπό τόν χαρακτηρισμό αὐτό πού ἔδωσε γιά τόν Ἰησοῦ ὁ τυφ­λός πού θεραπεύθηκε, οἱ Ἰουδαῖοι δυ­σαρεστήθηκαν. Δέν ἐννοοῦσαν νά πιστέψουν ὅτι αὐ­τός ἦταν τυφλός καί ἀπέκτησε πραγ­ματικά τό φῶς του· ὥσπου ἀποφάσισαν νά καλέσουν τούς γονεῖς τοῦ ἀν­θρώ­που αὐτοῦ πού ἀπέκτησε τό φῶς του. 19 Καί τούς ρώτησαν: Αὐτός εἶναι ὁ γιός σας, πού ἐπι­μέ­­νετε νά βεβαιώνετε ὅτι γεννήθηκε τυφλός; Πῶς λοιπόν, ἀφοῦ γεννήθηκε τυφλός, τώρα βλέπει; 20 Οἱ γονεῖς του τότε τούς ἀποκρίθηκαν: Γνωρίζουμε κα­­λά ὅτι αὐτός εἶναι ὁ γιός μας καί ὅτι γεννήθηκε τυφλός. 21 Πῶς ὅμως τώρα βλέπει δέν ξέρουμε. Ἤ ποιός τοῦ θεράπευσε καί τοῦ ἄνοιξε τά μάτια, ἐμεῖς δέν ξέρουμε. Αὐτός δέν εἶναι μικρό παιδί, ἔχει ὥριμη ἡλικία, καί συ­νε­πῶς ἀντιλήφθηκε πῶς καί ἀπό ποιόν ἔγινε ἡ θεραπεία του. Αὐτόν λοιπόν ρω­τῆ­στε, αὐτός μπορεῖ νά μιλήσει γιά τόν ἑαυτό του καί θά σᾶς πεῖ τί τοῦ συνέβη. 

 22 Καί μίλησαν μέ τόν τρόπο αὐτό οἱ γονεῖς τοῦ τυ­φλοῦ, ἐπειδή φοβοῦνταν τούς Ἰουδαίους ἄρχοντες. Δι­ό­­τι αὐτοί πρίν ἀπό πολύ καιρό εἶ­­­χαν συμ­φω­νήσει νά ἀποκηρυχθεῖ, νά ἀφορισθεῖ καί νά ἀπο­δι­ωχθεῖ ἀπό τή συναγωγή ὅποιος θά τολμοῦσε νά ὁμο­λο­γήσει ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Μεσσίας. 23 Ἐπειδή λοιπόν φοβοῦνταν οἱ γονεῖς του μήπως ἀπο­δι­ωχθοῦν κι αὐτοί ἀπό τή συναγωγή, γι’ αὐτό εἶ­παν ὅτι ἔχει ὥριμη ἡλικία ὁ γιός μας, αὐτόν ρωτῆστε. 24 Ἀφοῦ λοιπόν οἱ Ἰουδαῖοι δέν μπόρεσαν νά πλη­ρο­φο­­­ρηθοῦν τίποτε ἀπό τούς γονεῖς τοῦ τυφλοῦ γιά νά δι­­­α­­­­­ψεύσουν τή θεραπεία του ἤ γιά νά κατακρίνουν τόν Ἰησοῦ, κάλεσαν γιά δεύτερη φορά τόν ἄνθρωπο πού ἦταν τυφλός καί τοῦ εἶπαν: Δόξασε τόν Θεό ὁμο­­­­­­­­­­­λο­γώντας ὅτι πλανήθηκες καί ἀναγνωρίζοντας τήν ἀλή­­­­­­­­­­­θεια γι’ αὐτόν πού σέ θεράπευσε. Ἐμεῖς λόγῳ τῆς θέ­­­­σεως καί τοῦ ἀξιώματός μας ξέρουμε καλά ὅτι ὁ ἄν­θρω­­­­­­­­­­­­πος αὐτός πού καταλύει τήν ἀργία τοῦ Σαβ­βά­του εἶ­­­­ναι ἁμαρτωλός. 25 Ἐκεῖνος τότε τούς ἀπάντησε: Ἐάν ὁ ἄν­θρωπος αὐ­τός εἶναι ἁμαρτωλός δέν τό ξέρω, καί γι’ αὐτό ἀπο­φεύ­γω νά ἐκ­φράσω γνώμη γι’ αὐτό. Ξέρω ὅμως καλά ἕνα πράγμα, ὅτι δηλαδή ἐνῶ λίγο πιό πρίν ἤμουν τυφλός, τώ­ρα βλέ­πω. 26 Ἐπειδή ὅμως ἡ νέα αὐτή βεβαίωση τοῦ πρώην τυ­φλοῦ δέν τούς ἄρεσε, τοῦ εἶπαν πά­λι: Τί σοῦ ἔκανε; Πῶς σέ θεράπευσε καί πῶς σοῦ ἄνοιξε τά μάτια; 27 Μόλις πρίν ἀπό λίγο σᾶς τό εἶπα, τούς ἀπάντησε, καί δέν θελήσατε νά προσέξετε καί νά παραδε­χθεῖ­τε ὅ,τι σᾶς εἶπα. Γιατί τώρα θέλετε νά ἀκούσετε πάλι τά ἴδι­­α; Μήπως θέλετε κι ἐσεῖς νά γίνετε μαθητές του;

  28 Τότε τοῦ μίλησαν ὑβριστικά καί περιφρονητι­κά καί τοῦ εἶπαν: Ἐσύ εἶσαι μαθητής ἐκείνου. Ἐμεῖς ὅμως εἴμα­στε μαθητές τοῦ Μωυσῆ. 29 Ἐμεῖς, πού εἴμαστε σπουδασμένοι καί ἀναγνω­ρι­σμέ­­νοι ἄρχοντες τοῦ ἔθνους, ξέρουμε ὅτι ὁ Θεός ἔχει μιλήσει στό Μωυσῆ καί σέ κανέναν ἄλλον. Αὐτός μᾶς εἶναι ἄγνωστος καί δέν ξέρουμε ἀπό ποῦ εἶναι καί ἀπό ποῦ στάλθηκε. 30 Τότε αὐτός τούς ἀπάντησε: Ἀλλά αὐτό ἀκριβῶς τό γεγονός προκαλεῖ θαυμασμό καί ἔκ­πλη­ξη! Ὅτι δηλαδή ἐσεῖς δέν ξέρετε τόν ἄνθρωπο αὐτό ἐάν ἔχει σταλεῖ ἀπό τόν Θεό καί ἀπό ποῦ εἶναι, καί ὅμως αὐτός ὁ ἄγνωστος σέ σᾶς μοῦ ἄνοιξε τά μάτια. 31 Εἶναι ὅμως γνωστό καί τό ξέρουμε ὅλοι ὅτι ὁ Θεός δέν ἀκούει τούς ἁμαρτωλούς. Ἀλλά ἐάν κάποιος σέβεται τόν Θεό καί ἐφαρμόζει τό θέλημά του, αὐτόν ὁ Θεός τόν ἀκούει. 32 Ἀπό τότε πού ἔγινε ὁ κόσμος δέν ἀκούστηκε ποτέ νά ἔχει θεραπεύσει κανείς μάτια ἀνθρώπου πού νά ἔχει γεννη­θεῖ τυφλός. Πρώτη φορά ἔγινε τέτοιο θαῦμα, καί αὐτός πού τό ἔκανε πρέπει νά ἔχει θεϊκή ἀποστολή. 

 33 Ἐάν ὁ ἄνθρωπος αὐτός δέν ἦταν ἀπεσταλμένος ἀπό τόν Θεό, δέν θά μποροῦσε νά κάνει τίποτε, οὔτε τό παραμικρό θαῦμα. 34 Τοῦ ἀποκρίθηκαν τότε ἐκεῖνοι: Ἐσύ γεννήθηκες βουτηγμένος ὁλόκληρος στήν ἁμαρτία, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό τήν τύφλωση πού εἶχες ἀπ’ τήν κοιλιά τῆς μητέρας σου. Καί σύ ὁ ἄθλιος καί ἁμαρτωλός κάνεις τό δάσκαλο σέ μᾶς, πού εἴμαστε οἱ πιό σπουδαγμένοι ἀπ’ ὅλους τούς Ἰουδαίους; Καί τόν πέταξαν ἔξω ἀπ’ τόν τόπο πού συ­­νεδρί­α­­­­­­ζαν, σκοπεύοντας νά τόν ἀφορίσουν καί νά τοῦ ἀπα­γο­­­ρεύσουν νά συμμετέχει πλέον στίς λατρευτικές τελετές τοῦ ναοῦ.

 35 Στό μεταξύ ἄκουσε ὁ Ἰησοῦς ὅτι τόν πέταξαν ἔξω γιά τήν παρρησία μέ τήν ὁποία διεκήρυττε τήν ἀλήθεια, καί ἀφοῦ τόν βρῆκε, τοῦ εἶπε: Ἐσύ, ἀντίθετα μέ τούς ἄπι­­στους Ἰουδαίους, πιστεύεις στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ; 36 Κι ἐκεῖνος τοῦ ἀποκρίθηκε: Καί ποιός εἶναι αὐτός, Κύριε, γιά νά τόν πιστέψω; 37 Τοῦ εἶπε τότε ὁ Ἰησοῦς: Μά τόν ἔχεις κιόλας δεῖ μέ τά μάτια σου. Αὐτός πού μιλάει αὐτή τή στιγμή μαζί σου, αὐτός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. 38 Τότε ἐκεῖνος εἶπε: Πιστεύω, Κύριε. Καί τόν προσκύνησε ὡς Υἱό τοῦ Θεοῦ καί Κύριο.

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 9 Ἰουνίου 2024, Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ (Πράξ. ις΄ 16-34)

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο πορευομένων ἡμῶν τῶν ἀποστόλων εἰς προσευχὴν παιδίσκην τινὰ ἔχουσαν πνεῦμα πύθωνος ἀπαντῆσαι ἡμῖν, ἥτις ἐργασίαν πολλὴν παρεῖχε τοῖς κυρίοις αὐτῆς μαντευομένη. αὕτη κατακολουθήσασα τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ ἔκραζε λέγουσα· οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν, οἵτινες καταγγέλλουσιν ἡμῖν ὁδὸν σωτηρίας. τοῦτο δὲ ἐποίει ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας. διαπονηθεὶς δὲ ὁ Παῦλος καὶ ἐπιστρέψας τῷ πνεύματι εἶπε· παραγγέλλω σοι ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῆς. καὶ ἐξῆλθεν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ. Ἰδόντες δὲ οἱ κύριοι αὐτῆς ὅτι ἐξῆλθεν ἡ ἐλπὶς τῆς ἐργασίας αὐτῶν, ἐπιλαβόμενοι τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σί­λαν εἵλκυσαν εἰς τὴν ἀγορὰν ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας, καὶ προσαγαγόντες αὐτοὺς τοῖς στρατηγοῖς εἶπον· οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκταράσσουσιν ἡμῶν τὴν πόλιν ᾿Ιου­δαῖοι ὑπάρχοντες, καὶ καταγγέλλουσιν ἔθη ἃ οὐκ ἔξεστιν ἡμῖν παραδέχεσθαι οὐδὲ ποιεῖν Ρωμαίοις οὖσι. καὶ συνεπέστη ὁ ὄχλος κατ᾿ αὐτῶν. καὶ οἱ στρατηγοὶ περιρρήξαντες αὐτῶν τὰ ἱμάτια ἐκέλευον ραβδίζειν, πολλάς τε ἐπιθέντες αὐτοῖς πληγὰς ἔβαλον εἰς φυλακήν, παραγγείλαντες τῷ δεσμοφύλακι ἀσφαλῶς τηρεῖν αὐτούς· ὃς παραγγελίαν τοιαύτην εἰληφὼς ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν ἐσωτέραν φυλακὴν καὶ τοὺς πόδας αὐτῶν ἠσφαλίσατο εἰς τὸ ξύλον. Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον Παῦλος καὶ Σίλας προσευχόμενοι ὕμνουν τὸν Θεόν· ἐπηκροῶντο δὲ αὐτῶν οἱ δέσμιοι. ἄφνω δὲ σεισμὸς ἐγένετο μέγας, ὥστε σαλευθῆναι τὰ θεμέλια τοῦ δεσμωτηρίου, ἀνεῴχθησάν τε παραχρῆμα αἱ θύ­ραι πᾶσαι καὶ πάντων τὰ δεσμὰ ἀνέθη. ἔξυπνος δὲ γενόμενος ὁ δεσμοφύλαξ καὶ ἰδὼν ἀνεῳγμένας τὰς θύρας τῆς φυλακῆς, σπασάμενος μάχαιραν ἔμελλεν ἑ­αυ­τὸν ἀναιρεῖν, νομίζων ἐκπεφευγέναι τοὺς δεσμίους. ἐφώνησε δὲ φωνῇ μεγάλῃ ὁ Παῦλος λέγων· μηδὲν πράξῃς σεαυτῷ κακόν· ἅπαντες γάρ ἐσμεν ἐνθάδε. αἰτήσας δὲ φῶτα εἰσεπήδησε, καὶ ἔντρομος γενόμενος προσέπεσε τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ, καὶ προαγαγὼν αὐτοὺς ἔξω ἔφη· κύριοι, τί με δεῖ ποιεῖν ἵνα σωθῶ; οἱ δὲ εἶπον· πίστευσον ἐπὶ τὸν Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν, καὶ σωθήσῃ σὺ καὶ ὁ οἶκός σου. καὶ ἐλάλησαν αὐτῷ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου καὶ πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ. καὶ παραλαβὼν αὐτοὺς ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τῆς νυκτὸς ἔλουσεν ἀπὸ τῶν πληγῶν, καὶ ἐβαπτίσθη αὐτὸς καὶ οἱ αὐτοῦ πάντες παραχρῆμα, ἀναγαγών τε αὐτοὺς εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ παρέθηκε τράπεζαν, καὶ ἠγαλλιάσατο πανοικὶ πε­­πιστευκὼς τῷ Θεῷ.

 

ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΓΙΑ ΟΛΑ!

«Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον Παῦλος καὶ Σίλας προσευχόμενοι ὕμνουν τὸν Θεόν»

Οἱ δύο Ἀπόστολοι, ὁ Παῦλος καὶ ὁ Σίλας, βρίσκονται στὸ πιὸ βαθὺ κελλὶ τῆς φυλακῆς τῶν Φιλίππων κάτω ἀπὸ αὐστηρὴ ἐπιτήρηση, ἐπειδὴ τόλμησαν νὰ κηρύξουν μὲ παρρησία τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐλευθέρωσαν ἀπὸ τὸ δαιμόνιο μιὰ γυναίκα, ποὺ κάποιοι τὴν ἐκμεταλλεύονταν γιὰ νὰ πλουτίζουν μὲ τὶς μαντεῖες της. Τὰ ροῦχα τους εἶναι ξεσκισμένα· τὸ σῶμα τους γεμάτο πληγὲς ἀπὸ τὰ ἀνελέητα μαστιγώματα, ποὺ ἐπὶ πολλὴ ὥρα δέχονταν· οἱ πόνοι τους ἀνυπόφοροι· ὅλα τὰ μέλη τους ἀκινητοποιημένα· τὰ πόδια τους δεμένα στὸ τιμωρητικὸ ὄργανο ποὺ λεγόταν ξύλο, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν μποροῦν οὔτε στὸ ἐλάχιστο νὰ μετακινηθοῦν. Ὁπωσδήποτε εἶναι διψασμένοι καὶ νηστικοί, οἱ δὲ δυνάμεις τους ὅλο καὶ τοὺς ἐγκαταλείπουν.

Ἂς δοῦμε ὅμως πῶς ἀντιμετωπίζουν τὴ δυσκολία τους οἱ δύο Ἀπόστολοι καὶ τί σημασία ἔχει αὐτὸ γιὰ ἐμᾶς.

1. Σὲ ἄλλον κόσμο, πνευματικὸ

Βρίσκονται, ὅπως εἴπαμε, φυλακισμένοι κάτω ἀπὸ ἄθλιες συνθῆκες καὶ ἔπειτα ἀπὸ σκληρὰ βασανιστήρια. Καὶ ὅμως, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς νύκτας, τὴν ὥρα ποὺ οἱ ὑπόλοιποι κρατούμενοι δυσφοροῦν, ὁ Παῦλος καὶ ὁ Σίλας στρέφουν τὴν καρδιά τους στὸν Θεὸ καὶ προσεύ­χον­ται. Μάλιστα δὲν προσεύχονται νὰ τοὺς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴ δεινὴ κατάστασή τους, νὰ καταπαύσει τοὺς πόνους τους, ἀλλὰ «προσευχόμενοι ὕμνουν τὸν Θεόν». Σὰν νὰ βιώνουν τὴν πιὸ μεγάλη χαρά, σὰν νὰ μὴ λειτουργοῦν οἱ αἰσθήσεις τοῦ σώματός τους, σὰν νὰ βρίσκονται σ᾿ ἕναν ἄλλον κόσμο, πνευματικό, ὑμνοῦν καὶ δοξάζουν τὸν Θεό. Παρόμοια, ὅπως ἄλλοτε οἱ Τρεῖς Παῖδες μέσα στὸ καμίνι τοῦ πυρὸς ἔνιωθαν νὰ φυσᾶ δροσερὸς ἄνεμος, μ᾿ ἕνα στόμα δὲ ὑμνοῦσαν καὶ εὐλογοῦσαν καὶ ἐκεῖνοι τὸν Κύριο.

Θαυμάζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Ἡ τοῦ Παύλου ἅλυσις πάσης σειρᾶς χρυσῆς κοσμιωτέρα ἐστίν» (ΕΠΕ, 20, 628). Δηλαδή, ἡ ἁλυσίδα ποὺ κρατοῦσε δέσμιους τοὺς δύο Ἀποστόλους εἶναι πολυτιμότερη ἀπὸ κάθε χρυσὴ ἁλυσίδα, διότι αὐτὴ τοὺς ἀνέβασε στὸν οὐρανό. Στὸν οὐρανὸ λοιπὸν οἱ δύο Ἀπόστολοι, πραγματικὰ ἐλεύθεροι ἀπὸ ὁτιδήποτε τοὺς κρατεῖ δέσμιους στὴ γῆ, δοξολογοῦν τὸν Θεό.

Αὐτὴ τὴ δοξολογία ἀκοῦν οἱ ὑπόλοιποι φυλακισμένοι καὶ ἐκπλήσσονται. Αὐτὴ τὴ δοξολογία ἀκούει καὶ ὁ Θεὸς καὶ ἀπαντᾶ μὲ τρόπο συγκλονιστικό. Τὴ στιγμὴ ἐκείνη γίνεται μεγάλος σεισμός, ποὺ συνταράζει τὰ θεμέλια τῆς φυλακῆς. Οἱ ἴδιοι εἶναι ἀκίνητοι, οἱ ὕμνοι τους ὅμως σείουν τὴ γῆ. Εἶναι δεμένοι, ἀλλὰ ἡ δοξολογία τους προκαλεῖ σεισμὸ ποὺ λύει τὰ δεσμά τους. «Πάντων τὰ δεσμὰ ἀνέθη»· λύνει τὰ δεσμὰ καὶ ὅλων τῶν κρατουμένων. Ἡ ὑπέροχη δοξολογία μέσα στὴν ἄθλια φυλακὴ φέρνει τὸ μεγάλο θαῦμα!

2. Δοξολογία γιὰ ὅλα

Ἡ παναρμόνια αὐτὴ δοξολογία τῶν Ἀποστόλων ἀντηχεῖ μέσα στοὺς αἰῶνες. Ἑνώνεται μὲ τὴ δοξολογία χιλιάδων μαρτύρων τῆς πίστεώς μας, οἱ ὁποῖοι πέρασαν ἀπὸ παρόμοια δεσμωτήρια, καὶ φθάνει μέχρι τὴν ἐποχή μας. Τὴν ἀκοῦν καὶ τὰ δικά μας αὐτιὰ καὶ θαυμάζουμε τὸ ἡρωικὸ φρόνημά τους.
Ἐμεῖς βέβαια δὲν ἔχουμε βιώσει ἀντίστοιχες δυσκολίες. Ὅλοι μας ὡστόσο δοκιμαζόμαστε μὲ τὶς θλίψεις καὶ τοὺς πει­ρασμούς. Δὲν εἶναι λίγες οἱ δοκιμα­σίες ποὺ ἀντιμετωπίζουμε· οἰκογενειακές, ἐπαγγελματικές, οἰκονομικές, προ­βλήμα­τα ὑγείας κ.ἄ. Συχνὰ αὐτὲς μᾶς καταβάλλουν, συνθλίβουν τὴν ψυχή μας, ἀπειλοῦν κάποτε τὴ ζωή μας. Μὲ ἕνα μεγάλο δεσμωτήριο μοιάζει τότε ἡ ζωὴ αὐτὴ καὶ ὁ καθένας μας βρίσκεται δεμένος μὲ τὸν σταυρό του, μὲ τὴ δοκιμασία του.

Ὅμως μέσα στὶς δοκιμασίες αὐτές, ποὺ μοιάζουν μὲ ἄλλου εἴδους φυλακή, ὑπάρχουν κάποιες ψυχές, οἱ ὁποῖες ὄχι μόνο κάνουν ὑπομονή, ἀλλὰ ἐπιπλέον στρέφουν τὸ βλέμμα τους στὸν οὐρανό, ὑψώνουν τὴν καρδιά τους στὸν Κύριο καὶ ψάλλουν μὲ τὰ χείλη τους ὑπέροχη δοξολογία. Ἀσθενεῖς καθηλωμένοι στὸ κρεβάτι, μητέρες πάνω ἀπὸ τὸ μνῆμα τοῦ πρόωρα θαμμένου παιδιοῦ τους δοξάζουν τὸν Θεό, μὲ τὴ βαθιὰ πίστη ὅτι Ἐκεῖνος γνωρίζει. Πτωχοὶ οἰκογενειάρχες, ἔστω κι ἂν στεροῦνται τὰ ἀναγκαῖα, δοξολογοῦν τὸν Χορηγὸ παντὸς ἀγαθοῦ. Πόσοι ἀδικημένοι καὶ ἐγκαταλελειμμένοι ψάλλουν τὸν δικό τους αἶνο στὸν Κύριο! Ὁ ἴδιος ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, λίγο πρὶν ἀφήσει τὴν τελευταία του πνοή, ἐξόριστος στὰ βάθη τῆς Ἀσίας· «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν», εἶπε. Δόξα στὸν Θεὸ γιὰ ὅλα ὅσα μοῦ συμβαίνουν· εἴτε εἶναι καλὰ εἴτε ἄσχημα· εἴτε εὐχάριστα εἴτε θλιβερά.

Αὐτὴ εἶναι ἡ πιὸ ὑπέροχη δοξολογία, ὁ πιὸ ἁρμονικὸς ὕμνος. Καὶ ὁ ἀγαθὸς Θεὸς ἀντιφωνεῖ κάποτε μὲ τὸν δικό του τρόπο. Σείει τὰ βάθη τῆς θλιμμένης ψυχῆς, παρηγορεῖ τὸν πόνο καὶ ἐπεμβαίνει, εἴτε γιὰ νὰ ἐλευθερώσει ἀπὸ τὰ δεσμά, εἴτε γιὰ νὰ χαρίσει ὑπομονὴ γιὰ τὴ συνέχιση τοῦ ἀγώνα. Ἑπομένως ἂς δοξάζουμε τὸν Θεό, ὄχι μόνο ὅταν τὰ πράγματα ἔρχονται εὐνοϊκὰ στὴ ζωή μας, ἀλλὰ καὶ ὅταν δοκιμαζόμαστε. Ἂς Τὸν θυμόμαστε τότε, ὄχι μόνο γιὰ νὰ Τοῦ ζητοῦμε νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὶς συμφορές, ἀλλὰ γιὰ νὰ Τὸν δοξολογοῦμε γιὰ ὅ,τι Ἐκεῖνος, ὁ πάνσοφος Θεός, ἐπιτρέπει ἀποβλέποντας στὸ καλό μας.