Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας Εὐαγγελικὸ καί Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 24 Μαρτίου 2024.
Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 24 Μαρτίου 2024, τῆς Ὀρθοδοξίας (Ἰωάν. α΄ 44-52)
44 Τῇ ἐπαύριον ἠθέλησεν ὁ Ἰησοῦς ἐξελθεῖν εἰς τὴν Γαλιλαίαν· καὶ εὑρίσκει Φίλιππον καὶ λέγει αὐτῷ· ἀκολούθει μοι. 45 ἦν δὲ ὁ Φίλιππος ἀπὸ Βηθσαϊδά, ἐκ τῆς πόλεως Ἀνδρέου καὶ Πέτρου. 46 εὑρίσκει Φίλιππος τὸν Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ· ὃν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καὶ οἱ προφῆται, εὑρήκαμεν, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Ἰωσὴφ τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ. 47 καὶ εἶπεν αὐτῷ Ναθαναήλ· ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀγαθὸν εἶναι; λέγει αὐτῷ Φίλιππος· ἔρχου καὶ ἴδε. 48 εἶδεν ὁ Ἰησοῦς τὸν Ναθαναὴλ ἐρχόμενον πρὸς αὐτὸν καὶ λέγει περὶ αὐτοῦ· ἴδε ἀληθῶς Ἰσραηλίτης, ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι. 49 λέγει αὐτῷ Ναθαναήλ· πόθεν με γινώσκεις; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· πρὸ τοῦ σε Φίλιππον φωνῆσαι, ὄντα ὑπὸ τὴν συκῆν εἶδόν σε. 50 ἀπεκρίθη Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ· ραββί, σὺ εἶ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ. 51 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὅτι εἶπόν σοι, εἶδόν σε ὑποκάτω τῆς συκῆς, πιστεύεις; μείζω τούτων ὄψει. 52 καὶ λέγει αὐτῷ· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀπ’ ἄρτι ὄψεσθε τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγότα, καὶ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ἀναβαίνοντας καὶ καταβαίνοντας ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
44 Τήν ἄλλη μέρα ἀποφάσισε ὁ Ἰησοῦς νά ἀναχωρήσει γιά τή Γαλιλαία. Βρίσκει τότε τόν Φίλιππο καί τοῦ λέει: Ἀκολούθησέ με στό ταξίδι πού πρόκειται νά κάνω. 45 Ὁ Φίλιππος μάλιστα καταγόταν ἀπό τή Βηθσαϊδά, τήν πατρίδα τοῦ Ἀνδρέα καί τοῦ Πέτρου. 46 Βρίσκει στό μεταξύ ὁ Φίλιππος τόν Ναθαναήλ καί τοῦ λέει: Ἐκεῖνον γιά τόν ὁποῖο ἔγραψε ὁ Μωυσῆς στό νόμο καί προανήγγειλαν οἱ προφῆτες, τόν βρήκαμε. Εἶναι ὁ Ἰησοῦς, ὁ γιός τοῦ Ἰωσήφ, καί κατάγεται ἀπό τή Ναζαρέτ. 47 Ἀλλά ὁ Ναθαναήλ τοῦ εἶπε: Ἀπό τή Ναζαρέτ, τό κακό καί ἄσημο αὐτό χωριό, μπορεῖ νά βγεῖ τίποτε καλό; Τοῦ λέει ὁ Φίλιππος: Ἔλα, κι ὅταν τόν δεῖς μέ τά μάτια σου, θά πεισθεῖς. 48 Εἶδε ὁ Ἰησοῦς τόν Ναθαναήλ νά ἔρχεται κοντά του καί λέει γι’ αὐτόν: Νά ἕνας γνήσιος καί πραγματικός Ἰσραηλίτης, πού δέν ἔχει στήν καρδιά του καμία πονηριά καί δόλο, ἀλλά ποθεῖ μέ εἰλικρίνεια νά βρεῖ τήν ἀλήθεια. 49 Τοῦ λέει ὁ Ναθαναήλ: Ἀπό ποῦ μέ ξέρεις; Καί πῶς γνωρίζεις τήν εἰλικρίνεια τῶν μυστικῶν μου σκέψεων καί ἐλατηρίων; Τοῦ ἀποκρίθηκε τότε ὁ Ἰησοῦς: Πρίν ἀκόμη σέ φωνάξει ὁ Φίλιππος, ὅταν ἤσουν κάτω ἀπό τή συκιά καί προσευχόσουν μακριά ἀπό κάθε μάτι ἀνθρώπου, ἐγώ μέ τό ὑπερφυσικό καί θεῖο μου βλέμμα σέ εἶδα.
50 Τότε ὁ Ναθαναήλ τοῦ ἀποκρίθηκε: Διδάσκαλε, ἐσύ πράγματι εἶσαι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἐσύ εἶσαι ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ πού περιμέναμε σύμφωνα μέ τίς προφητεῖες. 51 Καί ὁ Ἰησοῦς τοῦ ἀπάντησε: Ἐπειδή σοῦ εἶπα ὅτι σέ εἶδα κάτω ἀπό τή συκιά πιστεύεις; Θά δεῖς πιό μεγάλα καί πιό θαυμαστά πράγματα ἀπ’ αὐτά. 52 Καί τοῦ λέει: Ἀληθινά σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι ἀπό τώρα πού ἄνοιξε ὁ οὐρανός κατά τή βάπτισή μου, θά δεῖτε κι ἐσεῖς τόν οὐρανό ἀνοιγμένο, καί τούς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ νά ἀνεβαίνουν καί νά κατεβαίνουν στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ. Αὐτός ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος, καί ὡς υἱός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι μοναδικός ἀντιπρόσωπος τοῦ ἀνθρώπινου γένους· καί πρόκειται νά ἔλθει καί πάλι ὡς Κριτής ἔνδοξος καθισμένος πάνω σέ νεφέλες. Θά ἀνεβαίνουν καί θά κατεβαίνουν οἱ ἄγγελοι προκειμένου νά ὑπηρετοῦν αὐτόν καί τήν Ἐκκλησία του.
Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 24 Μαρτίου 2024, τῆς Ὀρθοδοξίας (Ἑβρ. ια΄ 24-26, 32-40)
Ἀδελφοί, πίστει Μωϋσῆς μέγας γενόμενος ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραώ, μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν, μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ· ἀπέβλεπε γὰρ εἰς τὴν μισθαποδοσίαν. Καὶ τί ἔτι λέγω; ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ Ἰεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν, οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι.
ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ
«Πίστει Μωϋσῆς μέγας γενόμενος ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραώ»
Ἕνας ὑπέροχος ὕμνος τῆς πίστεως εἶναι τὸ ἑνδέκατο (ια΄) κεφάλαιο τῆς πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολῆς, στὸ ὁποῖο ἀνήκει ἡ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή. Μᾶς ἐξιστορεῖ τὰ κατορθώματα τῶν Δικαίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, γιὰ νὰ τονίσει ὅτι ὅλα τὰ πέτυχαν μὲ τὴ δύναμη τῆς πίστεως. Ἂς θαυμάσουμε λοιπὸν στὴ συνέχεια τὴ δύναμη τῆς πίστεως κι ἂς δοῦμε συγκεκριμένα ὅτι ἡ πίστη μᾶς ἐνισχύει στὸ νὰ ἀποστρεφόμαστε τὰ θέλγητρα τοῦ κόσμου, νὰ ὑπομένουμε τὶς δοκιμασίες τῆς ζωῆς καὶ νὰ περιφρονοῦμε τὸν θάνατο.
