Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2021

 

Ο Τίμιος Σταυρός ως σύμβολο και σημείο του Χριστού.


Ο Τίμιος Σταυρός είναι το αγριότερο Σημείο και Σύμβολο της Πίστεως μας. Όλα τα άγια Μυστήρια τελειώνονται με την επίκληση του Αγίου Πνεύματος και τη σφραγίδα του Σταυρού: το Βάπτισμα, το Χρίσμα, η Θ. Ευχαριστία.

Όλες οι ιερατικές ευλογίες είναι σταυρικές.

Οι Ι. Ναοί, τα ιερά σκεύη και άμφια αγιάζονται με τον Τίμιο Σταυρό.

Δεν νοείται λειτουργική πράξη ή σύσταση των πιστών χωρίς τη σφραγίδα του Τιμίου Σταυρού.

Ο Σταυρός είναι και ο πιστός σύντροφος κάθε Ορθοδόξου Χριστιανού, από τη στιγμή που θα γεννηθούμε μέχρι τον θάνατό μας. Και ο τάφος του Χριστιανού με τον Σταυρό ευλογείται.

Σταυροκοπούμεθα συχνά, φέρωμε τον Σταύρο στο στήθος μας, στα σπίτια μας, στα αυτοκίνητά μας, στους τόπους εργασίας μας, και όπως ψάλλει η Εκκλησία: «Σταυρός ο φύλαξ πάσης της Οικουμένης, Σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας, Σταυρός βασιλέων το κραταίωμα, Σταυρός πιστών το στήριγμα, Σταυρός αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων το τραύμα ».

Ακόμα ο Σταυρός δεν είναι μόνο το αγριότερο και προσφιλέστερο, αλλά και το αναντικατάστατο χριστιανικό σύμβολο. Χωρίς αυτό δεν νοείται Εκκλησία του σταυρωθέντου Χριστού. Γι 'αυτό οι αιρετικοί είτε δεν εκδηλώνουν την οφειλόμενη στον Τίμιο Σταυρό ευλάβεια, όπως οι Προτεστάντες είτε Ευαγγελικοί, είτε το αρνούνται τελείως όσο και το υβρίζουν, όπως οι Ιεχωβίτες.

Γράφει και στο Γεροντικό: «Ο Ιωάννης ο Βοστρηνός, άνθρωπος άγιος και με εξουσία κατά πνευμάτων ακαθάρτων, ρώτησε δαίμονες που κατοικούσαν μέσα σε κόρες και που εξ αιτίας τους ήταν κυριευμένες από μανία και υπέφεραν φοβερά, και τους είπε:« Ποια πράγματα φοβάστε από τους Χριστιανούς; ” και αυτοί απάντησαν: «Έχε¬τε πράγματι τρία μεγάλα πράματα · εκείνο που φοράτε στο λαιμό σας, εκείνο που λούζεστε στην εκκλησία κι εκείνο που τρώτε στη Λειτουργία». Αυτός ρώτησε πάλι: «Ποιό από τα τρία αυτά φοβάστε περισσότερο;» και αποκρίθηκαν: «Αν φυλάγατε καλά εκεί που μεταλαμβάνετε, κανένας από εμάς δεν θα μπορούσα να βλάψει Χριστιανό». Αυτά λοιπόν που φοβούνται περισσότερο οι δαίμονες είναι ο Σταυρός, το Βάπτισμα και η θεία Κοινωνία ».

Η δύναμις του Τιμίου Σταυρού.

Η χάρις και η δύναμή του Τιμίου Σταυρού οφείλεται όχι στο σχήμα του, ότι είναι σταυρός, αλλά στο ότι είναι ο Σταυρός του Χριστού, το όργανο διά του οποίου ο Χριστός έσωσε τον κόσμο. Είναι το θυσιαστήριο, στο οποίο προσέφερε τον εαυτό του Του θυσία για όλο τον κόσμο, ως θύτης και ως θύμα. Όλη η κένωση, πτωχεία, εξουσιοδότηση, ταλαιπωρία, οδύνη, θάνατος, που έλαβε για μας, κορυφώνονται στον Σταυρό. Στον Σταυρό έζησε τον βαθύτερο πόνο, και τον μεγαλύτερο εξευτελισμό για μας. Έγινε υπέρ ημών κατά για να ελευθερώσει εμάς από την κατάστασή της και του νόμου. Όλο το έργο του Χριστού, όλη η φιλανθρωπία Του συνοψίζονται στον Σταυρό Του. Όταν κάποιος, όπως αναφέρει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ρώτησε ειρωνικά ένα από τους θεοφόρους πατέρες μας εάν πιστεύει στον Εσταυρωμένο, αυτός απάντησε: ναι, πιστεύω σ 'Αυτόν που σταύρωσε την αμαρτία.

Στον Σταυρό ο Θεάνθρωπος Χριστός έλυσε την τραγωδία της ανθρώπινης ελευθερίας που προκάλεσε την ανυπακοή των πρωτοπλάστων, «γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού» (Φιλιπ. 6 ′, 8) και επαναπροσανατόλισε την ελευθερία μας στον δημιουργό της, τον Τ. Στον Σταυρό νίκησε τον θάνατό μας -«θανάτω θάνατον πατήσας» -με το να κάνει δικό Του τον δικό μας θάνατο, και με την Ανάστασή Του μας χάρισε ζωή και αφθαρσία.

Διά του Σταυρού μάς συμφιλίωσε με τον Θεό Πατέρα και μας χάρισε την άφεση των αμαρτιών μας.

Στον Σταυρό απέδειξε με τον πιο πειστικό τρόπο ότι μας αγαπά με άπειρη αγάπη, ακόμη και την ώρα που Τον σταυρώνουμε.

Διά του Σταυρού μάς συνήγαγε και μας ένωσε σε ένα σώμα, τα πρώην διασκορπισμένα τέκνα του Θεού, γκρέμισε τα αδιαπέραστα τείχη που μας χώριζαν και «έκτισε εν εαυτώ τον καινόν άνθρωπον» (Εφεσ. 6 ′, 15). Στον Σταυρό καθάρισε και αγίασε ουρανό, αέρα και γη, διότι σταυρώθηκε κάτω από τον ουρανό, ανυψώθηκε στον αέρα και το πανάγιο αίμα Του έσταξε στην γη.

Στον Σταυρό προσέφερε θυσία καθολική για όλη την γη και τον καθαρισμό κοινό για όλη την ανθρώπινη φύση, γι 'αυτό και έπαθε έξω από την πόλεως και εκτός του ναού του Σολομώντος, όπως θεολογεί ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Στον Σταυρό με τη δική Του Του «πεπληρωμένην ταπεινώσεως ύψωσιν» (γεμάτη από ταπείνωση ύψωσης), όπως λέγει αρχαία ευχή, ύψωσε και τη δική μας φύση που «διά της ψευδούς υψώσεως και ματαίας οήσεως» είχε «μέχρις άδου καταβιβασθή» (με την ψεύτικη ύψος) και μάταιη οίηση είχε καταβιβασθεί μέχρι τον Άδη). Στον Σταυρό φανέρωσε ότι αυτός ο κόσμος δεν είναι η τελική πραγματικότητα, αλλά ο οδός προς την τελική πραγματικότητα, εάν μέσα σ 'αυτόν αγωνίσθηκε σταυρικά κατά του εγωισμού μας. Αποκατέστησε έτσι το θετικό νόημα του κόσμου.

Στον Σταυρό απεκάλυψε τον εαυτό Του ως τον μόνο ευεργέτη και σωτήρα, λυτρωτή και ζωοδότη του σύμπαντος κόσμου, και κατέλαβε οριστικά το έργο του διαβόλου, τις μεθόδους και τις πανουργίες του, τις πλάνες, τη δύναμη και την εξουσία των ανθρώπων. Γι 'αυτό και ο διάβολος «φρίττει και τρέμει μη φέρων καθοράν αυτού τη δύναμιν», ενώ εμείς με την Εκκλησία ψάλλουμε: «Εσταυρώθης δι εμέ, ίνα εμοί πηγής την άφεσιν εκεντήθης την πλευράν, ίνα κρουνούς ζωής αναβλύσης μοι τοις ήλοις προσήλωσαι, τω βάθει των παθημάτων σου, το ύψος του κράτους σου πιστούμενος κράζω σοι · ζωοδότα Χριστέ, δόξα και τω Σταυρώ Σώτερ και τω πάθει σου ».
Ο επί του Σταυρού θάνατος του Κυρίου είναι ζωοποιός και λυτρωτικός, προσφέρει ζωή και λύτρωση:

Διότι είναι εκούσιος.

Ο Κύριος πορεύεται προς τον θάνατο όχι ως κατάδικος, αλλά ως βασιλεύς θυσιαζόμενος υπέρ των υπηκόων Του, καθώς λέγει: «βάπτισμα έχω βαπτισθήναι, και πώς συνέχομαι έως ου τελεσθή» (Λουκ. Ιβ ', 50). Γι 'αυτό οι Βυζαντινοί γράφουν επί του Σταυρού: «ο βασιλεύς της δόξης», και εικονίζουν τον Κύριο όχι κυριευμένο από τον πόνο (με κρεμασμένο το σώμα από τα χέρια σε τέλεια αδυναμία), αλλά Κύριο και τούτο πόνου (οριζόντια τα χέρια στον Σταυρό) ).

Διότι είναι πραγματικός θάνατος.

Ο απαθής κατά τη θεότητα Κύριος έπαθε για μας κατά την σάρκα. Η θεία Του φύση παρεχώρησε, ώστε η ανθρώπινη Του φύση να περάσει την προ τού θανάτου αγωνία και τις οδόντες του Σταυρού. Έπρεπε να ζητήσει τον θάνατό μας πλήρως, όχι φαινομενικά. Προς στιγμή μάλιστα στον κήπο της Γεθσημανή η ανθρώπινη φύση εδειλίασε, αλλά η ανθρώπινη φύση και η επιθυμία υπεράσπισης στη θεία φύση και θέληση και έπαθε και απέμεινε υπέρ της κόσμου ζωής και σωτηρίας.

Διότι ο παθών είναι αναμάρτητος.

Έπαθε και απέθανε, ο αναμάρτητος, υπέρ των αμαρτωλών. Είναι βασική αλήθεια ότι ο Κύριος υπήρξε αναμάρτητος, διότι η ανθρώπινη Του φύση εξ άκρας συλλήψεως ήταν ενωμένη με τη θεία φύση λόγω της υποστατικής ενώσεως στο πρόσωπο του Λόγου του Θεού.

Ο Σταυρός του Χριστού ήταν και ήταν «για τους Ιουδαίους με σκάνδαλο, για τους Έλληνες (ειδωλολάτρες) μωρία, για μας όμως τους πιστούς, Θεού δύναμις και Θεού σοφία» (βλ. Α 'Κορ. Α', 23). Είναι το μεγαλύτερο παράδοξο της ιστορίας: Διά του θανάτου η Ζωή. Διά της κατάρας η ευλογία. Διά της ατιμίας η δόξα. Διά της ταπεινώσεως η ύψωση. Όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς: «Τούτο ουν η του Θεού σοφία και δύναμις, το δι 'ασθενείας νικήσαι, το διά ταπεινώσεως υψωθήναι, το διά πτωχείας πλουτήσαι» (τούτο λοιπόν είναι η σοφία και η δύναμη του Θεού, το να νικήσει δι' ασθενείας, το να υψωθεί διά ταπεινώσεως, το να πλουτίσει διά πτωχείας).

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κύριος δεν θέλει να παραμείνει στη δόξα της Μεταμορφώσεως και να αποφασίσει τον Σταυρό, αλλά κατερχόμενος από το Θαβώρ προετοίμαζε τους μαθητές Του για τα «μέλλοντα αυτώ συμβαίνει» (Μάρκ. Ι, 32).

Όταν ο Πέτρος τον συμβούλευε να αποφύγει τον σταυρικό θάνατο, ο Κύριος τον επεδίωκε αυστηρά. «Ύπαγε οπίσω μου, σατανά · σκάνδαλόν μου ει · ότι ου φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων» (Ματθ. Ιστ, 23).

Πορεύομενος πάλι προς το εκούσιο πάθος έλεγε: «Νυν εδοξάσθη ο υιός του ανθρώπου» (Ιωάν. Ιγ, 31). Και σε άλλα σημεία του Ευαγγελίου ο Σταυρός χαρακτηρίζεται ως δόξα του Χριστού (Ιωάν. Ιβ ', 23). Όπως λέγει ο άγιος Χρυσόστομος: «ο Σταυρός πρότερον αισχύνης ην και κολάσεως υπόθεσις, νυν δε γέγονε δόξης και τιμής αφορμή. Και ότι δόξα ο Σταυρός, άκουσον του Χριστού λέγοντος · Πάτερ, δόξασον με τη δόξη ή είχον προ του κόσμου είναι παρά σοι ', δόξαν των Σταυρών καλών »(Ο Σταυρός ήταν προηγουμένως υπόθεση ντροπής και τιμωρίας, τώρα όμως έγινε αφορμή δόξης και τιμής . Και ότι ο Σταυρός είναι δόξα, άκουσε τον Χριστόν που λέει · «Πάτερ, δόξασε με τη δόξα που δεν είχα κοντά σου πριν να δημιουργηθεί ο κόσμος», εννοώντας δόξα τον Σταυρό).

(+Αρχ. Γεωργίου, Καθηγουμένου Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, Ο Σταυρός του Χριστού και η σημασία του στην ζωή μας, έκδ. Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 1997. σσ. 11-18)

Δεν υπάρχουν σχόλια: