...

 

«Δύνασθε πιείν το ποτήριον ο εγώ πίνω...».

Αρχιμανδρίτης Δημήτριος Πολιτάκης
Ιεροκήρυκας Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

---

Κυριακή Ε΄ Νηστειών
(Μάρκ. ι΄32 - 45) 

Κυριακή πέμπτη των Νηστειών σήμερα και η Ευαγγελική διήγηση μας εισάγει στην τελική ευθεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Μας προετοιμάζει κατάλληλα ώστε να βιώσουμε τα Άχραντα Πάθη και να φθάσουμε στο τέρμα μίας πνευματικής πορείας, δηλαδή στη λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας.

Ο Ιησούς σήμερα ομιλεί στους μαθητές Του για όλα εκείνα που πρόκειται να συμβούν, για όλα εκείνα που ο Ίδιος πρόκειται να υποστεί από τους Ιουδαίους και τους Φαρισαίους, «ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς ῾Ιεροσόλυμα...».

Ο Κύριος κάνει λόγο για τα δεινά που έρχονται, για ένα δρόμο σταυρικό, μία πορεία μαρτυρική γεμάτη με πόνο, χλευασμό και δάκρυα, που οδηγεί φαινομενικά στο θάνατο αλλά το τέλος είναι η Ζωή, η Ανάσταση.

Ο Ιησούς προκαλεί το ενδιαφέρον των μαθητών, οι οποίοι όμως δεν κατανοούν πλήρως αυτά που τους εξιστορεί. Δεν αντιλαμβάνονται το βαθύτερο νόημα των λόγων Του και θεωρούν ότι ο Χριστός θα τους χαρίσει εξουσία κοσμική και θέση ισχυρή μέσα στην κοινωνία, γι’ αυτό ζητούν τιμές και πρωτοκαθεδρίες.

Ο Κύριος όμως δε μίλησε για βασιλείες ανθρώπινες και θέσεις κοσμικές αλλά για μαρτύριο, βάσανα, θλίψη και βάπτισμα αίματος.

Ο Ιησούς απευθύνει ένα ερώτημα στους μαθητές Του: «δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω...». Ένα ερώτημα που ακόμη περιμένει απάντηση, ένα ερώτημα αινιγματικό και συγκλονιστικό. Ποιό είναι άραγε το ποτήρι που πίνει ο Κύριος; Ποιό βάπτισμα θα λάβει;

Το ποτήρι που πίνει είναι αυτό του πόνου και της φρικτής δοκιμασίας και το βάπτισμα που θα λάβει είναι των θλίψεων, των δακρύων και του Σταυρικού μαρτυρίου.

Αυτή είναι η πορεία κάθε Χριστιανού που επιθυμεί να ζήσει πραγματικά. Πορεία πόνου, θλίψεων, σκληρών δοκιμασιών, αγωνίας, διωγμού, μαρτυρίου και αδυσώπητου πνευματικού πολέμου με συνοδοιπόρο όμως ... τον Χριστό.

Εκείνον στον οποίον ελπίζουμε και έχουμε τη βεβαιότητα της σωτηρίας μέσω της Θεϊκής άπειρης αγάπης Του εκ της οποίας ουδείς έχει εκπέσει. Άλλωστε το παιδί του πατρός παραμένει παιδί του ακόμη και μέσα στην όποια αμαρτωλότητά του.

Ο πόνος και οι δοκιμασίες υπάρχουν μέσα στη ζωή του ανθρώπου και τον συνοδεύουν από τη στιγμή που θα γεννηθεί μέχρι την ώρα που θα φύγει από αυτόν τον κόσμο.

Ο πόνος και οι δοκιμασίες έχουν ρόλο παιδευτικό και θεραπευτικό στη ζωή του ανθρώπου, γι’ αυτό γράφει μεγάλος Ντοστογιέφσκι: «ο πόνος είναι η μόνη αιτία της συνειδήσεως».

Ο πόνος βοηθάει να συνειδητοποιήσουμε και να συναισθανθούμε τα λάθη και τα ελαττώματά μας.

«Δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω...». Έχουμε το θάρρος να δοκιμάσουμε αυτό το ποτήρι; Έχουμε τη δύναμη να αντέξουμε στις όποιες δοκιμασίες;

Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το μεγάλο βήμα και να ακολουθήσουμε την πορεία του δικού μας «πάθους» που οδηγεί στη λύτρωση και στη σωτηρία;

Κι όμως, αξίζει φίλοι μου ... «ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς ῾Ιεροσόλυμα...». Τα δάκρυα και τις δοκιμασίες ακολουθούν η δικαίωση και η λύτρωση.

Γι’ αυτό τίποτα δεν πρέπει να μας φοβίζει και να μας προξενεί θλίψη και ταραχή διότι το τέλος κάθε μαρτυρικής πορείας είναι η Ανάσταση, είναι ο Παράδεισος της Αγάπης του Χριστού για τον οποίον είμαστε όλοι πλασμένοι και που θα απολαύσουμε μόνο ... δια της μετανοίας.

ΠΗΓΗ΅:ΡΟΜΦΑΙΑ