1. Ἀπάρνηση τῶν ἁμαρτωλῶν ἀπολαύσεων
Ἡ πίστη φανερώνει τὴν ἀληθινὴ ἀξία τῶν πραγμάτων. Μᾶς προτρέπει νὰ ἀπαρνούμαστε τὶς ἁμαρτωλὲς ἀπολαύσεις, τὸν φθαρτὸ πλοῦτο, τὴ μάταιη δόξα καὶ τὴν ἀνηθικότητα, σὰν ὄνειρα καὶ σκιές. «Οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα» (νεκρώσιμη ἀκολουθία). Ὅλα αὐτὰ εἶναι πρόσκαιρα, παροδικά, γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν ἔχουν ἀξία. Μάλιστα βλάπτουν, ζημιώνουν τὴν ψυχή, αἰχμαλωτίζουν τὸν ἄνθρωπο. Καταντᾶ ἕρμαιο τῶν ἐνστίκτων του, ἀδιάφορος γιὰ τὸν αἰώνιο προορισμό του, γιὰ τὴν οὐράνια κληρονομιὰ ποὺ τοῦ ἐπιφυλάσσει ὁ Κύριος καὶ τὴν ὁποία τελικὰ στερεῖται.
Ἡ πίστη ἀντίθετα ἐμπνέει τὸν πόθο τῶν οὐράνιων ἀγαθῶν. Χάρη σὲ αὐτὴν ὁ Μωυσῆς, ποὺ ἦταν πρίγκιπας στὴν αὐλὴ τοῦ Φαραώ, ἀρνήθηκε τὰ μεγαλεῖα καὶ τὶς τιμὲς ποὺ τοῦ ἐπιφύλασσε τὸ μέλλον καὶ προτίμησε νὰ περιφρονεῖται καὶ νὰ διώκεται ὡς Ἑβραῖος, «μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν»: θεωρώντας καλύτερο νὰ κακοπαθεῖ μὲ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, παρὰ νὰ ἔχει τὶς πρόσκαιρες ἀπολαύσεις τῆς ἁμαρτίας.
Χάρη στὴν πίστη βρίσκουμε τὴ δύναμη νὰ νικήσουμε τὶς ἡδονὲς τοῦ κόσμου. «Αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν» (Α΄ Ἰω. ε΄ 4): Αὐτὴ εἶναι ἡ νίκη ποὺ νίκησε τὸν κόσμο, ἡ πίστη μας. Αὐτὴ εἶναι τὸ φῶς ποὺ διαλύει τὴν πλάνη τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία ὑπάρχει στὸν κόσμο.
2. Ὑπομονὴ στὶς δοκιμασίες
Ἡ πίστη ἐπιπλέον μᾶς χαρίζει τὴ δύναμη νὰ ὑπομένουμε τὶς δοκιμασίες τῆς παρούσας ζωῆς. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει πίστη, τὰ χάνει στὶς δυσκολίες, ἀπελπίζεται, μέχρι ποὺ ναυαγεῖ· φθάνει δὲ κάποτε στὸ νὰ δίνει τέλος στὴ ζωή του. Ἀγνοεῖ ὅτι οἱ δοκιμασίες τὸν ἁγιάζουν, τοῦ ἑτοιμάζουν ἀμάραντο στεφάνι στὸν οὐρανό.
Ὁ πιστὸς ἀντίθετα ἀποβλέπει στὰ οὐράνια βραβεῖα, στὴν αἰώνια χαρὰ καὶ ἀνάπαυση ποὺ τὸν περιμένει. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὑπομένει ὅπως ὁ δίκαιος Ἰώβ, ὁ πρωταθλητὴς τῆς ὑπομονῆς, ὅπως ὁ φτωχὸς Λάζαρος τῆς παραβολῆς, ὅπως οἱ Ἅγιοι Πάντες, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν «ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι». Ὑπομένει χωρὶς γκρίνια καὶ γογγυσμό, διότι «οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς» (Ρωμ. η΄ 18), ὅπως ἐπισημαίνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Γνωρίζει καλὰ ὅτι δὲν εἶναι ἄξια τὰ ὅσα ὑποφέρουμε στὴν ἐπίγεια ζωή, σὲ σύγκριση μὲ τὴ δόξα ποὺ πρόκειται νὰ μᾶς δοθεῖ στὴ μέλλουσα. Ἡ πίστη εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ὑπομονῆς μας.
3. Περιφρόνηση τοῦ θανάτου
Αὐτή, τέλος, φυγαδεύει τὸν φόβο τοῦ θανάτου. Ὁ ἄπιστος τρέμει ἀκόμη καὶ στὴ σκέψη του. Κάνει ὅ,τι μπορεῖ γιὰ νὰ τὸν ἀποφύγει, διότι δὲν πιστεύει ὅτι ὑπάρχει ζωὴ μετὰ τὸν θάνατο. Θεωρεῖ ὅτι στὸν τάφο τελειώνουν ὅλα, κι αὐτὸ τὸν συντρίβει.
Ὁ πιστὸς ὅμως δὲν δειλιάζει μπροστὰ στὸν θάνατο. Γνωρίζει ὅτι ὁ θάνατος εἶναι ἡ πύλη τῆς ἀληθινῆς ζωῆς. Προτιμᾶ κάποτε τὸν θάνατο. Μυριάδες εἶναι οἱ ἅγιοι Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ προτίμησαν νὰ πεθάνουν, «οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν»: Δὲν θέλησαν νὰ γλυτώσουν τὴ ζωή τους, διότι προσδοκοῦσαν νὰ ἀναστηθοῦν σὲ μιὰ ζωὴ ἀνώτερη ἀπὸ αὐτήν. Ὁ πιστὸς φθάνει στὸ σημεῖο νὰ ἐπιθυμεῖ τὸν θάνατο, νὰ τὸν περιμένει, ὅπως ὁ ἀπόστολος Παῦλος ποὺ ἐπιθυμοῦσε «ἀναλῦσαι καὶ σὺν Χριστῷ εἶναι» (Φιλιπ. α΄ 23). Προσδοκοῦσε νὰ φύγει ἀπὸ τὴ ζωὴ αὐτὴ γιὰ νὰ βρεθεῖ κοντὰ στὸν Χριστό. Ἡ πίστη ἑπομένως μᾶς δίνει τὴ δύναμη νὰ νικήσουμε τὸν φοβερὸ δυνάστη τῶν ἀνθρώπων, τὸν θάνατο, καὶ τρισμακάριοι νὰ εἰσέλθουμε στὴν αἰώνια ζωή.
Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας σήμερα. Ἑορτάζουμε τὴ νίκη τῆς Ἐκκλησίας μας κατὰ τῶν αἱρετικῶν εἰκονομάχων καὶ τὴν ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων κατὰ πρῶτο λόγο καὶ ταυτόχρονα τὴ διασφάλιση τῆς ὀρθῆς πίστεως ἀπὸ αὐτήν. Ἡμέρα λαμπρή, πανηγυρική, χαρμόσυνη. Ἡμέρα ποὺ διαλαλεῖ στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὴν ἀκατάβλητη δύναμη καὶ τὸν θρίαμβο τῆς πίστεως, καθὼς ὅλη ἡ πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας μέσα στὴν ἱστορία εἶναι ἕνα ἐπαναλαμβανόμενο θαῦμα τῆς πίστεως. Αὐτὴ ἡ πίστη ἂς θριαμβεύει καὶ στὴ δική μας ζωή· ἂς εἶναι τὸ καύχημά μας. Ἀπὸ αὐτὴν ἂς ἀντλοῦμε δύναμη, ὥστε νὰ περιφρονοῦμε τὰ θέλγητρα τοῦ κόσμου, νὰ ὑπομένουμε τὶς θλίψεις καὶ νὰ ἀντιμετωπίζουμε μὲ γενναιότητα τὸν θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου