Περί Εξομολόγησης.
Άγ. Παΐσιος Αγιορείτης
Γέροντα, όταν στον αγώνα μου έχω πτώσεις, πανικοβάλλομαι.
–Μη φοβάσαι.
Αγώνας είναι και θα έχουμε και τραύματα.
Με την εξομολόγηση αυτά θεραπεύονται. Βλέπεις,οι στρατιώτες στον πόλεμο,όταν τραυματίζωνται επάνω στην μάχη,τρέχουν αμέσως στον γιατρό, δένουν το τραύμα τους και συνεχίζουν να πολεμούν φιλότιμα.
Έτσι και εμείς,όταν τραυματιζώμαστε πάνω στον αγώνα μας,δεν πρέπει να δειλιάζουμε, αλλά να τρέχουμε στον γιατρό,στον πνευματικό δηλαδή,
να του δείχνουμε το τραύμα μας,να θεραπευώμαστε πνευματικά και πάλι να συνεχίζουμε
«τον καλόν αγώνα».
Κακό είναι, όταν δεν ψάχνουμε να βρούμε τους φοβερούς εχθρούς της ψυχής,τα πάθη και δεν αγωνιζώμαστε,
για να τους εξοντώσουμε.
–Γέροντα,μερικοί από φιλότιμο δεν πάνε να εξομολογηθούν.
«Αφού μπορεί να ξανακάνω το ίδιο σφάλμα,λένε,για ποιο λόγο να πάω να το εξομολογηθώ;
Για να κοροϊδεύω
τον παπά;».
–Αυτό δεν είναι σωστό!
Είναι σαν να λέη ένας στρατιώτης,όταν τραυματίζεται:
«Αφού ο πόλεμος δεν τέλειωσε και μπορεί πάλι να τραυματισθώ, γιατί να δέσω το τραύμα μου;».
Αλλά,αν δεν το δέση,
θα πάθη αιμορραγία και θα πεθάνη.Μπορεί από φιλότιμο να μην πηγαίνουν να εξομολογηθούν,τελικά όμως αχρηστεύονται.
Ο διάβολος, βλέπεις, εκμεταλλεύεται και τα χαρίσματα.Αν δεν καθαρίζουμε με την εξομολόγηση την ψυχή μας,όταν πέφτουμε και λερωνώμαστε,με τον λογισμό ότι πάλι θα πέσουμε και θα λερωθούμε, προσθέτουμε λάσπες πάνω στις παλιές λάσπες και είναι δύσκολο μετά να καθαρίσουν.
Έχω παρατηρήσει ότι όσοι εκθέτουν τα σφάλματά τους ταπεινά στον πνευματικό και ταπεινώνονται, λάμπουν,γιατί δέχονται την Χάρη του Θεού.
Ένας απόστρατος με πόση συντριβή μου διηγήθηκε ό,τι είχε κάνει από οκτώ χρονών παιδάκι.
Ένα τόπι είχε πάρει από ένα παιδάκι για μια μόνο νύχτα την άλλη μέρα του το έδωσε και έκλαιγε, γιατί το στενοχώρησε.
Όταν αποστρατεύθηκε, έψαξε και βρήκε όσους είχε λυπήσει,όταν υπηρετούσε άσχετα αν εκτελούσε καθήκον της υπηρεσίας του και τους ζήτησε συγγνώμη!
Μου έκανε εντύπωση! Όλα τα έπαιρνε επάνω του.
Μένει τώρα σε ένα χωριό και τα χρήματά του,τα δίνει ελεημοσύνη. Υπηρετεί και την ηλικιωμένη μάνα του, ενενήντα πέντε χρόνων, κατάκοιτη με ημιπληγία και επειδή βλέπει το σώμα της,όταν την φροντίζη,τον πειράζει ο λογισμός.
«Αν ο Χαμ που είδε την γύμνωση του πατέρα του τιμωρήθηκε,λέει,τότε εγώ …;».
Συνέχεια έκλαιγε.
Το πρόσωπο του ήταν αλλοιωμένο.
Πόσο διδάχθηκα
από την συντριβή του!
Για να νιώσει κανείς ανάπαυση,πρέπει να πετάξει τα σκουπίδια που υπάρχουν μέσα του και τον βαραίνουν με την εξομολόγηση.
Ανοίγοντας ο άνθρωπος την καρδιά του στον πνευματικό,λέγοντας τα αμαρτήματά του, ταπεινώνεται και έτσι ανοίγει την πύλη του ουρανού,έρχεται πλούσια η Χάρις του Θεού και ελευθερώνεται.
Αν όμως βλέπεις ότι
δεν έχεις γαλήνη,αλλά στεναχώρια,να ξέρεις ότι υπάρχει μέσα σου κάτι ατακτοποίητο και πρέπει να το βρεις,
για να το διορθώσεις.
Μετά την εξομολόγηση χρειάζεται η φιλότιμη αναγνώριση.
Να νιώθεις όπως
αυτός που του χαρίζεται ένα χρέος που έχει και από φιλότιμο αισθάνεται ευγνωμοσύνη και υποχρέωση προς τον ευεργέτη του.
Να ευχαριστείς τον Θεό, αλλά συγχρόνως να ζεις και το ψαλμικό:
«την ανομίαν μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί διαπαντός»,
για να μην ξεθαρρεύεις και επαναλαμβάνεις τα ίδια σφάλματα.
Τα ψυχιατρεία θα ήταν άδεια,αν οι Χριστιανοί εξομολογούνταν Ορθόδοξα και ζούσαν ζωή κατά Θεόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου