...

     

     'Ολα βιώνονται διαφορετικά...

Όλα βιώνονται διαφορετικά, τότε που η ζωή συναντά τον θάνατο.

Ο άνθρωπος πλέον καταλαβαίνει ακόμα κι εκείνα που του ήτανε ακατανόητα, βλέπει και ακούει πέρα από την φθορά, αντιλαμβάνεται το χάδι της αιωνιότητας.

Είναι τότε που τα μάτια της καρδιάς δακρύζουν.

Κάνεις την πιο γνήσια προσευχή σου.

Αφήνεσαι σε αυτό που σε ξεπερνά.

Μετεωρίζεσαι σε μνήμες και σε αυτό που έρχεται.

Κι αν μείνεις πλέον αναρωτιέσαι, «γιατί». Μια γλυκόπικρη αίσθηση αποκτά η ζωή σου.

«Είναι άραγε καλύτερα που έζησα;»

Δοξολογείς για το δώρο της ζωής, για την ευκαιρία που σου δόθηκε και πάλι, αλλά ο νους σου ανοίγεται και σε αυτό που ίσως έχασες, έστω για λίγα χρόνια, για το αιώνιο και ουράνιο.

Θυμάσαι τι πέρασες και κλαις.

Ο πόνος, η αγωνία, η εξάντληση, η μοναξιά του τέλους, το θαύμα...

Κλαις και είναι τα δάκρυά σου μνημόσυνο της δοκιμασίας σου.

Κλαις! Μην ντρέπεσαι γι’αυτό κι ας σε κοιτούν τώρα οι άλλοι περίεργα. Μονο εσύ ξέρεις τι πέρασες, τι είδες, τι άκουσες, τι βίωσες. Δεν θα σε καταλάβουν, μην στεναχωριέσαι.

Ο δρόμος του Γολγοθά είναι πάντα μοναχικός...

Τώρα όμως, σε παρακαλώ, άσε τα δακρυσμένα μάτια σου να δούνε την ομορφιά της ζωής. Είμαι σίγουρος ότι αυτά τα μάτια σου μπορούν να δούνε καλύτερα από κάθε έναν τις χαρές αυτής της ζωής, γιατί καθαρίστηκαν από τα δάκρυα της δοκιμασίας.

Μην διστάζεις να χαρείς.

Στο τέλος πάντα η ζωή θάβει τον θάνατο και το φως εξαφανίζει το σκοτάδι.

Ο Θεός σε αγαπά. Να το θυμάσαι καθώς δακρύζεις, είτε από πόνο, είτε από χαρά, είτε φεύγοντας, είτε μένοντας...

Ο Θεός σε αγαπά και τίποτα δεν είναι πιο σπουδαίο και μεγάλο από αυτό...