Κυριακὴ E΄ Ματθαίου – Εὐαγγελικὸ καί Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 28 Ἰουλίου 2024

 

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 28 Ἰουλίου 2024, E΄ Ματθαίου (Ματθ. η΄ 28 – θ΄ 1)

28 Καὶ ἐλθόντι αὐτῷ εἰς τὸ πέραν εἰς τὴν χώραν τῶν Γερ­γεσηνῶν ὑπήντησαν αὐ­τῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύ­ειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης. 29 καὶ ἰδοὺ ἔκραξαν λέγον­τες· τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς; 30 ἦν δὲ μακρὰν ἀπ᾿ αὐτῶν ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη. 31 οἱ δὲ δαίμονες παρεκά­λουν αὐτὸν λέγοντες· εἰ ἐκ­βάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡ­­­­μῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων. 32 καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ὑπάγετε. οἱ δὲ ἐξελθόντες ἀπῆλ­θον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοί­ρων· καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶ­σα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θά­λασσαν καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν. 33 οἱ δὲ βόσκοντες ἔφυγον, καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν πόλιν ἀπήγγειλαν πάντα καὶ τὰ τῶν δαιμονιζομένων. 34 καὶ ἰδοὺ πᾶσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ Ἰησοῦ, καὶ ἰδόντες αὐτὸν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν. Καὶ ἐμβὰς εἰς πλοῖον διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

28 Κι ὅταν ὁ Κύριος ἦλθε στήν ἀπέναντι ὄχθη, στή χώρα τῶν Γεργεσηνῶν, τόν συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι πού ἔβγαιναν ἀπό τά μνήματα πού ὑπῆρχαν ἐκεῖ, στά ὁποῖα εὐχαριστιοῦνταν νά κατοικοῦν. Ἦταν καί οἱ δύο ἐπιθετικοί καί πολύ ἐπικίνδυνοι· τόσο, ὥ­­στε νά μήν μπορεῖ κανείς νά περάσει ἀπ’ τό δρόμο ἐκεῖ­νο. 

29 Καί ξαφνικά ἀπ’ τό φόβο τους κραύγασαν δυνατά καί εἶπαν: Ποιά σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα σέ μᾶς καί σέ σένα, Ἰησοῦ, υἱέ τοῦ Θεοῦ; Ἦλθες ἐδῶ πρόωρα, πρίν ἀπό τόν καιρό τῆς παγκόσμιας κρίσεως, γιά νά μᾶς βασανίσεις; 30 Στό μεταξύ ὑπῆρχε μακριά ἀπ’ αὐτούς ἕνα κοπάδι μέ πολλούς χοίρους, πού ἔβοσκαν ἐκεῖ. 31 Οἱ δαίμονες τότε ἄρχισαν νά τόν παρακαλοῦν: Ἐάν πρόκειται νά μᾶς βγάλεις ἔξω ἀπό ἐδῶ, δῶσ’ μας τήν ἄδεια νά φύγουμε καί νά μποῦμε μέσα στό κοπάδι τῶν χοίρων.

 32 Κι ἐπειδή αὐτοί πού ἔτρεφαν τούς χοίρους τό ἔκα­ναν αὐτό παραβαίνοντας τόν Μωσαϊκό νόμο, πού ἀπα­­γό­­ρευε ὡς ἀκάθαρτο τό χοιρινό κρέας, ὁ Κύριος τιμω­ρώ­ντας τήν παρανομία τους αὐτή εἶπε στούς δαίμονες: Πηγαίνετε. Κι αὐτοί βγῆκαν ἀπ’ τούς ἀνθρώπους καί πῆγαν στούς χοίρους. Καί ξαφνικά ὅλο τό κοπάδι τῶν χοί­­ρων ὅρμησε μέ μανία ἀπό τό ἐπάνω μέρος τοῦ γκρε­μοῦ πρός τά κάτω, στή θάλασσα, καί πνίγηκαν στά νε­ρά τῆς λίμνης. 33 Τότε ἐκεῖνοι πού ἔβοσκαν τούς χοίρους ἔφυγαν, κι ἀφοῦ πῆγαν στήν πόλη, ἀνήγγειλαν ὅλα ὅσα ἔγιναν, καί ἰδιαιτέρως τό τί συνέβη μέ τούς δαιμονισμένους. 

34 Καί τότε ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς πόλεως βγῆκαν γιά νά συναντήσουν τόν Ἰησοῦ· κι ὅταν τόν εἶδαν, τόν παρακάλεσαν νά φύγει ἀπό τά σύνορά τους, ἀπό φόβο μήπως πάθουν καί μεγαλύτερα κακά.Καί ἀφοῦ μπῆκε σ’ ἕνα πλοῖο, πέρασε στήν ἀπέναντι ὄχθη τῆς λίμνης, καί ἦλθε στή δική του πόλη, τήν Καπερναούμ.

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 28 Ἰουλίου 2024, Ε΄ Ματθαίου (Ρωμ. ι΄ 1-10)

Ἀδελφοί, ἡ μὲν εὐδοκία τῆς ἐμῆς καρδίας καὶ ἡ δέησις ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ τοῦ ᾿Ισραήλ ἐστιν εἰς σωτηρίαν· μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ᾿ οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν. ἀγνοοῦντες γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ δι­­και­­­οσύ­νην, καὶ τὴν ἰδίαν δικαιοσύ­νην ζητοῦντες στῆσαι, τῇ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν. τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι. Μωϋσῆς γὰρ γράφει τὴν δικαιοσύνην τὴν ἐκ τοῦ νόμου, ὅτι ὁ ποιήσας αὐτὰ ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτοῖς· ἡ δὲ ἐκ πίστεως δικαιοσύνη οὕτω λέγει· μὴ εἴπῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου, τίς ἀναβήσεται εἰς τὸν οὐρανόν; τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν καταγαγεῖν· ἢ τίς καταβήσεται εἰς τὴν ἄβυσσον; τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ἀναγαγεῖν. ἀλλὰ τί λέγει; ἐγγύς σου τὸ ρῆμά ἐστιν, ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου· τοῦτ᾿ ἔστι τὸ ρῆμα τῆς πίστεως ὃ κηρύσσομεν. ὅτι ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον ᾿Ιησοῦν, καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ· καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν.

 

ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ Η ΣΩΤΗΡΙΑ

«Ἐγγύς σου τὸ ρῆμά ἐστιν, ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου»

Μὲ πόνο ψυχῆς ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει ὅσα ἀκούσαμε στὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή. Πονεῖ γιὰ τοὺς συμπατριῶτες του Ἰσραηλίτες, οἱ ὁποῖοι μὲ πεῖσμα ἀρνήθηκαν τὴ σωτηρία ποὺ προσφέρει ὁ Χριστός. Δὲν πίστεψαν ὅτι μὲ τὴν ἔλευσή του εἶναι πλέον εὔκολη καὶ προσιτὴ ἡ σωτηρία γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Εἶναι κοντά μας ἡ σωτηρία, τονίζει ὁ Ἀπόστολος. Ἂς δοῦμε, λοιπόν, μὲ τὴν ἀφορμὴ αὐτὴ τί ἔχει κάνει ὁ Θεὸς γιὰ τὴ σωτηρία μας καὶ τί ἀπομένει νὰ κάνουμε ἐμεῖς.

1. Ἀνοιχτὸς ὁ δρόμος

Τί ἔχει κάνει, ἀλήθεια, ὁ Θεὸς γιὰ τὴ σωτηρία μας; Τὰ πάντα! Μᾶς ἔχει προσφέρει ὅλα τὰ μέσα, ὅλα τὰ ἐφόδια ποὺ χρειαζόμαστε γιὰ νὰ σωθοῦμε καὶ νὰ κληρονομήσουμε τὰ οὐράνια ἀγαθὰ τῆς Βασιλείας του. Ἔγινε ἄνθρωπος ὁ Θεός! Ἔλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση. Γεννήθηκε καὶ περπάτησε ἀνάμεσά μας. Μᾶς δίδαξε τοὺς θείους λόγους του καὶ μᾶς ἀποκάλυψε θεῖες ἀλήθειες. Θυσιάσθηκε, σταυρώθηκε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Ἀναστήθηκε καὶ μᾶς βεβαίωσε γιὰ τὴ θεότητά του. Ἀναλήφθηκε στοὺς οὐρανούς, ὅμως δὲν μᾶς ἄφησε μόνους.

Μᾶς ἔστειλε τὸν ἀγαθὸ Παράκλητο, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸ Ὁποῖο ἐνεργεῖ μέσα στὴν ἁγία του Ἐκκλησία. Μᾶς χορηγεῖ πλούσια τὴ Χάρι του διὰ τῶν ἱερῶν Μυστηρίων. Εἰδικότερα, μᾶς κατέστησε μέλη τοῦ πνευματικοῦ Σώματός του, τῆς Ἐκκλησίας του, μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα. Μᾶς χάρισε τὴ δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ τὸ ἅγιο Χρίσμα. Κατανοεῖ τὶς ἀδυναμίες μας καὶ συγχωρεῖ κάθε ἁμαρτία μας στὸ ἱερὸ μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως. Μᾶς προσφέρει τὸ Ἄχραντο Σῶμα καὶ τὸ Τίμιο Αἷμα του διὰ τῆς θείας Κοινωνίας καὶ μᾶς κρατεῖ ἑνωμένους μαζί Του.

Ὁ Κύριος εἶναι πάντοτε δίπλα μας. Μᾶς παρακολουθεῖ μὲ πατρικὴ στοργή. Μᾶς σκεπάζει μὲ τὴ διαρκὴ προστασία του. Μᾶς φροντίζει μὲ τὴν πάνσοφη πρόνοιά του. Ἂν ἐξετάσουμε μὲ προσο­χὴ τὸ παρελθόν μας, θὰ διακρίνουμε τὸ παντοδύναμο χέρι του νὰ ἐπεμβαίνει σὲ κρίσιμα σημεῖα τῆς ζωῆς μας καὶ νὰ μᾶς ὁδηγεῖ στὸ παντοτινὸ συμφέρον μας, στὴν αἰώνια σωτηρία τῆς ψυχῆς μας.

Ὅλα δῶρα τῆς ἀγάπης του εἶναι· ὅλα γιὰ τὴ δική μας σωτηρία. «Ἡ σωτηρία ἡμῶν οὐ πόρρωθεν, ἀλλ᾿ ἐγγὺς ἡμῶν ἐστι» (PG 30, 528), ὑπογραμμίζει ὁ Μέγας Βασίλειος. Δὲν εἶναι μακριὰ ἡ σωτηρία μας· κοντά μας εἶναι. Ὁ δρόμος εἶναι πλέον ἀνοιχτός. Τί ἀπομένει λοιπὸν σ᾿ ἐμᾶς;

2. Ἡ ἀποδοχὴ τῆς κληρονομιᾶς

Τὸ μόνο ποὺ ἀπομένει σ᾿ ἐμᾶς εἶναι ἡ ἀποδοχὴ τῆς σωτηρίας, τὴν ὁποία μᾶς ἔχει χαρίσει ὁ Κύριος. Δηλαδή, νὰ θελήσουμε νὰ σωθοῦμε· νὰ λάβουμε τὴ μεγάλη δωρεά· νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴν οὐράνια κληρονομιά, ποὺ Ἐκεῖνος μᾶς προσφέρει. «Αὐτοῦ μὲν οὖν ἐστι τὸ καταφυτεῦσαι καὶ ποτίσαι, σὸν δὲ τὸ καρποφορῆσαι. Θεοῦ τὸ χαρίσασθαι, σὸν δὲ τὸ λαβεῖν καὶ διατηρῆσαι» (PG 33, 373), σημειώνει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων. Δηλαδή, ὁ Θεὸς εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ φυτεύει καὶ ποτίζει. Σ᾿ ἐμᾶς ἀπομένει νὰ καρποφορήσουμε. Ὅλα ὁ Κύριος τὰ χαρίζει. Σ᾿ ἐμᾶς ἀπομένει μόνο νὰ λάβουμε καὶ νὰ διατηρήσουμε τὸ θεῖο δῶρο τῆς σωτηρίας μας.

Πιὸ συγκεκριμένα, αὐτὸ γίνεται μὲ τὴν πίστη. Νὰ πιστέψουμε μὲ τὴν καρδιά μας ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός, ὅπως μᾶς προτρέπει ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος. Ὄχι μὲ τὸν νοῦ μας, μό­νο θεωρητικά, ἀλλὰ μὲ τὴν καρ­διά μας. Στὸ βάθος τῆς καρδιᾶς δίνεται ἡ μάχη τῆς πίστεως, μέσα μας. Ἡ πί­στη κατόπιν ἐκφράζεται μὲ τὰ λόγια μας. Τὸ στόμα εἶναι ἡ θύρα τῆς καρδιᾶς. Θὰ ἐκφράζεται καὶ μὲ τὴν ὁμολογία μας. Ὁμολογία εἶναι ἡ ζωὴ ἡ ἀφοσιωμένη στὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Ἑπομένως θὰ ἐκ­φράζεται μὲ τὴν ὅλη βιοτή μας· μὲ τὴν ἐγκάρδια καὶ ἰσχυρὴ ἀπόφασή μας νὰ ταυτισθεῖ ἡ ζωή μας μὲ ὅ,τι θέλει ὁ Κύριος.

Τὸ πεδίο τῆς μάχης εἶναι ἡ καρδιά μας. Καὶ «οὐ μακρὰν ὁδὸν βαδίσαντας, οὐ­δὲ πέλαγος πλεύσαντας, οὐδὲ ὄρη παρελθόντας, οὕτω σωθῆναι δεῖ» (ΕΠΕ 17, 332), ἐπισημαίνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Δηλαδή, δὲν χρειάζεται νὰ διανύσουμε χιλιόμετρα, νὰ διαπλεύσουμε θάλασσες, νὰ μετακινήσουμε βουνά, νὰ κάνουμε κάτι ποὺ ὑπερβαίνει τὶς δυνάμεις μας. Ἡ σωτηρία μας βρίσκεται ἤδη πολὺ κοντά μας· μᾶς χαρίζεται διὰ τῆς Ἐκκλησίας.

Στὴν καρδιά μας, λοιπόν, ἂς στρέψουμε τὴν προσοχή μας· ἐκείνην ἂς ἀνα­κρίνουμε. Πιστεύουμε πραγματικὰ στὸν Χριστὸ καὶ στὶς ἐπαγγελίες του; Πιστεύουμε ὅτι Ἐκεῖνος χαρίζει τὴ σωτηρία; Ἐκφράζεται ἡ πίστη αὐτὴ καὶ μὲ τὴ ζωή μας; Τότε εἶναι «ἐγγὺς» ἡ σωτηρία μας. Βρισκόμαστε πολὺ κοντὰ στὸ πανευφρόσυνο οὐράνιο πανηγύρι!