Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς – Εὐαγγελικὸ καί Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 8 Ἰουνίου 2025

  

 

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ιωάν. ζ’ 37-52, ή 12

Tῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. Τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύσαντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη. Πολλοὶ οὖν ἐκ τοῦ ὄχλου ἀκούσαντες τὸν λόγον ἔλεγον· Οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης· ἄλλοι ἔλεγον· Οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός· οἱ δὲ ἔλεγον· Μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται; Οὐχὶ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυῒδ καὶ ἀπὸ Βηθλέεμ τῆς κώμης, ὅπου ἦν Δαυῒδ, ὁ Χριστὸς ἔρχεται; Σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι’ αὐτόν. Τινὲς δὲ ἤθελον ἐξ αὐτῶν πιάσαι αὐτόν, ἀλλ’ οὐδεὶς ἐπέβαλεν ἐπ’ αὐτὸν τὰς χεῖρας. Ἦλθον οὖν οἱ ὑπηρέται πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ Φαρισαίους, καὶ εἶπον αὐτοῖς ἐκεῖνοι· Διατί οὐκ ἠγάγετε αὐτόν; Ἀπεκρίθησαν οἱ ὑπηρέται· Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος. Ἀπεκρίθησαν οὖν αὐτοῖς οἱ Φαρισαῖοι· Μὴ καὶ ὑμεῖς πεπλάνησθε; μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ τῶν Φαρισαίων; ἀλλ’ ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι! Λέγει Νικόδημος πρὸς αὐτούς, ὁ ἐλθὼν νυκτὸς πρὸς αὐτὸν, εἷς ὢν ἐξ αὐτῶν· Μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον, ἐὰν μὴ ἀκούσῃ παρ’ αὐτοῦ πρότερον καὶ γνῷ τί ποιεῖ; Ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· Μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς Γαλιλαίας εἶ; ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται. Πάλιν οὖν αυτοίς ο Ιησούς ελάλησε λέγων· Ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτία, ἀλλ΄ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς.

Απόδοση στην Νεολληνική

Την τελευταία μέρα της γιορτής, την πιο λαμπρή, στάθηκε ο Ιησούς μπροστά στο πλήθος και φώναξε: «Όποιος διψάει, να ’ρθεί σ’ εμένα και να πιει. Μέσα από κείνον που πιστεύει σ’ εμένα, καθώς λέει η Γραφή, ποτάμια ζωντανό νερό θα τρέξουν». Αυτό το είπε ο Ιησούς εννοώντας το Πνεύμα που θα έπαιρναν όσοι πίστευαν σ’ αυτόν. Γιατί, τότε ακόμα δεν είχαν το Άγιο Πνεύμα, αφού ο Ιησούς δεν είχε δοξαστεί με την ανάσταση. Πολλοί άνθρωποι από το πλήθος, που άκουσαν αυτά τα λόγια, έλεγαν: «Αυτός είναι πραγματικά ο προφήτης που περιμένουμε». Άλλοι έλεγαν: «Αυτός είναι ο Μεσσίας». Ενώ άλλοι έλεγαν: «Ο Μεσσίας θα ’ρθεί από τη Γαλιλαία; Η Γραφή δεν είπε πως ο Μεσσίας θα προέρχεται από τους απογόνους του Δαβίδ και θα γεννηθεί στη Βηθλεέμ, το χωριό καταγωγής του Δαβίδ;» Διχάστηκε, λοιπόν, το πλήθος εξαιτίας του. Μερικοί απ’ αυτούς ήθελαν να τον πιάσουν, κανείς όμως δεν άπλωνε χέρι πάνω του. Γύρισαν, λοιπόν, πίσω οι φρουροί στους αρχιερείς και στους Φαρισαίους, κι αυτοί τους ρώτησαν: «Γιατί δεν τον φέρατε;» Οι φρουροί απάντησαν: «Ποτέ άνθρωπος δεν μίλησε όπως αυτός». Τους ξαναρώτησαν τότε οι Φαρισαίοι: «Μήπως παρασυρθήκατε κι εσείς; Πίστεψε σ’ αυτόν κανένα μέλος του συνεδρίου ή κανείς από τους Φαρισαίους; Μόνον αυτός ο όχλος πιστεύει, που δεν ξέρουν τον νόμο του Μωυσή και γι’ αυτό είναι καταραμένοι». Τους ρώτησε τότε ο Νικόδημος, που ήταν ένας απ’ αυτούς, εκείνος που είχε πάει στον Ιησού νύχτα λίγον καιρό πριν: «Μήπως μπορούμε σύμφωνα με τον νόμο μας να καταδικάσουμε έναν άνθρωπο, αν πρώτα δεν τον ακούσουμε και δεν μάθουμε τι έκανε;» Αυτοί του είπαν: «Μήπως κατάγεσαι κι εσύ από τη Γαλιλαία; Μελέτησε τις Γραφές και θα δεις πως κανένας προφήτης δεν πρόκειται να έρθει από τη Γαλιλαία». Τότε ο Ιησούς τους μίλησε πάλι και τους είπε: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου∙ όποιος με ακολουθεί δεν θα πλανιέται στο σκοτάδι»., αλλά θα έχει το φως που οδηγεί στη ζωή».

 ************************************************

 ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. Μιὰ πηγὴ μέσα μας

Ἡ Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι ­­­ἡμέρα ξεχωριστὴ μέσα στὸ ἐκ­κλησιαστικὸ ἔτος. Ἑορτάζουμε τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν πρώτη Ἐκκλησία, στὴν Ἱερουσαλήμ, πενήντα ἡμέρες μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ περιγράφεται στὴν ἀποστολικὴ περικοπὴ τῆς ἡμέρας. Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ὅμως ἀναφέρεται στὸ Ἅγιο Πνεῦμα, στὸ τρίτο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὅπως ἀκούσαμε στὸ ἀνάγνωσμα αὐτό, ὅταν κάποτε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς βρισκόταν στὰ Ἱεροσόλυμα κατὰ τὶς ἡμέρες τῆς ἑορτῆς τῆς Σκηνοπηγίας, μίλησε στοὺς ἀνθρώπους καὶ εἶπε: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος». Ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς ἐκείνου ποὺ πιστεύει σ’ Ἐμένα, θ᾿ ἀναβλύζουν ποταμοὶ νεροῦ, ποὺ θὰ εἶναι πάν­τοτε τρεχούμενο. Καὶ ἑρμηνεύει ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς ὅτι ὁ Κύριος ἐννοοῦσε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποὺ θὰ ἀποκτοῦσαν οἱ πιστοὶ κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς.

Ὁ Χριστὸς παρομοίασε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ ποτάμι, γιὰ νὰ μᾶς διδάξει κάποιες ἀπὸ τὶς ἐνέργειές του. Μᾶς εἶπε δὲ ὅτι πηγὴ τοῦ ποταμοῦ αὐτοῦ μπορεῖ νὰ γίνει, ὅποιος πιστεύει σ᾿ Ἐκεῖνον. Ἀναβλύζει μέσα ἀπὸ τὸν πιστὸ τὸ δροσερὸ νερὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μελετώντας τοὺς βίους τῶν Ἁγίων, διαπιστώνουμε πῶς ἐπιβεβαιώνεται ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Κυρίου. Εἰρηνεύουν οἱ ψυχὲς κοντὰ σ᾿ ἕναν Ἅγιο, ἐνισχύονται καὶ ἀνασταίνον­ται πνευματικά. Νιώθουν τὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ ὅσοι τὸν πλησιάζουν.

Ἀπὸ πηγὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔχει σήμερα ἀνάγκη ὁ κόσμος μας, ποὺ μαστίζεται ἀπὸ πνευματικὴ ξηρασία. Τέτοια δροσερὴ πηγὴ μπορεῖ νὰ γίνει ὁ καθένας μας, ὅταν φέρει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα· ὅταν εἶναι πνευματικὰ τὰ λόγια καὶ οἱ πράξεις του, καθαρὴ ἡ ζωή του. Μιὰ πηγὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία ξεδιψᾶ, δροσίζει καὶ δίνει ζωὴ στοὺς ἀνθρώπους ποὺ μᾶς περιβάλλουν.

2. Καθηλωμένοι ἀπὸ τὰ λόγια του

Τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ δημιούργησαν διχασμὸ στὸ πλῆθος. Κάποιοι θέλησαν νὰ Τὸν συλλάβουν, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ ὑπηρέτες ποὺ εἶχαν σταλεῖ γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ ἀπὸ τοὺς Φαρισαίους. Ἄκουσαν τὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου καὶ καθηλώθηκαν. Ἀντὶ νὰ ὁδηγήσουν δεμένο τὸν Χριστὸ στοὺς Φαρισαίους, δέθηκαν οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὰ λόγια του, ἐπέστρεψαν ἄπρακτοι καὶ ἀποκρίθηκαν στοὺς Φαρισαίους ὅτι «οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος». Ποτὲ ἄλλοτε δὲν δίδαξε ἄνθρωπος μὲ τόση σοφία, δύναμη καὶ Χάρι, ὅσο Αὐτός.

