Αγία Μαρίνα: Βίος και θαύματα

 ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ: Η Αγία Μαρίνα γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στα χρόνια του αυτοκράτορα Κλαυδίου του Β’, το 270 μ.Χ. Λίγες μέρες μετά τη γέννησή της, η μητέρα της πέθανε, και ο πατέρας της Αιδέσιος…

που ήταν Ιερέας των ειδώλων, την ανέθεσε σε μια χριστιανή γυναίκα, από την οποία η Μαρίνα διδάχθηκε το Χριστό. Όταν έγινε 15 χρονών, αποκαλύπτει στον πατέρα της ότι είναι χριστιανή. Έκπληκτος αυτός απ’ αυτό που άκουσε, με μίσος τη διέγραψε από παιδί του.

 Μετά από καιρό, έμαθε για τη Μαρίνα και ο έπαρχος Ολύμβριος, που διέταξε να τη συλλάβουν για ανάκριση. Όταν την είδε μπροστά του, θαύμασε την ομορφιά της και προσπάθησε να την πείσει με κάθε τρόπο να αρνηθεί το Χριστό και να γίνει σύζυγος του. Μάταια, όμως. Η Αγία Μαρίνα σε κάθε προσπάθεια του Ολυμβρίου αντέτασσε τη φράση: «Είμαι χριστιανή».

Τότε ο σκληρός έπαρχος διέταξε να την ξαπλώσουν στη γη, και την καταξέσχισε άσπλαχνα με ραβδιά τόσο, ώστε η γη έγινε κόκκινη από το αίμα που έτρεξε. Έπειτα, ενώ αιμορραγούσε, την κρέμασε για πολλή ώρα και μετά τη φυλάκισε.

Μέσα στην φυλακή μάλιστα συνέβη το εξής: ο διάβολος μεταμορφωμένος σε άγριο δράκοντα, προσπάθησε να κάνει την αγία να φοβηθεί. Αυτή όμως προσευχήθηκε στον Θεό και αμέσως ο δράκοντας άλλαξε μορφή και έγινε ένας μαύρος σκύλος και τότε η αγία άρπαξε ένα σφυρί και χτυπώντας τον στο κεφάλι και την ράχη τον ταπείνωσε.

Όταν για δεύτερη φορά την εξέτασε και διαπίστωσε ότι η πίστη της Αγίας Μαρίνας ήταν αμετακίνητη στο Χριστό, την έκαψε με αναμμένες λαμπάδες. Αλλά οι πληγές της με θαύμα έκλεισαν, και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλοί παρευρισκόμενοι να γίνουν χριστιανοί. Μπροστά σ’ αύτόν τον κίνδυνο ο έπαρχος τελικά αποκεφάλισε τη Μαρίνα, που έτσι πήρε το άφθαρτο στεφάνι της αιώνιας δόξας.

Tα άγια λείψανα της φυλάγονταν στην Κωνσταντινούπολη μέχρι την πρώτη άλωση της από τους Λατίνους, το 1204 μ.Χ., ενώ σύμφωνα με άλλες πηγές βρίσκονταν μέχρι το 908 μ.Χ. στην Αντιόχεια και στην συνέχεια μεταφέρθηκαν στην Ιταλία. Σήμερα, τα άγια λείψανα της Αγίας Μαρίνας, φυλάγονται στην Αθήνα, σε ναό που φέρει το όνομα της ενώ η χείρα της έχει μεταφερθεί στη Μονή Βατοπεδίου στο Άγιο Όρος.

 Θαύμα Αγίας Μαρίνα: Η νοσοκόμα με τα άσπρα

Ανήμερα της εορτής της Αγίας Μαρίνας, αξίζει να θυμηθούμε ένα από τα πλέον συγκλονιστικά θαύματά της. Το θαύμα του Κυριάκου Κουρούμουνου από την Αραδίππου, το οποίο συνέβη στις 23 Μαρτίου 2006.

Ο Κυριάκος επρόκειτο να κάνει μια εγχείρηση στο πόδι και εισήχθην στο νοσοκομείο την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, όπως χαρακτηριστικά μας λέει ο ίδιος:

“Μετά την εκκλησία πήγα στο νοσοκομείο μαζί με την κόρη μου, που είναι νοσοκόμα. Μου έκαναν τις απαραίτητες εξετάσεις και όταν πήγα στο δωμάτιο μου, πήρα τηλέφωνο στο μοναστήρι να αναφέρω ότι θα κάνω εγχείρηση.

Οι πατέρες με καθησύχασαν και μου είπαν, ότι θα προσευχηθούν και όλα θα πάνε καλά.

Έκλεισα το τηλέφωνο και πλάγιασα να ξεκουραστώ, διότι δεν το κρύβω είχα μεγάλο φόβο, επειδή το πόδι μου ήταν σε άθλια κατάσταση από προηγούμενες εγχειρήσεις. ’ρχισα να καλώ τους Αγίους να με βοηθήσουν και ιδιαιτέρως την Αγία Μαρίνα που πολύ την ευλαβούμαι.

Δευτέρα πρωί 27 Μαρτίου, ετοιμάστηκα, έκανα το Σταυρό μου και ξεκινήσαμε για το χειρουργείο, ξαπλωμένος πάνω σ’ ένα τρόλεϊ. Μπήκαμε στον προθάλαμο του χειρουργείου περιμένοντας τις τελευταίες διαδικασίες. Αφού ετοιμάστηκαν όλα πήραμε το δρόμο για το χειρουργείο.

Πίσω η κόρη μου, μπροστά ένας νοσοκόμος και στο πλάι μία νοσοκόμα ντυμένη με τ’ άσπρα. Με έβαλαν στο χειρουργικό τραπέζι και άρχισαν τις ετοιμασίες. Η νοσοκόμα με τ’ άσπρα παρούσα. Η αναισθησιολόγος έτοιμη να μου βάλει την ένεση στο σπόνδυλο, επειδή έχω πρόβλημα με τον αυχένα μου και δεν έπρεπε να κοιμηθώ. Η κόρη μου από δεξιά και η Νοσοκόμα με τ’ άσπρα από αριστερά με έσκυψαν και μου έβαλαν την ένεση. Δεν πόνεσα καθόλου, μόνο ένα μικρό τσίμπημα. Τότε μου λέει η νοσοκόμα με τ’ άσπρα σχεδόν στ’ αυτί:

“Μη φοβάσαι θα γίνεις καλά”. Με ξάπλωσαν, μου έβαλαν ορρούς, καρδιογράφο και άρχισαν την εγχείρηση. Βάλανε έναν παραβάν μπροστά μου να μην βλέπω. Η αναισθησιολόγος με ρώτησε αν ήθελα να μου κάνει ένεση να κοιμηθώ λίγο να μην ακούω τα εργαλεία, αλλά εγώ αρνήθηκα.

Αρχισε η εγχείρηση, η οποία είχε διάρκεια ενάμιση ώρα. Κοίταζα την νοσοκόμα με τ’ άσπρα, ήταν δίπλα στην κόρη μου, τότε μου λέει ο γιατρός:

“Κυριάκο τελειώσαμε, Δόξα σοι ο Θεός, όλα πήγαν καλά”.

Με έβαλαν στο τρόλεϊ και με πήγανε στον άλλο θάλαμο για ακτινογραφίες και για να συνέλθω από την τοπική νάρκωση.

Μόλις φύγαμε από το χειρουργείο, τη νοσοκόμα με τ’ άσπρα δεν την ξαναείδα.

Με πήραν στον 5ο όροφο στο δωμάτιο 7. Μου έβαλαν τ’ απαραίτητα (ορούς κτλ) και με άφησαν να ξεκουραστώ. Δίπλα μου δικά μου πρόσωπα. Κύλησε η μέρα σιγά σιγά.

Ξημερώνοντας άρχισαν οι νοσοκόμες και οι νοσοκόμοι να πηγαινοέρχονται, να βγάλουν αίμα για αναλύσεις.

Γύρω στις 10:00 π.μ. έρχονται με μια μπουκάλα αίμα. Ρωτώ τι συμβαίνει. Μου είπαν ότι έπρεπε να βάλουν λίγο αίμα. Τότε άρχισα και πάλι να παρακαλώ τους Αγίους και φυσικά την Αγία Μαρίνα.

Έκλεισα τα μάτια μου να ξεκουραστώ και τότε είχα την επίσκεψη της νοσοκόμας με τ’ άσπρα και μου λέει: “Θα πάνε όλα καλά, ήμουν στο χειρουργείο μαζί σου”την ρωτώ ποια είσαι και μου απαντά: “Ήλθα από μακριά εκεί που έρχεσαι και συ !” Τότε άνοιξα τα μάτια μου και την είδα να φεύγει προς τον διάδρομο. Ρώτησα τον διπλανό μου αν είδε καμιά νοσοκόμα να φεύγει και μου απάντησε αρνητικά.

Μετά ήλθε η αδελφή να κοιτάξει το αίμα και τους ορούς και τη ρώτησα αν στο χειρουργείο μπαίνουν και νοσοκόμες με άσπρα ρούχα. Τότε σηκώθηκε όρθια έκανε τον Σταυρό της και μου λέει: “Εσύ κάτι είδες. Ποιαν Αγία παρακάλεσες; “Της είπα πολλούς Αγίους αλλά και την Αγία Μαρίνα στην Ανδρο.

Δοξάζω το Θεό και την Αγία Μαρίνα, που με τη χάριν της πιστεύω, ότι θα γίνω καλά».

Απίστευτο θαύμα στις ΗΠΑ

Πολλές φορές στην ζωή μας, σαν συνειδητοί Χριστιανοί, επικαλούμεθα τον Θεό και τούς Αγίους Του.
Αυτό λοιπόν έκανε και μια οικογένεια από την Κύπρο, γνωστή από τις τηλεοπτικές εκκλήσεις της πριν δύο χρόνια, για την εξεύρεση δότη προκειμένου να βρεθεί μόσχευμα για εγχείρηση στο μικρό παιδί τους, τον Ανδρέα που έπασχε από λευχαιμία.

Μόσχευμα βρέθηκε και οι γονείς ετοιμάσθηκαν για να ταξιδεύσουν στις ΗΠΑ, όπου θα γινόταν η λεπτή χειρουργική επέμβαση μεταμόσχευσης μυελού.

Όλοι θυμόμαστε τότε την αγωνία της οικογένειας του Βάσου Βασιλείου από τη Λεμεσό και τις καθημερινές εκκλήσεις τους στον Χριστό μας για να σώσει το παιδί τους.

Πριν λοιπόν ξεκινήσουν για την εγχείρηση οι γονείς άκουσαν για τα θαύματα της Αγίας Μαρίνας και πήραν την πρωτοβουλία να τηλεφωνήσουν στο μοναστήρι τής Αγίας Μαρίνας στην Άνδροκαι να ζητήσουν την ευλογία Της.

Στο τηλέφωνο ο ηγούμενος της Μονής αρχιμανδρίτης Κυπριανός υποσχέθηκε πως θα προσευχηθεί στην Αγία και ευχήθηκε στους γονείς να έχει το παιδί την Αγία Μαρίνα στο χειρουργείο για βοήθεια. Πράγματι με την ευχή του ηγουμένου Κυπριανού στις αποσκευές τους και με ακράδαντη την πίστη για τη βοήθεια της Αγίας Μαρίνας οι δύο γονείς και ο μικρός Ανδρέας μετέβησαν στις ΗΠΑ.

Μετά τις καθιερωμένες προκαταρκτικές εξετάσεις προετοιμασίας ο μικρός Ανδρέας εισήλθε για την πραγματικά πολύ σοβαρή και λεπτή εγχείρηση.

Λίγη ώρα πριν το χειρουργείο παρουσιάστηκε στον ιατρό που θα χειρουργούσε τον μικρό Ανδρέα μία γυναίκα.

Είπε πως είναι γιατρός και παρακάλεσε να παρακολουθήσει την εγχείρηση, επειδή ήταν προσωπική ιατρός του μικρού Ανδρέα. Η συζήτηση της γυναίκας με τον χειρούργο έδειχνε πως κατείχε την ιατρική επιστήμη και δεν άφηνε καμιά αμφιβολία στο χειρούργο να σκεφτεί πως δεν είναι ιατρός.

Εκείνος πάντως της είπε πως δεν επιτρέπεται να βρίσκεται στο χειρουργείο ξένος ιατρός και πως αποτελούσε πρακτική της ιατρικής του ομάδας να μην μετέχουν άλλοι στις λεπτές αυτές εγχειρήσεις.

Η επιμονή όμως της γυναίκας έκαμψε την αρχική αδιαλλαξία του χειρούργου.

Της ζήτησε να αφήσει τα στοιχεία της στη γραμματεία και να εισέλθει στη συνέχεια στο χειρουργείο μαζί του.

Έτσι και έγινε.
Η άγνωστη ιατρός εισήλθε στο χειρουργείο και όχι απλώς παρακολουθούσε αλλά συμμετείχε ενεργά στην εγχείρηση του μικρού Ανδρέα. Αρκετές φορές μάλιστα έδωσε τις κατευθύνσεις για το πώς έπρεπε να προχωρήσει η επέμβαση.

Όλα πήγαν καλά και ο γιατρός αφού την ευχαρίστησε εξήλθε του χειρουργείου.

Το ζεύγος Βασιλείου έτρεξε να πληροφορηθεί για το πώς πήγε η εγχείρηση.

«Όλα πήγαν πολύ καλά» τους είπε. Και πρόσθεσε:

«Δεν μπορώ όμως να καταλάβω πως είχατε μια τέτοια γιατρό για το παιδί σας και ήλθατε σε μένα;»

Οι γονείς έκπληκτοι του απάντησαν ότι δεν είχαν φέρει κάποια γιατρό και δεν γνωρίζουν κάτι σχετικό. Ο χειρούργος όμως επέμενε και τους είπε πως όταν εξήλθε από το χειρουργείο η γιατρός του μικρού Ανδρέα, παρέμεινε για λίγο μέσα με την υπόλοιπη ιατρική ομάδα.

Ως εκ τούτου κάπου εκεί γύρω έπρεπε να είναι και τους προέτρεψε να τη συναντήσουν.

Μάταια όμως έψαχναν να τη βρουν. Η γιατρός είχε εξαφανισθεί…

Σκέφθηκαν πως θα έφυγε και πήγαν μετά την προτροπή του χειρούργου στη γραμματεία να ζητήσουν τα στοιχεία της προκειμένου να την ευχαριστήσουν. Πίστευαν πως ίσως κάποια γιατρός από την Ελλάδα, ή την Κύπρο ευαισθητοποιήθηκε και ταξίδευσε στις ΗΠΑ για να συμβάλλει στην λεπτή χειρουργική επέμβαση.

Με έκπληξη διαπίστωσαν πως η άγνωστη γυναίκα ιατρός είχε υπογράψει με το όνομα Μαρίνα από την Άνδρο (Marina from Andros).

Δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν.

[irp posts=”360278″ name=”Θαύμα της Τιμίας Ζώνης σε σοβαρή μορφή καρδιοπάθειας”]

Στέκονταν επί αρκετή ώρα αμήχανοι μπροστά στο θαύμα της Αγίας Μαρίνας.

Τα δάκρυα ευγνωμοσύνης και χαράς πλημμύρισαν τα μάτια τους.

Θυμήθηκαν αυτό που τους είχε πει ο σεβαστός γέροντας και ηγούμενος της ομώνυμης Ιεράς Μονής.

” Πηγαίνετε στην Αμερική και εύχομαι η Αγία Μαρίνα να είναι μέσα στο χειρουργείο “

Την απερίγραπτη χαρά τους για την επιτυχή έκβαση της εγχείρησης και την επαναφορά της υγείας του μικρού Ανδρέα τη μετέφεραν στα ΜΜΕ μιλώντας για το αληθινό θαύμα.

Από τότε έβαλαν ως τάμα να βρίσκονται πάντοτε οικογενειακώς στην Άνδρο την ημέρα της μνήμης της Αγίας Μαρίνας.

Έτσι και πράττουν, ενώ όπως ανέφερε μοναχός της Μονής με τον οποίο συνομιλήσαμε δύο φορές, στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, η οικογένεια Βασιλείου μεταβαίνει τακτικά από τη Λεμεσό κάθε καλοκαίρι στην Άνδρο για να ευχαριστήσει την Αγία Μαρίνα, που έσωσε τον μικρό Ανδρέα.

Ουδέποτε λοιπόν απουσίασαν τα θαύματα των Αγίων από τη ζωή τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, και είθε ο Πανάγαθος Θεός, ό Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, να μας ενισχύει την πίστη μας με τα θαύματα των Αγίων μας.

Ευχαριστούμε θερμώς την κ. Κυριακοπούλου Σπυριδούλα, συνταξιούχο ιατρό, που είχε την ευγενή καλοσύνη να μας ενημερώσει για το ανωτέρω θαύμα. Θερμές ευχαριστίες στον ηγούμενο της Ιεράς Μονής και στην αδελφότητα για τις διευκρινίσεις και τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τους θέσαμε.

Το τηλέφωνο της Ιεράς Μονής, Αγίας Μαρίνης Άνδρου είναι : 2282024074.

 

Άγιος Παΐσιος: Η πνευματική ζωή είναι πολύ απλή

  

 

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Αν ο άνθρωπος δεν ξεκόψει από οτιδήποτε κοσμικό και αμαρτωλό και δεν έχει επικοινωνία με τον Χριστό, με την Παναγία, με τους Αγίους και δεν αφεθεί τελείως στα χέρια του Θεού, δεν μπορεί να αποκτήσει πνευματική υγεία. Η πνευματική ζωή είναι πολύ απλή και εύκολη εμείς την κάνουμε δύσκολη, γιατί δεν αγωνιζόμαστε σωστά.

Η πνευματική ζωή είναι πολύ απλή και εύκολη εμείς την κάνουμε δύσκολη

Η πνευματική ζωή είναι «επιστήμη επιστημών». Τί εγρήγορση χρειάζεται! Το ανέβασμα στην πνευματική ζωή, είναι σαν το ανέβασμα σε μια κυκλική σκάλα, που δεν έχει κάγκελα. Αν ανεβαίνει κανείς χωρίς να βλέπει που πατούν τα πόδια του και λέει: «ώ, πόσο ψηλά ανέβηκα! και που θα φθάσω ακόμη!», παραπατάει και πέφτει κάτω.

 

Η πνευματική ζωή είναι πολύ απλή και εύκολη εμείς την κάνουμε δύσκολη, γιατί δεν αγωνιζόμαστε σωστά. Με λίγη προσπάθεια και πολλή ταπείνωση και εμπιστοσύνη στον Θεό, μπορεί κανείς να προχωρήσει πολύ. Γιατί, όπου υπάρχει ταπείνωση, δεν έχει θέση ο διάβολος κι, όπου δεν υπάρχει διάβολος, επόμενο είναι να μην υπάρχουν και πειρασμοί.

Η πνευματική ζωή δεν είναι όπως η κοσμική ζωή. Εκεί, για να πάει, ας υποθέσουμε, καλά μια επιχείρηση, πρέπει να κάνει κανείς την τάδε διαφήμιση, να ρίξει αυτά τα φέιγ-βολάν, να κοιτάξει πώς να προβληθεί. Στην πνευματική ζωή όμως, μόνο αν μισήσει κανείς την κοσμική προβολή, πάει καλά η επιχείρηση, η πνευματική.

Όλη η βάση της πνευματικής ζωής είναι να καθαρίσει ο άνθρωπος την καρδιά, ώστε να δεχτεί το Χριστό και να χαλιναγωγήσει τον νου, να τον γλυκάνει μέσα στην καρδιά. Αν ο νους γλυκαθεί μέσα στην καρδιά, δεν του κάνει καρδιά να φύγει, όπως το παιδάκι όταν το αφήσεις ελεύθερο μέσα σε ένα ζαχαροπλαστείο, δεν θέλει να φύγει από εκεί.

Πολύ βοηθάει στην πνευματική ζωή η ησυχία. Καλά είναι να έχει κανείς κάποια ώρα της ημέρας να ησυχάζει. Να εξετάζει τον εαυτόν του, για να γνωρίσει τα πάθη του και να αγωνιστεί να τα κόψει, για να καθαρίσει την καρδιά του. Αν μάλιστα υπάρχει στο σπίτι ένα δωμάτιο ήσυχο, που να θυμίζει ατμόσφαιρα κελλιού, αυτό είναι πολύ καλό. Εκεί «εν τω κρυπτώ», θα μπορεί να κάνει τα πνευματικά του καθήκοντα, να μελετάει, να προσεύχεται. Η λίγη πνευματική μελέτη, όταν προηγείται από την προσευχή πολύ βοηθάει, γιατί και η ψυχή θερμαίνεται και ο νους μεταφέρεται σε πνευματικό χώρο. Γι’ αυτό όταν κανείς έχει πολύ περισπασμό την ημέρα, να προτιμά, αν έχει δέκα λεπτά για προσευχή, δύο λεπτά να μελετά κάτι το δυνατό, για να διώχνει τον περισπασμό.

Όποιος βασίζεται στα κεφάλαιά του (χρήματα) και ανοίγει μεγάλη επιχείρηση, εάν δεν έχει κεφάλι (μυαλό), θα χρεωκοπήσει. Το ίδιο και στην πνευματική ζωή, δεν αρκούν μόνο οι σωματικές ικανότητες και το πολύ μυαλό, εάν τα πρωτεία δεν τα δώσουμε στη Χάρη του Θεού, για να κυβερνάει η Χάρη.

 Τυχαίνουν μέρες, που ή από κόπωση ή από ασθένεια, να μην μπορούμε να κάνουμε όλα τα πνευματικά μας καθήκοντα, όπως πρέπει. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι κακό, όταν παραλείπονται τελείως, γιατί ο εχθρός λαμβάνει έδαφος και κυριεύει την καρδιά μας. Θα πρέπει επομένως κάτι να κάνουμε, έστω και το ελάχιστο. Όπως και οι καλοί στρατιώτες, όταν δεν μπορούν να κάνουν επίθεση, ρίχνουν μερικές ριπές από το πολυβολείο και ο εχθρός δεν πλησιάζει. Αργότερα, με την πρώτη ευκαιρία, κάνουν επίθεση τον εχθρό με βαριά όπλα και τον νικούν.

Να προσπαθεί κανείς κάθε μέρα να τοποθετεί μέσα του κάτι το πνευματικό, το οποίο θα απωθεί κάτι το κοσμικό και αμαρτωλό και έτσι σιγά-σιγά θα απεκδυθεί τον παλαιό άνθρωπο και στην συνέχεια θα κινείται ελεύθερα στον πνευματικό χώρο. Να τοποθετήσει άγιες εικόνες στην μνήμη του αντί αμαρτωλές. Να αντικαταστήσει τα τραγούδια με ψαλμωδίες και τα κοσμικά περιοδικά με πνευματικά βιβλία. Αν ο άνθρωπος δεν ξεκόψει από ο,τιδήποτε κοσμικό και αμαρτωλό και δεν έχει επικοινωνία με τον Χριστό, με την Παναγία, με τους Αγίους και δεν αφεθεί τελείως στα χέρια του Θεού, δεν μπορεί να αποκτήσει πνευματική υγεία.

Ένα παιδί κακομαθημένο, που του δίνουν οι γονείς του συνέχεια σοκολάτες και θέλει όλο να του δίνουν, θα γίνει τεμπέλικο, κακορρίζικο, κακομοίρικο. Το ίδιο και ο άνθρωπος, αν δέχεται συνέχεια την βοήθεια του Θεού, χωρίς να κοπιάζει ο ίδιος, δεν θα ωριμάσει ποτέ πνευματικά. Γι’ αυτό, ενώ στην αρχή της πνευματικής ζωής ο Θεός βοηθάει τον άνθρωπο, όπως οι γονείς προστατεύουν τα παιδιά πιο πολύ, όταν είναι μικρά, μετά σιγά-σιγά τραβιέται, για να καταλάβει ο άνθρωπος, ότι πρέπει και ο ίδιος να κάνει ό,τι μπορεί.

Στα πρώτα βήματα της πνευματικής ζωής, ο Θεός βοηθάει πολύ τον άνθρωπο, όπως οι γονείς προστατεύουν τα παιδιά πιο πολύ, όταν είναι μικρά. Όσο μεγαλώνουν, δεν τα προστατεύουν τόσο, γιατί τα παιδιά αρχίζουν να χρησιμοποιούν το μυαλό τους. Ο άνθρωπος στην αρχή του αγώνα του νιώθει έντονα την Χάρη του Θεού. Ύστερα ο Θεός τον αφήνει λίγο, για να αγωνιστεί και να ανδρωθεί. Εγώ φύτεψα λίγες ντοματιές. Στην αρχή τις πότιζα κάθε μέρα, μετά τις άφησα. Όταν έφτασαν να κιτρινίζουν τα φύλλα τους, τότε τις πότισα. Όσο έμεναν απότιστες, ζορίστηκαν και αναγκάστηκαν να ρίξουν βαθιά τις ρίζες τους, για να βρουν υγρασία και έδωσαν και καρπό. Αν τις πότιζα συνέχεια, μόνο θα ψήλωναν και οι ρίζες τους θα έμεναν στην επιφάνεια.

Όταν κανείς βρίσκεται στην αρχή της πνευματικής ζωής, χρειάζεται λίγη μελέτη και πολλή παρακολούθηση του εαυτού του και επιτήρηση των λογισμών του.

Σήμερα αυτά μόνο λέω στον κόσμο και επιμένω να κάνουν: α) να συναισθάνονται την κατάστασή τους, που είναι μακριά από τον Θεό β) να μετανοούν γι’ αυτό και γ) να εξομολογούνται ταπεινά…

Αυτοί που αρχίζουν να ζουν πνευματικά σε μεγάλη ηλικία, να ξέρετε ότι αυτοί είχαν καλή διάθεση, αλλά δεν βοηθήκαν μικροί από την οικογένειά τους και δικαιούνται την Θεία βοήθεια.

ΚΥΡΙΑΚΗ 13 ΙΟΥΛΙΟΥ 2025 ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 630 ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ (Ματθ. ε΄ 14-19) (Τίτ. γ΄ 8-15)

  

 "Ο Λόγος του Θεού στον Λαό του Θεού".

Ακτινοβόλος εμπειρία

«Εγώ ειμί το φως του κόσμου»

 Η Εκκλησία μας τιμά σήμερα τη μνήμη των αγίων 630 Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία συνήλθε το 451 μ.Χ.,  στην Χαλκηδόνα. Στη Σύνοδο αυτή έγινε κατορθωτή η διατύπωση του Χριστολογικού Δόγματος, κατά τρόπο που διασφαλιζόταν ο σωτηριολογικός χαρακτήρας της Εκκλησίας και αναδεικνυόταν η αιώνια αλήθεια της.

   Συγκεκριμένα, με αφορμή τις διάφορες αιρέσεις που διαστρέβλωναν την αλήθεια της Εκκλησίας μας γύρω από το Πρόσωπο του Κυρίου, η Σύνοδος της Χαλκηδόνας διατράνωσε την πίστη της Ορθοδοξίας ότι ο Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος. 

  Η ένωση των δύο φύσεων στο Πρόσωπό του είναι πραγματική. Έτσι, το ανθρώπινο προσλαμβάνεται πραγματικά από το θείο και ανυψώνεται στην προοπτική της αιωνιότητας σε μια οντολογική θεώρηση των πραγμάτων.  Με αυτή την ομολογία πίστεως, ο Χριστός είναι ο πραγματικός Σωτήρας και Θεός μας και επομένως καθοδηγητής των ανθρώπων, που δείχνει το δρόμο προς το πραγματικό φως, προς τον Πατέρα των φώτων. 

 Κατά συνέπεια ο άνθρωπος μπορεί να βαδίσει το δρόμο προς την θέωση. Επομένως το Δόγμα της Χαλκηδόνας έχει και ανθρωπολογικές – σωτηριολογικές προεκτάσεις.

  Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η Εκκλησία μας σήμερα που τιμά τη μνήμη των αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, επέλεξε το συγκεκριμένο ευαγγελικό ανάγνωσμα, που είναι παρμένο από την «Επί του όρους ομιλία» του Κυρίου και στο οποίο ο Χριστός παρομοιάζει τους μαθητές του με φως του κόσμου, με πόλη κτισμένη πάνω σε βουνό που φαίνεται από παντού. Ακόμα με λυχνάρι που καίει επάνω στο λυχνοστάτη.

Το φως της ζωής

 Μπορούμε να επιμείνουμε λίγο στον παραβολικό λόγο του Χριστού, με τον οποίο οι μαθητές παρουσιάζονται να είναι το «φως του κόσμου».  Όπως μας πληροφορεί ο ευαγγελιστής Ιωάννης, αληθινό φως του κόσμου είναι μόνο ο Θεός.  Στο Θεανδρικό Πρόσωπο του Χριστού, οι άνθρωποι είδαμε το απρόσιτο φως της Θεότητας («εγώ ειμί το φως του κόσμου») και καταυγάζει την ύπαρξή μας «το φως της ζωής».

 Εκείνος, λοιπόν, είναι «το φως των ανθρώπων»,  «το φως το αληθινόν, ό φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον». Τόσο οι μαθητές του Κυρίου όσο και οι πιστοί γενικότερα, επειδή ακριβώς δέχονται το φως το αληθινό, μπορούν να καταστούν και οι ίδιοι φως. 

  Ο Χριστός είναι ο ίδιος το φως και πηγή του φωτός. Οι πιστοί είναι ετερόφωτοι γιατί αντλούν φως από την πηγή εκείνου.  Παίρνουν το θείο φωτισμό «εκ του πληρώματος αυτού» και έτσι γίνονται «τέκνα» και «υιοί φωτός». Η εν Χριστώ ζωή, όπως υπογραμμίζει ο Γρηγόριος Νύσσης, είναι τελικά μια πορεία μέσα στο φως του Χριστού και ταυτόχρονα μια ακτινοβολία του φωτός αυτού μεταξύ των ανθρώπων.

 Έτσι, στο βαθμό που φωτιζόμαστε από το φως του Χριστού και υπακούμε στα κελεύσματα του ευαγγελικού λόγου του, γινόμαστε κι εμείς φως του κόσμου.  Αποτελούμε επίσης την «πόλιν», η οποία «επάνω όρους κειμένη ου δύναται κρυβήναι», κατά το λόγο του Κυρίου.

 Η θέση μας ως μαθητών του Χριστού μέσα στον κόσμο είναι περίοπτη.  Όλοι έχουν στραμμένα τα μάτια τους πάνω μας.  Οι Χριστιανοί ως άλλοι λύχνοι – λυχνάρια, αναμμένα από το φως του Χριστού, καλούμαστε να εκπέμψουμε το νοητό φως της πίστεως, τόσο με τα λόγια όσο και με τα καλά μας έργα, αλλά και εν γένει με την όλη βιωτή μας.

Αγαπητοί αδελφοί, η συνειδητοποίηση του ιερού μας χρέους απέναντι στην αγάπη του Κυρίου και Θεού μας, θα έχει σαν αποτέλεσμα την αγαθοεργό καρποφορία και τη φωτεινή δραστηριότητα μας, κατά το πρότυπο των τιμωμένων σήμερα αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, αλλά και του αρχαγγέλου Γαβριήλ, τη σύναξη του οποίου επίσης τιμούμε. 

 Ανάλογη πορεία καλούμαστε να ακολουθήσουμε κι εμείς στην προοπτική της θείας ευλογίας. Γένοιτο.

 

Χριστάκης Ευσταθίου,

Θεολόγος

Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων Δ΄ Οἰκ. Συνόδου – Εὐαγγελικὸ καί Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 13 Ἰουλίου 2025

  

 

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ματθ. ε΄ 14-19

14 Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη· 15 οὐδὲ καίουσι λύχνον καὶ τιθέασιν αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλ’ ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καὶ λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ. 16 οὕτως λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσιν τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. 17 Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι ἀλλὰ πληρῶσαι. 18 ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. 19 ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτως τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ’ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.

Νεοελληνική Απόδοση

14 Σεις με το φωτεινόν σας παράδειγμα και τα λόγια του Ευαγγελίου είσθε το πνευματικόν φως της ανθρωπότητος. Οπως δε μία πόλις που είναι κτισμένη επάνω στο όρος, δεν ημπορεί να κρυφθή, έτσι και ο ιδικός σας βίος θα υποπίπτη, είτε το θέλετε είτε όχι, εις την αντίληψιν των ανθρώπων. 15 Και όταν ανάπτουν λύχνον οι άνθρωποι, δεν τον θέτουν κάτω από τον κάδον, αλλά επάνω στον λυχνοστάτην, ώστε να φωτίζη όλους εκείνους που ευρίσκονται μέσα στο σπίτι. 16 Το φως λοιπόν (που επήρατε από εμέ και είναι τώρα ιδικόν σας) έτσι ας λάμψη εμπρός στους ανθρώπους, δια να ίδουν τα καλά σας έργα και δοξάσουν τον Πατέρα σας τον ουράνιον, που έχει τέτοια ενάρετα τέκνα. 17 Μη νομίσετε ότι ήλθα να καταλύσω τον νόμον του Μωϋσέως η την διδασκαλίαν των προφητών. Δεν ήλθα να καταλύσω αυτά, αλλά να τα τηρήσω, να τα εκπληρώσω και να τα ολοκληρώσω εις ένα τέλειον νόμον. 18 Διότι σας διαβεβαιώ με πάσαν επισημότητα, ότι έως ότου υπάρχη ο ουρανός και η γη, ούτε ένα γιώτα η ένα κόμμα, δεν θα παραπέση από τον νόμον, μέχρι την στιγμήν που όλα θα επαληθεύσουν και θα πραγματοποιηθούν εις την ζωήν και το έργον μου. 19 Εκείνος λοιπόν, που θα παραβή μίαν από τας εντολάς αυτάς, που φαίνονται μικραί και ασήμαντοι, και διδάξη έτσι τους ανθρώπους, θα ονμασθή ελάχιστος εις την βασιλείαν των ουρανών. Εκείνος όμως που θα αγωνισθή να τηρήση όλας τας εντολάς και διδάξη την τήρησιν αυτών και στους ανθρώπους, αυτός θα ανακηρυχθή μέγας εις την βασιλείαν των ουρανών.

***************************************************

 ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

Τὴ σημερινὴ Κυριακὴ ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ ἰδιαιτέρως τὴ μνήμη τῶν ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι συγκρότησαν τὴν Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο στὴ Χαλκηδόνα τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸ ἔτος 451 καὶ ἔλυσαν ἕνα πολὺ δύσκολο θεολογικὸ ζήτημα, σχετικὰ μὲ τὸ δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη δύο φοβερὲς αἱρέσεις πλήγωναν τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας: ὁ Νεστοριανισμός, ποὺ ὑποτιμοῦσε τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ, καὶ ὁ Μονοφυσιτισμός, ποὺ ἐξαφάνιζε τὴν ἀνθρώπινη φύση του. Οἱ 630 θεοφόροι Πατέρες τῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος διατύπωσαν μὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια τὴ δογματικὴ ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος. Ἕνα Πρόσωπο μὲ δύο τέλειες φύσεις, τὴ θεία καὶ τὴν ἀνθρώπινη.

1. «Ἀστέρες πολύφωτοι»

Στοὺς ἁγίους Πατέρες εἶναι ἀφιερωμένα τὰ ἱερὰ ἀναγνώσματα τῆς θείας Λειτουργίας. Στὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἀκούσαμε τὸν Κύριο νὰ λέει στὸν εὐρύτερο κύκλο τῶν Μαθητῶν του: «Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου». Ἐσεῖς εἶσθε τὸ φῶς τοῦ κόσμου, διότι ἔχετε προορισμὸ μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὰ λόγια σας νὰ μεταδίδετε τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας στοὺς ἀνθρώπους ποὺ βρίσκονται στὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς πλάνης.

Ἡ πηγὴ τοῦ φωτὸς εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἐκεῖνος φανερώνει τὴν ἀλήθεια περὶ τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς αἰώνιας Βασιλείας του, τὸν οὐράνιο προορισμό μας, τὸ νόημα τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας. Γι᾿ αὐτὸ σὲ ἄλλη περίσταση ὁ Χριστὸς εἶχε πεῖ: «ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰω. η΄ 12)· Ἐγὼ εἶμαι τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Ἐκεῖνος λοιπόν, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ πηγὴ τοῦ φωτός, μᾶς τόνισε σήμερα ὅτι καὶ ὁ κάθε πιστὸς ἀκόλουθός του ἀντανακλᾶ τὸ φῶς του καὶ γίνεται καὶ αὐτὸς φῶς τοῦ κόσμου.

Ὁ λόγος αὐτὸς βρίσκει ἀπόλυτη ἐφαρμογὴ στοὺς θεοφόρους Πατέρες τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὄχι ἁπλῶς φῶτα, ἀλλὰ ἥλιοι ἀναδείχθηκαν· «ἀστέρες πολύφωτοι τοῦ νοητοῦ στερεώματος», ὅπως εὔστοχα τοὺς ὀνομάζει ἕνα ὑπέροχο τροπάριο τοῦ Ὄρθρου. Λαμπροὶ ἀστέρες τοῦ πνευματικοῦ στερεώματος τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ σκόρπισαν τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ στὴν οἰκουμένη· τὸ φῶς τῆς ἀπλανοῦς θεογνωσίας. Μᾶς φανέρωσαν τὴν ἀλήθεια περὶ τοῦ Χριστοῦ. Ὑπῆρξαν κανόνες ἀκρίβειας μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὴ διδασκαλία τους· πνευματικοὶ φάροι στὸ σκοτάδι κάθε ἐποχῆς.

2. Ἐφαρμογὴ ὅλων τῶν ἐντολῶν

Στὴ συνέχεια τοῦ λόγου του ὁ Κύριος ἐπισημαίνει ὅτι ἡ διδασκαλία του, οἱ ἐντολές του ἔχουν αἰώνιο κύρος, ἀκατάλυτη δύναμη καὶ τονίζει ὅτι: «ὃς ἐὰν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν». Ὅποιος δηλαδὴ παραβεῖ μία ἀπὸ τὶς ἐντολές μου, ποὺ φαίνονται μικρὲς κι ἀσήμαν­τες, καὶ διδάξει τοὺς ἀνθρώπους νὰ τὶς θεωροῦν ἀσήμαντες, θὰ κηρυχθεῖ τελευταῖος στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Ὑπάρχουν δυστυχῶς στὶς ἡμέρες μας Χριστιανοί, ποὺ περιφρονοῦν τὴ διακήρυξη αὐτὴ τοῦ Κυρίου καὶ λένε ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο δὲν μπορεῖ νὰ ἐφαρμοσθεῖ πλήρως στὴν ἐποχή μας. Κάποιες ἀπὸ τὶς ἐντολές του, κυρίως ὅσες σχετίζονται μὲ ζητήματα ἠθικῆς φύσεως, ἀφοροῦν σὲ παλαιότερες ἐποχὲς καὶ πρέπει νὰ ἐκσυγχρονισθοῦν, ὑποστηρίζουν ἐσφαλμένα.

Τὰ λόγια τοῦ Κυρίου ὡστόσο εἶναι σαφὴ καὶ ξεκάθαρα. Οἱ ἐντολές του ἔχουν αἰώνιο κύρος καὶ καθεμία ἀπὸ αὐτὲς ἔχει ἀπόλυτη σημασία καὶ ἀξία. Ὁ Χριστιανὸς λοιπὸν καλεῖται ν’ ἀγωνίζεται, ὥστε νὰ ἐφαρμόζει ὄχι μόνο ὅσες ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου τὸν ἐξυπηρετοῦν ἢ τὸν βολεύουν, ἢ ὅσες δὲν περιορίζουν τὰ πάθη του, παραθεωρώντας τὶς ὑπόλοιπες, ἀλλὰ νὰ τηρεῖ τὸ Εὐαγγέλιο στὸ σύνολό του. Τότε μόνο πορεύεται κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ὡς ζωντανὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας.

3. Οἱ ἀληθινὰ μεγάλοι

Ὅποιος μάλιστα ἐφαρμόσει τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου καὶ διδάξει καὶ ἄλλους νὰ τὶς τηροῦν, «οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν». Αὐτὸς θὰ ἀνακηρυχθεῖ μεγάλος στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ὑπογράμμισε ὁ Χριστός. Ἴσως τὰ λόγια αὐτὰ μᾶς βοηθοῦν νὰ κατανοήσουμε κάπως καλύτερα τὸ μεγάλο πνευματικὸ ἀνάστημα, τὸ ὕψος τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος. Ἐφάρμοσαν μὲ πιστότητα τὸ Εὐαγγέλιο στὸ σύνολό του καὶ τὸ δίδαξαν μὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια, ὅπως τὸ παρέλαβαν, χωρὶς νὰ προσθέσουν ἢ νὰ ἀφαιρέσουν κάτι ἀπὸ αὐτό. Κήρυξαν τὸν Θεάνθρωπο Χριστὸ ὡς τέλειο Θεὸ καὶ τέλειο ἄνθρωπο. Κράτησαν ἀνόθευτη τὴ διδασκαλία ποὺ παρέλαβαν ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους καὶ τοὺς ἀποστολικοὺς Πατέρες.

Μᾶς βεβαιώνουν μάλιστα μὲ τὸ αἰώνιο παράδειγμά τους ὅτι ἀληθινὰ μεγάλος δὲν εἶναι ὁ πλούσιος, ἢ ὁ εὐφυής, ἢ ὁ ἰσχυρός, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ ζεῖ σύμφωνα μὲ τὸν αἰώνιο λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ὑπερβαίνει τὰ στενὰ ὅρια τῆς γῆς καὶ τοῦ κόσμου αὐτοῦ, κινεῖται στὸ πνευματικὸ στερέωμα, γίνεται Ἅγιος, ἕνα μυρίπνοο ἄνθος τοῦ Παραδείσου, ἕνα ἀγλάισμα ὅλης τῆς οἰκουμένης. Εἴθε νὰ μᾶς ἀξιώσει ὁ Κύριος τῆς χαρᾶς αὐτῆς!

 ***************************************************

  

Αποστολικό Ανάγνωσμα: Τίτ. γ΄ 8-15

8 Πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ. ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις· 9 μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιίστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι. 10 αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, 11 εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος. 12 Ὅταν πέμψω Ἀρτεμᾶν πρός σε ἢ Τυχικόν, σπούδασον ἐλθεῖν πρός με εἰς Νικόπολιν· ἐκεῖ γὰρ κέκρικα παραχειμάσαι. 13 Ζηνᾶν τὸν νομικὸν καὶ Ἀπολλὼ σπουδαίως πρόπεμψον, ἵνα μηδὲν αὐτοῖς λείπῃ. 14 μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι. 15 Ἀσπάζονταί σε οἱ μετ’ ἐμοῦ πάντες. ἄσπασαι τοὺς φιλοῦντας ἡμᾶς ἐν πίστει. Ἡ χάρις μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν.

Νεοελληνική Απόδοση

8 Αυτός δε ο λόγος, που σου γράφω, είναι κατά πάντα αληθινός και αξιόπιστος. Και περί αυτών των μεγάλων αληθειών θέλω να διαβεβαιώνης και να πείθης τους Χριστιανούς, δια να φροντίζουν, όσοι έχουν πιστεύσει στον Θεόν, να μη μένουν εις την απλήν πίστιν, αλλά να πρωτοστατούν με ζήλον εις τα καλά έργα. Αυτά δε που είπα παραπάνω είναι έργα τα καλά και τα ωφέλιμα στους ανθρώπους. 9 Να αντιπαρέρχεσαι δε και να αποφεύγης τας ανοήτους συζητήσεις και τας γενεαλογίας περί ευγενούς καταγωγής και τας φιλονεικίας και τας μάχας γύρω από τα ζητήματα του Ιουδαϊκού νόμου· διότι όλα αυτά είναι ανωφελή και μάταια. 10 Αιρετικόν άνθρωπον, ο οποίος ύστερα από πρώτην και δευτέραν συμβουλήν μένει με πείσμα εις την πλάνην του, παράτησέ τον και μη συζητής πλέον μαζή του. 11 Γνωρίζων, ότι ο τοιούτος έχει πλέον παρεκκλίνει από την αλήθειαν και διαστροφή και αμαρτάνει, ελεγχόμενος και καταδικαζόμενος από τον ίδιον τον ευατόν του, από την συνείδησίν του. 12 Οταν στείλω εις σε τον Αρτεμάν η τον Τυχικόν, φρόντισε με κάθε τρόπον να έλθης να με συναντήσης εις την Νικόπολιν, διότι εκεί έχω αποφασίσει να περάσω τον χειμώνα. 13 Τον Ζηναν τον νομικόν και τον Απολλώ να τους κατευοδώσης και να τους εφοδιάσης με πολλήν επιμέλειαν, ώστε να μη τους λείπη τίποτε στο ταξίδι των. 14 Ας φροντίζουν δε και όλοι οι ιδικοί μας να πρωτοστατούν εις τα καλά έργα και μάλιστα εις τας επειγούσας ανάγκας των αδελφών, δια να μη μένουν άκαρποι. 15 Σε χαιρετούν όλοι όσοι είναι μαζή μου· χαιρέτησε όλους εκείνους, που μας αγαπούν δια της πίστεως του Χριστού. Η χάρις του Θεού, ας είναι με όλους σας. Αμήν.

Άγιος Παΐσιος: Από τι εξαρτάται η πρόοδος στην πνευματική ζωή;

  

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Να σας πω τι παθαίνουν μερικοί και δεν προοδεύουν: Ενώ έχουν προϋποθέσεις, τις σπαταλούν σε μικροπράγματα και μετά δεν έχουν δυνάμεις, για να ανταποκριθούν στην πνευματικό αγώνα. Από τι εξαρτάται η πρόοδος στην πνευματική ζωή;

Από τι εξαρτάται η πρόοδος στην πνευματική ζωή;

 Την πρόοδο και την προκοπή στην πνευματική σου ζωή, μπορείς να την παρακολουθήσεις από τους λογισμούς σου. Εάν περνούν συνέχεια κακοί λογισμοί και συνεχώς τους διώχνεις, τότε πέρασες στο χώρο της μετανοίας και αγωνίζεσαι. Εάν περνούν άλλοτε κακοί λογισμοί και τους διώχνεις και άλλοτε καλοί, βλέπεις ποιοι είναι οι περισσότεροι, για να δεις που βρίσκεσαι, ενώ αν αυξηθούν οι καλοί σε σχέση με τους κακούς, βρίσκεσαι σε πρόοδο. Τέλος αν παύσουν να περνούν κακοί λογισμοί και περνούν μόνο καλοί λογισμοί, τότε έχει καθαριστεί η καρδιά σου. Η πρόοδος στην πνευματική ζωή από τον λογισμό εξαρτάται.

Ο θυμός, ο καθαρός θυμός, είναι δύναμη της ψυχής. Εάν ο εκ φύσεως πράος βοηθιέται μια φορά από τον χαρακτήρα του για την πνευματική του πρόοδο, ο θυμώδης βοηθιέται δυο φορές από την δύναμη που έχει ο χαρακτήρας του, αρκεί την δύναμη αυτή του θυμού να την αξιοποιήσει κατά των παθών του και του πονηρού. Αν δεν την αξιοποιήσει, θα την εκμεταλλευτεί ο διάβολος.

Ο εκ φύσεως ήπιος, αν δεν αγωνιστεί να αποκτήσει ανδρισμό, δεν μπορεί να κάνει άλματα. Ενώ ο θυμώδης, αν πάρει μια γενναία απόφαση και στρέψει τον θυμό του εναντίον του κακού, πάει, πήδησε. Γι’ αυτό τα άλματα στην πνευματική ζωή τα κάνουν, όσοι έχουν παλαβή φλέβα, με την καλή έννοια. Ανάλογα, με το πως θα αξιοποιήσει την παλαβή φλέβα, θα γίνει άγιος ή ήρωας… Εκείνος όμως που κάνει ό,τι τον βολεύει και ευχαριστεί, δεν μπορεί να κάνει προκοπή.

Σημάδι πνευματικής προόδου είναι και αυτό: ένα καλό που έχεις, δεν το θεωρείς σπουδαίο και το παραμικρό καλό του άλλου, το βλέπεις πολύ ανώτερο από το δικό σου· πάντα δηλαδή εκτιμάς το καλό των άλλων. Τότε έρχεται άφθονη η Θεία Χάρη. Γι’ αυτό, όποιος πιστεύει, ότι οι άλλοι είναι ανώτεροί του, αυτός είναι ανώτερος, γιατί έχει την Χάρη του Θεού.

Να σας πω τι παθαίνουν μερικοί και δεν προοδεύουν: Ενώ έχουν προϋποθέσεις, τις σπαταλούν σε μικροπράγματα και μετά δεν έχουν δυνάμεις, για να ανταποκριθούν στην πνευματικό αγώνα. Ας πούμε ότι ξεκινάμε να κάνουμε μια επίθεση στον εχθρό και ετοιμαζόμαστε με όλα τα απαραίτητα, για να τον αντιμετωπίσουμε. Εκείνος όμως, επειδή φοβάται ότι δεν θα τα βγάλει πέρα, προσπαθεί να μας διασπάσει και να τραβήξει αλλού την προσοχή μας με σαμποτάζ και προσβολές σε άλλα σημεία. Εμείς τότε στρέφουμε την προσοχή μας εκεί. Στέλνουμε δυνάμεις δεξιά και αριστερά. Ο καιρός περνά, τα πολεμοφόδια και τα τρόφιμα λιγοστεύουν. Δίνουμε παλιό ρουχισμό στο στράτευμα. Οι στρατιώτες αρχίζουν να γογγύζουν. Και το αποτέλεσμα είναι να εξαντληθούν όλες οι δυνάμεις μας και να μην αντιμετωπίσουμε τον εχθρό. Έτσι κάνουν και μερικοί πάνω στον πνευματικό αγώνα…

 Ένας που έχει κάνει μεγάλες αμαρτίες, αν αισθανθεί πόσο έφταιξε και πει: «δεν πρέπει να σηκώνω κεφάλι, να βλέπω άνθρωπο», επειδή ταπεινώνεται πολύ, δέχεται πολλή Χάρη, προχωρεί σταθερά και μπορεί να φτάσει σε μεγάλα μέτρα. Ενώ ένας που δεν έχει κάνει μεγάλες αμαρτίες, αν δεν τοποθετηθεί σωστά, ώστε να πει: «με φύλαξε ο Θεός από τόσες κακοτοπιές. είμαι πολύ αχάριστος, είμαι πιο αμαρτωλός από τον πιο αμαρτωλό», υστερεί πνευματικά από τον άλλον.

Όταν εξετάζετε τον εαυτό σας, πολύ βοηθάει να παίρνετε μερικές φορές την ζωή σας με την σειρά, από την παιδική ηλικία, για να βλέπετε που βρισκόσασταν, που βρίσκεστε και που έπρεπε να βρίσκεστε. Αν δεν συγκρίνετε το παρελθόν με το παρόν, δεν καταλαβαίνετε ότι μπορεί μεν να είστε κάπως σε καλή κατάσταση, αλλά δεν βρίσκεστε εκεί που έπρεπε να βρίσκεστε και στενοχωρείτε τον Θεό. Όταν είναι κανείς νέος και βρίσκεται σε μιά κατάσταση όχι πολύ καλή, δικαιολογείται. Αλλά, όταν μεγαλώσει, αν παραμένει στην ίδια κατάσταση ή έχει διορθωθεί λίγο, δεν δικαιολογείται.

Αγία Βερονίκη η Αιμορροούσα

  

Του Λάμπρου Κ. Σκόντζου Θεολόγου – Καθηγητού στην Romfea.gr

 Οι αναφερόμενες γυναίκες στην Καινή Διαθήκη αποτελούν μια ξεχωριστή ομάδα αγίων, οι οποίες προσέφεραν, μαζί με τους άνδρες αγίους, σημαντικό έργο στην αρχαία Εκκλησία.

Είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι για πρώτη φορά στην ιστορία του προχριστιανικού κόσμου καταξιώθηκε η γυναικεία φύση, παίρνοντας τη σωστή της θέση στην κοινωνία, χάρις στο απολυτρωτικό μήνυμα του Λυτρωτή μας Χριστού.

Η αγαλλίαση αυτή είναι κάλλιστα αποτυπωμένη στις ευγενικές και αγνές ψυχές τους, σε αντίθεση με την απαισιοδοξία, την απελπισία και την κατήφεια που ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των μη χριστιανών γυναικών.

Μια από τις πλέον συμπαθείς γυναίκες της Καινής Διαθήκης είναι και η αγία Βερονίκη η αιμορροούσα, συνδεδεμένη με την παράδοση για το «Ιερό Μανδήλιο».

Η παράδοση της Εκκλησίας την θέλει να είναι η θεραπευμένη από τον Κύριο αιμορροούσα γυναίκα, όπου αναφέρεται το θαύμα, στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο κεφάλαιο 9ο, στ. 20-22, στο κατά Μάρκον κεφάλαιο 5ο, στ. 25-34 και στο κατά Λουκάν κεφάλαιο 8ο στ. 43-49.

Έτσι ο Ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρει: «Και ιδού γυνή, αιμορροούσα δώδεκα έτη, προσελθούσα όπισθεν ήψατο του κρασπέδου του ιματίου αυτού. Έλεγε γάρ εαυτή, εάν μόνον άψωμαι του ιματίου αυτού, σωθήσομαι.

Ο δέ Ιησούς επιστραφείς και ιδών αυτήν είπε: Θάρσει, θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε. Και εσώθη η γυνή απο της ώρας εκείνης». Ο Ευαγγελιστής Μάρκος τονίζει πως «εὐθέως ἐξηράνθη ἡ πηγὴ τοῦ αἵματος αὐτῆς, καὶ ἔγνω τῷ σώματι ὅτι ἴαται ἀπὸ τῆς μάστιγος».

Μια ταλαιπωρημένη και πονεμένη γυναίκα, εξαιτίας σοβαρού γυναικολογικού προβλήματος, δώδεκα χρόνια ακατάσχετης αιμορραγία, μη βρίσκοντας γιατρειά στους γιατρούς της εποχής, πληροφορήθηκε ότι ερχόταν στο χωριό της ο μεγάλος Δάσκαλο και Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων.

Δεν ήταν μόνο η νόσος που την ταλαιπωρούσε, αλλά και η κοινωνική κατακραυγή, διότι θεωρούταν «μολυσμένη» και όλοι την απέφευγαν.

Είχε ακούσει γι’ Αυτόν και τώρα που βρήκε την ευκαιρία, θέριεψε την πίστη στην ψυχή της, πως ακόμα και να ακουμπούσε το ένδυμά Του, θα θεραπεύονταν εξάπαντος!

Πλησίασε από πίσω του κρυφά, επειδή ντρεπόταν και δεν ήθελε να γίνει φανερή η αρρώστια της, κι άγγιξε την άκρη του εξωτερικού ενδύματός του.

Και το έκανε αυτό διότι έλεγε μέσα της, και μόνο ν’ αγγίξω το ένδυμά του θα γίνω υγιής.

Ο Ιησούς τότε στράφηκε προς τα πίσω, και καθώς την είδε, είπε: Έχε θάρρος, κόρη μου, η πίστη και η πεποίθηση που είχες ότι θα θεραπευόσουν εάν άγγιζες το ένδυμά μου, σε έχει θεραπεύσει.

Και η γυναίκα αυτή έγινε τελείως υγιής από την ώρα εκείνη.

Ο Συναξαριστής του Αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου αναφέρει, ότι η αγία αυτή καταγόταν από την πόλη Πανεάδα, γνωστότερη ως Καισάρεια του Φιλίππου, τα ερείπια της οποίας βρίσκονται σήμερα στα υψίπεδα του Γκολάν.

Όταν τη γιάτρεψε ο Κύριος από την ασθένεια της αιμορραγίας, αυτή για να Τον ευχαριστήσει, φιλοτέχνησε τον ανδριάντα Του και τον έστησε μπροστά στο σπίτι της για να προσκυνείται απ’ όλους. Μάλιστα στη βάση του ανδριάντα, φύτρωσε βότανο που θεράπευε διάφορες ασθένειες.

Η αγία Βερονίκη, όπως προναφέραμε, είναι συνδεδεμένη και με το περίφημο «Ιερό Μανδήλιο», ένα πολύτιμο κειμήλιο της Εκκλησίας.

Σύμφωνα με την παράδοση, κατά την δραματική πορεία του Κυρίου στον Γολγοθά. Κατάκοπος και κατάστικτος από τις πληγές έφερε στους αγίους ώμους Του το ξύλο του σταυρού, το φονικό και επώδυνο όργανο της θανάτωσής Του.

Οι Ρωμαίοι, θέλοντας να παραδειγματίσουν το λαό για τις συνέπειες των κακουργηματικών πράξεων, διαπόμπευαν τους μελλοθάνατους στους δρόμους των πόλεων. Αυτό έκαμε και για τον κατάδικο Χριστό, οι δήμιοι στρατιώτες τον διαπόμπευαν στους δρόμους της Ιερουσαλήμ.

Όπως αναφέρουν οι Ιεροί Ευαγγελιστές ο Κύριος, ταλαιπωρημένος από τις πολύωρες ανακρίσεις, ταπεινωμένος από τις ύβρεις του ιουδαϊκού όχλου, εξουθενωμένος από τα σκληρά μαρτύρια, νηστικός και διψασμένος, κατέρρευσε.

Οι στρατιώτες βλέποντας ότι ήταν αδύνατον να συνεχίσει να κουβαλά το βαρύτατο ξύλο του σταυρού, «ἀγγαρεύουσι παράγοντά τινα Σίμωνα Κυρηναῖον, ἐρχόμενον ἀπ᾿ ἀγροῦ, τὸν πατέρα ᾿Αλεξάνδρου καὶ Ρούφου, ἵνα ἄρῃ τὸν σταυρὸν αὐτοῦ» (Μάρκ.15,21).

Τότε εμφανίστηκε μέσα από το πλήθος, που ακολουθούσε και έβριζε το Χριστό, μια γυναίκα, η οποία έτρεξε κοντά Του, για να ανακουφίσει λίγο τον πόνο Του, και σκούπισε το καταϊδρωμένο και ματωμένο πρόσωπό Του, με ένα καθαρό μαντήλι.

Ήταν η Βερονίκη, η οποία είδε ότι είχε αποτυπωθεί θαυματουργικά στο ύφασμα η γλυκιά μορφή του Ιησού! Είναι η πρώτη θαυμαστή «αχειροποίητος εικόνα» Του.

Προφανώς Τον ακολούθησε ως τον Γολγοθά, μαζί με τις άλλες άγιες Γυναίκες, «μακρόθεν θεωροῦσαι» (Μαρκ.15,40), θρηνώντας και βιώνοντας το άδικο Πάθος του Μεγάλου Αθώου!

Εκεί στον φοβερό Γολγοθά, έγινε μάρτυρας των φοβερών συμβάντων, όπως τα εξιστορούν οι ιεροί Ευαγγελιστές: «᾿Απὸ δὲ ἕκτης ὥρας σκότος ἐγένετο ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν ἕως ὥρας ἐνάτης… τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ ἐσχίσθη εἰς δύο ἀπὸ ἄνωθεν ἕως κάτω, καὶ ἡ γῆ ἐσείσθη καὶ αἱ πέτραι ἐσχίσθησαν, 52 καὶ τὰ μνημεῖα ἀνεῴχθησαν καὶ πολλὰ σώματα τῶν κεκοιμημένων ἁγίων ἠγέρθη» (Ματθ.27,45.51-52).

Όλα αυτά τα υπερφυσικά φαινόμενα συντάραξαν τις αγνές ψυχές των αγίων Γυναικών και μαζί της Βερονίκης, οι οποίες δόξαζαν το Θεό για την άμετρη φιλανθρωπία και ανεξικακία Του κατά των θεοκτόνων Ιουδαίων!

Είναι επίσης πιθανόν να συγκαταλέγεται μεταξύ των Μυροφόρων, στις λοιπές «συν αυταίς» (Λουκ.26,10), σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Λουκά, οι οποίες είχαν την ύψιστη ευλογία να δουν τον Κύριο αναστάντα!

Αργότερα η Βερονίκη έγινε μέλος της πρώτης Εκκλησίας, και παρέδωσε το πολύτιμο κειμήλιο του Αγίου Μανδηλίου σε Αυτή, καθότι αυτό ήταν η πρώτη αχειροποίητη εικόνα του Χριστού και αποτέλεσε, όπως είναι γνωστό το πρότυπο για τις κατοπινές εικονίσεις Του!

Μάλιστα επιτελούσε πολλά θαύματα, με το πιο γνωστό τη θεραπεία του βασιλιά της Έδεσσας (Μεσοποταμίας) Άβγαρου Ε΄, ο οποίος βασίλεψε από το 7 μ. Χ. μέχρι το 50 μ. Χ. και είχε το προσωνύμιο «Ουχάμα» και έπασχε πιθανόν από λέπρα και ο οποίος πίστεψε στο Χριστό.

Το κειμήλιο παρέμεινε στην πόλη της Έδεσσας, σε εμφανές σημείο, μέχρι και τον θάνατο του γιού του Άβγαρου, οπότε πήρε την εξουσία ο ανεψιός του, ο οποίος επανέφερε την ειδωλολατρία στο βασίλειο.

Τότε με ενέργειες του επισκόπου της πόλης η εικόνα κρύφτηκε σε σημείο των τειχών. Αργότερα μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον βυζαντινό στρατηγό Ιωάννη Κουρκούα το 944 μ. Χ. και χάθηκε κατά την άλωση της Πόλης από τους σταυροφόρους κατά την Δ΄ σταυροφορία το 1204 μ. Χ.

Στη Ρώμη, σύμφωνα με τοπική παράδοση, υπήρχε εικόνα του Χριστού σε ύφασμα ονομαζόταν «Μανδήλιο της Βερονίκης» και συνδέεται με την εορτή της «Αγίας Όψεως».

Κάποιοι, λαθεμένα, ταυτίζουν το Άγιο Μανδήλιο με την αμφιλεγόμενη «Σινδόνη του Τορίνου», η οποία, κατά πάσα πιθανότητα είναι απατηλή δημιουργία του 12ου μ. Χ. αιώνα.

Δεν γνωρίζουμε περισσότερα στοιχεία για τη ζωή της αγίας Βερονίκης.

Εικάζουμε ότι υπήρξε εξέχον μέλος της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες ως διάκονος των φτωχών και κατατρεγμένων ανθρώπων.

Αφού έζησε αγία ζωή, ειρηνικά παρέδωσε το πνεύμα της στον Μεγάλο Ευεργέτη της ζωής της, το Χριστό, που τόσο αγάπησε!

Η μνήμη της τιμάται στις 12 Ιουλίου και θεωρείται προστάτιδα των γυναικών που πάσχουν από γυναικολογικά προβλήματα υγείας.

Ένα πνευματικό αντίβαρο στη σύγχρονη κοινωνία της αυτοπροβολής και της αυτοδικαίωσης

  

Πρωτοπρ. Ιωάννου Γκιάφη
Πολιτικού Επιστήμονος-Θεολόγου
Προϊσταμένου Ι. Ν. Αγίου Χριστοφόρου Αγρινίου

Ένας από τους μεγάλους θεολόγους του 20ου αιώνος ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν επιχειρώντας να προσδιορίσει την αρετή της ταπείνωσης, θα γράψει: "Ο Ίδιος ο Θεός είναι ταπείνωση! Για όποιον γνωρίζει τον Θεό και τον ατενίζει μέσα στην δημιουργία Του, η ταπείνωση είναι μια θεία ποιότητα."

Και πράγματι η ταπείνωση έχει θεία καταγωγή. Ο Ίδιος ο Δημιουργός αλλεπάλληλες φορές δίδαξε με το παράδειγμά Του αυτή την υψοποιό αρετή.

Ας αναλογισθούμε τον ερχομό του Κυρίου πάνω στη γη, όταν ο Ίδιος ο Θεός καταδέχθηκε να γεννηθεί άνθρωπος μέσα σ' ένα ταπεινό σπήλαιο της Βηθλεέμ.

Δεν γεννήθηκε ως Βασιλέας της Δόξης σε κάποιο παλάτι, αλλά σ' ένα στάβλο όπου κατέφευγαν τα "ζωντανά" για να ξαποστάσουν.

Αλλά και όλη η επίγεια διαδρομή του Θεανθρώπου μέχρι τον Σταυρό μας δείχνει ότι: "Ἐταπείνωσεν ἑαυτόν, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ» (Φιλιπ. β',8).

Συνεπώς ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός καθ' όλο το επί γης πέρασμά Του κένωσε τον εαυτό του "υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας" με αποκορύφωμα τη θυσία Του πάνω στο ικρίωμα του Σταυρού.

Και σε αυτό το κενωτικό πνεύμα μιμήθηκαν τον Κύριο οι πολυάριθμοι άγιοι της Εκκλησίας μας. Εάν μελετήσουμε τους βίους των αγίων μας, εύκολα θα διαπιστώσουμε πως έδιναν προτεραιότητα στην προσωπική τους ταπεινοφροσύνη, διότι γνώριζαν ότι "στους ταπεινούς αποκαλύπτονται τα μυστήρια του Θεού".

Αντίθετα η υπερηφάνεια είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της προσέλκυσης της Χάριτος του Θεού στη ζωή του ανθρώπου. Δικαιολογημένα ο αββάς Ιωάννης θα σημειώσει: "Η ταπεινοφροσύνη είναι η πύλη του ουρανού. Διαμέσω αυτής οι άγιοι μπήκαν στην πόλη του Θεού."

Κάθε χρόνο την 12η Ιουλίου η Αγία μας Εκκλησία τιμά τη μνήμη του οσίου και θεοφόρου πατρός ημών Παϊσίου του Αγιορείτη, ενός κατεξοχήν μιμητή του Χριστού στην ταπείνωση. Ο όσιος Παΐσιος δεν ήταν κάποιος λόγιος, κάποιος μορφωμένος με πολλές περγαμηνές ή κάποιος ισχυρός του κόσμου αυτού.

Απεναντίας ήταν ένας απλός μοναχός που διήλθε το περισσότερο του βίου του μέσα στο Άγιον Όρος, στο "Περιβόλι της Παναγίας μας". Δεν πρότασσε το θέλημά του, αλλά το θέλημα του Θεού.

Η όλη του παρουσία έδειχνε τη βαθεία του ταπείνωση. Ο τρόπος που μιλούσε στα πλήθη των προσκυνητών που τον επισκέπτονταν στην Παναγούδα, δεν φανέρωνε παρά το ταπεινό του φρόνημα.

Αλλά και ο διακριτικός τρόπος που κινούνταν στην καθημερινότητα δεν εκδήλωνε παρά τον ταπεινό του χαρακτήρα. Πόσες φορές που προσέρχονταν διάφοροι αναγκεμένοι αδελφοί στο κελί του, δεν τους αποκαλύπτονταν, αλλά εμφανίζονταν ως ένας άγνωστος μοναχός;

Πόσες φορές παρουσιάζονταν ως ένας απλός προσκυνητής, ως ο τελευταίος των τελευταίων σε διάφορες πανηγύρεις της Αθωνικής Πολιτείας;

Πόσες φορές και μόνο το απλοϊκό του παράδειγμα συγκινούσε ακόμη και δύστροπους ανθρώπους και τους οδηγούσε στη μετάνοια;

Αλλά και πόσες φορές με την αγία ταπείνωσή του δεν κατάφερε και τον διάβολο να νικήσει; Έλεγε χαρακτηριστικά: "Εγώ δεν είμαι τίποτα. Είμαι ο πιο αμαρτωλός απ' όλους. Αν κάνει κάτι ο Θεός το κάνει από έλεος, όχι επειδή εγώ το αξίζω."

Ο άγιος πίστευε ακράδαντα ότι: "η ταπείνωση έχει μαγνητική δύναμη και τραβάει διαρκώς τη χάρη του Θεού." Όλος ο βίος του οσίου Παϊσίου ήταν μια ζωή αδιάλειπτης ταπείνωσης. Ποτέ δεν έπαψε μέσα του να έχει το αίσθημα της αναξιότητάς του ενώπιον του Θεού.

Δεν ήταν βέβαιος ούτε και για την μετα-θάνατον σωτηρία του. Είχε έντονα αναπτύξει την αυτομεμψία. Ακόμη και στον τάφο του ζήτησε να γράψουν: "ο Άγιος μου κατοικεί, αυτό είναι τιμή μου.

Πιστεύω Αυτός θα λυπηθεί την αθλία ψυχή μου. Θα εύχεται στον Λυτρωτή να 'χω την Παναγία μαζί μου."

Είναι συγκλονιστικό ένας άγιος που θεράπευε ασθενείς και δέχονταν ακόμη και εμφανίσεις της Παναγίας μας να αιτείται τη λύτρωση της αθλίας ψυχής του.

Νοιώθει άθλιος μπροστά στο Θεό. Πρόκειται λοιπόν για τέλεια ταπείνωση από μέρους του οσίου Παϊσίου, από την αρχή έως το τέλος της επίγειας πορείας του.

Και σήμερα δυστυχώς ζούμε στην κοινωνία της δημοσιότητας και της συνεχούς προβολής. Τα πάντα σε κλάσματα δευτερολέπτων προβάλλονται μέσω διαδικτύου. Ο σημερινός άνθρωπος αντί να διψά για ταπείνωση, επιθυμεί όλο και περισσότερο την αυτοπροβολή και την αυτοδικαίωση.

Όλα τα αναγάγει στο τι αποδοχή έχει στα σύγχρονα διαδικτυακά μέσα και γενικότερα στο πως θα αρέσει στον κόσμο. Η αυτοπροβολή σήμερα έχει πάρα πολλές τρομακτικές διαστάσεις, όταν αποτελεί για κάποιους σκοπό ζωής.

Και βεβαίως όλα αυτά είναι απόρροια ενός άκρατου εγωισμού. Εδώ είναι το μεγάλο διακύβευμα: Ο σημερινός χριστιανός αγαπάει την ταπείνωση ή θέλγεται από το "εγώ" του και αποπροσανατολίζεται από τον δρόμο του Θεού;

Ο αληθινός χριστιανός ενατενίζοντας κάθε φορά τον Χριστό, έχει την δυνατότητα να αντικρύσει την σαρκωμένη θεία ταπείνωση.

Βλέποντας την Παναγία μας έχει την ευκαιρία να παραδειγματιστεί από την ταπείνωσή της που έγινε η αιτία της λύτρωσης όλης της οικουμένης, εφόσον συγκατατέθηκε στο σχέδιο της Θείας Οικονομίας.

Αλλά και αντικρίζοντας κάποιος τους αγίους μας, δε βλέπει παρά τα απαράμιλλα παραδείγματα της βιωμένης ταπείνωσης, όταν μέσα από το μαρτύριο του αίματος ή της συνειδήσεώς τους κένωσαν τον εαυτό τους για την αγάπη του Χριστού.

Δικαίως ο όσιος Παΐσιος δίδασκε: "Όσο ανεβαίνει ο άνθρωπος την πνευματική σκάλα, τόσο βλέπει τα χάλια του. Η ταπείνωση είναι το πιο δυνατό όπλο.

Ο διάβολος φοβάται τον ταπεινό γιατί δεν έχει από που να τον πιάσει." Όταν λοιπόν ταπεινωνόμαστε, ανοίγει ο δρόμος της σωτηρίας μας. Αμήν!

ΠΗΓΗ:ROMFEA.GR

ΚΥΡΙΑΚΗ 29 ΙΟΥΝΙΟΥ 2025 ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ (Ματθ. ιστ΄ 13-19) (Β΄ Κορ. ια΄ 21-ιβ΄ 9)

  

  "Ο Λόγος του Θεού στον Λαό του Θεού".

Κατά πάντα και οι δύο «μιμηταί Χριστού».

Αγαπητοί αδελφοί,

  Σήμερα, η αγία μας Εκκλησία αγάλλεται και πανηγυρίζει. Τιμά τη μνήμη δύο κορυφαίων αποστόλων, δύο στύλων της Ορθόδοξης πίστης, δύο προσώπων που με τη ζωή, τον αγώνα και το μαρτύριό τους, σφράγισαν την πορεία του Χριστιανισμού: τον απόστολο Πέτρο και τον απόστολο Παύλο. 

  Ο ιερός Χρυσόστομος τούς ονομάζει “στύλους της Εκκλησίας”. Και πράγματι, όλη η χριστιανική πορεία θεμελιώνεται στο έργο, τη διδασκαλία και τη θυσία αυτών των δύο κορυφαίων αποστόλων.

  Μάρτυρες Χριστού με την άγια ζωή τους. Μάρτυρες Χριστού με την ταπείνωσή τους. Δεν επιδίωξαν τιμές, δεν επιζήτησαν πρωτεία, δεν απαίτησαν εξουσίες. «Απόστολος Χριστού», «δούλος Θεού», «δούλος Ιησού Χριστού», ήταν οι τίτλοι που πρόβαλλε για τον εαυτό του ο απόστολος των εθνών. «Δούλος και απόστολος Ιησού Χριστού», ήταν η τιμητική διάκριση που αγαπούσε ο απόστολος Πέτρος.

   Διάκονοι και υπηρέτες του Κυρίου και των πιστών. Μόνος τους πόθος, ταυτισμένος με την ύπαρξή τους, ο ευαγγελισμός, η προσέλκυση διαρκώς και περισσότερων στο φως του Ευαγγελίου, η επέκταση της Εκκλησίας, η εξάπλωση της σωστικής «καινής διδαχής». «Ουαί δε μοι εάν μη ευαγγελίζωμαι. Ανάγκη γαρ μοι επίκειται» (Α’  Κορ. θ’ 16). 

  Μου είναι ανάγκη που δεν μπορώ να την αποφύγω, έλεγε για την κηρυκτική του αποστολή ο απ. Παύλος. «Άσπιλοι και αμώμητοι» (Β΄ Πέτρ. γ’ 15) οι ίδιοι, καθώς το ζητούσαν από τους άλλους, έγιναν τύποι των πιστών «εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστει, εν αγνεία» (Α΄ Τιμ. δ΄ 13). Κατά πάντα και οι δύο «μιμηταί Χριστού».

  Οι επιστολές τους, κείμενα θεόπνευστα, μέσα από την Αγία Γραφή μάς απευθύνουν μια κλήση. Σαλπίζουν ένα εγερτήριο. Η προσωπικότητά τους πρότυπα θαυμαστά. Από την εποχή τους μάς στέλνουν κάθε χρόνο σαν σήμερα πιο έντονα το μήνυμα της καινούργιας ζωής. Αντανακλούν με την αγιότητά τους τις ανταύγειες του ουρανού. 

  Με τη ζωή τους εκπέμπουν τους παλμούς της προσγειωμένης και καρποφόρας δημιουργικότητας.  Ας στρέψουμε νεύμα νοσταλγικό προς τις δύο αυτές μεγάλες μορφές. Η καρδιά μας ν’ αφεθεί ν’ ανάψει από την φλόγα που τους διακατείχε. Φλόγα πίστεως και αγάπης. Αυτό είναι που χρειάζεται η εποχή μας. Να βιώσει το πνεύμα που εξέπεμψαν ο ακάματος ευαγγελιστής των εθνών, των ειδωλολατρών, και ο φλογερός ψαράς της Γαλιλαίας με την θεόπνευστη γραφίδα τους.

Δύο πρόσωπα, κοινή αποστολή

 Δύο διαφορετικές πορείες, ένας σκοπός. Ο Πέτρος, ο απλός ψαράς από τη Γαλιλαία, και ο Παύλος, ο μορφωμένος Ιουδαίος από την Ταρσό. Ο ένας αρνήθηκε τον Χριστό τρεις φορές, ο άλλος τον καταδίωκε. Και όμως, και οι δύο έγιναν σκεύη εκλογής του Αγίου Πνεύματος, φωστήρες του κόσμου, απόστολοι του Ευαγγελίου και της σωτηρίας.

 Η πορεία τους φανερώνει ένα μεγάλο μυστήριο της πίστης μας: ότι ο Θεός δεν καλεί τους τέλειους, αλλά τελειοποιεί αυτούς που προσκαλεί στην αγάπη του. Η Εκκλησία δεν ζητά ομοιομορφία χαρακτήρων, αλλά ενότητα πνεύματος. 

 Ο Θεός δεν εργάζεται μόνο με τους δυνατούς, αλλά αναδεικνύει τα σκεύη του μέσα από την αδυναμία του ανθρώπου. «Η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται». Αυτό που ζητά είναι καρδιές ταπεινές, πρόθυμες να μετανοήσουν και να τον ακολουθήσουν μέχρι τέλους.

Υπόδειγμα μετάνοιας

 Ο Πέτρος, με δάκρυα πικρά, αναιρεί την τριπλή άρνηση με τριπλή ομολογία αγάπης: «Κύριε, σὺ οίδας ότι φιλώ σε». Και ο Παύλος, τυφλωμένος από την υπερηφάνεια, φωτίζεται με ουράνιο φως στο δρόμο προς τη Δαμασκό, και από διώκτης γίνεται απόστολος των εθνών, που θα κηρύξει τον ευαγγελικό λόγο στα πέρατα της οικουμένης.

Κοινός προορισμός ο Σταυρός

 Πέτρος και Παύλος πορεύτηκαν διαφορετικούς δρόμους, αλλά ενώθηκαν σ’ ένα σκοπό: να κηρύξουν τον Χριστό Εσταυρωμένο και Αναστάντα. Και κατέληξαν στο ίδιο τέλος: το μαρτύριο στη Ρώμη. Ο ένας σταυρώθηκε ανάποδα, ο άλλος αποκεφαλίστηκε. Και το αίμα τους έγινε ο σπόρος της Εκκλησίας.

 Η πίστη δεν είναι θεωρία, είναι σταυρός και ανάσταση. Οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος, μάς καλούν σήμερα να μη συμβιβαζόμαστε με μία χλιαρή πίστη, με έναν Χριστιανισμό χωρίς κόπο και θυσία. Μας καλούν να είμαστε ζωντανοί μάρτυρες μέσα στην κοινωνία, με λόγο, με έργο και με αγάπη.

Αγαπητοί αδελφοί, ας παρακαλέσουμε, λοιπόν, τους πρωτοκορυφαίους αποστόλους να πρεσβεύουν για μας, για την Εκκλησία, για τον κόσμο ολόκληρο.

   Σε εποχές σύγχυσης και αποστασίας, η σταθερότητά τους στην αλήθεια, το θάρρος τους μπροστά στο μαρτύριο και η αγάπη τους για τον Χριστό, ας γίνουν φωτεινά παραδείγματα. Όπως ο Πέτρος ομολόγησε: «συ εί ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος», κι όπως ο Παύλος διεκήρυξε: «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός», έτσι κι εμείς ας τον ομολογούμε με όλη μας τη ζωή.

  Αυτή η φλόγα πίστεως τους ώθησε σε αποστολή χωρίς όρια. Ο Πέτρος στους Ιουδαίους, ο Παύλος στα Έθνη. Η Εκκλησία χτίστηκε πάνω σε αυτή τη δίδυμη αποστολή: την πίστη και τη διδασκαλία τους. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει: «Εκείνοι οι δύο, Πέτρος και Παύλος,, ως δύο οφθαλμοί του σώματος της Εκκλησίας, φωτίζουν και οδηγούν προς την αλήθειαν».

 Ας ζητήσουμε σήμερα με ταπείνωση την πρεσβεία των δύο αυτών μεγάλων αποστόλων. Να δώσει ο Κύριος και σε εμάς πίστη σαν του Πέτρου, φλόγα σαν του Παύλου, και καρδιά ικανή να τον αγαπήσει «όλη τη καρδία και ψυχή». «Άγιοι απόστολοι Πέτρε και Παύλε, πρεσβεύσατε υπέρ ημών!»

 

Χριστάκης Ευσταθίου,

Θεολόγος

Κυριακὴ Γ΄ Ματθαίου – Εὐαγγελικὸ καί Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 29 Ἰουνίου 2025

  

 

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ματθ. ιστ΄ 13-19

13 Ἐλθὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς εἰς τὰ μέρη Καισαρείας τῆς Φιλίππου ἠρώτα τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ λέγων· Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου; 14 οἱ δὲ εἶπον· Οἱ μὲν Ἰωάννην τὸν βαπτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλίαν, ἕτεροι δὲ Ἰερεμίαν ἢ ἕνα τῶν προφητῶν. 15 λέγει αὐτοῖς· Ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγετε εἶναι; 16 ἀποκριθεὶς δὲ Σίμων Πέτρος εἶπε· Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος. 17 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ’ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. 18 κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς. 19 καὶ δώσω σοι τὰς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, καὶ ὃ ἐὰν δήσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς, καὶ ὃ ἐὰν λύσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

Νεοελληνική Απόδοση

13 Όταν δε ήλθεν ο Ιησούς εις τα μέρη της Καισαρείας, την οποίαν είχε επεκτείνει και εξωραΐσει ο Ηρώδης ο Φιλιππος, ερώτησε τους μαθητάς του λέγων· “τι λένε οι άνθρωποι, ότι είμαι εγώ, ο υιός του ανθρώπου;” 14 Εκείνοι δε είπαν· “άλλοι μεν λένε ότι είσαι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, άλλοι δε ο Ηλίας, και άλλοι ότι είσαι ο Ιερεμίας η ένας από τους προφήτας”. 15 Λεγει εις αυτούς· “σεις όμως οι μαθηταί μου ποίος λέτε, ότι είμαι;” 16 Απεκρίθη δε ο Σιμων ο Πετρος και είπε· “Συ είσαι ο Χριστός, ο υιός του Θεού του αιωνίου, που έχει ζωήν και δίδει ζωήν”. 17 Και ο Ιησούς απήντησε και του είπε· “μακάριος είσαι, Σιμων υιέ του Ιωνά, διότι την ομολογίαν, που έκαμες, δεν σου την εφανέρωσε αίμα και σαρξ, δηλαδή κάποιος άνθρωπος, αλλά ο Πατήρ μου ο επουράνιος. 18 Και εγώ δε σου λέγω τούτο· ότι συ είσαι Πετρος και επάνω εις αυτήν την πέτραν της ομολογίας σου θα οικοδομήσω ασάλευτον την Εκκλησίαν μου, και πύλαι Αδου (δηλαδή όλαι αι κακαί δυνάμστου πονηρού διαβόλου και των διεστραμμένων ανθρώπων), δεν θα υπερισχύσουν και δεν θα κατορθώσουν τίποτε εναντίον της. 19 Και θα σου δώσω τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών, θα σου δώσω δηλαδή την εξουσίαν, ώστε όποιο αμάρτημα δεν θα συγχωρήσης συ εις την γην, θα είναι ασυγχώρητον και στους ουρανούς· και αμάρτημα το οποίον συ θα συγχωρήσης επάνω εις την γην, θα είναι συγχωρημένον στους ουρανούς”.

***************************************************

 ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. Οἱ πρωτοκορυφαῖοι Ἀπόστολοι

Ἡ σημερινὴ ἡμέρα γιὰ κάθε πιστὸ ἔχει ξεχωριστὴ λαμπρότητα, καθὼς ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τοὺς ἁγίους, ἔνδοξους καὶ πρωτοκορυφαίους ἀποστόλους Πέτρο καὶ Παῦλο. Ὁ ἕνας ἦταν ψαρὰς στὴ λίμνη Γεννησαρέτ, πρὶν γνωρίσει τὸν Κύριο· ὁ ἄλλος νομοδιδάσκαλος τῶν Ἰουδαίων. Ὁ ἕνας ἔγινε Μαθητὴς τοῦ Κυρίου· ὁ ἄλλος σφοδρὸς διώκτης του. Ὁ πρῶτος σαγηνεύθηκε ἀπὸ τὸν μεγάλο «ἁλιέα τῶν ἀνθρώπων», τὸν Κύριό μας, καὶ Τὸν ἀκολούθησε. Ὁ δεύτερος τυφλώθηκε ἀπὸ τὸ ὑπερκόσμιο φῶς τοῦ Χριστοῦ, καθὼς πορευόταν πρὸς τὴ Δαμασκό, καὶ μεταστράφηκε. Καὶ οἱ δύο εἶχαν μιὰ μελανὴ σελίδα στὸ παρελθόν τους. Ὁ Πέτρος ἀρνήθηκε τὸν Διδάσκαλο, λίγο πρὶν ἀπὸ τὴ Σταύρωσή του. Ὁ Παῦλος δίωξε τὴν Ἐκκλησία.

Καὶ οἱ δύο ὡστόσο μετανόησαν, ἀγάπησαν ὁλοκληρωτικὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, δέχθηκαν τὴ μεγάλη κλήση ἀπὸ Ἐκεῖνον καὶ ἔγιναν πρωτοκορυφαῖοι Ἀπόστολοί του στὴν οἰκουμένη, μὲ τὶς περιοδεῖες τους, τὴ διδασκαλία τους, τὶς ἐπιστολές τους. Ἀναδείχθηκαν φωστῆρες τοῦ κόσμου, κήρυκες τῆς πίστεως, σάλπιγγες θεολογίας, ἐκφραστὲς τῶν θείων δογμάτων, στύλοι τῆς Ἐκκλησίας καὶ καθαιρέτες τῆς πλάνης, ὅπως τονίζει ἡ ὑμνολογία τῆς σημερινῆς ἑορτῆς.

2. Τὸ θεμέλιο τῆς πίστεως

Στὴ μνήμη τῶν δύο Ἀποστόλων εἶναι ἀφιερωμένο τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς θείας Λειτουργίας. Περιγράφεται σ᾿ αὐτὸ ἕνας διάλογος τοῦ Κυρίου μὲ τοὺς Μαθητές του. «Ποιός νομίζουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι εἶμαι ἐγώ, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου;», ρώτησε ὁ Χριστός. Οἱ δὲ Μαθητὲς ἀπάντησαν ὅτι κάποιοι Τὸν θεωροῦν ὡς τὸν Βαπτιστὴ Ἰωάννη, ἄλλοι ὡς τὸν προφήτη Ἠλία, ἢ τὸν Ἱερεμία, ἢ κάποιον ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς Προφῆτες. Ὁ Κύριος κατόπιν προχώρησε σὲ δεύτερη ἐρώτηση: «Ἐσεῖς οἱ Μαθητές μου, ποιός λέτε ὅτι εἶμαι;» Τότε ὁ ὁρμητικὸς Πέτρος ἀπάντησε ἐκ μέρους καὶ τῶν ὑπολοίπων: «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Ἐσὺ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος δὲν εἶναι νεκρὸς ὅπως τὰ εἴδωλα, ἀλλὰ ζεῖ παντοτινά. «Εὐτυχισμένος εἶσαι, Σίμων, γυιὲ τοῦ Ἰωνᾶ, διότι τὴν ἀλήθεια αὐτὴ ποὺ ὁμολόγησες, δὲν σοῦ τὴ φανέρωσε κάποιος ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὁ ἐπουράνιος Πατέρας μου», τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ Κύριος.

Ὁ θεῖος Διδάσκαλος ἐγκωμιάζει τὴν ἀκλόνητη πίστη τοῦ Πέτρου, ποὺ δὲν ἦταν ἔκφραση ἑνὸς πρόσκαιρου ἀνθρώπινου ἐνθουσιασμοῦ, ἀλλὰ θεόπνευστη ὁμολογία καὶ ἀποκάλυψη μιᾶς πολὺ μεγάλης ἀλήθειας· ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ἕνας κοινὸς ἄνθρωπος, ἕνας μεγάλος προφήτης, ἢ φιλόσοφος, ἢ κοινωνικὸς ἐπαναστάτης, ἢ ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς «θεούς», μαζὶ μὲ τοὺς ἐκπροσώπους τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός. Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ ἀποτελεῖ τὸ βασικότερο δόγμα τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ θεμέλιο τῆς πίστεώς μας. Γιὰ τὴν ἀλήθεια αὐτὴ ὄργωσαν τὴν οἰκουμένη οἱ πρωτοκορυφαῖοι Ἀπόστολοι καὶ σφράγισαν μὲ τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου τους τὴν ὁμολογία ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός.

3. Ἡ ἀκατάλυτη δύναμη τῆς Ἐκκλησίας

Ὁ Κύριος πρόσθεσε κάτι ἀκόμη στὸν Πέτρο, τὸ ὁποῖο ἔχει ξεχωριστὴ σημασία. Ἐσὺ εἶσαι ὁ Πέτρος, τοῦ εἶπε. Πάνω δὲ στὴν πέτρα τῆς ἀληθινῆς αὐτῆς πίστεως, ποὺ ὁμολόγησες, θὰ οἰκοδομήσω τὴν Ἐκκλησία μου, «καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Ἐπάνω της θὰ πέσουν ὅλες οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις τοῦ Ἅδη γιὰ νὰ τὴν κλονίσουν, ἀλλὰ δὲν θὰ τὴ νικήσουν ποτέ. Διότι ἡ Ἐκκλησία μου εἶναι αἰώνια καὶ ἀθάνατη.

Εἶναι φοβερὸς ὁ προφητικὸς αὐτὸς λόγος τοῦ Κυρίου καὶ ἐπιβεβαιώνεται διαρκῶς μέσα στὴν ἱστορία. Αἱματηροὶ διωγμοί, φρικτὰ βασανιστήρια, ἑκατομμύρια μαρτύρια, δόλιες ἐπιθέσεις, λυσσώδεις λοιδορίες καὶ χλευασμοὶ ἐξαπολύθηκαν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Ποτάμι τὸ αἷμα τῶν Μαρτύρων τῶν πρώτων αἰώνων. Ἀναρίθμητοι οἱ Νεομάρτυρες τῆς Τουρκοκρατίας, καὶ ὅσοι τὸν περασμένο αἰώνα μαρτύρησαν στοὺς στυγνοὺς διωγμοὺς τοῦ ἀθεϊστικοῦ καθεστῶτος τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως. Ἀλλὰ καὶ ἀργότερα πόσα βλάσφημα βιβλία, τραγούδια, ταινίες καὶ ὑποτιθέμενα ἔργα τέχνης ἐπιχείρησαν νὰ προσβάλουν τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου καὶ νὰ κλονίσουν τὴν πίστη τῶν Χριστιανῶν.

Ὅμως δὲν στάθηκαν ἱκανά. Καὶ ὄχι μόνο δὲν τὴν γκρέμισαν, ἀλλὰ ἀντίθετα τὴν πλούτισαν μὲ περισσότερη λαμπρότητα καὶ τιμή. Ἀπέδειξαν τὴ θεία ὑπόστασή της. Τὴ στόλισαν σὰν μὲ πορφύρα τὰ ἁγνὰ αἵματα τῶν ἁγίων Μαρτύρων. Ἂς ἀκούσουμε τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο ν᾿ ἀναφωνεῖ στοὺς διῶκτες κάθε ἐποχῆς: «Οὐδὲν Ἐκκλησίας δυνατώτερον, ἄνθρωπε». Τίποτε δὲν εἶναι πιὸ ἰσχυρὸ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἄνθρωπε. Σταμάτα τὸν πόλεμο, γιὰ νὰ μὴ συντρίψει τὴ δύναμή σου. Μὴν πολεμᾶς τὸν Οὐρανό. Ἂν πολεμᾶς ἄνθρωπο, ἢ θὰ νικήσεις ἢ θὰ νικηθεῖς. Ἂν πολεμᾶς ὅμως τὴν Ἐκκλησία, εἶναι ἀδύνατον νὰ νικήσεις. Διότι ὁ Θεὸς εἶναι ἰσχυρότερος ἀπὸ ὅλους (ΕΠΕ 33, 386).

Ἂς μὴ μᾶς κλονίζει λοιπὸν ὁ πόλεμος ποὺ δέχεται καὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία. Λαμ­πρότερη καὶ ἐνδοξότερη θὰ τὴν καταστήσει. Ἂς ἀγωνιζόμαστε ὅμως νὰ μένουμε πιστοὶ καὶ ἀφοσιωμένοι σ᾿ αὐτήν· ζωντανὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἵδρυσε ὁ Χριστὸς καὶ μᾶς παρέδωσαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι.

 ***************************************************

 

 

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 29 Ἰουνίου 2025, Ἀποστόλου Παύλου (Β΄Κορ. ια΄ 21 – ιβ΄9)

21 κατὰ ἀτιμίαν λέγω, ὡς ὅτι ἡμεῖς ἠσθενήσαμεν. ἐν ᾧ δ’ ἄν τις τολμᾷ, ἐν ἀφροσύνῃ λέγω, τολμῶ κἀγώ. 22 Ἑβραῖοί εἰσι; κἀγώ· Ἰσραηλῖταί εἰσι; κἀγώ· σπέρμα Ἀβραάμ εἰσι; κἀγώ· 23 διάκονοι Χριστοῦ εἰσι; παραφρονῶν λαλῶ, ὑπὲρ ἐγώ· ἐν κόποις περισσοτέρως, ἐν πληγαῖς ὑπερ­βαλλόντως, ἐν φυλα­καῖς περισ­σοτέρως, ἐν θα­νά­τοις πολ­λάκις· 24 ὑπὸ Ἰουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον, 25 τρὶς ἐρραβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶς ἐναυάγησα, νυχθήμερον ἐν τῷ βυθῷ πεποίηκα· 26 ὁδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις λῃστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις· 27 ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι· 28 χωρὶς τῶν παρεκτὸς ἡ ἐπισύστασίς μου ἡ καθ᾿ ἡμέραν, ἡ μέριμνα πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν. 29 τίς ἀσθενεῖ, καὶ οὐκ ἀσθενῶ; τίς σκανδαλίζεται, καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι; 30 εἰ καυχᾶσθαι δεῖ, τὰ τῆς ἀσθενείας μου καυχήσομαι. 31 ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι οὐ ψεύδομαι. 32 ἐν Δαμασκῷ ὁ ἐθνάρχης Ἀρέτα τοῦ βασιλέως ἐφρού­ρει τὴν Δαμασκηνῶν πόλιν πιάσαι με θέλων, 33 καὶ διὰ θυρίδος ἐν σαρ­γάνῃ ἐχαλάσθην διὰ τοῦ τείχους καὶ ἐξέφυγον τὰς χεῖρας αὐτοῦ.

ιβ΄ 1 Καυχᾶσθαι δὴ οὐ συμφέρει μοι· ἐλεύσομαι γὰρ εἰς ὀπτασίας καὶ ἀποκα­λύψεις Κυρίου. 2 οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων· εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα, εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ἁρπα­γέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ. 3 καὶ οἶδα τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον· εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶ­δα, ὁ Θεὸς οἶδεν· 4 ὅτι ἡρπάγη εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ρήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώ­πῳ λαλῆσαι. 5 ὑπὲρ τοῦ τοιούτου καυχήσομαι, ὑπὲρ δὲ ἐμαυτοῦ οὐ καυχήσομαι εἰ μὴ ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου. 6 ἐὰν γὰρ θελήσω καυχήσασθαι, οὐκ ἔσομαι ἄφρων· ἀλήθειαν γὰρ ἐρῶ· φείδομαι δὲ μή τις εἰς ἐμὲ λογίσηται ὑπὲρ ὃ βλέπει με ἢ ἀκούει τι ἐξ ἐμοῦ. 7 Καὶ τῇ ὑπερβολῇ τῶν ἀποκαλύψεων ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σα­τᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ ἵνα μὴ ὑπε­ραίρωμαι. 8 ὑπὲρ τούτου τρὶς τὸν Κύριον παρεκάλεσα ἵνα ἀποστῇ ἀπ᾿ ἐμοῦ· 9 καὶ εἴρηκέ μοι· ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται. ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ᾿ ἐμὲ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

21 Μέ ντροπή μου τό λέω, σάν νά ὑπήρξαμε ἐμεῖς ἀσθε­νεῖς καί νά μήν μπορούσαμε νά σᾶς κάνουμε ὅ,τι σᾶς ἔκαναν ἐκεῖνοι. Μάθετε ὅμως ὅτι γιά ὁτιδήποτε κι ἄν τολμᾶ νά καυχηθεῖ κανείς – κάνω τρέλα πού τό λέω – τολμῶ κι ἐγώ νά καυχηθῶ. 22 Γιά ποιό προτέρημα καί προσόν καυχῶνται; Καυ­χῶ­νται ὅτι εἶναι Ἑβραῖοι; Κι ἐγώ εἶμαι Ἑβραῖος καί μιλῶ τήν ἀραμαϊκή γλώσσα. Καυχῶνται ὅτι εἶναι Ἰσραηλίτες; Εἶμαι κι ἐγώ ἀπόγονος τοῦ Ἰσραήλ. Καυχῶνται ὅτι εἶναι ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραάμ; Κι ἐγώ εἶμαι. 23 Καυχῶνται ὅτι εἶναι διάκονοι Χριστοῦ; Κι ἄν παρα­­δεχθοῦμε ὅτι εἶναι – μιλῶ σάν τρελός ‒ ἐγώ εἶμαι παρα­πά­νω ἀπ’ αὐτούς διάκονος τοῦ Χριστοῦ. Ὑποβλήθηκα σέ κόπους περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι θά περίμενε κανείς. Δέ­χθηκα στό σῶμα μου χτυπήματα καί πληγές ὑπερ­­­βο­λικές. Ρίχθηκα σέ φυλακές περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον. Διέτρεξα πολλές φορές κινδύνους νά θανα­τω­θῶ. 24 Ἀπ’ τούς Ἰουδαίους πέντε φορές μαστιγώθηκα μέ τριανταεννιά μαστιγώσεις. 25 Τρεῖς φορές μέ ράβδισαν, μία μέ λιθοβόλησαν, τρεῖς φορές ναυάγησα, ἕνα μερόνυχτο ἔμεινα στό ἀνοι­χτό πέλαγος καί μ’ ἔδερναν τά ἄγρια κύματα. 26 Ὑπηρέτησα τόν Κύριο πολλές φορές μέ ὁδοιπορίες. Κινδύνευσα μέσα σέ πλημμυρισμένα ποτάμια τόν χειμώνα, κινδύνευσα ἀπό ληστές πού παραμόνευαν στά μέρη τῶν περιοδειῶν μου. Κινδύνευσα ἀπό τό δικό μου ἰουδαϊκό γένος, στό ὁποῖο ἔγινα μισητός ἐπειδή κήρυττα τή σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων μόνο διαμέσου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ· κινδύνευσα ἀπό ἐθνικούς καί εἰδω­λολάτρες. Πέρασα κινδύνους μέσα σέ πόλεις, κιν­­δύνους σέ ἔρημους τόπους, κινδύνους μέσα σέ θάλασ­σες πού διέσχιζα ταξιδεύοντας γιά τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Κινδύνευσα ἀπό ἀνθρώπους πού ἦταν ψευ­δά­δελφοι καί ἔφεραν ὑποκριτικά τό ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ. 27 Ὑπηρέτησα τόν Κύριο μέ κόπο καί μόχθο, μέ ἀγρυ­πνίες πολλές φορές, μέ πείνα καί δίψα, ὅταν ἀπο­μο­νω­νόμουν σέ μακρινές ὁδοιπορίες, μέ νηστεῖες πολλές φορές, μέ ψύχος καί γυμνότητα, ὅταν μέ θερινά ροῦχα μ’ ἔπιανε αἰφνιδιαστικά ὁ χειμώνας. 28 Ἐκτός ἀπό τά ἄλλα πού παρέλειψα, μέ στενο­χω­ροῦσε καί ἡ καθημερινή πίεση καί ἐπίθεση τῶν διωκτῶν μου ἀλλά καί ἡ ἀγωνιώδης φροντίδα μου γιά ὅλες τίς Ἐκκλησίες. 29 Ποιός ἀπό τούς Χριστιανούς ἀσθενεῖ πνευματικά ἤ καί σωματικά, καί δέν ἀσθενῶ κι ἐγώ μαζί του; Ποιός σκοντάφτει καί πέφτει στήν ἁμαρτία, καί δέν καίγομαι κι ἐγώ στό καμίνι τῆς θλίψεως καί τῆς ντροπῆς; 30 Ἐάν παραστεῖ ἀνάγκη νά καυχηθῶ, θά καυχηθῶ γιά τούς διωγμούς καί τούς πειρασμούς μου. 31 Θά σᾶς πῶ πράγματα πού ἴσως σᾶς φανοῦν ἀπίστευτα. Ἀλλά ὁ Θεός καί Πατήρ τοῦ Κυρίου μας Ἰη­σοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι εὐλογημένος στούς αἰ­ῶ­νες, γνωρίζει ὅτι δέν λέω ψέματα. 32 Στή Δαμασκό ὁ διοικητής πού εἶχε διορισθεῖ ἀπό τόν βασιλιά Ἀρέτα φρουροῦσε τήν πόλη τῶν Δα­μα­σκη­νῶν, ἐπειδή ἤθελε νά μέ συλλάβει. 33 Κι ἀπό κάποιο παράθυρο μέ κατέβασαν κάτω μέσα σέ δικτυωτό καλάθι, μέσα ἀπό κάποιο ἄνοιγμα τοῦ τείχους τῆς πόλεως, καί ξέφυγα ἀπό τά χέρια του.

ιβ΄ 1 Νά σᾶς μιλήσω λοιπόν καί γιά ἄλλους διωγμούς μου, δέν μέ συμφέρει νά καυχιέμαι. Σταματῶ λοι­πόν γι’ αὐτό νά μιλῶ γιά τούς διωγμούς καί τούς ἄλ­λους κόπους μου. Θά ἀναφερθῶ ὅμως σέ ὀπτασίες καί ἀπο­καλύψεις πού μοῦ χάρισε ὁ Κύριος. 2 Γνωρίζω ἕναν ἄνθρωπο πού βρίσκεται σέ στενή σχέ­ση καί ἐπικοινωνία μέ τόν Χριστό. Ὁ ἄνθρωπος αὐ­­τός πρίν ἀπό δεκατέσσερα χρόνια ἁρπάχθηκε καί ἀνυ­­ψώθηκε μέχρι τόν τρίτο οὐρανό, ὅπου διαμένουν οἱ ἀγγε­λικές δυνάμεις. Δέν γνωρίζω ὅμως ἐάν ἦταν μέ τό σῶ­μα του τήν ὥρα ἐκείνη ἤ ἦταν σέ ἔκσταση, ἔξω ἀπό τό σῶμα του. Ὁ Θεός ξέρει. 3 Καί γνωρίζω ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός (εἴτε μέ τό σῶμα του, εἴτε ἔξω ἀπ’ τό σῶμα του, μόνο μέ τήν ψυχή του, δέν γνωρίζω, ὁ Θεός γνωρίζει) 4 ἁρπάχθηκε καί μεταφέρθηκε στόν Παράδεισο κι ἄκουσε λόγια πού κανένας ἄνθρωπος δέν ἔχει τή δύναμη νά τά πεῖ, κι οὔτε ἐπιτρέπεται νά τά ξεστομίσει λόγῳ τῆς ἱερότητός τους. 5 Γιά τόν ἄνθρωπο αὐτόν θά καυχηθῶ. Δέν εἶναι ὁ συνηθισμένος Παῦλος αὐτός, ἀλλά ἄλλος Παῦλος, στόν ὁποῖο ὁ Κύριος ἔδωσε πολλές χάριτες. Γιά τόν ἑαυτό μου ὅμως δέν θά καυχηθῶ παρά μόνο γιά τίς θλίψεις καί τούς πειρασμούς μου, ὅπου φανερώνεται ἡ ἀσθένειά μου, ἀλλά καί ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ πού δέν μ’ ἀφήνει νά καταρρεύσω. 6 Μόνο γιά τίς ἀσθένειές μου αὐτές θά καυχηθῶ κι ὄχι γιά τίς ἐπιτυχίες καί τή δράση μου. Διότι ἐάν θελή­σω καί γι’ αὐτά νά καυχηθῶ, δέν θά εἶμαι ἄμυαλος καί ἀνό­η­τος, ἐπειδή θά πῶ τήν ἀλήθεια. Δυσκολεύομαι ὅμως νά καυχηθῶ, γιά νά μή μοῦ λογαριάσει κανείς τίποτε περισσότερο ἀπό ἐκεῖνο πού βλέπει ἤ ἀκούει ἀπό μένα. 7 Καί ἐξαιτίας τῶν πολλῶν καί μεγάλων ἀποκαλύψεων ἐπέ­­­τρε­ψε ὁ Θεός καί μοῦ δόθηκε ἀγκαθωτό ξύλο στό σῶ­μα, ἀρρώστια ἀθεράπευτη, ἄγγελος τοῦ σατανᾶ, γιά νά μέ χτυπᾶ στό πρόσωπο καί νά μέ ταλαιπωρεῖ, γιά νά μήν ὑπερηφανεύομαι. 8 Γιά τόν πειρασμό αὐτό τρεῖς φορές παρακάλεσα τόν Κύριο νά μοῦ τόν ἀπομακρύνει. 9 Ἀλλά ὁ Κύριος μοῦ εἶπε: Σοῦ εἶναι ἀρκετή ἡ χάρις πού σοῦ δίνω. Διότι ἡ δύναμή μου ἀναδεικνύεται τέλεια, ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀσθενής καί μέ τήν ἐνίσχυσή μου κατορθώνει μεγάλα καί θαυμαστά. Μέ πολύ μεγάλη εὐχαρίστηση λοιπόν θά καυχιέμαι περισσότερο  στίς ἀσθένειές μου, γιά νά κατοικήσει μέσα μου ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ.

 

ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΙΟΥΝΙΟΥ 2025 Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. δ΄ 18-23) (Ρωμ. β΄ 10-16)

 

 "Ο Λόγος του Θεού στον Λαό του Θεού"

 

Μαθητεία κοντά στον Χριστό

«Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ».

  Μετά από τον κύκλο των εορτών του Πεντηκοσταρίου, βλέπουμε ότι το έργο του Κυρίου για τη σωτηρία του ανθρώπου προσλαμβάνει δυναμικές διαστάσεις, όπως αυτές αποκαλύπτονται αυθεντικά μέσα στο χώρο του ιδίου του Σώματός Του, που είναι η Εκκλησία. Η πρόσκληση που απηύθυνε προς τους πρώτους μαθητές του σηματοδοτεί τη νέα περίοδο ανακαίνισης του ανθρώπου σε πολύ ευρείς ορίζοντες, με φόντο την πραγματικότητα της Εκκλησίας, τα βήματα της οποίας κατευθύνει αδιάλειπτα εις «πάσαν την αλήθεια» η συνεχής παρουσία του Αγίου Πνεύματος.

    Η κλήση των πρώτων μαθητών του Κυρίου, στην οποία αναφέρεται το σημερινό ανάγνωσμα, απευθύνεται ουσιαστικά σε όλους τους ανθρώπους. Όπως τότε οι μαθητές έτσι κι εμείς σήμερα μπορούμε να δείξουμε την ίδια προθυμία. Με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος έχουμε τη δυνατότητα να βιώνουμε μέσα στην πραγματικότητα της Εκκλησίας όλα τα γεγονότα της Θείας Οικονομίας ως παρόντα. Αυτό είναι άλλωστε και το βαθύτερο νόημα του λειτουργικού χρόνου. Μέσα από αυτή την προοπτική, ο Χριστός φανερώνει και προσφέρει την Βασιλεία Του.

Θεία πρόσκληση

  Η κλήση των μαθητών του Κυρίου δεν είναι βέβαια έργο ανθρώπινο. Πρόκειται για θείο προσκλητήριο που εκφράζει τη βούληση του Θεού να σώσει τον άνθρωπο. Ο Χριστός προσκαλεί όλους μας να μετάσχουμε στην πραγματικότητα της Εκκλησίας, γι’ αυτό η ανταπόκρισή μας θα πρέπει να είναι ανάλογη. Οι μαθητές δέχθηκαν τότε αμέσως την κλήση του Κυρίου: «Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ». 

   Η άμεση αυτή ανταπόκριση, πήγαζε από κάποια χαρακτηριστικά, όπως ήταν π.χ. η απλότητα της καρδιάς τους. Ήταν τόσο ανοικτή που εμφιλοχωρούσαν στο βάθος της τα μηνύματα της αγάπης του Θεού. Και μάλιστα τα αντιπρόσφερε ως αντίδωρο και στους άλλους ανθρώπους, στην προοπτική μιας ανεπανάληπτης κοινωνίας ανθρώπων. Διέθεταν επίσης οι μαθητές αυτό που ονομάζουμε αγαθή προαίρεση. 

  Αγάπησαν με όλη την ψυχή τους τον Χριστό και πίστεψαν σ’ αυτόν ότι είναι ο μόνος αληθινός Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου. Ακριβώς αυτή την αγαθή προαίρεση που πλημμυρίζει τον άνθρωπο από την αγάπη του Κυρίου μας, ζητεί ο Θεός από τον καθένα μας σαν προϋπόθεση για μαθητεία κοντά στο Χριστό.

Απόδραση από τις μέριμνες

  Οι μαθητές του Κυρίου μόλις έγιναν αποδέκτες της θείας πρόσκλησης που συνιστούσε μεγάλη ευλογία γι’ αυτούς, εγκατέλειψαν όλες τις μέριμνες της ζωής, οι οποίες συνήθως κρατούν τον άνθρωπο δέσμιο στη γη. Άφησαν τα δίχτυα, τα πλοία, τους συγγενείς τους και ό,τι άλλο τους δέσμευε για να ακολουθήσουν ολοκληρωτικά τον Χριστό. 

    Αυτή η στάση βέβαια δεν σημαίνει με κανένα τρόπο ότι περιφρονούμε αυτά που μας προσφέρει στην καθημερινή ζωή η αγάπη του Θεού. Σημαίνει όμως απελευθέρωση του ανθρώπου από όλες εκείνες τις φροντίδες και τις μέριμνες που δεν επιτρέπουν πολλές φορές να αναλογιζόμαστε την αγάπη του Χριστού.

 

   Είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να προσέξουμε κι εμείς σήμερα, μήπως δηλαδή οι φροντίδες και οι μέριμνες μάς αφήνουν προσκολλημένους στις δικές μας αδυναμίες και δεν μας επιτρέπουν να πλησιάσουμε τη δύναμη του Χριστού.

Αγαπητοί αδελφοί, ο Κύριος στέκεται και απευθύνει πάντοτε την πρόσκληση αγάπης του σε όλους τους ανθρώπους. Ας φροντίσουμε κι εμείς λοιπόν να την αποδεχθούμε για να πλημμυρίσει πραγματικά η ύπαρξή μας με την παράκληση και την παρηγορία του Αγίου Πνεύματος.

   Με αυτό τον τρόπο οπλίζεται η ύπαρξή μας με αισιοδοξία και χαρά και λειτουργούν έτσι όλες οι προϋποθέσεις για να γίνουμε πραγματικοί μαθητές του Χριστού. Σε μια διάσταση που συνιστά αληθινό μεγαλείο για τον άνθρωπο και την καταξίωση του σε ανώτερους πνευματικούς ορίζοντες.

 

Χριστάκης Ευσταθίου,

Θεολόγος

Κυριακὴ Β΄ Ματθαίου – Εὐαγγελικὸ καί Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 22 Ἰουνίου 2025

 

 

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ματθ. δ΄ 18-23

¹⁸ Περιπατῶν δὲ παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας εἶδεν δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ Ἀνδρέαν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, βάλλοντας ἀμφίβληστρον εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς. ¹⁹ καὶ λέγει αὐτοῖς· Δεῦτε ὀπίσω μου, καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. ²⁰ οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ. ²¹ Καὶ προβὰς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄλλους δύο ἀδελφούς, Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῶν καταρτίζοντας τὰ δίκτυα αὐτῶν· καὶ ἐκάλεσεν αὐτούς. ²² οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ. ²³ Καὶ περιῆγεν ὅλην τὴν Γαλιλαίαν ὁ Ἰησοῦς, διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

Νεοελληνική Απόδοση

¹⁸ Ενώ δε περιπατούσε εις την παραλίαν της θαλάσσης της Γαλιλαίας, είδε δύο αδελφούς, τον Σιμωνα, τον οποίον αργότερα ο ίδιος ο Χριστός ωνόμασε Πετρον, και τον Ανδρέαν τον αδελφόν αυτού, οι οποίοι έριπταν το δίκτυον εις την θάλασσαν, διότι ήσαν ψαράδες· ¹⁹ και λέγει εις αυτούς· “ακολουθήσατέ με και εγώ θα σας κάμω ικανούς να ψαρεύετε και να προσελκύετε ανθρώπους εις την βασιλείαν των ουρανών με το δίκτυον του κυρήγματος”. ²⁰ Αυτοί αμέσως εγκατέλειψαν τα δίκτυα και τον ηκολούθησαν. ²¹ Και προχωρήσας από εκεί είδε δύο άλλους αδελφούς, τον Ιάκωβον τον υιόν του Ζεβεδαίου και τον Ιωάννην τον αδελφόν αυτού να ετοιμάζουν μαζή με τον πατέρα των τον Ζεβεδαίον τα δίκτυά των μέσα στο πλοίον· και τους εκάλεσεν. ²² Αυτοί δε, χωρίς αναβολήν, άφησαν το πλοίον και τον πατέρα των και τον ηκολούθησαν. ²³ Ο δε Ιησούς περιήρχετο τότε όλην την Γαλιλαίαν, εδίδασκεν εις τας συναγωγάς (όπου κάθε Σαββατον εμαζεύοντο οι Εβραίοι) εκήρυσσε το χαρμόσυνον άγγελμα της πνευματικής βασιλείας, που θα εγκαθίδρυε, και εθεράπευε κάθε ασθένειαν και κάθε σωματικήν αδυναμίαν μεταξύ του λαού.

 

 

 

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 22 Ἰουνίου 2025, Β΄ Ματθαίου (Ρωμ. β΄ 10-16)

10 δόξα δὲ καὶ τιμὴ καὶ εἰ­ρήνη παντὶ τῷ ἐργαζομέ­νῳ τὸ ἀγαθόν, Ἰουδαίῳ τε πρῶτον καὶ Ἕλληνι· 11 οὐ γὰρ ἔστι προσωποληψία παρὰ τῷ Θεῷ. 12 ὅσοι γὰρ ἀνόμως ἥ­μαρ­τον, ἀνόμως καὶ ἀπο­λοῦνται· καὶ ὅσοι ἐν νόμῳ ἥμα­ρτον, διὰ νόμου κριθήσονται. 13 οὐ γὰρ οἱ ἀκροαταὶ τοῦ νόμου δίκαιοι παρὰ τῷ Θεῷ, ἀλλ᾿ οἱ ποιηταὶ τοῦ νό­μου δικαιωθήσονται. 14 ὅταν γὰρ ἔθνη τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῇ, οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσι νόμος, 15 οἵτινες ἐνδείκνυνται τὸ ἔργον τοῦ νόμου γραπτὸν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, συμ­μαρ­τυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως καὶ μεταξὺ ἀλ­λήλων τῶν λογισμῶν κα­τη­­γορούντων ἢ καὶ ἀπο­λο­γου­μένων – 16 ἐν ἡμέρᾳ ὅτε κρινεῖ ὁ Θε­ὸς τὰ κρυπτὰ τῶν ἀν­θρώπων κατὰ τὸ εὐαγγέλι­όν μου διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

10 Ἀντίθετα, δόξα καί τιμή καί εἰρήνη θά ἀποδοθεῖ σέ κάθε ἄνθρωπο πού ἐργάζεται τό καλό, στόν Ἰουδαῖο πρῶτα, καί στόν εἰδωλολάτρη Ἕλληνα. 11 Θά συμβοῦν τά ἴδια στούς Ἰουδαίους καί στούς εἰδω­λολάτρες, διότι δέν χαρίζεται σέ πρόσωπα ὁ Θεός. 12 Καί γι’ αὐτό ὅσοι ἁμάρτησαν χωρίς νά ἔχουν λάβει γραπτό νόμο, αὐτοί θά καταδικασθοῦν σέ ἀπώλεια χωρίς νά ἔχουν κατήγορο τό νόμο αὐτό. Καί ὅσοι ἁμάρ­τη­σαν ἐνῶ εἶχαν λάβει γραπτό νόμο, αὐτοί θά κριθοῦν μέ βάση τό νόμο αὐτό. 13 Διότι δίκαιοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἶναι ὄχι ὅσοι ἀκοῦν ἁπλῶς τήν ἀνάγνωση τοῦ θείου νόμου, ἀλλά ὅσοι τη­ροῦν τό νόμο· αὐτοί θά ἀναγνωρισθοῦν δίκαιοι. 14 Διότι ὅταν κάποιοι ἀπό τούς ἐθνικούς, πού δέν ἔλαβαν ἀπό τόν Θεό γραπτό νόμο, θεοσεβεῖς ἄνθρω­ποι, ὁδηγούμενοι ἀπό τόν ἔμφυτο ἠθικό νόμο κάνουν ὅ,τι προστάζει ὁ γραπτός νόμος, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, ἄν καί δέν ἔχουν γραπτό νόμο, ἔχουν ὡς νόμο τόν ἴδιο τόν ἑαυτό τους, δηλαδή τή συνείδησή τους. 15 Τό ἔργο πού κάνει ὁ νόμος νά διαφωτίζει τούς ἀν­θρώ­πους νά διακρίνουν τό καλό ἀπ’ τό κακό, αὐτό τό ἔργο οἱ ἐθνικοί αὐτοί ἀποδεικνύουν ὅτι τό ἔχουν γραμ­­­­μένο στίς καρδιές τους. Κι αὐτό συμβαίνει ὅταν ἡ συνείδησή τους δίνει μαρτυρία σ’ αὐτούς γιά κάθε πρά­­ξη, καί οἱ ἐσωτερικοί τους λογισμοί ἀναμεταξύ τους κα­τη­γοροῦν ἤ καί καμιά φορά ἀπολογοῦνται. 16 Καί θά ἀνακηρυχθοῦν δίκαιοι οἱ τηρητές τοῦ νόμου τήν ἡμέρα πού θά κρίνει ὁ Θεός τίς ἀπόκρυφες πράξεις τῶν ἀνθρώπων σύμφωνα μέ τό Εὐαγγέλιο πού κηρύττω. Καί θά τίς κρίνει διαμέσου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς ὑπέρτατου Κριτῆ.

 

Μητροπολίτης Πειραιώς: Μην απογοητεύεστε. Ο Χριστός μας διασφάλισε!

 

Εκατοντάδες νέες και νέοι από τις Ενορίες της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, συμμετείχαν στην 38η Γιορτή Νεολαίας της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 15 Ιουνίου στο Βεάκειο Θερινό Θέατρο, παρουσία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ και του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Αχελώου κ. Νήφωνος.

Από τον πανέμορφο λόφο της Καστέλλας, όσοι παρευρέθηκαν στην εκδήλωση, καμάρωσαν τους νέους που συμμετείχαν παρουσιάζοντας παιδικές και νεανικές χορωδίες, παραδοσιακά χορευτικά συγκροτήματα, καθώς και θεατρικά δρώμενα αφιερωμένα στην Παναγία και το τάμα του Καραϊσκάκη, στους σφουγγαράδες και το θαύμα του Πανορμίτη, καθώς και στη ζωή, τα θαύματα και το έργο του κρυμμένου Αγίου του Νοσοκομείου Λοιμωδών, Ευμενίου του Σαριδάκη.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, κατά τον σύντομο χαιρετισμό του, εξέφρασε τη συγκίνησή του και τη δοξολογία του προς τον Πανάγιο Θεό μας «για την πληρότητα της αγάπης Του και της παρουσίας Του».

«Ο Κύριος αυτή τη στιγμή είναι εν μέσω ημών και για αυτό μόνο δάκρυα χαράς, ευγνωμοσύνης και αγάπης μπορούμε να καταθέσουμε στην παρουσία Του», είπε χαρακτηριστικά ο Σεβασμιώτατος.

«Αισθάνομαι ειλικρινά βαθιά τιμή που γιορτάζουμε σήμερα την 38η Γιορτή Νεολαίας, δηλαδή την πολύχρονη και ακατάβλητη προσπάθεια της Εκκλησίας του Κυρίου μας να προσφέρει τα ζώπυρα της πίστεως στις καρδιές των νέων ανθρώπων.

Να μεταλαμπαδεύσει το φως Χριστού που ‘’φαίνει πάσι’’», τόνισε στη συνέχεια, απονέμοντας «το δίκαιο έπαινο της Εκκλησίας στους αδερφούς μου, οι οποίοι όλη αυτή τη χρονιά δούλεψαν τόσο πολύ για να παρουσιάσουν αυτό το υπέροχο και εκπληκτικό θέαμα που συντονίζει την ψυχή, την καρδιά και το νου και που χαρίζει ακριβώς αυτή την αίσθηση, τη μεγαλειώδη αίσθηση της Χάριτος και της ευλογίας των ουρανών».

«Γιατί ακριβώς ο Χριστός και η Ελλάδα είναι το μέγα πρότυπο της πανανθρώπινης αλήθειας που έχουμε εμείς τη μεγάλη τιμή, ως Έλληνες Ορθόδοξοι, να βιώνουμε και να διακονούμε», συμπλήρωσε.

Αναφερόμενος στην εορτή των Αγίων Πάντων, επεσήμανε πως σκοπός της ζωής μας είναι «να γίνουμε άξιοι αυτής της κοινωνίας εις τους αιώνας, με Εκείνον που από άπειρη αγάπη μας έπλασε και που, όπως λέμε στη Λειτουργική Ευχή, κάνει τα πάντα για να μας ανεβάσει στη Βασιλεία Του».

«Σήμερα γιορτάζουμε την αγιότητα. Την αγιότητα των παιδιών του Θεού, που είναι και ο δικός μας σκοπός ή μάλλον πρέπει να είναι και ο δικός μας σκοπός», σημείωσε στη συνέχεια, τονίζοντας πως «οι Άγιοι, έκαναν τα βήματα τους με θάρρος, ευψυχία και αλήθεια.

Πολέμησαν τον κόσμο της φθοράς, της ασέλγειας, του ψεύδους, της κίβδηλης πραγματικότητας».

«Τον πολέμησαν όχι με τα φυσικά όπλα και πυρομαχικά που έχουν οι άνθρωποι, αλλά με τα όπλα του πνεύματος, του αγιασμού, της χάριτος και της ευλογίας των ουρανών».

Ευχαριστώντας θερμά το Δήμαρχο Πειραιά για τη δωρεάν παραχώρηση του Βεακείου Θεάτρου, υπογράμμισε πως «ό,τι κάνουμε δεν μένει στο χωρόχρονο του σήμερα, αλλά έχει μία διαχρονική, αιώνια υπέρβαση και μία πραγματική κοινωνία φωτός, γιατί υπάρχει η μεταφυσική των πράξεων και ό,τι κάνουμε, ό,τι λέμε γράφεται στο βιβλίο της ζωής».

«Πάνω, όμως, από όλα θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς, τα παιδιά του Θεού, τα μέλη του Σώματος της Εκκλησίας και να σας πω με όλη μου την πατρική αγάπη, να μην απογοητεύεστε και μην θροΐστε από την κακοδαιμονία των κόσμων μας».

«Βλέπετε ότι κάθε μέρα στη νέα χιλιετία της δήθεν ειρήνης αναφύονται πόλεμοι, καταστροφές, μίση, έχθρες. Αναδύονται όλα τα σκοτεινά των δαιμόνων θράση. Αλλά εμείς έχουμε τον Χριστό, ο οποίος μας διασφάλισε!», είπε ολοκληρώνοντας το χαιρετισμό του ο Σεβασμιώτατος, ευχόμενος «καλό καλοκαίρι σε όλους, την αγάπη και την ειρήνη του Θεού στις καρδιές σας. Να ευλογεί ο Θεός τα παιδιά μας, να τα καμαρώνετε, να τα χαίρεστε να έχετε τη χαρά ότι κάθε παιδί είναι μια κατάθεση στην τράπεζα των ουρανών και εσείς είστε οι καταθέτες».

Τέλος, ο Σεβασμιώτατος απευθυνόμενος στους υπευθύνους του Γραφείου Νεότητος της τοπικής μας Εκκλησίας που είχαν το συντονισμό της διοργάνωσης, ευχαρίστησε όλους για την διακονία τους και ιδιαιτέρως τον Διευθυντή του Γραφείου Νεότητος Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Αχελώου κ. Νήφωνα, Βοηθό Επίσκοπο και Πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, τον Δημήτρη Αλφιέρη, Διευθυντή του Ιδιαιτέρου του Γραφείου, του Γραφείου Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων, τον Πρωτοπρεσβύτερο Ιωάννη Παναγιώτου, Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο και Διευθυντή Εκδηλώσεων του Γραφείου Νεότητος και την Ασπασία Αθανασάκη – Θεοδώρου, Γραμματέα του Γραφείου Νεότητος.

Όλοι οι συμμετέχοντες στην εκδήλωση μαζί με την ευλογία και τις ευχές του Σεβασμιωτάτου για «καλό καλοκαίρι», έλαβαν αναμνηστικό δώρο από την 38η Γιορτή Νεολαίας.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

 

Επίσκοπος Μελιτηνής: Τα Άδεια Δίχτυα

  

 

Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής

 Η λίμνη της Γαλιλαίας δεν είναι υδάτινη επιφάνεια, είναι εσχατολογική επιμονή. Υπόσχεση που δεν μπορεί να ανακληθεί, διότι προηγείται της γλώσσας.

Αν η έρημος είναι το πεδίο της φωνής, αυτή η λίμνη είναι η μήτρα του ρήματος – όχι του λόγου· του ρήματος, όπως αυτό εκφέρεται στον χρόνο, και όμως δεν ανήκει σ' αυτόν.

Είναι μια στιγμή κατά την οποία ο χρόνος διαρρηγνύεται, όχι με δραματικό θόρυβο, αλλά με την ήσυχη ακρίβεια του νυστεριού, και η αιωνιότητα διαφεύγει από τη σχισμή ως πράξη.

Εκείνοι που αγωνίζονται για τον επιούσιο δεν διανοούνται ότι αυτό το αγωνιώδες επαναλαμβανόμενο «σήμερον» τους καθιστά θεατές της ίδιας κίνησης που διέκοψε ο Χριστός όταν στάθηκε και μίλησε.

Όχι στους πολλούς· στους λίγους, σε δύο, σε τέσσερις, ίσως σε έναν κάθε φορά. Και ο λόγος του δεν ήταν ούτε επιχείρημα ούτε μεταφορά. Ήταν προστακτική –όχι βίαιη, αλλά αναπόφευκτη–, όπως εκείνο το παλιό ρήμα: «Δεῦτε ὀπίσω μου, καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων» (Ματθ. 4,19). Δεν υπήρξε προετοιμασία· δεν υπήρξε εξήγηση· και όμως, υπήρξε απόκριση.

Αυτό δεν ήταν θεατρική χειρονομία ούτε κήρυγμα υψηλού ήθους· ήταν ρήξη. Και η ρήξη δεν ήταν ψυχολογική· ήταν οντολογική.

Ό,τι μέχρι τότε αποτελούσε το δίκτυο του βίου –τα δίχτυα, το πλοίο, ο πατέρας– παραμερίστηκε χωρίς φασαρία, χωρίς σκέψη, διότι ο Λόγος όταν μιλάει, δεν επιτρέπει λογισμούς.

Ο Χριστός δεν ήλθε να συζητήσει· ήλθε να διακόψει. Και αυτό ακριβώς είναι που απουσιάζει από την πίστη μας σήμερα. Δεν είναι η απουσία του προσώπου Του, είναι η απουσία της απόκρισης.

Ή, για να είμαι ακριβέστερος, η αντικατάσταση της απόκρισης με μία αίσθηση αυτοεπιβεβαιωτικής συμμετοχής – ένα ηθικολογικό διαδικτυακό κουκλοθέατρο, όπου αντί για την εγκατάλειψη των πάντων, υψώνουμε το βλέμμα σε οθόνες και καθρεφτιζόμαστε στους ψηφιακούς ρυθμούς της εικαζόμενης ευσέβειας.

Η εντολή έγινε ρητορική. Το «ἠκολούθησαν αὐτῷ» (Ματθ. 4,20) έγινε ερμηνευτική στρατηγική, όχι βίωμα. Κι ο πατέρας –ο πατέρας, που στα πρώτα λόγια εγκαταλείφθηκε– αναδύεται ξανά ως επινόηση, ως βιογραφικό δεδομένο, ως ταυτότητα. Ποια δίχτυα άφησες εσύ; Ποιο πλοίο;

Η πρόκληση του Ευαγγελίου δεν είναι πρόσκληση σε μια ηθική κοινότητα με διακριτικά μέλη. Είναι ρωγμή στη φυσική σειρά, ριζική ανατροπή του τρόπου με τον οποίο το εγώ δομείται – και επιβεβαιώνεται.

Κι όμως, πόσοι μετατρέψαμε αυτή τη ρωγμή σε πηγή κοινωνικής υπεροχής; Πόσοι ντύσαμε τη σιωπή της πίστης με το ένδυμα της υπερηφάνειας;

Και κάθε φορά που η κλήση γίνεται μέσο –όχι μόνο μέσο προβολής, αλλά ακόμη χειρότερα: εργαλείο για επιβολή, ένδειξη αγιότητας, μηχανισμός αναπαραγωγής ενός συστήματος– η φωνή Του πνίγεται, όχι στη βία του κόσμου, αλλά στον καθωσπρεπισμό των «ευσεβών».

Τότε, δεν πρόκειται για μαθητεία, αλλά για προδοσία. Μια ήπια, σταδιακή, καθημερινή σταύρωση – όχι ηρωική ούτε μαρτυρική. Απλώς, εξυπηρετική.

Το μαχαίρι δεν εισχωρεί στον τύπο των ήλων, αλλά στα χαρτιά του γραφείου· όχι στο σώμα Του, αλλά στην καρδιά του ευαγγελίου. Και όσοι το διαπράττουν, συχνά μοιάζουν περισσότερο με καλά εκπαιδευμένους υπαλλήλους, παρά με ανθρώπους που εγκατέλειψαν τα δίχτυα τους.

Ποιος λοιπόν ακολουθεί; Εκείνος που διατηρεί το σχήμα της πίστης, αλλά δεν αποδέχεται την απώλεια που αυτή προϋποθέτει; Εκείνος που έχει μετατρέψει το Ευαγγέλιο σε ζήτημα αισθητικής;

Πόσο εύκολα στιγματίζεται η «ακατάλληλη» γυναίκα, το «μη επαρκώς μετανοημένο» σώμα, η παρουσία που διακόπτει την ομοιομορφία του ναού.

Όμως Εκείνος δεν παραμένει μέσα. Στέκεται έξω – στη βροχή. Στο πρόσωπο του πρόσφυγα, της γυναίκας που γλίτωσε από την κακοποίηση, του ανέργου που ψάχνει απλώς μια πόρτα ανοιχτή.

Η Εκκλησία, αν έχει λόγο υπάρξεως, τον έχει ως ξενώνας για πληγωμένους. Δεν είναι χώρος τελειότητας, είναι λουτρό καθαρμού. Και η μαθητεία δεν είναι θέση· είναι στάση. Δεν είναι ύψος· είναι κλίση. «Ὁ δε μείζων ὑμῶν ἔσται ὑμῶν διάκονος».

Όχι επιτηδευμένα, αλλά έμπρακτα. Το νίψιμο των ποδιών δεν είναι τελετουργία· είναι αποκάλυψη της φύσης της βασιλείας. Αν η αποστολή είναι ακόμη λέξη που λέγεται με σοβαρότητα, δεν μπορεί να σημαίνει επιβολή.

Δεν μπορεί να είναι το χαρτοφυλάκιο μιας πολιτιστικής υπεροχής. Ούτε ένα πρόγραμμα μεταφοράς αξιών. Είναι η απλή, σχεδόν αόρατη πράξη του να σταθείς πλάι στον άλλο χωρίς να του ζητήσεις να σου μοιάσει.

Να αναγνωρίσεις στο βλέμμα του το δικό σου παρελθόν, πριν γίνει μνήμη. Να του προσφέρεις νερό· όχι επειδή εκείνος διψά, αλλά επειδή εσύ κάποτε διψούσες. Να του πλύνεις τις πληγές, όχι επειδή είσαι γιατρός, αλλά επειδή κάποτε κάποιος καθάρισε τις δικές σου. Αυτή είναι η αλιεία των ανθρώπων.

Όχι να τους μαζέψεις σε καθαρά δίχτυα· αλλά να τους βγάλεις από τη σκοτεινή τους λίμνη. Όχι να μετρήσεις κεφάλια σε στατιστικές· αλλά να γνωρίσεις ψυχές με την οικειότητα της σιωπής.

Όχι να προσφέρεις απαντήσεις· αλλά να σταθείς δίπλα στην ερώτηση. Όχι να μιλήσεις για πίστη· αλλά να τη ζήσεις ως πράξη κοινής ανάσας. Πίστη, δηλαδή, που μετριέται με ποτήρια νερού και φέτες ψωμιού. Όχι με παλμούς ρητορικής.

Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας δεν θα το έλεγε καλύτερα· ούτε απλούστερα: «Τοῦτο πρῶτον πίε, φησὶ, ταχύ ποίει... δέχεσθε τὸ κήρυγμα τὸ σωτήριον».[1] Η ταχύτητα δεν είναι σπουδή· είναι αναγνώριση της στιγμής. Όχι του καιρού γενικά, αλλά της καιρικότητας του νυν: το τώρα που δεν θα επαναληφθεί. Η απόκριση δεν σηκώνει μελλοντολογίες. Είναι όπως η αυγή – είτε σε βρίσκει ξύπνιο, είτε όχι.

Η μαθητεία δεν είναι αποδοχή κανόνων· δεν είναι εγγραφή σε σχολή· δεν είναι συμμόρφωση. Είναι έξοδος. Όχι ηρωική, αλλά υπαρξιακή. Η μετάβαση από την αυτάρκεια στην προσφορά. Από την ψευδαίσθηση του ελέγχου στη βεβαιότητα της αγάπης. Όχι μιας αγάπης ασαφούς, αλλά εκείνης που θυσιάζεται – με το σώμα, με τον χρόνο, με την απώλεια. Και που στο τέλος γνωρίζει ότι μόνο αυτό που έχει ήδη δοθεί μπορεί να σωθεί.

Ό,τι κρατάς, χάνεται. Ό,τι δίνεις, παραμένει.

Η αληθινή ταυτότητα του ανθρώπου δεν βρίσκεται μέσα του. Δεν είναι το σύνολο των αναμνήσεών του ούτε η ψυχολογία του. Είναι η σχέση του με τον Άλλο – πρώτα τον Θεό, έπειτα κάθε «άλλον» που γίνεται εικόνα Του. Γι' αυτό και κάθε βήμα που κάνει πίσω Του είναι βήμα προς το Πάθος. Όχι ως σκηνοθεσία εσωτερικής εξύψωσης, αλλά ως κάθοδος. Προς τον Γολγοθά. Εκεί όπου η σιωπή γίνεται κραυγή και το σκοτάδι αφήγηση.

Μόνο μέσα από τη νύχτα περνά κανείς στην Ανάσταση. Όχι ως ιδέα. Ως εμπειρία.

Και εκεί, στην άκρη της θυσίας, δεν υπάρχει πια θεωρία. Υπάρχει μόνο ποίηση – όχι με λέξεις, αλλά με το αίμα της καρδιάς. Μια γραφή όχι σε χαρτί, αλλά στα χέρια που ακουμπούν τα χέρια του άλλου. Ένας στίχος όχι προς αποστήθιση, αλλά προς ζωή. Ένας ψαράς που δεν συλλαμβάνει αλλά λυτρώνει.

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με την προϋπόθεση αναφοράς του ονόματος του συγγραφέα, Επισκόπου Μελιτηνής Μαξίμου Παφίλη.

[1] Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, Τα Εὑρισκόμενα Πάντα, ἐν Patrologiae Cursus Completus: Series Graeca, ἐπιμ. Jacques-Paul Migne, τ. 70 (Paris: J.-P. Migne, 1864), 248.

ΠΗΓΗ:ROMFEA.GR

ΚΥΡΙΑΚΗ 15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2025 ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Ματθ. ι΄ 32-33, 37-38, ιθ΄ 27-30) (Εβρ. ια΄ 33-ιβ΄ 2)

 

 

 "Ο Λόγος του Θεού στον Λαό του Θεού"

Μαρτυρία αγιότητας

«Οι άγιοι Πάντες διά πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας»

 Μάρτυρες της αλήθειας και της σωτηρίας που προσφέρει ο Χριστός «έως εσχάτου της γης» έγιναν μετά την Πεντηκοστή οι άγιοι Απόστολοι. Τις διόδους της φωτεινής τους πορείας ακολούθησαν και όλοι οι άγιοι που κοσμούν το στερέωμα της Εκκλησίας και τη λαμπρύνουν με τη μαρτυρία τους. 

 Σήμερα, Κυριακή των Αγίων Πάντων, η Εκκλησία μας τιμά την ιερή μνήμη όλων «των απ’ αιώνος ευαρεστησάντων αγίων». Επειδή υπάρχουν και πρόσωπα που δεν έγιναν γνωστά και δεν συμπεριλήφθηκαν τα ονόματά τους στο αγιολόγιο, με τη σημερινή εορτή των Αγίων Πάντων, όλες οι μορφές που καταξιώθηκαν ν’ αγιάσουν απολαμβάνουν της τιμής που προσφέρει η Εκκλησία.

Εμπειρία μαρτυρίου

 Με το μαρτύριο που αποτυπώνεται ως πορεία  θυσιαστικού ήθους και ύφους, ο άγιος εκφράζει μια εμπειρία ζωής. Η θυσία του, μέσα από κόπους, δοκιμασίες, θλίψη και το θάνατο ακόμα, τον καταξιώνει στις ψηλότερες πνευματικές κορυφογραμμές.  Στην προοπτική της παντοδύναμης αγάπης του Θεού «κατηγωνίσθη» τις ισχυρότερες εγκόσμιες εξουσίες. 

  Καμία κοσμική δύναμη δεν μπόρεσε να λυγίσει τις άγιες αυτές μορφές, επειδή η αγάπη τους αγκάλιασε ακόμα και τους διώκτες και τους δημίους, που έστηναν κάθε φορά απειλητικά μπροστά τους οι δυνάμεις του κακού. Ο δυναμισμός της μεγάλης πίστης των αγίων, ξεπερνούσε κάθε εμπόδιο και τους έκανε να ορθώνουν το γιγαντιαίο πνευματικό ανάστημά τους μπροστά στα μαρτύρια των διωγμών. Όπως μας βεβαιώνει το αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας, «έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενδυναμώθησαν από ασθενείας, εγεννήθησαν ισχυροί εν πολέμω».

   Εδώ ο άνθρωπος της πίστεως ενώνεται με το Θεό και ανακαινίζεται εν Χριστώ η όλη ύπαρξή του. Ακόμα και στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε τη δύναμη της πίστης να μεγαλουργεί. Είναι γνωστή η ιστορία του προφήτη Δανιήλ, που ο βασιλιάς Δαρείος τον έριξε στο λάκκο των λεόντων και διεσώθη με τρόπο θαυμαστό με τη ζωντανή του πίστη. Άλλωστε, ο ίδιος ο Κύριος διαβεβαιώνει ότι «εάν έχητε πίστιν, ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμίν» .

Ζωή εν Χριστώ

 Το νέφος των αγίων της Εκκλησίας παραπέμπει σε μια μεγάλη αλήθεια, η οποία επιβάλλεται να διαποτίζει και τη δική μας ζωή. Ότι δηλαδή η πίστη δεν συνιστά μια αφηρημένη έννοια, αλλά μια βιωματική πραγματικότητα που εκπηγάζει από την ένωση του ανθρώπου με τον Χριστό. 

  Συνήθως από το εκκοσμικευμένο πνεύμα που επικρατεί σήμερα, αποκομίζουμε την εντύπωση ότι πίστη είναι απλώς η παραδοχή μερικών αληθειών ή ένα ιδεολογικό σύστημα, το οποίο πρέπει να παραδεχθούμε και ίσως να το κατανοήσουμε διανοητικά. Βέβαια, είναι και αυτά, αλλά η αληθινή πίστη είναι κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Υποδηλώνει μια βαθιά υπαρκτική κατάσταση. Ξεδιπλώνεται απ’ αυτήν ένα μοναδικό βίωμα και μια εμπειρία ζωής, που υφαίνεται μέσα από τη λειτουργική πράξη της Εκκλησίας, που είναι το ίδιο το Σώμα του Χριστού. 

  Ο απόστολος Παύλος δίνοντας τον ορισμό της πίστεως λέγει: «‘Έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων». Τα κύρια γνωρίσματα της πίστεως στον ορισμό αυτό είναι η «υπόστασις» και ο «έλεγχος». Αυτή η υπόσταση και ο έλεγχος, πέρα από κάθε άλλη ερμηνεία, είναι ο Ίδιος ο Χριστός και η ένωση μαζί του. Το χωρίο αυτό κάτω από το πρίσμα της διδασκαλίας των αγίων Πατέρων αποκαλύπτει και προβάλλει την πραγματική σημασία της πίστεως. 

  Ο άγιος Ιγνάτιος λέει ότι «τελεία πίστις εστίν ο Χριστός». Ο δε άγιος Μάξιμος επιγραμματικά λέει ότι «Χριστόν είναι φαμέν την ενυπόστατον πίστιν».

 Αγαπητοί αδελφοί, μπορεί σήμερα ως μέλη της Εκκλησίας να λεγόμαστε πιστοί, αλλά πολλοί από μας όχι μόνο δεν έχουμε κοινωνία με τον Χριστό, αλλά ούτε καν γνωρίζουμε τις αλήθειες που μας αποκάλυψε.

    Αγνοούμε βασικές διδασκαλίες της Εκκλησίας, τελούμε υπό άγνοια και ταυτόχρονα αδυνατούμε να συναισθανθούμε την αδυναμία μας αυτή. Δεν διαθέτουμε τον απαιτούμενο ζήλο για να ζήσουμε την αλήθεια που μας σώζει. 

  Οι άγιοι είχαν αυτή την πίστη και γι’ αυτό διέθεταν πολλές εσωτερικές δυνάμεις, έκαναν αρκετά θαύματα, ανεδείχθησαν «ισχυροί εν πολέμω», «επέτυχον επαγγελιών». Ας τους παρακαλούμε λοιπόν, να πρεσβεύουν για μάς για ν’ αποκτήσουμε αυτή τη ζωντανή πίστη που θα είναι ισχυρό στήριγμα του δικού μας πνευματικού αγώνα.

  Θα μας καταστήσει τότε ικανούς ν’ ατενίζουμε τους ορίζοντες της αγιότητας στη ζωή μας.

 

Χριστάκης Ευσταθίου,

Θεολόγος