Κυριακὴ Ι΄ Λουκᾶ – Εὐαγγελικὸ και Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 8 Δεκεμβρίου 2024

  

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 8 Δεκεμβρίου 2024, Ι΄ Λουκᾶ (Λουκ. ιγ΄ 10-17)

10 Ἦν δὲ διδάσκων ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι. 11 καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές. 12 ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ Ἰησοῦς προσεφώνησε καὶ εἶπεν αὐ­­τῇ· γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου· 13 καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖρας· καὶ παραχρῆμα ἀ­­νωρ­­θώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν. 14 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχι­συνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐρ­­γά­ζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρ­χόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου. 15 ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει; 16 ταύτην δέ, θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου; 17 καὶ ταῦτα λέγοντος αὐ­τοῦ κατῃσχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδόξοις τοῖς γινομένοις ὑπ᾿ αὐτοῦ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

10 Κάποιο Σάββατο ὁ Ἰησοῦς δίδασκε πάλι σέ μία ἀπό τίς συναγωγές. 11 Ἐκεῖ βρισκόταν καί μία γυναίκα πού ὑπέφερε δεκα­ο­κτώ χρόνια ἀπό μιά ἀσθένεια ἐξαιτίας κάποιου πο­νη­ροῦ πνεύματος. Καί γι’ αὐτό ἦταν σκυμμένη διαρκῶς μέ κυρτωμένο τό σῶμα της καί δέν μποροῦσε καθόλου νά σηκώσει ὄρθιο τό κεφάλι της. 12 Ὅταν λοιπόν τήν εἶδε ὁ Ἰησοῦς, τῆς φώναξε καί τῆς εἶπε: Γυναίκα, εἶσαι λυμένη καί ἐλευθερωμένη ἀπό τήν ἀρρώστια σου. 13 Κι ἔβαλε πάνω της τά χέρια του. Τήν ἴδια στιγμή ἐκεί­νη ἐπανέκτησε τήν ὄρθια στάση τοῦ σώματός της καί δόξαζε τόν Θεό γιά τή θεραπεία της. 14 Τότε ὁ ἀρχισυνάγωγος, γεμάτος ἀ­γανάκτηση πού ὁ Ἰησοῦς ἔκανε τή θεραπεία αὐτή μέρα Σάββατο, στράφηκε στό πλῆθος τοῦ λαοῦ κι ἔλεγε: Ἕξι ἡμέρες ἔχουμε στή διάθεσή μας νά ἐρ­γαζόμαστε, καί μόνο μέσα σ’ αὐτές δι­καιούμαστε καί πρέ­πει νά τό κάνουμε αὐτό. Τίς ἐργά­σι­μες αὐτές ἡμέρες λοιπόν νά ἔρχεστε καί νά θεραπεύεσθε, καί ὄχι τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. 15 Τότε λοιπόν ὁ Κύριος τοῦ ἀπάντησε: Ὑποκριτή, κάτω ἀπό τό πρόσχημα τοῦ σεβασμοῦ τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου κρύβεις φθόνο καί μοχθηρία. Ὁ καθένας σας τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου δέν λύνει τό βόδι του ἤ τό γαϊδούρι ἀπό τό παχνί καί δέν τό πηγαίνει νά τό ποτίσει; Καί τό κάνει αὐτό χωρίς νά θεωρεῖται παραβάτης τῆς ἐντολῆς τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου, σύμφωνα μέ τήν ἑρμηνεία τῆς ἐντολῆς αὐτῆς πού εἶναι ἀναγνωρισμένη ἀπό τήν παράδοση. 16 Αὐτή ὅμως, πού εἶναι κόρη καί ἀπόγονος τοῦ Ἀ­βρα­άμ καί τήν ἔδεσε ὁ σατανάς μέ τέτοια ἀρρώστια, ὥστε νά μήν μπορεῖ νά σηκωθεῖ ὄρθια δεκαοκτώ ὁλόκληρα χρόνια, δέν ἦταν σωστό καί ἐπιβε­βλημένο νά λυθεῖ ἀπ’ τά μακροχρόνια αὐτά καί ὀ­δυνηρά δεσμά της τήν ἡμέ­ρα τοῦ Σαββάτου; 17 Κι ἐνῶ τά ἔλεγε αὐτά ὁ Ἰησοῦς, ντροπιάζονταν ὅλοι οἱ ἀντίθετοί του. Κι ὅλος ὁ λαός χαιρόταν γιά ὅλα τά ­λαμπρά καί θαυμαστά ἔργα πού διαρκῶς ἔκανε ὁ Ἰη­σοῦς.

  

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 8 Δεκεμβρίου 2024, ΚΔ΄ Κυριακῆς Ἐπιστολῶν (Ἐφεσ. β΄ 14-22)

Ἀδελφοί, Χριστός ἐστιν ἡ εἰ­ρήνη ἡμῶν, ὁ ποι­ή­­­σας τὰ ἀμφότερα ἓν καὶ τὸ με­σό­τοιχον τοῦ φρα­γμοῦ λύ­σας, τὴν ἔχθραν, ἐν τῇ σαρ­κὶ αὐ­τοῦ τὸν νόμον τῶν ἐντο­λῶν ἐν δόγμασι κα­ταργήσας, ἵ­να τοὺς δύο κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰ­ρή­νην, καὶ ἀποκαταλλάξῃ τοὺς ἀμφο­­τέρους ἐν ἑνὶ σώματι τῷ Θεῷ διὰ τοῦ σταυροῦ, ἀποκτείνας τὴν ἔχθραν ἐν αὐτῷ· καὶ ἐλθὼν εὐηγ­γελίσατο εἰρήνην ὑμῖν τοῖς μακρὰν καὶ τοῖς ἐγγύς, ὅτι δι᾿ αὐτοῦ ἔχομεν τὴν προσαγωγὴν οἱ ἀμφότεροι ἐν ἑνὶ πνεύματι πρὸς τὸν πατέρα. ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ συμ­πολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, ἐποικοδομηθέντες ἐπὶ τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἐν ᾧ πᾶσα ἡ οἰκοδομὴ συναρμολογουμένη αὔξει εἰς ναὸν ἅγιον ἐν Κυρίῳ· ἐν ᾧ καὶ ὑμεῖς συνοικοδομεῖσθε εἰς κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι.

Η ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΙΡΗΝΗ

«Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν»

Τοὺς τελευταίους μῆνες ἀποσβολωμένη ἡ ἀνθρωπότητα παρακολουθεῖ σὲ πολλὰ σημεῖα τοῦ πλανήτη μας νὰ διαγράφεται μέσα σὲ καπνοὺς ἕνα τραγικὸ σκηνικὸ πολέμου. Βομβαρδισμοὶ καὶ ἀλαζονικὲς ἀπειλὲς ἀντιλαλοῦν στὸν δῆθεν πολιτισμένο κόσμο. Συνεχεῖς εἶναι οἱ ἐκκλήσεις ἀπὸ διεθνεῖς ὀργανισμοὺς γιὰ κατάπαυση τοῦ πυρός. Ἡ εἰρήνη ὡστόσο δὲν ἐπικρατεῖ.

Ἰδιαιτέρως ἐπίκαιρα καὶ σχετικὰ μὲ τὴ θλιβερὴ αὐτὴ κατάσταση εἶναι τὰ ὅσα μᾶς ἐπισήμανε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή. Μᾶς εἶπε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ εἰρήνη μας. Ἐκεῖνος ἕνωσε σὲ ἕνα, δύο ἐχθρικοὺς κόσμους, τοὺς Ἰουδαίους μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες, καὶ κατέλυσε τὴ μεταξύ τους ἔχθρα. Ἑπομένως, ὅπως θὰ δοῦμε στὴ συνέχεια, ἂν ἐπικρατήσει ὁ Χριστός, θὰ φέρει εἰρήνη καὶ στὴν ψυχή μας καὶ σὲ ὅλο τὸν κόσμο.

1. Ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς μας

Ἀσφαλῶς θὰ τὸ ἔχουμε διαπιστώσει ἀπὸ τὴν προσωπική μας πείρα, ὅτι κάθε φορὰ ποὺ ἁμαρτάνουμε καὶ ὑποχωροῦμε σὲ κάποια προσβολὴ τοῦ πονηροῦ, σὲ κάποιο πάθος, ἡ ψυχή μας ἀναστατώνεται, ταράζεται, ἀπογοητεύεται, μαυρίζει. Φυγαδεύεται ἡ ἀληθινὴ εἰρήνη καὶ τὴ θέση της παίρνουν ἡ ἀγωνία, ὁ φόβος καὶ οἱ ἔλεγχοι τῆς συνειδήσεως. Ὁ πρωτόπλαστος Ἀδάμ, ὅταν παρήκουσε τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ἔχασε ἀπὸ μέσα του τὴν εἰρήνη ποὺ ἀπολάμβανε μέχρι τότε. «Τῆς φωνῆς σου ἤκουσα… καὶ ἐφοβήθην… καὶ ἐκρύβην» (Γεν. γ΄ 10), ἀποκρίθηκε στὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος τὸν ἀναζητοῦσε στὸν Παράδεισο μετὰ τὴν πτώση. Ἄκουσα τὴ φωνή σου καὶ φοβήθηκα νὰ παρουσιασθῶ μπροστά Σου καὶ ἔσπευσα νὰ κρυφτῶ. Βλέπουμε ὁλοφάνερα ὅτι ἡ ἁμαρτία διώχνει τὴν εἰρήνη ἀπὸ τὴν ψυχή.

Ὁ Κύριος ὅμως μὲ τὴν ἐνανθρώπηση καὶ τὴ σταυρικὴ θυσία του συνέτριψε τὴν αἰτία τῆς ταραχῆς, τὴν ἁμαρτία, καὶ «εὐηγγελίσατο εἰρήνην», ὅπως μᾶς ἐπισήμανε ὁ Ἀπόστολος. Κήρυξε τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς εἰρήνης σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Μποροῦμε πλέον νὰ προσερχόμαστε στὴν Ἐκκλησία, νὰ μετέχουμε στὸ ἱερὸ μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως, ποὺ εἶναι τὸ Μυστήριο τῆς «καταλλαγῆς» μας μὲ τὸν Θεὸ καὶ τῆς εἰρηνεύσεως τῆς ψυχῆς μας. Ἐκεῖ λαμβάνουμε τὴν ἄφεση γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ ἀπολαμβάνουμε πάλι τὴ βαθιὰ εἰρήνη, τὴ γαλήνη, τὴ χαρά. Ἀπομακρύνεται ἡ ἀγωνία, φυγαδεύεται ὁ φόβος, καταπαύει ἡ ταραχή, ἐξαφανίζονται οἱ τύψεις. Ἐπιβεβαιώνεται ἔτσι αὐτὸ ποὺ εἶχε προμηνύσει στοὺς Μαθητὲς ὁ Χριστὸς λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ Πάθος του: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν» (Ἰω. ιδ΄ 27). Δηλαδή, σᾶς χαρίζω εἰρήνη· τὴ δική μου εἰρήνη, ἡ ὁποία δὲν εἶναι ψεύτικη καὶ ἀσταθὴς σὰν τὴν εἰρήνη ποὺ ὑπόσχεται ὁ κόσμος. Ὁ Χριστὸς εἶναι Ἐκεῖνος ὁ Ὁποῖος μπορεῖ νὰ εἰρηνεύσει τὸ ἐσωτερικὸ κάθε ἀνθρώπου.

2. Ἡ εἰρήνη ὅλου τοῦ κόσμου

Ὁ Χριστὸς ἐπιπλέον χαρίζει τὴν εἰρήνη μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Στὶς ἡμέρες μας ὅλο καὶ αὐξάνονται τὰ φαινόμενα τῆς βίας στὴν κοινωνία, ἰδιαιτέρως μάλιστα τῆς σχολικῆς καὶ τῆς ἐνδοοικογενειακῆς· ὅλο καὶ βαθύτερο γίνεται τὸ ρῆγμα μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλὰ καὶ στὸ κοντινὸ περιβάλλον μας, γιὰ παράδειγμα στὴ δική μας οἰκογένεια καὶ στὶς διαπροσωπικές μας σχέσεις, συχνὰ ὑπάρχουν διαπληκτισμοὶ καὶ ἐντάσεις.

Οἱ ἑκάστοτε κυβερνῶντες προσπαθοῦν νὰ καταστείλουν τὰ ποικίλα φαινόμενα βίας μὲ ποινικὲς διώξεις. Ὡστόσο κάθε προσ­πάθεια εἰρηνεύσεως τοῦ κόσμου, χωρὶς τὸν Χριστό, εἶναι ἐπιφανειακὴ καὶ καταδικασμένη σὲ ἀποτυχία. Μόνο ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ φέρει τὴν εἰρήνη μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων· διότι Ἐκεῖνος μᾶς βοηθεῖ νὰ περιφρονοῦμε τὸν ἀτομισμό μας, τὰ συμφέροντα καὶ τοὺς ἰδιοτελεῖς σκοπούς μας. Ἐκεῖνος νεκρώνει τοὺς ἐγωισμούς, τὰ πάθη, τὰ μίση, τὶς ἔχθρες καὶ ἐμπνέει τὴν ἀγάπη. Ἐκεῖνος μᾶς διδάσκει τὴ συγχωρητικότητα, τὴν πραότητα, τὴ μακροθυμία καὶ μᾶς δίνει τὴ Χάρι του γιὰ ν᾿ ἀποκτήσουμε τὶς ἀρετὲς αὐτές. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ πορεύονται χωρὶς τὸν Χριστὸ στὴ ζωή τους, «ὁδὸν εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν» (Ρωμ. γ΄ 17)· δὲν γνώρισαν τὴν ἀληθινὴ εἰρήνη, οὔτε μέσα τους οὔτε στὸ περιβάλλον τους. Ἀντίθετα, ὅσο περισσότερο πλησιάζουμε οἱ ἄνθρωποι τὸν Χριστό, τόσο περισσότερο πλησιάζουμε καὶ μεταξύ μας, τόσο πιὸ ἁρμονικὴ καὶ χαρούμενη γίνεται ἡ συνύπαρξή μας.

Ἀναφέραμε πρωτύτερα ὅτι ὁ κόσμος σήμερα σπαράζεται ἀπὸ πολέμους. Ἀλ­λεπάλληλες εἶναι οἱ συγκρούσεις μεταξὺ τῶν λαῶν, ἑκατοντάδες χιλιάδες οἱ νεκροί, ἀναρίθμητοι οἱ τραυματίες, ἀμέτρητοι οἱ πρόσφυγες, πολὺς ὁ πόνος. Μὲ ἀγωνία οἱ ἁρμόδιοι φορεῖς καὶ ὅλος ὁ κόσμος ἐπιζητοῦν τὴν εἰρήνη. Τὴν ψάχνουν ὅμως σὲ λανθασμένο δρόμο. Γιὰ ν᾿ ἀποκτήσουμε τὴν ἀληθινὴ εἰρήνη, πρέπει νὰ κηρύ­ξουμε ἕναν πόλεμο! Πόλεμο ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας καὶ ἐναντίον τῶν παθῶν μας, ὥστε νὰ ἔχουμε ζωντανὸ σύνδεσμο μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Εἶναι Πρόσωπο ἡ εἰρήνη· τὸ Πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας. Ὅσο πλησιάζουμε Ἐκεῖνον, τόσο θὰ εἰρηνεύει ἡ ψυχή μας, ἡ οἰκογένειά μας, ἡ κοινωνία μας καὶ ὁ κόσμος γύρω μας.