Τὰ λόγια τοῦ Κυρίου εἶναι πράγματι θελκτικά. Τὸ ἔνιωθαν οἱ Μαθητές του, ὅταν Τὸν ἄκουγαν νὰ διδάσκει. Τὸ ὁμολόγησε κάποτε ὁ ἀπόστολος Πέτρος: «Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευσόμεθα; ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις» (Ἰω. ϛ΄ 68). Σὰν νὰ ἔλεγε: «Κύριε, δὲν ὑπάρχει ἄλλος διδάσκαλος σὰν Ἐσένα. Τὰ λόγια σου μεταδίδουν αἰώνια ζωή». Αὐτὸ μπορεῖ νὰ βεβαιώσει καὶ κάθε ἄνθρωπος ποὺ μελετᾶ μὲ προσοχὴ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Ἀντιλαμβάνεται ὅτι τὰ λόγια τοῦ Κυρίου εἶναι λόγια θεϊκά, ποὺ εἰσχωροῦν στὰ βάθη τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, τὴν ἀνακαινίζουν καὶ τὴν ἀναπαύουν. Κανένας ἄλλος ἄνθρωπος, οὔτε Προφήτης τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης δὲν μίλησε ποτὲ μὲ τόση σοφία καὶ θεϊκὴ Χάρι.

Αὐτὰ τὰ θεῖα λόγια ἔχουμε τὴ δυνατότητα νὰ μελετοῦμε μέσα στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Σὲ αὐτὰ νὰ ἐμβαθύνουμε καθημερινά. Τὰ θεϊκὰ λόγια τοῦ Κυρίου ἂς ἀποτελοῦν τὴν πυξίδα ποὺ θὰ δίνει κατευθύνσεις στὴ ζωή μας.

3. Τὸ Φῶς τοῦ κόσμου

Στὸ τέλος τῆς περικοπῆς ἀκούσαμε ἕναν ἀκόμη σημαντικότατο λόγο τοῦ Κυρίου. «Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾿ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς», εἶπε ὁ Χριστός. Δηλαδή, ἐγὼ εἶμαι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου. Ὅποιος ἀκολουθεῖ Ἐμένα, δὲν θὰ περπατήσει στὸ πνευματικὸ σκοτάδι, ἀλλὰ θ’ ἀποκτήσει τὸ φῶς τῆς θείας Ζωῆς, τὸ φῶς τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου. Μὲ τὴν εἰκόνα αὐτὴ ὁ Κύριος μᾶς βοηθεῖ νὰ κατανοήσουμε κάπως τὴ λαμ­πρότητα, τὴ δόξα, τὸ θεϊκὸ μεγαλεῖο του. Ἀπαύγασμα τῆς λαμπρότητας αὐτῆς εἶναι τὸ φῶς ποὺ φωτίζει τοὺς ἀνθρώπους, ὅπως φωτίζει τὴν κτίση τὸ ἡλιακὸ φῶς. Αὐτὸ μᾶς βοηθεῖ νὰ ἀντιληφθοῦμε τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰ ἀντικείμενα ποὺ μᾶς περιβάλλουν. Μποροῦμε νὰ φαντασθοῦμε τὸν κόσμο μας χωρὶς τὸ φῶς τοῦ ἥλιου; Ἀσυγκρίτως ἀθλιότερη γίνεται ἡ ζωή μας χωρὶς τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ· καταδικασμένη στὴν πλάνη καὶ στὴν ἄγνοια· σ᾿ ἕνα ἀδιαπέραστο πνευματικὸ σκοτάδι.

Ἐκεῖνος εἶναι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου. Ἐκεῖνος χορηγεῖ τὶς ἀκτίνες τοῦ θείου φωτός του καὶ σὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ Τὸν πλησιάζει, ἔτσι δὲ τὸν προάγει στὴν ἀληθινὴ γνώση περὶ τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος ἂς μᾶς ἀξιώσει νὰ βρεθοῦμε καὶ στὴν οὐράνια Βασιλεία τοῦ φωτός, ὅπου θὰ δοξάζουμε τὸν Τριαδικὸ Θεό μας, τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο στοὺς ἀτελεύτητους αἰῶνες.

 ************************************************

 

 Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 8 Ἰουνίου 2025, τῆς Πεντηκοστῆς (Πράξ. β΄ 1-11)

Καὶ ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό. 2 καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· 3 καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, 4 καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι. 5 Ἦσαν δὲ ἐν Ἱερουσαλὴμ κατοικοῦντες Ἰουδαῖοι, ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανόν· 6 γενομένης δὲ τῆς φωνῆς ταύτης συνῆλθε τὸ πλῆθος καὶ συνεχύθη, ὅτι ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν. 7 ἐξίσταντο δὲ πάντες καὶ ἐθαύμαζον λέγοντες πρὸς ἀλλήλους· οὐκ ἰδοὺ πάντες οὗτοί εἰσιν οἱ λαλοῦντες Γαλιλαῖοι; 8 καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν, 9 Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, 10 Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ρωμαῖοι, Ἰουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, 11 Κρῆτες καὶ Ἄραβες, ἀκούομεν λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ;

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

Τό πρωί τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς (καθώς ὁλοκλη­ρω­νόταν ἡ ἡμέρα αὐτή ἡ ὁποία ἄρχισε ἀπό τό ἀπό­γευ­μα τῆς παραμονῆς της) ὅλοι οἱ πιστοί μέ μιά καρδιά ἦταν συ­ναγμέ­νοι στό ἴδιο μέρος. 2 Καί ξαφνικά, χωρίς νά τό περιμένει κανείς, ἦλθε ἀπό τόν οὐρανό μιά βοή σάν φύσημα σφοδροῦ ἀνέ­­­­μου, πού κινεῖται μέ ὁρμή καί βιαιότητα. Καί ἡ βο­­ή αὐ­τή γέμισε ὅλο τό σπίτι ὅπου κάθονταν οἱ ἀπό­στο­λοι καί ὅλοι οἱ μαθητές. 3 Καί εἶδαν μέ τά μάτια τους νά διαμοιράζονται σ’ αὐ­τούς γλῶσσες σάν τίς φλόγες τῆς φωτιᾶς, καί στόν καθένα ἀπ’ αὐτούς κάθισε ἀπό μία γλώσσα. 4 Ὅλοι τους τότε πλημμύρισαν ἐσωτερικά μέ Πνεῦμα Ἅγι­ον, κι ἄρχισαν νά μιλοῦν ξένες γλῶσσες, ὅπως τό Πνεῦ­μα τούς ἐνέπνεε καί τούς ἔδινε τήν ἱκανότητα νά μιλοῦν καί νά λένε θεϊκά καί οὐράνια λόγια καί δι­δα­σκαλίες ὑ­ψηλές καί θεόπνευστες. 5 Στήν Ἱερουσαλήμ ὑπῆρχαν τότε Ἰου­­­δαῖοι ἀπ’ ὅλα τά μέ­ρη τοῦ κόσμου καί ἀπ’ ὅλα τά ἔθνη πού βρίσκονται κάτω ἀπό τόν οὐ­ρα­νό. Αὐτοί εἶχαν ἐγκατασταθεῖ ἐκεῖ μόνιμα, ἦταν εὐλαβεῖς καί σέβονταν τόν Θεό. 6 Ὅταν λοιπόν ἔγινε ἡ βοή αὐτή τοῦ ἀνέμου, συγκεντρώ­θηκε πλῆθος ἀπ’ αὐτούς κι ὅλοι κυριεύθηκαν ἀπό σύγχυση καί κατάπληξη· διότι ὁ καθένας τους ἄκουγε τούς μαθητές τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ νά μιλοῦν στή δική του γλώσσα. 7 Ἔμεναν ὅλοι ἐκστατικοί καί μέ θαυμασμό ἔλεγαν ὁ ἕνας στόν ἄλλο: Μά, ὅλοι αὐτοί πού μιλοῦν δέν εἶναι Γα­λι­λαῖοι; 8 Πῶς λοιπόν ἐμεῖς τούς ἀκοῦμε ὁ καθένας μας νά μι­λοῦν στή δική μας μητρική γλώσ­σα, τήν ὁποία μάθαμε καί μιλοῦμε ἀπό τό­τε πού γεννηθήκαμε; 9 Ὅσοι εἴμαστε Πάρθοι καί Μῆδοι καί Ἐλαμίτες, κι ὅσοι κατοικοῦμε στή Μεσοποταμία καί στήν Ἰουδαία καί στήν Καππαδοκία, στόν Πόντο καί στή Μικρά Ἀσία, 10 στή Φρυγία καί στήν Παμφυλία, στήν Αἴγυπτο καί στά μέρη τῆς Λιβύης πού εἶναι κοντά στήν Κυρήνη, καί οἱ Ρωμαῖοι πού διαμένουμε ἐδῶ, τόσο αὐτοί πού λόγῳ τῆς καταγωγῆς μας εἴμαστε Ἰουδαῖοι, ὅσο καί οἱ ἐθνικοί πού προσελκυσθήκαμε στήν ἰουδαϊκή πίστη καί γίναμε προσήλυτοι, 11 καθώς καί ὅσοι καταγόμαστε ἀπό τήν Κρήτη καί οἱ Ἄραβες, ὅλοι ἐμεῖς πού καταγόμαστε ἀπό τά διάφορα αὐτά μέρη πῶς συμβαίνει νά ἀκοῦμε αὐτούς νά μιλοῦν καί νά διακηρύττουν στίς γλῶσσες μας τά μεγάλα καί θαυμαστά ἔργα τοῦ Θεοῦ;