Κυριακή ΙΑ’ Ματθαίου.
«κύριε, μακροθύμησον ἐπ᾿ ἐμοὶ»
Μία ακόμη παραβολή του Κυρίου μας αδελφοί μου μας παρουσίασε σήμερα η Αγία μας Εκκλησία, μέσα από το ευαγγελικό ανάγνωσμα του ευαγγελιστού Ματθαίου. Μία παραβολή που μας κάνει να αισθανόμαστε απέραντη ικανοποίηση, βλέποντας τον μακρόθυμο Κύριο να χαρίζει το χρέος των ταλάντων στον πτωχό δούλο του. Βλέπουμε όμως στη συνέχεια και κάτι το οποίο μας λυπεί, κάτι το οποίο μας προβληματίζει καθώς ο ίδιος δούλος, εξωτερικεύει τον πραγματικό του εαυτό, έναν εαυτό άδικο, κακό, σκληρόκαρδο και αχάριστο, αφού στην ουσία καταπιέζει με τον χειρότερο τρόπο τον σύνδουλό του, προκειμένου να του επιστρέψει το ασήμαντο χρέος που του οφείλει, σαν να μην έζησε ποτέ την πρότερη ευεργεσία της αφέσεως της οφειλής του.
Μία κατάσταση θλιβερή, όπως θλιβερή γίνεται και η δική μας κατάσταση όταν απ’ την αδιαφορία μας, δεν αναλογιζόμαστε τις πολλές δωρεές και ευεργεσίες του Θεού προς εμάς, όταν αναλογιζόμαστε το τι προσφέρει ο Δημιουργός καθημερινά στο πλάσμα του. Άπειρες είναι οι ευλογίες του Θεού προς τον άνθρωπο. Όμως εμείς μέσα από την προσκόλλησή μας στα πρόσκαιρα και εφήμερα, μέσα από την ανάγκη να αναζητούμε συνέχεια όλο και μεγαλύτερες ανέσεις στη ζωή μας, πολλές φορές συμπεριφερόμαστε αχάριστα στο Θεό, λησμονώντας τα δώρα της αγάπης Του. Είμαστε και εμείς οφειλέτες προς τον Θεό, οφείλουμε πάρα πολλά στον Δημιουργό Πατέρα μας.
Όμως είδαμε ότι ο κύριος του σημερινού ευαγγελίου, σπλαχνίσθηκε τον οφειλέτη και του διέγραψε το μεγάλο χρέος. Κατά τον ίδιο τρόπο και ο Κύριός μας διαγράφει από το καθένα μας το πλήθος των αμαρτιών του, όταν υπάρχει ειλικρινής μετάνοια.
Το ερώτημα όμως που προκύπτει από την σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι το εξής: εμείς έχουμε μέσα μας την ίδια διάθεση συγχωρητικότητος, μιμούμενοι την μακροθυμία του Κυρίου; Φερόμαστε με τον ίδιο τρόπο στον διπλανό μας, στον σύνδουλό μας, ο οποίος μας οφείλει; Δυστυχώς, στην εποχή μας πιο πολύ από κάθε άλλη εποχή συμπεριφερόμαστε με μια σκληροκαρδία, γεγονός, το οποίο μας απομακρύνει από το Θεό, μας απομακρύνει από την πατρική αγκαλιά. Χρειάζεται ως χριστιανοί να δείχνουμε μεγαλοψυχία προς κάθε άνθρωπο. Να μακροθυμούμε στα όποια σφάλματα κάνουν οι γύρω μας, ακόμη και αν αυτά έχουν αντίκτυπο σε εμάς.
Η ζωή του χριστιανού πρέπει να είναι μίμηση της ζωής του Κυρίου. Να είναι μία ζωή αγάπης, συγχωρητικότητος, μακροθυμίας και ανοχής. Ο άνθρωπος, ο οποίος διακατέχεται από εγωισμό, από μίσος και κακία, απομακρύνεται από το Θεό και παραμένει εγκλωβισμένος στον κακό εαυτό του και δέσμιος των παθών του. Έτσι αυτό το οποίο θέλει και περιμένει ο Κύριος από τον καθένα μας είναι η δική του μεταστροφή, η δική του μετάνοια προκειμένου να ξεχάσει κάθε οφειλή και χρέος.
Αδελφοί μου,
Η παραβολή που ακούσαμε σήμερα, αποτελεί μια αφορμή προκειμένου να κάνει ο καθένας μας μια ανασκόπηση του εσωτερικού του κόσμου. Να δει τι πραγματικά είναι αυτό, το οποίο τον απομακρύνει από το Θεό και τον πλησίον του. Για εμάς τους χριστιανούς ο δρόμος της συγχωρητικότητος και της αγάπης του πλησίον είναι το ασφαλές μονοπάτι που μας ενώνει με τον ουράνιο Πατέρα αλλά και με τους αδελφούς μας. Η σημερινή ευαγγελική περικοπή το αποδεικνύει περίτρανα. Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας στον σωτήριο λόγο του Θεού και ας τον αφήσουμε να μας μεταμορφώσει σε ανθρώπους της αγάπης και της συγγνώμης, κάνοντας πράξη αυτό που ο ίδιος ο Κύριος ας δίδαξε να λέμε προσευχόμενοι «και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφοιλέταις ημών…». Αμήν.
Πηγή: http://kirigmata.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου