ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2025 ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ (Λουκ. ιδ΄ 16-24, Ματθ. κβ΄ 14) (Κολ. γ΄ 4-11)

 "Ο Λόγος του Θεού στον Λαό του Θεού"

Το Δείπνο της θεϊκής αγάπης

«Εποίησε δείπνο μέγα και εκάλεσε πολλούς»

  Σ’ ένα δείπνο αλλιώτικο, το οποίο παρομοιάζεται με τη Βασιλεία των Ουρανών, προσκαλεί τον άνθρωπο η αγάπη του Θεού. Στην τιμητική πρόσκληση που τους απευθύνει για συμμετοχή στο ξεχωριστό αυτό δείπνο, οι προσκεκλημένοι με εύσχημο τρόπο προφασίζονται και επικαλούνται τις μέριμνες και την τύρβη της καθημερινής ζωής για ν’ αρνηθούν να παραστούν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το χωράφι, η αγορά βοδιών και ο γάμος, από ευλογία του Θεού μετατράπηκαν σε προφάσεις για ν’ απορρίψει ο άνθρωπος το μεγαλείο που ανοίγει ενώπιον του η θεϊκή αγάπη.

Οι προφάσεις

  Δικαιολογημένα, λοιπόν, ο οικοδεσπότης μόλις ακούει τις φτηνές δικαιολογίες που αράδιασαν οι προσκεκλημένοι, εξοργίζεται. Αυτό συμβαίνει γιατί η τιμή που κάνει ο Θεός στον άνθρωπο να τον καλέσει σε κοινωνία μαζί του, συνιστά ό,τι πολυτιμότερο μπορεί να του προκύψει. 

   Συνεπώς, η άρνηση του δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με τίποτε. Πόσο μάλλον οι τόσο φθηνές δικαιολογίες που επικαλούνται οι προσκεκλημένοι της περικοπής. Παρόμοιες αιτιάσεις, όμως, προβάλλονται και σήμερα για ν’ αρνούνται κάποιοι να συμμετάσχουν στην κοινωνία αγάπης που ανοίγει ενώπιον τους η μητέρα μας Εκκλησία. Δικαιολογίες για ασχολίες που αφήνουν τον άνθρωπο καθηλωμένο και εγκλωβισμένο στα υλικά αγαθά, προτάσσονται συνήθως για να μάς κρατούν σε απόσταση από το Ευχαριστιακό Δείπνο, από τον Άρτο της Ζωής, το Ουράνιο Μάννα, που μας τρέφει πνευματικά και μας εντάσσει στο χώρο της θείας ζωής. 

   Οι ασφυκτικοί ρυθμοί της καθημερινότητας που περισφίγγουν τον άνθρωπο, ακόμα πιο πολύ σήμερα, τον έχουν μετατρέψει, δυστυχώς, σ’ ένα κατευθυνόμενο ρομπότ που άγεται και φέρεται αλλά και βραχυκυκλώνεται σε απάνθρωπες συχνότητες. Δεν του επιτρέπουν να έχει ούτε πρόσωπο ούτε ταυτότητα. Η εργασία από ευλογία έχει μετατραπεί σε δουλεία, παραμένοντας και αυτή αποψιλωμένη από το βαθύτερο νόημα και περιεχόμενό της. Και όχι μόνο αυτό. Την αφήνουμε να λειτουργεί και ως πρόφαση για να απορρίψουμε από τη ζωή μας το μεγαλείο των θείων δωρεών και ευλογιών που ξεδιπλώνει ενώπιον μας η αγάπη του Θεού.

   Όλες οι δικαιολογίες και οι προφάσεις, τα εργοστάσια, οι μηχανές, τα αυτοκίνητα, οι επαγγελματικές μας ενασχολήσεις και άλλα πολλά που μπορεί να επικαλούμαστε, μετατρέπονται από ευλογία σε κατάρα, όταν επιτρέπουμε να παρεμβάλλονται ως τροχοπέδη στον πνευματικό μας αγώνα και στη δυνατότητα να έλθουμε σε κοινωνία με τον Θεό. Αυτό το βιώνουμε ως εφιάλτη σήμερα, μέσα από τα αδιέξοδα που προκαλούν οι λογής κρίσεις που πλακώνουν σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας, οι οποίες στο βάθος αποκαλύπτονται ως κρίση προσώπων. 

  Ιδιαίτερα στις μέρες μας η επέλαση της αποδόμησης του προσώπου, αποκαλύπτει από πολλές όψεις την χρεοκοπία του ανθρώπου σε όλα τα επίπεδα, όταν επιμένει πεισματικά να αφήνει την ζωή του μακριά από την κοινωνία με τον Θεό.

Η επικράτηση της αγάπης

  Η πιο σημαντική παράμετρος ξεδιπλώνεται σε μια φωτεινή διάσταση της παραβολής. Παρά τα όποια εμπόδια και τις όποιες ανθρώπινες αιτιάσεις, το δείπνο δεν αναβάλλεται. Η ανθρώπινη κακία συνθλίβεται μπροστά στο μεγαλείο της απεριόριστης θεϊκής αγάπης. 

  Το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου δεν μπορεί να ματαιωθεί, όσο και αν το κακό θεριεύει και υψώνεται στην καθημερινή ζωή. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο οικοδεσπότης παραγγέλλει στον υπηρέτη του να καλέσει στο δείπνο όσους οι φαρισαίοι άφηναν έξω από αυτό και τους απέκλειαν ως ανάξιους της αγάπης του Θεού. 

  Ακριβώς, η δεύτερη αποστολή του δούλου έξω από την πόλη, συμβολίζει την πρόσκληση του Θεού προς τους εθνικούς, τον ειδωλολατρικό κόσμο, για να εγκολπωθεί το ευαγγελικό μήνυμα. Από μια τέτοια εξέλιξη αναδεικνύεται και η οικουμενικότητα της Εκκλησίας, ως δύναμη και ζωή που αγκαλιάζει διάπλατα όλο τον κόσμο.

Αγαπητοί αδελφοί, το τραπέζι της θείας αγάπης είναι πάντοτε ανοικτό και στρωμένο. Ο Θεός σε κάθε τόπο και εποχή στέλνει τους εργάτες του Ευαγγελίου για να καλέσουν όλους να συμμετάσχουν σ’ αυτό. Το Ευχαριστιακό Δείπνο, η Θεία Κοινωνία, τρέφει πνευματικά τον άνθρωπο και τον αφήνει ν’ ακτινοβολεί και να λάμπει ως ύπαρξη χριστοειδής.

     Η συμμετοχή σ’ αυτό, όχι μόνο δεν μπορεί να εμποδίζεται από τις διάφορες μέριμνες της καθημερινότητας, αλλά προσδίδει και ένα βαθύτερο νόημα και περιεχόμενο σ’ αυτές. Το παράδειγμα των αγίων μορφών που κοσμούν το οικοδόμημα της Εκκλησίας, με ιδιαίτερη αναφορά στα πρόσωπα των αγίων Προπατόρων και των αγίων Θύρσου, Λευκίου και Καλλινίκου του μάρτυρος, των οποίων τη μνήμη τιμά σήμερα η Εκκλησία, συνιστά την πιο ισχυρή μαρτυρία. 

  Όλη τη ζωή τους οι άγιοι της Εκκλησίας μας την μετέτρεψαν σε ευχαριστιακή αντιπροσφορά στην αγάπη του Θεού. Γι’ αυτό καταξιώθηκαν της ουράνιας μακαριότητας. Ας ακολουθήσουμε κι εμείς το δικό τους παράδειγμα και να τους μιμηθούμε στη ζωή μας, γνωρίζοντας ότι «τιμή αγίου, μίμησις αγίου».

Χριστάκης Ευσταθίου,

Θεολόγος

 

Κυριακὴ ΙA΄ Λουκᾶ – Εὐαγγελικὸ καί Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 14 Δεκεμβρίου 2025

 

 

Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 14 Δεκεμβρίου 2025, Κυριακὴ ΙA΄ Λουκᾶ (Λουκ. ιδ΄ 16-24)

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύ­την· ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖ­πνον μέγα καὶ ἐκάλεσε πολλούς· καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα. καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες. ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. καὶ ἕτερος εἶπε· ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. καὶ ἕτερος εἶπε· γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν. καὶ παραγενόμενος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ αὐτοῦ ταῦτα. τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ρύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε. καὶ εἶπεν ὁ δοῦλος· κύριε, γέγονεν ὡς ἐπέταξας, καὶ ἔτι τόπος ἐστί. καὶ εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τὸν δοῦλον· ἔξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φρα­γμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκός μου. λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου. πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί.

 

Νεοελληνική Απόδοση

¹⁶ Ο δε Ιησούς είπε εις αυτόν την εξής παραβολήν· “ένας άνθρωπος παρέθεσε μέγα δείπνον και εκάλεσε πολλούς. ¹⁷ Και την ώραν, που θα παρετίθετο το δείπνον, έστειλε τον δούλον του να πη στους προσκαλεσμένους· Ελάτε διότι τώρα είναι τα πάντα έτοιμα. ¹⁸ Και αυτοί σαν να ήταν συνεννοημένοι ήρχισαν να παραιτούνται όλοι από το δείπνον με διαφόρους δικαιολογίας· ο πρώτος είπε· Αγόρασα ένα αγρόν και έχω ανάγκην να βγω έξω και να τον ίδω· σε παρακαλώ να με θεωρήσης απηλλαγμένον από την υποχρέωσιν να παρακαθίσω στο δείπνον. ¹⁹ Και άλλος είπε· Αγόρασα πέντε ζευγάρια βώδια και πηγαίνω να τα δοκιμάσω· σε παρακαλώ να θεωρήσης δικαιολογημένην την απουσίαν μου. ²⁰ Και άλλος είπε· Ενυμφεύθην και δια τούτο δεν μπορώ να έλθω. ²¹ Και επέστρεψε ο δούλος εκείνος προς τον κύριον του και του διηγήθηκε όλα αυτά. Τοτε, γεμάτος οργήν ο οικοδεσπότης εναντίον των αναξίων προσκαλεσμένων, είπε στον δούλον του· Εβγα γρήγορα εις τας πλατείας και τους δρόμους της πόλεως και φέρε εδώ μέσα τους πτωχούς και τους αναπήρους και τους χωλούς και τους τυφλούς. ²² Και αφού εξετέλεσε την εντολήν του Κυρίου του ο δούλος, είπε· Κυριε, έγινε όπως διέταξες, και είναι ακόμη τόπος αδειανός. ²³ Και είπεν ο κύριος προς τον δούλον· Εβγα στους δρόμους, στους φράκτες των κτημάτων, έξω από την πόλιν και παρακίνησε με επιμονήν όλους όσους εύρης να έλθουν εδώ, δια να γεμίση οίκος μου. ²⁴ Διότι σας διαβεβαιώνω, ότι κανείς από τους προσκαλεσμένους εκείνους άνδρες δεν θα γευθή τίποτε από το δείπνον μου”. (Οι κυρίως προσκεκλημένοι, οι πνευματικοί άρχοντες του Ισραήλ και οι άλλοι Εβραίοι, αποροφημένοι από τα υλικά των συμφέροντα και την ματαιοδοξίαν των, ηρνήθησαν την πρόσκλησιν του Χριστού και απέκλεισαν τον ευατόν των από την βασιλείαν των ουρανών. Οι τελώναι και οι αμαρτωλοί και οι ειδωλολάτραι, οι περιφρονημένοι από τους γραμματείς και τους Φαρισαίους εδέχθησαν με ευγνωμοσύνην και ταπείνωσιν την τιμητικήν πρόσκλησιν και έγιναν έτσι ένδοξα μέλη της βασιλείας των ουρανών).¹⁴ Διότι πολλοί είναι οι προσκεκλημένοι εις την βασιλείαν του Θεού, αλλά ολίγοι είναι οι εκλεκτοί, που δέχονται με ευγνωμοσύνην την πρόσκλησιν και ετοιμάζονται όπως πρέπει”.

                 ***************************************************

 

ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. Τὸ Δεῖπνο τῆς οὐράνιας Βασιλείας

Μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ Μεγάλου Δείπνου, ποὺ ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ἡ Ἐκκλησία στρέφει τὴν προσοχή μας στὴ μεγάλη δεσποτικὴ ἑορτὴ τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου. Κάποιος ἄνθρωπος ἑτοίμασε ἕνα ἐπίσημο δεῖπνο καὶ κάλεσε σ᾿ αὐτὸ πολλοὺς ἀνθρώπους, μᾶς διηγεῖται ἡ παραβολή. Ὅταν δὲ ἔφθασε ἡ κατάλληλη στι­γμή, ἔστειλε τὸν δοῦλο του νὰ εἰδοποιήσει τοὺς καλεσμένους, ὥστε νὰ προσέλθουν.

Σύμφωνα μὲ τοὺς ἱεροὺς ἑρμηνευτές, ὁ ἄρχοντας ποὺ παραθέτει τὸ δεῖπνο εἰκονίζει τὸν πανάγαθο καὶ παντοδύναμο Θεό. Ἐνῶ τὸ μεγάλο δεῖπνο συμβολίζει τὴ Βασιλεία του, τὴν αἰώνια ἕνωση τῶν πιστῶν μὲ τὸν Κύριο στὸν Παράδεισο, τὴν ἀτέρμονη μακαριότητα τοῦ οὐρανοῦ. Τὴν παρομοιάζει μὲ δεῖπνο, μὲ βραδινὴ δεξίωση δηλαδή, διότι ὅπως τὸ δεῖπνο παρατίθεται στὸ τέλος τῆς ἡμέρας, ἀντίστοιχα καὶ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ θὰ τὴν ἀπολαύσουν οἱ πιστοὶ στὴν πληρότητά της μετὰ τὸ τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς τους. Ἐπιπλέον αὐτὸ τὸ δεῖπνο τὸ ὀνομάζει «μέγα», δηλαδὴ πλούσιο, ἐπίσημο, λαμπρό, γιὰ νὰ ἐκφράσει κάπως τὰ ἀνέκφραστα ἀγαθά του· τὴν ἄρρητη πληρότητα καὶ τὸν χορτασμὸ ποὺ θὰ παρέχει στὸν κάθε συνδαιτυμόνα, στὸν κάθε πιστό.

Σ᾿ αὐτὸ τὸ πλούσιο πνευματικὸ Δεῖπνο μᾶς ἔχει καλέσει ὁ Κύριος, γιὰ νὰ μᾶς χαρίσει ἄληκτη μακαριότητα, πληρότητα, ἀκόρεστο χορτασμό. Ἐκεῖ θὰ μᾶς προσφέρει ὁ οὐράνιος Οἰκοδεσπότης τὸν ἴδιο τὸν Ἑαυτό του, τὴν ἕνωση μαζί Του, τὴ θέα τοῦ Προσώπου του. Στὸ Δεῖπνο αὐτὸ μᾶς περιμένουν ἤδη καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ πρὸ Χριστοῦ καὶ οἱ μετὰ Χριστόν· ὅλη ἡ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία. Τίποτε τὸ γήινο καὶ φθαρτὸ δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ τὸ παν­ευφρόσυνο αὐτὸ πανηγύρι, τὸ ὁποῖο εἶναι ἤδη ἕτοιμο, ὅπως ἀκούσαμε στὴν εὐαγγελικὴ περικοπή. Πῶς θὰ ἀνταποκριθοῦμε, ἀλήθεια, στὸ κάλεσμα τοῦ Κυρίου;

2. Ὁ ὕπουλος κίνδυνος

Οἱ καλεσμένοι τοῦ δείπνου, ὅπως ἀκούσαμε στὴν παραβολή, «ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες». Σὰν νὰ ἦταν συν­εννοημένοι μεταξύ τους, ἀρνήθηκαν τὴν πρόσκληση τοῦ οἰκοδεσπότη προβάλ­λοντας κάποιες δικαιολογίες. Ὁ πρῶτος εἶπε ὅτι εἶχε ἀγοράσει ἕνα χωράφι καὶ ὅτι ἔπρεπε νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ αὐτό. Ἕνας ἄλλος, ὅτι εἶχε ἀγοράσει πέντε ζευγάρια βόδια καὶ ὅτι ἔπρεπε νὰ τὰ δοκιμάσει. Ἕνας τρίτος, ὅτι πρόσφατα εἶχε νυμφευθεῖ καὶ ἔτσι δὲν μποροῦσε νὰ παρευρεθεῖ στὸ δεῖπνο.

Εἶναι διδακτικότατο τὸ ὅτι οἱ καλεσμένοι αὐτοὶ δὲν φαίνεται νὰ ἦταν ἄνθρωποι ἁμαρτωλοί, ἄσωτοι, ποὺ ζοῦσαν μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, αἰχμάλωτοι σὲ πάθη. Τὰ δεσμά τους δὲν ἦταν οἱ ἁμαρτίες, ἀλλὰ οἱ ἐπίγειες φρον­τίδες, οἱ βιοτικὲς μέριμνες, ἡ τύρβη τῆς καθημερινότητας. Δόθηκαν ἀποκλειστικὰ στὴ «μέριμναν τοῦ αἰῶνος τούτου» (Ματθ. ιγ΄ 22). Ἀπορροφήθηκαν ἀπὸ αὐτὴν καὶ τελικὰ ἔχασαν τὸ πλούσιο πανηγύρι.

Ὁ κίνδυνος αὐτὸς ἀπειλεῖ κι ἐμᾶς. Ἀκόμη κι ἂν ἀγωνιζόμαστε μὲ τὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ νὰ ἀπέχουμε ἀπὸ πάθη καὶ ἁμαρτίες βαριές, κινδυνεύουμε νὰ αἰχμαλωτισθοῦμε ἀπὸ τὶς καθημερινὲς μέριμνες, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ στεγνώσει μέσα μας κάθε πνευματικὴ ἰκμάδα, κάθε ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ. Ἀσφαλῶς εἶναι φυσικὴ καὶ ἐπιβεβλημένη ἡ συνεπὴς ἐνασχόληση μὲ τὶς ἐργασίες καὶ τὴν οἰκογένειά μας. Ἂς εἶναι ὅμως τὸ κυριότερο μέλημα τῆς ζωῆς καὶ τοῦ προγράμματός μας ὁ Θεός.

3. Ἄγευστοι ἀπὸ τὸν Θεὸ

Ἡ παραβολὴ κλείνει μὲ μιὰ αὐστηρὴ προειδοποίηση τοῦ Κυρίου: «Οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου». Σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι κανένας ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἀρνήθηκαν τὴν πρόσκλησή μου, δὲν θὰ παρακαθήσει καὶ δὲν θὰ γευθεῖ τὴ χαρὰ καὶ εὐφροσύνη τοῦ Δείπνου μου.
Εἶναι φοβερὸ νὰ ἔχει ἑτοιμάσει τόσο πλούσιο Δεῖπνο ὁ Κύριος, τέτοιο οὐράνιο πανηγύρι, ἄρρητη εὐφροσύνη καὶ πληρότητα κι ἐμεῖς νὰ μένουμε ἄγευστοι ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ τῆς Βασιλείας του. Ἄγευστοι ἀπὸ τὴ Χάρι, τὴν εὐλογία, τὴν κοινωνία τοῦ Προσώπου του, καὶ τελικὰ στερημένοι καὶ ἀνικανοποίητοι. Διότι ἡ μόνη γεύση ποὺ χορταίνει τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ κοινωνία τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ θέα τοῦ Προσώπου του. Ἂς προσέχουμε, λοιπόν, νὰ μὴν ἐγκλωβισθοῦμε στὸ «ἐδῶ» καὶ τὸ «τώρα» καὶ τελικὰ νὰ μείνουμε ἄγευστοι ἀπὸ τὸν Θεό, τόσο στὴν ἐπίγεια ζωή μας, ὅσο καὶ μετὰ θάνατον!

Πλησιάζουν τὰ Χριστούγεννα. Ὁ Κύριός μας, ὁ τέλειος Θεός, ἔρχεται γιὰ νὰ μᾶς καλέσει στὸ μέγα Δεῖπνο τῆς Βασιλείας του. Ταπεινώνεται, παίρνει μορφὴ δούλου, γεννιέται ὡς ἄνθρωπος, ὅμοιος μ᾿ ἐμᾶς. Γεννιέται ὡς φτωχὸς δοῦλος σ᾿ ἕνα ψυχρὸ καὶ σκοτεινὸ σπήλαιο. Ἂς μᾶς συγκινήσει ἡ ἄφατη συγκατάβαση τοῦ Κυρίου, τοῦ ἄναρχου Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἔλαβε ἀρχὴ ὡς ἄνθρωπος γιὰ τὴ δική μας σωτηρία. Ἂς ἀνταποκριθοῦμε δὲ στὸ κάλεσμά του, ὥστε νὰ μᾶς ἀξιώσει νὰ γευθοῦμε τὴν γλυκύτατη χαρὰ τῆς Βασιλείας του, τὸν χορτασμὸ τῆς θέας τοῦ Προσώπου του.

                        ***************************************************

 

 

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 14 Δεκεμβρίου 2025, ΚΘ΄ Κυριακῆς (Κολασ. γ΄ 4-11)

4 ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ. 5 Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδω­λολατρία, 6 δι’ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας, 7 ἐν οἷς καὶ ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς· 8 νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· 9 μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλή­λους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ10 καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν, 11 ὅπου οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­κροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­λὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι ­­­­­­­­­­­­­Χριστός. 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

4 Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθεῖ, ὁ αἴτιος καί χορηγός τῆς πνευματικῆς αὐτῆς ζωῆς μας, τότε κι ἐσεῖς μαζί μ’ αὐ­τόν θά φανερωθεῖτε δοξασμένοι. 5 Νεκρῶστε λοιπόν τά μέλη σας πού ἐπιθυμοῦν τίς γήινες ἀπολαύσεις καί ἡδονές. Νεκρῶστε τήν πορνεία, τήν ἀκαθαρσία, κάθε πάθος καί ὑποδούλωση στό κα­κό, κάθε κακή ἐπιθυμία καί τήν πλεονεξία, ἡ ὁποία εἶναι λατρεία στό εἴδωλο τοῦ χρήματος. 6 Γιά τά ἁμαρτήματα αὐτά ἔρχεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ σ’ αὐτούς πού συστηματικά καί μέ ἐπιμονή δέν θέλουν νά πιστέψουν. 7 Στά ἁμαρτήματα αὐτά κι ἐσεῖς κάποτε πορευθήκατε καί τά ὑπηρετήσατε, ὅταν ζούσατε ἀνάμεσα σ’ αὐτούς τούς ἄπιστους ἀνθρώπους. 8 Τώρα ὅμως βγάλτε καί πετάξτε ἀπό πάνω σας κι ἐσεῖς, σάν ἀκάθαρτο ἔνδυμα, ὅλα αὐτά τά κακά, τήν ὀρ­­γή, τόν θυμό, τήν κακία καί πονηριά, τήν κακολογία, τήν αἰσχρολογία ἀπό τό στόμα σας. 9 Μή λέτε ψέματα ὁ ἕνας στόν ἄλλο, ἀφοῦ πλέον γδυθήκατε τόν παλαιό διεφθαρμένο ἄνθρωπο μαζί μέ τίς πράξεις του 10 καί ντυθήκατε τό νέο ἄνθρωπο πού συνεχῶς ἀνανε­­ώνεται καί γίνεται καινούργιος, ὥστε νά προοδεύει στήν τέλεια γνώση τοῦ Θεοῦ. Καί γίνεται διαρκῶς και­νούρ­γιος μέ τό νά παίρνει τήν ἴδια μορφή μέ τήν εἰκό­να τοῦ Χριστοῦ πού τόν δημιούργησε. 11 Σ’ αὐτόν τό νέο ἄνθρωπο δέν ὑπάρχει διάκριση Ἕλ­­­­­ληνα καί Ἰουδαίου, περιτμημένου Ἰσραηλίτη καί ἀπε­­­ρίτμητου ἐθνικοῦ, βάρβαρου καί Σκύθη, δούλου καί ἐλεύθερου, ἀλλά καί ἐθνικότητα καί καταγωγή καί ἀξί­ω­­­μα καί τά πάντα εἶναι ὁ Χριστός, ὅπως καί μέσα σ’ ὅ­λους τούς πιστούς πάλι εἶναι ὁ Χριστός.

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 14 Δεκεμβρίου 2025, ΚΘ΄ Κυριακῆς (Κολασ. γ΄ 4-11)

4 ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ. 5 Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδω­λολατρία, 6 δι’ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας, 7 ἐν οἷς καὶ ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς· 8 νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· 9 μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλή­λους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ10 καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν, 11 ὅπου οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­κροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­λὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι ­­­­­­­­­­­­­Χριστός. 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

4 Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθεῖ, ὁ αἴτιος καί χορηγός τῆς πνευματικῆς αὐτῆς ζωῆς μας, τότε κι ἐσεῖς μαζί μ’ αὐ­τόν θά φανερωθεῖτε δοξασμένοι. 5 Νεκρῶστε λοιπόν τά μέλη σας πού ἐπιθυμοῦν τίς γήινες ἀπολαύσεις καί ἡδονές. Νεκρῶστε τήν πορνεία, τήν ἀκαθαρσία, κάθε πάθος καί ὑποδούλωση στό κα­κό, κάθε κακή ἐπιθυμία καί τήν πλεονεξία, ἡ ὁποία εἶναι λατρεία στό εἴδωλο τοῦ χρήματος. 6 Γιά τά ἁμαρτήματα αὐτά ἔρχεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ σ’ αὐτούς πού συστηματικά καί μέ ἐπιμονή δέν θέλουν νά πιστέψουν. 7 Στά ἁμαρτήματα αὐτά κι ἐσεῖς κάποτε πορευθήκατε καί τά ὑπηρετήσατε, ὅταν ζούσατε ἀνάμεσα σ’ αὐτούς τούς ἄπιστους ἀνθρώπους. 8 Τώρα ὅμως βγάλτε καί πετάξτε ἀπό πάνω σας κι ἐσεῖς, σάν ἀκάθαρτο ἔνδυμα, ὅλα αὐτά τά κακά, τήν ὀρ­­γή, τόν θυμό, τήν κακία καί πονηριά, τήν κακολογία, τήν αἰσχρολογία ἀπό τό στόμα σας. 9 Μή λέτε ψέματα ὁ ἕνας στόν ἄλλο, ἀφοῦ πλέον γδυθήκατε τόν παλαιό διεφθαρμένο ἄνθρωπο μαζί μέ τίς πράξεις του 10 καί ντυθήκατε τό νέο ἄνθρωπο πού συνεχῶς ἀνανε­­ώνεται καί γίνεται καινούργιος, ὥστε νά προοδεύει στήν τέλεια γνώση τοῦ Θεοῦ. Καί γίνεται διαρκῶς και­νούρ­γιος μέ τό νά παίρνει τήν ἴδια μορφή μέ τήν εἰκό­να τοῦ Χριστοῦ πού τόν δημιούργησε. 11 Σ’ αὐτόν τό νέο ἄνθρωπο δέν ὑπάρχει διάκριση Ἕλ­­­­­ληνα καί Ἰουδαίου, περιτμημένου Ἰσραηλίτη καί ἀπε­­­ρίτμητου ἐθνικοῦ, βάρβαρου καί Σκύθη, δούλου καί ἐλεύθερου, ἀλλά καί ἐθνικότητα καί καταγωγή καί ἀξί­ω­­­μα καί τά πάντα εἶναι ὁ Χριστός, ὅπως καί μέσα σ’ ὅ­λους τούς πιστούς πάλι εἶναι ὁ Χριστός.

 

   

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου –Καθηγητοῦ.

 

 

 Ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον δημοφιλεῖς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι καὶ  ὁ  ἅγιος Σπυρίδων ὁ θαυματουργός, τοῦ ὁποίου τὸ τίμιο  λείψανο βρίσκεται στὴν Κέρκυρα, ἄφθαρτο, ἐδῶ καὶ χίλια ἑπτακόσια χρόνια.

 Καταγόταν ἀπὸ τὴν Κύπρο.Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Ἄσσια περὶ τὸ  270, ἀπὸ ἀγρότες ἁπλοϊκοὺς καὶ πτωχοὺς ἀλλά,εὐσεβεῖς γονεῖς.Ὁ ἴδιος δὲν εἶχε τὴν εὐκαιρία νὰ λάβει σπουδαία  ἐκαπαίδευση, παρὰ μόνο τὴν στοιχειώδη.Ὅμως οἱ γονεῖς του,ἐνστάλαξαν στὴν ψυχή του τὴν εὐσέβεια .

 Τὰ λίγα γράμματα ποὺ ἔμαθε,τὰ χρησιμοποιοῦσε γιὰ τὴν μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ ἄλλων,ψυχοφελῶν ἀναγνωσμάτων.Ἀκολούθησε τὸ ἐπάγγελμα τῶν γονέων του,τοῦ ποιμένα προβάτων.

 

 Ἐκεῖ,στὰ λιβάδια καὶ στὰ δάση,μελετοῦσε μὲ πάθος τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ,προσευχόμενος ἀδιαλείπτως.Μέσα στὸ ποιμενικό του σακίδιο,μαζὶ μὲ τὸ λιτὸ φαγητό του, ἔφερε καὶ τὴν Ἁγία Γραφή,τὴν ὁποία μελετοῦσε μὲ τὶς ὥρες.Ὅταν δὲν μελετοῦσε,ἔψελνε ὕμνους δοξολογίας καὶ εὐχαριστίας στὸν Θεό,γιὰ τὶς ἄπειρες δωρεές Του ποὺ ἀπελάμβανε στὴν ζωή του.

  Πολὺ συχνὰ σύναζε καὶ ἄλλους ποιμένες στοὺς ὁποίους δίδασκε τὴν πίστη στὸν ἀληθινὸ Θεό,καὶ τὴν χριστιανικὴ ζωή.Μιὰ ἄσβεστη φλόγα ἔτρεφε στὴν καρδιά του : νὰ ὁδηγήσει καὶ ἄλλους ἀνθρώπους στὴν ἀληθινή,ἐν Χριστῶ ζωὴ, καὶ σωτηρία.

  Φρόντιζε νὰ ἀποκτᾶ ἀρετὲς καὶ νὰ μοιάζει ὅλο καὶ περισσότερο στὸν Χριστό. Μέρα μὲ τὴ μέρα, αὔξανε τὴν πνευματική του καλλιέργεια καὶ γινόταν ὄλο καὶ πιὸ φωτεινὸς καὶ ξεχωριστὸς στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τοῦ τόπου του. Ζοῦσε ὅμως σὲ ἐποχὴ ποὺ ὁ  Χριστιανισμός, ἦταν ἀκόμη μειοψηφία  καὶ  διωκόμενος ἀπὸ τὸ ῥωμαϊκὸ κράτος.

 

  Δὲν ἦταν καθόλου εὔκολη ὑπόθεση νὰ εἶναι κανεὶς Χριστιανός, διότι, ἄν ἐκδήλωνε τὴν πίστη του στὸν Χριστὸ καὶ δὲν πειθαρχοῦσε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, συλλαμβάνονταν, βασανίζονταν καὶ συχνὰ ἔχανε τὴν ζωή του. Ἔτσι, καὶ ὁ ἔνθερμος Σπυρίδων ἔγινε στόχος τῶν φανατικῶν εἰδωλολατρῶν τῆς περιοχῆς. Ἐπὶ αὐτοκράτορα Μαξιμίνου (308-313) συνελήφθη καὶ βασανίστηκε ἄγρια γιὰ νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Ὅμως ἐκεῖνος ἔμεινε ἐδραῖος στὴν πίστη του. Ἀπὸ τὰ σκληρὰ βασανιστήρια ἐξαρθρώθηκε τὸ πόδι του καὶ ἔπαθε ζημιὰ τὸ μάτι του.

  Ὅμως ἦρθε ἡ εὐλογημένη μέρα ὅπου ὁ Μ. Κωνσταντῖνος ὑπέγραψε τὸ περίφημο διάταγμα τῶν Μεδιολάνων (313), τὸ ὁποῖο,γιὰ  πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας, κατοχύρωνε τὴν ἀνεξιθρησκία. Ὁ Σπυρίδων ἀπελευθερώθηκε καὶ ἐπέστρεψε στὴν πατρίδα του. Νυμφεύτηκε  μία εὐσεβὴ  νέα καὶ ἔκαμε μία ὑπέροχη οἰκογένεια. 

 Ὅμως, δυστυχῶς, ἡ σύζυγός του ἀρρώστησε καὶ πέθανε νωρίς, μένοντας ὁ Σπυρίδων μόνος νὰ ἀναθρέφει τὴν ἀγαπημένη του κόρη Εἰρήνη. Μόνη του παρηγοριὰ στὸν  μεγάλο πόνο του, ἡ μελέτη τῶν ἁγίων Γραφῶν. Πίστευε πὼς τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ,εἶναι μέσα παιδαγωγίας γιὰ τὴν πνευματική του πρόοδο. Τότε εἶναι ποὺ ἀνέλαβε νὰ συντηρεῖ, ὀρφανὰ καὶ  δυστυχισμένους τῆς περιοχῆς.

   Ἡ φήμη του ἄρχισε νὰ γίνεται γνωστὴ σὲ ὅλη τὴν Μεγαλόνησο. Πλῆθος ἀναξιοπαθούντων ἔτρεχαν σ’ αὐτὸν νὰ πάρουν ψυχικὴ δύναμη καὶ νὰ ἀνακουφιστοῦν ἀπὸ τὶς ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς. Ἐν τῶ μεταξὺ εἶχε κοιμηθεῖ ὁ ἱερέας τοῦ χωριοῦ του, καὶ οἱ χωριανοί του, πρότειναν νὰ πάρει τὴν θέση του ὁ εὐλαβὴς Σπυρίδων. Δέχτηκε ὕστερα ἀπὸ μεγάλη πίεση. Λίγο ἀργότερα τὸν ἀνέδειξαν, καὶ πάλι χωρὶς τὴν θέλησή του, ἐπίσκοπο, τῆς πόλεως Τριμυθοῦντος.

  Ὡς ἐπίσκοπος πλέον ἀνέδειξε ὅλες τὶς ἀρετὲς καὶ τὴν ἁγιότητά του. Ἔγινε πρότυπο ποιμένα ψυχῶν. Ζοῦσε γιὰ νὰ διακονεῖ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ τοῦ ἐμπιστεύτηκε Ἐκεῖνος, ὁδηγῶντας χιλιάδες ψυχὲς στὴν σωτηρία. Ταυτόχρονα εἶχε νὰ ἐπιδείξει ἕνα ἀξιοθαύμαστο κοινωνικὸ ἔργο. Ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε νὰ ἐπιτελεῖ καὶ θαύματα, πρὸς δόξαν δική Του.

   Στὶς ἡμέρες του εἶχε ξεσπάσει στὴν Ἐκκλησία, ὁ μεγάλος σάλος τῆς φοβερᾶς αἱρέσεως τοῦς  Ἀρείου. Γιὰ τὴν ἀντιμετώπισή της ὁ Μ. Κωνσταντῖνος εἶχε συγκαλέσει τὸ 325 τὴν Α΄ ἐν Νικαίᾳ τῆς Βιθυνίας, Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ὅπου ἔλαβε μέρος καὶ ὁ Σπυρίδων, ἐκπροσωπῶντας τὴν ἐπισκοπὴ Τριμυθοῦντος. Ἐκεῖ ὁ ἅγιος ἐπίσκοπος, ἀπέδειξε μὲ τὴν ἁπλότητα ποὺ τὸν διέκρινε, τὴν ἀλήθεια τοῦ τριαδικοῦ δόγματος.

 Διέσπασε θαυματουργικὰ ἕνα κεραμίδι ἐνώπιον τῆς Συνόδου, σὲ φωτιά, νερὸ καὶ χῶμα, παραλληλίζοντας ἔτσι τὸ μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, συμβάλλοντας μὲ τὸν δικό του τρόπο, στὴν καταδίκη τῆς αἱρέσεως. Ἀργότερα, τὸ 342 ἔλαβε μέρος καὶ στὴν ἐν Σαρδικῆ (Σόφια Βουλγαρίας) Τοπικὴ Σύνοδο, σύμφωνα μὲ μαρτυρία τοῦ Μ. Ἀθανασίου.

  Ποίμανε θεοφιλῶς τὴν ἐπισκοπή του ὡς τὸ 348, ὅταν ὁ Θεὸς τὸν  κάλεσε κοντά του, νὰ τὸν ἐπιβραβεύσει γιὰ τὴν ἐνάρετη ζωή του καὶ τὸ σπουδαῖο ἔργο του στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἀμέτρητα πλήθη εἶχαν συρρεύσει στὴν Τριμυθούντα ἀπὸ κάθε μέρος τῆς Μεγαλονήσου,γιὰ νὰ ἀποχαιρετίσουν τὸν καλὸ καὶ ἄξιο ποιμένα τους, τὸν πνευματικό τους πατέρα, τὸν σοφὸ συμβουλάτορά τους καὶ τὸ στήριγμά τους. Νὰ τοῦ ζητήσουν νὰ πρεσβεύει ἀενάως στὸν Θεό, ἀπὸ τὸ οὐράνιο θυσιαστήριο.

 Μὲ μεγάλες τιμὲς ἔθαψαν τὸ σῶμα του. Ὅμως ὅταν ἔκαμαν τὴν ἐκταφή, τὸ βρῆκαν ἄφθορο, νὰ εὐωδιάζει καὶ νὰ θαυματουργεῖ. Τὸ ἔβαλαν σὲ μαρμάρινη λάρνακα καὶ τὸ τοποθέτησαν στὸν νάρθηκα τοῦ ναοῦ, γιὰ νὰ τὸ προσκυνοῦν καὶ νὰ ἁγιάζονται ἀπὸ αὐτὸ οἱ  πιστοί. Τὸ ἔτος 648, ὁ αὐτοκράτορας Ἰουστινιανός Β΄ τὸ μετέφερε στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ ἀσφάλεια, λόγῳ τῶν συχνῶν ἐπιδρομῶν τῶν Σαρακηνῶν στὸ νησί. Ἀπ’ έκεῖ, λίγο πρὶν τὴν ἅλωση, κάποιος εὐλαβὴς ἱερέας ὀνόματι Γρηγόριος Πολύευκτος, γιὰ νὰ μὴν πέσει στὰ χέρια τῶν Τούρκων, τὸ μετέφερε, μαζὶ μὲ τὸ λείψανο τῆς ἁγίας Θεοδώρας,τῆς Αυγούστας, στὴν Παραμυθιὰ τῆς Ἠπείρου.

 

 

 

 Τὸ 1460 τὸ μετέφερε στὴν Κέρκυρα, ὅπου τὸ κληροδότησε σὲ κάποιον ἄλλον εὐλαβὴ  Κερκυραῖο ἱερέα ὀνόματι Γεώργιο Καλοχαιρέτη, στὸν ὁποῖο τὸ κληροδότησε. Ἐκεῖ φυλάσσεται μέχρι σήμερα, ἐπιτελῶντας ἄπειρα θαύματα. Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στὶς 12 Δεκεμβρίου.

 

Άγιος Σπυρίδων: Ο θαυματουργός Επίσκοπος Από την Οικουμενική Σύνοδο έως τα σύγχρονα θαύματα στην Κέρκυρα και σε όλο τον κόσμο

 

Άγιος Σπυρίδων: Ο Άγιος Σπυρίδων ο Θαυματουργός, ο ταπεινός ποιμένας της Τριμυθούντος, αποτελεί μία από τις πλέον φωτεινές μορφές της Εκκλησίας.

 

Η ζωή του, τα θαύματά του, η απλότητα του χαρακτήρα του και η ανεξάντλητη ευεργεσία του προς τους πιστούς, δεν περιορίζονται στα χρόνια του 4ου αιώνα, αλλά διασχίζουν αιώνες και φτάνουν μέχρι σήμερα, μέσα από γεγονότα, μαρτυρίες και σωστικές επεμβάσεις που συγκλονίζουν.

Η καταγωγή και η Οικουμενική Σύνοδος

Ο Άγιος γεννήθηκε στην Κύπρο στα τέλη του 3ου αιώνα. Ήταν ποιμένας πρόβατων και άνδρας απλός, φιλακόλουθος και ταπεινός. Ο Θεός τον ανέδειξε σε Επίσκοπο Τριμυθούντος, όπου έλαμψε με ακρίβεια πίστεως, φιλανθρωπία και διορατικό χάρισμα.

Η ιστορία τον συνδέει άρρηκτα με την Α’ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια το 325 μ.Χ., όπου συμμετείχε μαζί με τον Μέγα Αθανάσιο στη θεολογική μάχη κατά του Αρείου. Ο Άγιος Σπυρίδων δεν είχε τα ρητορικά χαρίσματα των μεγάλων Πατέρων, όμως ο Θεός τίμησε την απλότητά του με θαύμα που συγκλόνισε όλους.

Όταν αρειανοί αμφισβήτησαν το Μυστήριο της Αγίας Τριάδος, ο Άγιος πήρε ένα κεραμίδι στο χέρι του. Με προσευχή το συμπίεσε, και τότε συνέβη το παράδοξο:

— Ανέβηκε φλόγα προς τα πάνω,

— Έτρεξε νερό προς τα κάτω,

— Και στο χέρι του έμεινε χώμα.

Έτσι φανέρωσε ότι ένα κεραμίδι έχει τρεις ουσίες, όπως ένας Θεός είναι σε τρία πρόσωπα: Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Η Σύνοδος άναψε από δέος· η θεολογία δεν αρθρώθηκε με φιλοσοφικό λόγο, αλλά με σημεία του Αγίου Πνεύματος.

Η ζωή του ως Επίσκοπος και οι ακατάπαυστες δωρεές

Ο Άγιος Σπυρίδων δεν αρνήθηκε ποτέ βοήθεια σε κανέναν. Τα χαρίσματά του ήταν πλούσια:

• Θεράπευε ασθενείς

• Άνοιγε κλειστές καρδιές

• Εξουδετέρωνε αδικίες

• Προστάτευε χήρες και πτωχούς

Μία γνωστή ιστορία αναφέρει ότι όταν ένας φτωχός άνθρωπος χρειάστηκε χρήματα, ο Άγιος προσευχήθηκε και θεώρησε «επαύξηση» των σταχυών μέσα σε έναν αχυρώνα. Ο φτωχός ξεχρέωσε και ευχαρίστησε. Όταν επέστρεψε τα χρήματα, αφανίστηκε η ευεργεσία· εκεί φάνηκε η οικονομία του Θεού.

Το σκήνωμα του στην Κέρκυρα – άφθαρτο και ζωντανό

Σήμερα, το ιερό λείψανο του Αγίου βρίσκεται στην Κέρκυρα και η παρουσία του εκεί αποτελεί αναπόδεικτα Θαύμα.

Ο Άγιος:

• Διατηρεί θερμοκρασία ανθρώπινου σώματος,

• Οι σάρκες και οι σύνδεσμοι είναι δομημένοι,

• Του αλλάζουν παπούτσια τακτικά, γιατί φθείρονται.

Στην Κέρκυρα, οι Πατέρες μαρτυρούν ότι τα πέλματα του Αγίου φέρουν ίχνη από «περπάτημα». Το ιερό σετ παπουτσιών του συχνά μεταφέρεται ως ευλογία σε ορθόδοξες κοινότητες του κόσμου.

Μία από τις κορυφαίες εκδηλώσεις της θαυματουργικής παρουσίας του είναι η καθιερωμένη λιτανεία κάθε Μεγάτο Σάββατο, όπου ο Άγιος έσωσε την Κέρκυρα από σιτοδεία και πείνα τον 16ο αιώνα. Από εκεί ξεκίνησε ο ύμνος:

«Πάτερ Άγιε Σπυρίδων, διαφύλαξον την πόλιν ταύτην».

Μεγάλες σωτηρίες της Κέρκυρας

Ιστορικά καταγράφονται τέσσερις θαυματουργές επεμβάσεις του Αγίου κατά πολιορκιών και επιδημιών:

1. Από πείνα το 1553

Η πόλη κινδύνευε· καράβια με σιτάρι μπήκαν στο λιμάνι ασυνήθιστα γρήγορα.

2. Από πανούκλα το 1629

Η επιδημία εξαφανίστηκε μετά την περιφορά της εικόνας του.

3. Από δεύτερη πανούκλα το 1673

Μαζικές θεραπείες καταγράφηκαν, χωρίς επιστημονική εξήγηση.

4. Από επιδρομή των Οθωμανών το 1716

Οι στρατιώτες μαρτυρούσαν ότι «ένας μορφωμένος Επίσκοπος με αρχιερατική στολή εμφανιζόταν επάνω στα τείχη».

Σύγχρονα Θαύματα – μαρτυρίες από πιστούς

Στο vimaorthodoxias.gr τα τελευταία χρόνια καταγράφηκαν αρκετές μαρτυρίες.

«Το παιδί σηκώθηκε από το χειρουργείο»

Γονείς από Λάρισα έγραψαν ότι ο μικρός τους γιος, έπειτα από χειρουργική επιπλοκή, ανέκτησε άμεσα αναπνοή μετά από παράκληση στον Άγιο.

«Μας έλυσε την υπόθεση της δικαιοσύνης»

Οικογένεια από Θεσσαλονίκη έστειλε επιστολή:

«Μετά από 6 χρόνια ταλαιπωρίας, ο Άγιος έκανε να βγούμε στο δικαστήριο νικητές.»

«Είχα όγκο στον πνεύμονα»

Ακτινολογική εικόνα γυναίκας από Γαλάτσι έδειξε αλλοίωση. Μετά από ευχή στον Άγιο Σπυρίδωνα, η αλλοίωση είχε απορροφηθεί.

Απόδημοι πιστοί

Πιστοί από Νέα Υόρκη ανέφεραν πως κάθε χρόνο λαμβάνουν λάδι από το καντηλάκι του Αγίου και «νωρίζουν στα σπίτια τους θαύματα προστασίας».

Θαύματα σε οικονομικά αδιέξοδα

Πολλοί αναγνώστες καταγράφουν ότι:

• Μπήκαν σε ρυθμίσεις δανείων

• Έκλεισαν επιχειρηματικές ζημιές

• Πήραν πληρωμές που είχαν καθυστερήσει

Ένας ελεύθερος επαγγελματίας έγραψε ότι «την ημέρα που άνοιξα παραγγελία αλλά χωρίς κεφάλαιο, με κάλεσαν απρόσμενα για μεγάλο έργο».

Ο ίδιος αφιέρωσε αγιογραφία στον Άγιο ως ευγνωμοσύνη.

Θαύμα σε ατύχημα

Νεαρή οδηγός από Κρήτη είχε τροχαίο. Το αυτοκίνητο διαλύθηκε από μετωπική σύγκρουση— εκείνη βγήκε χωρίς γρατσουνιά.

Όπως έγραψε:

«Φορούσα το σταυρουδάκι του Αγίου. Δεν πειράχτηκε ούτε η καρφίτσα του.»

Το Απολυτίκιο του Αγίου Σπυρίδωνος

Τῆς Συνόδου θεμέλιον, καὶ τῆς πίστεως ὑπέρμαχον,

καὶ τῶν θαυμάτων ἐργάτην, Σπυρίδων ἡ πόλις σε τιμᾷ,

ὅτι ἐν τῇ πείρᾳ ἐπλούτησε, καί ἐν τῇ λιμῷ διεσώθη.

Ὅθεν βοᾶ σοι· Χαίροις Πατέρα Ἀοιδότα.

Ο Άγιος δεν σταμάτησε ποτέ να περπατά ανάμεσα στους ανθρώπους. Από το χωριό της Τριμυθούντος μέχρι τις ελληνικές μεγαλουπόλεις, από τα Ιόνια νησιά μέχρι τον Εύξεινο Πόντο, από τις παρακλήσεις των πιστών έως τις ιατρικές βεβαιώσεις που δεν εξηγούνται, ο Άγιος Σπυρίδων συνεχίζει:

• Να παρηγορεί

• Να θεραπεύει

• Να συμφιλιώνει

• Να στηρίζει ανθρώπους που έχουν καημό, ασθένεια, αδιέξοδο

Ένας Άγιος που δεν «απουσιάζει», αλλά φανερώνεται διαρκώς.

Όχι μόνο σε λιτανείες, αλλά σε κάθε σπίτι, σε κάθε πόνο, σε κάθε ικεσία.

«Άγιε Σπυρίδων, φύλαξε τις οικογένειές μας και την πατρίδα μας.»

Ο Άγιος Νικόλαος - Ακούστε παιδιά!

 

Τα γνωστά και άγνωστα θαύματα του Αγίου Νικολάου που γιορτάζει στις 6 Δεκεμβρίου

  

Ο Άγιος Νικόλαος κατέχει ιδιαίτερη θέση στις καρδιές των Χριστιανών και τιμάται από πολλές Εκκλησίες και την Ορθόδοξη. Ο Νικόλαος γεννήθηκε στα τέλη του 3ου αιώνα στην Λυκία και ήταν ο μόνος γιος μιας πλούσιας, θρησκευόμενης οικογένειας. Μετά το θάνατο των γονιών Του, μοίρασε όλη Του την περιουσία στους φτωχούς. Σε μικρή ηλικία χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και η ζωή του αφιερώθηκε στο ποίμνιό Του, τους φτωχούς, τους αναξιοπαθούντες, στους ανθρώπους που επιζητούσαν την συμπαράστασή του, χωρίς μάλιστα ποτέ να επιδιώκει να γίνουν γνωστές οι πράξεις του, οι οποίες εκτός από θεάρεστες ήταν και θαυματουργές.

Κατά την ασκητική Του ζωή, η φωνή του Θεού Τον διέταξε να ζήσει με τους ανθρώπους, γιατί μόνο έτσι θα δόξαζε το όνομά Του. Εκλέχθηκε αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας, όπου υπηρέτησε το ποίμνιό Του σαν αληθινός ποιμένας. Κατά τη διάρκεια των διωγμών του Διοκλητιανού (303 -311μ.Χ.), ο Νικόλαος φυλακίστηκε, χωρίς να σταματήσει να διαδίδει τη χριστιανική θρησκεία.

Έγινε επίσκοπος επί βασιλείας Μεγάλου Κωνσταντίνου και συμμετείχε στον αγώνα κατά του αρειανισμού. Θάφτηκε στην πόλη Μύρα της Μικράς Ασίας και κατά τη διάρκεια της πρώτης σταυροφορίας, τα λείψανά Του μεταφέρθηκαν στο Μπάρι της Ιταλίας, το 1087. Η μνήμη του τιμάται στις 6 Δεκεμβρίου.

 

Η Λυκία της Μικράς Ασίας 

 

Τα μεγάλα θαύματα του Αγίου Νικολάου

Η ανάσταση του ναύτη

Κάποτε ο Άγιος Νικόλαος αναχώρησε με ένα Αιγυπτιακό καράβι για τα Ιεροσόλυμα, να δει τους Αγίους Τόπους και να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου. 

Το βράδυ, είδε στον ύπνο Του, ότι είχε πιάσει μεγάλη τρικυμία και ο σατανάς έκοψε τα σχοινιά από το καράβι και έσπασε το τιμόνι. Το πρωί, λέει στον καπετάνιο ότι αν πιάσει τρικυμία να μη φοβηθεί, γιατί θα είναι έργο του σατανά, και ο Θεός θα τους βοηθήσει. 

Στο καράβι ήταν πολλοί Χριστιανοί που πήγαιναν και αυτοί για να προσκυνήσουν. Στη μέση του ταξιδιού τους, ξέσπασε πολύ μεγάλη φουρτούνα και περίμεναν όλοι τους να βουλιάξουν από στιγμή σε στιγμή. Αμέσως όλοι πήγαν κοντά στον Άγιο. Πράγματι ο Άγιος γονάτισε και προσευχήθηκε θερμά στον Κύριο παρακαλώντας Τον να καταπαύσει η μεγάλη θαλασσοταραχή και ο πολύ δυνατός άνεμος. Πράγματι ο άνεμος σταμάτησε και η θάλασσα γαλήνεψε. 

Όμως κάποιος ναύτης την ώρα της φουρτούνας ανέβηκε στο κατάρτι για να φτιάξει το πανί γλίστρησε και έπεσε στο κατάστρωμα και σκοτώθηκε. Τότε ο Άγιος Νικόλαος πήγε κοντά του, παρακάλεσε το Θεό να τον αναστήσει και το θαύμα έγινε. Ο ναύτης αναστήθηκε, σηκώθηκε σαν να ξύπνησε από τον ύπνο. Μετά από αυτό το γεγονός, πολλοί έτρεξαν κοντά στον Άγιο και βρήκαν τη θεραπεία τους. 

100% ζωγραφισμένη στο χέρι εικόνα φιλοτεχνημένη με την παραδοσιακή μέθοδο της βυζαντινής αγιογραφίας σε καμβά, με ασημένια επίστρωση τοπικά επιχρυσωμένη με ξύλινο περίβλημα.

 

Ο Άγιος γαληνεύει τη θάλασσα

Αφού ο Άγιος προσκύνησε τον Πανάγαθο Τάφο του Κυρίου και είδε όλα τα μέρη που δίδαξε και μαρτύρησε ο Χριστός, ήθελε να γυρίσει στην πατρίδα του, μα κανένα πλοίο δεν πήγαινε αν δεν εύρισκε "ναύλο". 

Τότε ο Άγιος είπε στον καπετάνιο ότι ο ίδιος θα του πληρώσει όλο τον ναύλο για να τον πάρει στα Πάταρα. 

Όταν ανοίχτηκαν στο πέλαγος, ο αέρας ήταν καλός και αντί να πάνε στα Πάταρα, πήγαιναν πρώτα στη δικιά τους πατρίδα. Τότε ξαφνικά άρχισε μια φοβερή τρικυμία, που τους έσπασε το τιμόνι και το πλοίο ακυβέρνητο θα τσακιζόταν στους βράχους. Ο Άγιος τότε πραγματικά παρακάλεσε το Θεό και η θάλασσα γαλήνεψε και με ένα χοντρό ξύλο που μεταχειριστήκανε για τιμόνι έφτασαν στα Πάταρα. Όλοι τους χάρηκαν και δόξασαν τον Πανάγαθο. 

 

Ο Άγιος σώζει τα Μύρα από μια μεγάλη πείνα

Κάποτε ήρθε πολύ μεγάλη πείνα στην περιοχή της Λυκίας. Τα δε Μύρα, η επαρχία του Αγίου Νικολάου κινδύνεψε να καταστραφεί. Αλλά ο Άγιος λυπήθηκε το ποίμνιό Του: 

Κάποιος πλοίαρχος φόρτωσε το πλοίο του με σιτάρι με προορισμό τη Γαλλία. Τη νύχτα στον ύπνο του βλέπει τον Άγιο Νικόλαο να του λέει: «Το σιτάρι να το πάρεις στα Μύρα της Λυκίας και όχι στη Γαλλία, γιατί εκεί είναι μεγάλη πείνα και θα το πωλήσεις πολύ ακριβά και γρήγορα. Πάρε και τρία φλουριά και όταν φθάσεις στα Μύρα θα πάρεις και τα υπόλοιπα χρήματα. Το πρωί, αφού ξύπνησε ο πλοίαρχος βρήκε στα χέρια του τα νομίσματα, διηγήθηκε στους ναύτες του τα όσα του συνέβησαν τη νύχτα και τους έδειξε τα νομίσματα. Όλοι συμφώνησαν ότι έπρεπε να οδηγήσουν το πλοίο στα Μύρα γιατί ήτανε θέλημα Θεού. Πράγματι, αφού έφθασαν στα Μύρα πούλησαν αμέσως όλο το σιτάρι σε πολύ καλή τιμή, οι δε κάτοικοι των Μύρων δόξασαν τον Θεό, ο οποίος τους φρόντισε να μην πεθάνουν. 

 

Ο Άγιος κρατά το τιμόνι και σώζει το καΐκι

Κάποτε ένα καΐκι κινδύνεψε να βουλιάξει. Οι ναύτες του κάλεσαν τότε τον Άγιο Νικόλαο να τους σώσει, γιατί άκουσαν ότι ο Άγιος είναι ο προστάτης των θαλασσινών και ότι τους βοηθά. Επικαλέστηκαν τον Άγιο με αυτά τα λόγια: «Άγιε Νικόλαε, βοήθησέ μας την ώρα αυτή, γιατί πνιγόμαστε». Πράγματι ξαφνικά παρουσιάστηκε στην πρύμνη του καϊκιού ένας καλόγερος, που κρατούσε το τιμόνι και είπε τους ναύτες: «Μη φοβάστε, με φωνάξατε να σας βοηθήσω και αμέσως ήρθα». 

Όταν η θάλασσα γαλήνεψε, ο Άγιος χάθηκε, οι ναύτες βγήκαν στο λιμάνι των Μύρων και ζήτησαν να δουν τον Άγιο Νικόλαο. Μόλις μπήκαν στη Μητρόπολη είδαν τον ίδιο καλόγερο που ήταν στο τιμόνι και τους έσωσε. Τον έβλεπαν για πρώτη φορά και τον γνώρισαν. Ήταν ο Άγιος Νικόλαος! Αμέσως πέσανε και Τον προσκυνήσανε λέγοντας: «Ευχαριστούμεν σε, δούλε του Θεού, γιατί αν δεν πρόφτανες να έρθεις, θα πνιγόμασταν στη θάλασσα.» 

 

Το Λαδικό

Άλλο θαύμα που έκανε ο Άγιος Νικόλαος, είναι όταν μια μέρα παρουσιάστηκε μια γριά - που δεν ήταν άλλος από τον σατανά - στον πλοίαρχο ενός καϊκιού, που θα πήγαινε με πολλούς Χριστιανούς στα Μύρα για να προσκυνήσουν στην Εκκλησία του Αγίου Νικολάου το ιερό Του λείψανο. Αυτή, λοιπόν η γριά, του λέει ότι θα ήθελε να πάνε και αυτή να προσκυνήσει μα δεν αντέχει τη θάλασσα γιατί είναι γριούλα και τον παρακάλεσε να πάρει ένα δοχείο λάδι για ν' ανάψουν τα καντήλια. 

Ο πλοίαρχος το πήρε. Όλη την ημέρα ταξίδευαν καλά, αλλά τα μεσάνυκτα φάνηκε ο Άγιος Νικόλαος στον πλοίαρχο και του είπε να πετάξει το δοχείο με το λάδι που του είχε δώσει η γριά, γιατί εκεί μέσα είναι κρυμμένος ο σατανάς. Την άλλη μέρα ο πλοίαρχος το πέταξε στη θάλασσα, αμέσως μια φοβερή φλόγα βγήκε από μέσα, που μύριζε θειάφι και σηκώθηκε τόσο μεγάλο κύμα, που κόντεψε να βουλιάξει το καΐκι.

 

Οι Ταϊφαλοι: Ο Άγιος σώζει τους θανατοποινίτες

Κάποτε στην Μικρά Ασία μια μεγάλη περιοχή ονομαζόταν Μεγάλη Φρυγία και μια άλλη περιοχή κοντά στον Ελλήσποντο, την οποία οι Έλληνες ονόμαζαν Τροία ήταν η Μικρά Φρυγία. 

Στη Μεγάλη Φρυγία κατοικούσαν άνθρωποι αλλόφυλοι, και ξένοι, οι Ταϊφάλοι. Αυτοί, λοιπόν, μια μέρα επαναστάτησαν εναντίον του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Όταν το έμαθε αυτό ο Αυτοκράτορας έστειλε τρεις σπουδαίους στρατηγούς με πολύ στρατό και πλοία για να τους ειρηνεύσει και να τους καθησυχάσει. Οι στρατηγοί ήταν: ο Νεπωτιανός, ο Ούρσος και ο Ερπυλίων. 

Επειδή έκανε τρικυμία μεγάλη, οι τρείς στρατηγοί οδήγησαν τα πλοία και το στρατό στο λιμάνι των Μύρων που λεγόταν Ανδριάκη και έμειναν εκεί ώσπου να καλυτερέψει ο καιρός. Οι στρατιώτες επειδή ήταν συνηθισμένοι στις αρπαγές, βγήκαν αμέσως στη πόλη Μύρα και άρπαζαν από τους κατοίκους ότι εύρισκαν. 

Μόλις το έμαθε αυτό ο Άγιος Νικόλαος, πήγε στο λιμάνι και βρήκε τους στρατηγούς και τους λέγει: «Ποιοι είστε;» 

Εκείνοι, μόλις είδαν Αρχιερέα και γέροντα απάντησαν ταπεινά. «Είμαστε δούλοι του Βασιλιά και της αγιοσύνης σου και πηγαίνουμε με τη διαταγή του Βασιλιά και της αγιοσύνης σου να ειρηνεύσουμε τους Ταϊφάλους, οι οποίοι επαναστάτησαν και επειδή δεν κάνει καλό καιρό για να αναχωρήσουμε αναγκαστήκαμε να μείνουμε εδώ, ώσπου να καλυτερεύσει ο καιρός.» Τότε ο Άγιος Νικόλαος τους είπε: «Αφού έλθετε να ειρηνεύσετε κόσμο επαναστατημένο, όπως σας διέταξε ο Βασιλιάς σας, γιατί έρχεστε σε ειρηνικό κόσμο και προκαλείτε τόση μεγάλη σύγχυση και ταραχή, αρπάζοντας ότι βρίσκετε;» Μόλις άκουσαν οι χιλίαρχοι φοβήθηκαν πολύ, γιατί ήταν καλοί Χριστιανοί και αγαθοί άνθρωποι είπαν προς τον Άγιο: «Ποιος είναι αυτός που προκαλεί σύγχυση, Δέσποτα Άγιε;» Ο δε Άγιος απάντησε: 

«Εσείς είστε γιατί αφήνετε τους στρατιώτες σας αρπάζουν από την αγορά ό,τι θέλουν; Εσείς φταίτε.» Αμέσως οι στρατηγοί έτρεξαν στην αγορά κτυπήσανε μερικούς στρατιώτες και άλλους συμβούλευσαν να ησυχάσουν, τα δε πράγματα που είχαν κλέψει τα μοίρασαν στον κόσμο. 

Ο Άγιος Νικόλαος τότε φιλοξένησε τους τρεις στρατηγούς στη Μητρόπολη και ως καλός Πατέρας και Αρχιερέας, συμβούλευσε και ευχήθηκε σ' αυτούς συνοδεύοντάς τους μέχρι το λιμάνι Ανδριάκη των Μυραίων. 

Ενώ οι στρατηγοί και οι στρατιώτες ετοιμάζονταν να μπουν στα πλοία για να αναχωρήσουν, ο δε Άγιος Νικόλαος ξεκίνησε από το λιμάνι επιστρέφοντας στα Μύρα, ξαφνικά βλέπει μια ομάδα από άνδρες και γυναίκες να κλαίνε και να Τον παρακαλούν να προφτάσει και ελευθερώσει τρείς συγγενείς τους, τους οποίους άδικα ο διοικητής του τόπου Ευστάθιος καταδίκασε σε θάνατο δωροδοκηθείς από τους εχθρούς τους. 

Αφού ο Άγιος γνώρισε το άδικο της απόφασης παρακάλεσε τους στρατηγούς να τον ακολουθήσουν και να σπεύσουν γρήγορα για να προλάβουν τους καταδικασθέντες σε θάνατο και να τους γλυτώσουν. Πράγματι, μόλις πρόλαβαν και έφτασαν στον τόπο της εκτέλεσης την τελευταία στιγμή πήρε από τα χέρια του δήμιου το σπαθί, με το οποίο επρόκειτο να αποκεφαλίσει τους μελλοθάνατους και αφού έλυσε τα δεσμά και δοξάζοντες τον Θεό και τον Άγιο Νικόλαο. 

Όταν το γεγονός διαδόθηκε στην πόλη, άνδρες και γυναίκες έτρεχαν για να δουν. Το ίδιο έπραξε και ο Ευστάθιος καβαλάρης στο άλογό του έτρεξε για να δει τι συνέβη. Μόλις τον είδε ο Άγιος Νικόλαος του ανέφερε για τη δωροδοκία και την άδικη κρίση που επέβαλε σ' αυτούς τους αθώους. Ο Ευστάθιος τότε ομολόγησε ότι ο Σιμωνίδης και ο Ευδόξιος ήταν οι πρώτοι που μαρτύρησαν εναντίον τους. 

Τότε ο Άγιος διαμαρτυρήθηκε ενώπιον των τριών στρατηγών ότι θα καταγγείλει την πράξη αυτή στον Βασιλέα, για να μάθει ότι ο Ευστάθιος είναι άδικος κριτής. Μόλις άκουσε αυτά ο Ευστάθιος, φοβήθηκε πάρα πολύ και αμέσως έπεσε στα πόδια του Αγίου ζητώντας Του συγχώρεση. Ό Άγιος Νικόλαος τον συγχώρησε και επήλθε αγάπη μεταξύ τους. 

 

Ο Άγιος σώζει τους τρεις στρατηγούς

Αφού είδαν όλα αυτά που συνέβησαν οι τρείς στρατηγοί μπήκαν στα πλοία τους και αναχώρησαν για τη Φρυγία, για ειρήνευση τους Ταϊφάλους. Πράγματι αφού νίκησαν τους Ταϊφάλους και τους ειρήνευσαν γύρισαν στην Κωνσταντινούπολη. Τότε ο Αυτοκράτορας τους τίμησε δίνοντάς τους πολλά δώρα και τους έβαλε σε ψηλότερη θέση. 

Μα ο σατανάς, παρακίνησε μερικούς κακούς ανθρώπους να πλησιάσουν τον επίτροπο του Βασιλιά Αβλάβιο και να κατηγορήσουν τους στρατηγούς ότι τάχα δεν κτύπησαν τους επαναστάτες, παρά μόνο έκαναν μυστική συμφωνία μαζί τους να κάνουν ξεχωριστό κράτος με βασιλιάδες τους τρείς στρατηγούς τον Νεπωτιανό, τον Ούρσο και τον Ερπύλιο. Οι συκοφάντες έδωσαν πολλά χρήματα στον Αβλάβιο και αυτός τους φυλάκισε χωρίς οι στρατηγοί να γνωρίζουν την αιτία. Οι κακοί εκείνοι άνθρωποι, φοβούμενοι μήπως φανερωθούν μια μέρα στο βασιλιά σαν ψεύτες, έδωσαν ακόμα περισσότερα χρήματα στον Αβλάβιο για να διατάξει να σκοτώσουν τους στρατηγούς. Αμέσως αυτός πήγε στον Αυτοκράτορα και του λέγει: «Πολυχρονεμένε μου Βασιλιά, οι τρείς στρατηγοί Νεπωτιανός, Ούρσος και Ερπυλίων τους οποίους έστειλες να ειρηνεύσουν τους Ταϊφάλους, αντί να εκτελέσουν την προσταγή σου, τους παρέσυραν με το μέρος τους και σκέπτονται να επαναστατήσουν κατά της βασιλείας σου. Εγώ τους φυλάκισα και τώρα η βασιλεία σου πρέπει να τους σκοτώσει για να γλυτώσεις από αυτούς και να παραδειγματιστούν και οι άλλοι.» 

Όταν ο αυτοκράτορας άκουσε τον Αβλάβιο τον πίστεψε και διάταξε να αποκεφαλιστούν την επομένη μέρα. Τότε ο Αβλάβιος έγραψε την καταδίκη και έστειλε είδηση στη φυλακή να δοθεί η αγγελία στους στρατηγούς. Όταν ο δεσμοφύλακας πήρε την είδηση και τη διάβασε, άρχισε να κλαίει και πήγε αμέσως στους στρατηγούς και τους είπε: «Αύριο αποκεφαλίζεσθε. Εάν έχετε κάτι να γράψετε στις οικογένειές σας να το πράξετε το συντομότερο.» Μόλις άκουσαν τη διαταγή του Βασιλιά παραλύσανε τα μέλη τους μη γνωρίζοντας την αιτία της καταδίκης και φώναζαν και έλεγαν: "Σε ποιο πράγμα φταίξαμε ενώπιον του Θεού και του Βασιλιά μας και καταδικαστήκαμε σε θάνατο; Ποια είναι η αμαρτία μας και θέλουν να μας σκοτώσουν;» 

Οι τρεις στρατηγοί έγραψαν στην φυλακή τη διαθήκη τους και τις τελευταίες επιθυμίες τους. Ο ένας από τους τρείς ο Νεπωτιανός είπε ότι στο σημείο που φτάσαμε τώρα, μόνο ο Επίσκοπος Λυκίας μπορεί να μας βοηθήσει και να μας σώσει από το θάνατο. Κανένας άλλος δεν μπορεί να μας ελευθερώσει και να μας σώσει. Θυμάστε, τους λέει, τι συνέβη στα Μύρα της Λυκίας με τον μέγα Νικόλαο, ο οποίος ελευθέρωσε από τον άδικο θάνατο τους τρεις άνδρες. Αυτός γνωρίζει για μας και πρέπει να προσευχηθούμε και να τον παρακαλέσουμε να μας απελευθερώσει. Πράγματι και οι τρεις με δάκρυα στα μάτια φώναζαν: «Κύριε, ο Θεός του Πατρός ημών Νικολάου, ο οποίος ελευθέρωσε από τον άδικο θάνατο τους τρεις άνδρες στα Μύρα, πρόφθασε, Κύριε, και μη παρίδεις την αδικία αυτή και ούτε δε να μας λησμονήσεις από τον κίνδυνο θανάτου που βρισκόμαστε. Ελευθέρωσέ μας από τα χέρια των εχθρών μας και πρόφθασε σε βοήθειά μας, γιατί αύριο θα θανατωθούμε.» Όλη τη νύχτα προσεύχονταν γονατιστοί μέσα στη φυλακή. Και πραγματικά, το ίδιο βράδυ, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος βλέπει οπτασία τον Άγιο Νικόλαο που του λέει: «Βασιλιά, ξύπνα και ελευθέρωσε τους τρεις στρατηγούς σου, γιατί όσα σου είπαν είναι ψέμα. Αν δεν το κάνεις, γρήγορα θα πεθάνεις.» - «Ποιος είσαι σύ;» Ρώτησε ο βασιλιάς. «Είμαι ο Επίσκοπος Λυκίας, κι' εγώ τους φιλοξένησα και τους γνωρίζω καλά.» 

Ο Άγιος πήγε μετά στον Έπαρχο Αβλάβιο και του είπε: «Αβλάβιε, ανόητε, γιατί πήρες χρήματα και αδίκησες τους τρεις άνδρες, οι οποίοι δεν έφταιξαν σε τίποτε; Γρήγορα να τους ελευθερώσεις, ειδάλλως θα πεθάνεις.» «Ποιος είσαι συ», ρώτησε ο Αβλάβιος. Ο Άγιος απάντησε ότι είναι ο Νικόλαος ο δούλος του Θεού και ο Αρχιερέας των Μυραίων. Μόλις είπε αυτά ο Άγιος, ο Αβλάβιος αμέσως ξύπνησε και σκεφτόταν τι σήμαινε το όραμά του. Ενώ λοιπόν ο Αβλάβιος σκεφτόταν, έφθασαν οι υπηρέτες του βασιλιά Κωνσταντίνου και του λένε: «Πήγαινε γρήγορα και σε ζητά ο Βασιλιάς». Αμέσως πήγε και παρουσιάστηκε στο Βασιλιά, ο δε Βασιλιάς μόλις τον είδε, άρχισε να του διηγείται το όραμα που είδε. Ο Αβλάβιος απάντησε αμέσως ότι είδε το ίδιο όνειρο και απορούσε πολύ. Τότε ο Βασιλιάς ζήτησε συγγνώμη από τους τρεις στρατηγούς και τους διηγήθηκε την οπτασία που είδε. 

Οι τρεις στρατηγοί ελευθερώθηκαν και έγιναν μοναχοί. Τις δε περιουσίες τους τις μοίρασαν στους φτωχούς και στους δυστυχισμένους. 

Ο Βασιλιάς τους έδωσε ένα χρυσό Ευαγγέλιο, ένα χρυσό θυμιατήρι στολισμένο με πολύτιμους λίθους και δυο μεγάλες επίχρυσες λαμπάδες, δώρα για την Εκκλησία στην οποία ήταν Αρχιερέας ο Άγιος Νικόλαος. 

 

Άγιος Νικόλαος: Ο γνήσιος εκφραστής του Ελληνορθοδόξου ιδεώδους

  

Του Λάμπρου Κ. Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητού | Romfea.gr 

 

 

Η αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία έχει να επιδείξει ατέλειωτους καταλόγους επισκόπων Της οι οποίοι τίμησαν την υψηλή αποστολή τους και έγιναν ζωντανά πρότυπα για μίμηση.

Μια από τις αντιπροσωπευτικότερες μορφές ιδανικών επισκόπων Της είναι και ο λαοφιλής άγιος Νικόλαος, επίσκοπος Μύρων της Λυκίας (Μ. Ασίας), του οποίου την ιερή μνήμη τιμά εξόχως η Εκκλησία μας στις 6 Δεκεμβρίου. 

Το ιερό του συναξάρι είναι στ' αλήθεια μια λεπτομερής θεώρηση του γνησίου τύπου του ορθοδόξου επισκόπου, ο άγιος Νικόλαος υπήρξε πράγματι αντιπροσωπευτικός τύπος γνησίου επισκόπου της Εκκλησίας του Χριστού.

Η ζωή του ολόκληρη υπήρξε προσαρμοσμένη στη ζωή του Χριστού που τόσο αγάπησε με όλη τη δύναμη της ψυχής του και τάχθηκε να τον υπηρετήσει πιστά.

Σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας τη μεγάλη απόφαση να υπηρετήσει το Χριστό και το λαό του Θεού την πήρε ενώ ήταν ακόμα παιδί!

Γεννήθηκε στην πόλη Πάταρα της Λυκίας γύρω στα 265 μ.Χ. σε μια εποχή κρίσιμη, κατά την οποία η ειδωλολατρία έδινε τις τελευταίες και σκληρότερες μάχες της κατά του Χριστιανισμού.

Είναι γνωστοί οι σκληροί διωγμοί των τελευταίων ειδωλολατρών αυτοκρατόρων. Τα σκοταδιστικά ειδωλολατρικά «ιερά», με προεξάρχοντα στην Ασία τα διαβόητα μαντεία του Κλαρίου και Διδυμαίου Απόλλωνα, είχαν αναγάγει ως κύρια αποστολή τους να συκοφαντούν τους Χριστιανούς στους τοπικούς άρχοντες ως ασεβείς και ως εκ τούτου να τους καταδεικνύουν υπεύθυνους για τις δυστυχίες που έστελναν (υποτίθεται) οι «θεοί» στους ανθρώπους.

Τρανταχτή περίπτωση ο φοβερότερος όλων των διωγμών που κίνησε ο Διοκλητιανός καθ’ υπόδειξη και υποκίνηση των ως άνω μαντείων!

Ο άγιος Νικόλαος είδε το φως της ζωής διωκόμενος για την πίστη του. 

Οι ευσεβείς γονείς του τον ανάθρεψαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Φρόντισαν επίσης να του δώσουν και την κατά κόσμον μόρφωση ώστε ο νεαρός Νικόλαος να καταστεί μια υπέροχη πνευματική προσωπικότητα, του οποίου η φήμη απλώθηκε νωρίς στη γύρω περιοχή.

Οι αρετές και τα προσόντα του εκτιμήθηκαν από την τοπική εκκλησία των Πατάρων, η οποία τον κάλεσε να την υπηρετήσει, τον χειροτόνησε πρεσβύτερο και αργότερα όταν χήρεψε η επισκοπή της πόλεως των Μύρων χειροτονήθηκε αυτός επίσκοπός της.

Κλήρος και λαός δέχτηκαν με ενθουσιασμό την εκλογή του Νικολάου, προαισθανόμενοι την υποδειγματική για όλη την Εκκλησία ποιμαντική δράση του.

Αφότου εισήλθε στις τάξεις του ιερού κλήρου έπαψε πλέον να ζει για τον εαυτό του, αλλά ζούσε μόνο για να υπηρετεί την Εκκλησία του Χριστού και όλους τους ανθρώπους χωρίς καμιά διάκριση.

Μετά το θάνατο των γονέων του μοίρασε ολόκληρη την περιουσία του στους φτωχούς της επισκοπής του, ώστε πλέον ανεπηρέαστος από προσωπικές βιοτικές μέριμνες να αφοσιωθεί στο πολυποίκιλο ποιμαντικό του έργο.

Η επισκοπή των Μύρων έγινε το κέντρο της πνευματικής και φιλανθρωπικής διακονίας των κατοίκων όλης της ευρύτερης περιοχής της Λυκίας.

Ο επίσκοπος Νικόλαος έγινε ο πατέρας, ο φροντιστής, ο παρήγορος και το καταφύγιο κάθε φτωχού, κατατρεγμένου και πονεμένου ανθρώπου.

Αυτός με την απέραντη αγάπη και ανεκτικότητα που έτρεφε στα στήθη του δεν άφηνε κανέναν χωρίς να τον ευεργετήσει και να μην τον στηρίξει πνευματικά και ηθικά και υλικά. Κανένας δε μπόρεσε να εξηγήσει που έβρισκε τους υλικούς πόρους με τους οποίου κάλυπτε τις ανάγκες πλήθους ενδεών ανθρώπων.

Παράλληλα έγινε ο διαπρύσιος στηλιτευτής των εκμεταλλευτών κατά των αδυνάτων και των φτωχών.

Με τη σπάνια παρρησία και το θάρρος που διέθετε ασκούσε έλεγχο σε όλους όσοι ευθύνονταν για την κακοδαιμονία του λαού, όσο ψηλά και αν βρίσκονταν.

Το συναξάρι αναφέρει πως κάποτε στις μέρες του ο λαός της ευρύτερης περιοχής της επισκοπής του λιμοκτονούσε.

Γεμάτος αγωνία ο Νικόλαος κατέβηκε σε κάποιο λιμάνι όπου συνάντησε πλοίο γεμάτο σιτάρι που ήταν έτοιμο να αποπλεύσει για τη Γαλλία έπεισε τον πλοιοκτήτη να μείνει το φορτίο στη Λυκία, πλήρωσε, άγνωστο πως, το σιτάρι και το μοίρασε στους λιμοκτονούντες κατοίκους τους οποίους έσωσε από βέβαιο θάνατο.

Ο κάθε αδύναμος άνθρωπος είχε τον προστάτη του. Ο άγιος βρισκόταν κοντά σε κάθε έναν και σε κάθε δύσκολη περίσταση ευεργετούσε ακόμα και θαυματουργικά.

Ο βιογράφος του αναφέρει πλήθος τέτοιων περιστατικών. Ο απόλυτα φτωχός άγιος προικοδοτούσε τα φτωχά κορίτσια, προστάτευε τη σοδιά των φτωχών γεωργών, γινόταν ο αρωγός των ναυτικών. Μέχρι σήμερα παραμένει ο προστάτης των ναυτιλλομένων χάρη στις πάμπολλες θαυματουργικές επεμβάσεις του προς αυτούς.

Η πολιτική εξουσία κατά τον άγιο Νικόλαο υπάρχει από το Θεό να υπηρετεί το λαό. Όταν αυτή αντιστρατεύεται το πραγματικό συμφέρον και το θέλημα του λαού πρέπει να ελέγχεται.

Έτσι ο άγιος δεν άργησε να γίνει ο ελεγκτής των διωκτών αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, οι οποίοι έστειλαν στο θάνατο χιλιάδες χριστιανούς μάρτυρες.

Με αφόρητες προσωπικές απαγορεύσεις, διώξεις και βασανιστήρια, υπερασπίζονταν όσους διώκονταν για την πίστη τους. Τους στήριζε, τους ενθάρρυνε να μη δειλιάσουν και γίνουν αρνητές του Χριστού. Παράλληλα είχε γίνει ο παρηγορητής των συγγενών των μαρτύρων, πείθοντάς τους ότι το μαρτύριο για το Χριστό είναι ύψιστη τιμή!

Ο άγιος επίσκοπος υπήρξε επίσης εκφραστής και της γνήσιας και ανόθευτης πίστης της Εκκλησίας. Η αίρεση ήταν γι' αυτόν ύβρις κατά του Θεού και της αλήθειας.

Ως μέλος της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου (325) έδωσε σκληρή μάχη για να απομονωθεί ο αιρετικός και βλάσφημος του Χριστού Άρειος.

Για την παρρησία του αυτή κλείστηκε στη φυλακή, διότι οι περιστάσεις τον ανάγκασαν να φερθεί σκληρά στο φοβερό αιρεσιάρχη.

Τα πράγματα του κόσμου τα θεωρούσε όπως και ο απόστολος Παύλος φτηνά, εφήμερα, ανούσια, πραγματικά «σκύβαλα» (Φιλιπ.3,8). Τη δόξα, το χρήμα, τη δύναμη, την κοινωνική καταξίωση τα θεωρούσε υποδεέστερα από τη διακονία του Χριστού. Γι' αυτό, τα παραμέρισε όλα, και με θέρμη τάχθηκε στην υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού.

Ολόκληρη η ζωή του υπήρξε υπόδειγμα πραγματικού χριστιανού ηγέτη ταγμένου στη διακονία του λαού του Θεού.

Ο άγιος Νικόλαος αποτελεί πράγματι πρότυπο για όλους τους κατοπινούς κληρικούς, γιατί υπήρξε ο ίδιος πιστός μιμητής του Χριστού, πραγματικός «Κανόνας πίστεως, εικόνα πραότητος, (και) εγκρατείας διδάσκαλος» σύμφωνα με το απολυτίκιο της εορτής του!

Το 330 μ.Χ. κοιμήθηκε ειρηνικά, γέρος και κατάκοπος, από τον αγώνα και τη συνεχή διακονία ολόκληρης της ζωής του.

Το σεπτό αποστεωμένο σκήνωμά του έγινε αντικείμενο τιμής όχι μόνο από τους πιστούς της επισκοπής του, αλλά και από αλλόθρησκους και ειδωλολάτρες οι οποίοι είχαν ευεργετηθεί ποικιλότροπα από αυτόν.

Ο τάφος του μέχρι σήμερα στα Μύρα είναι τόπος προσκύνησης των απανταχού της γης χριστιανών, αλλά και πολλών αλλοθρήσκων, οι οποίοι συρρέουν για να τιμήσουν αυτή τη μεγάλη προσωπικότητα.

Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε ότι ο άγιος Νικόλαος υπήρξε γνήσιος εκφραστής του χριστιανικού και του ελληνικού ιδεώδους.

Ως επίσκοπος υπήρξε ο αντιπροσωπευτικός τύπος του χριστιανού επισκόπου, «εις τύπον και τόπον Χριστού», σύμφωνα με τη θεολογία του Ιγνατίου του θεοφόρου. Φύλακας της ορθής πίστεως και πνευματικός αρωγός των πιστών.

Επί πλέον υπήρξε αντιπροσωπευτικός ενσαρκωτής της ελληνικής παράδοσης. Το ανθρωπιστικό ιδεώδες του ελληνισμού σε συνδυασμό με τον υπέροχο χριστιανικό ανθρωπισμό συναντήθηκαν στο ιερό πρόσωπο του Νικολάου, εφαρμόσθηκαν και έγιναν πράξη.

Η δημοκρατική του τακτική και η συλλογικότητα στις ενέργειές του είναι η βίωση της μακραίωνης ελληνικής παράδοσης, η οποία διασώθηκε και βελτιώθηκε από τη χριστιανική διδασκαλία και πράξη.

Γι' αυτό ο μεγάλος αυτός εκκλησιαστικός άνδρας έγινε τόσο διάσημος, τόσο λαοφιλής, ώστε να τιμάται ιδιαζόντως σε όλο τον χριστιανικό κόσμο.

Γι' αυτό τιμάται ιδιαίτερα από όλους τους ορθοδόξους και περισσότερο από τους Έλληνες, γι' αυτό υπάρχουν τόσοι πολλοί ναοί προς τιμήν του, γι' αυτό πλήθος ανθρώπων φέρουν με καμάρι το σεπτό του όνομα.

Εμείς οι ορθόδοξοι νεοέλληνες έχουμε χρέος να τιμάμε και να μιμούμαστε υπέροχες προσωπικότητες του ενδόξου παρελθόντος μας, σαν αυτή του αγίου Νικολάου.

Σε εποχές ζοφερές, σαν και την εποχή μας, έχουμε ανάγκη από φωτεινά πνευματικά ορόσημα, αντάξιες του αγίου Νικολάου.

Στις δύστηνες μέρες μας, όπου βιώνουμε ως Έθνος μια από τις χειρότερες περιόδους της εθνικής μας υπόστασης, όπου μας κυκλώνει το φάσμα της οικονομικής κατάρρευσης και αυτού ακόμα του αφανισμού μας, έχουμε ανάγκη από την αρωγή του αγίου Νικολάου, ο οποίος έσωσε το λαό σε παρόμοιες συνθήκες στον καιρό του, φτάνει να τον επικαλεστούμε.

Άγιε του Θεού σπεύσε να μας βοηθήσεις γιατί χανόμαστε…

ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΣ

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

Ανάμεσα στους μεγάλους αγίους της Εκκλησίας μας σημαντική θέση κατέχουν οι μεγάλες ασκητικές και μοναχικές μορφές. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος.

Γεννήθηκε  το έτος 439 στο χωριό Μουταλάσκη της Καππαδοκίας. Οι γονείς του ονομάζονταν Ιωάννης και Σοφία, οι οποίοι ήταν πλούσιοι και ευσεβείς. Ο πατέρας ήταν στρατιωτικός και κατά συνέπεια ήταν αναγκασμένος να μεταναστεύει. Όταν ο Σάββας ήταν μικρός, αναγκάστηκε να μεταναστεύσει με τη σύζυγό του στην Αλεξάνδρεια, αφήνοντας το παιδί του στην ανατροφή σε κάποιον συγγενή του ονόματι Ερμία.

Αλλά ενωρίς τον εγκατέλειψε λόγω της κακής συμπεριφοράς της συζύγου του προς αυτόν. Αποφάσισε να απαρνηθεί τα εγκόσμια, καταφεύγοντας στη Μονή Φλαβιανών, όπου, παρά το νεαρό της ηλικίας του έδειξε ασυνήθιστο ζήλο για τη μοναχική ζωή και την άσκηση.  Σε μικρό χρονικό διάστημα ξεπέρασε σε αρετές τους μοναχούς. Μάλιστα άρχισαν να φαίνονται τα σημάδια της αγιότητάς του. Κάποτε κάνοντας το σημείο του σταυρού μπήκε μέσα σε πυρακτωμένο φούρνο, για να σώσει τα ενδύματα των μοναχών, τα οποία είχε λησμονήσει ο φούρναρης,  χωρίς να υποστεί την παραμικρή φθορά.

Μετά από δέκα έτη παραμονής του στη Μονή, ζήτησε ευλογία από τον ηγούμενο να μεταβεί και να εγκατασταθεί στην στους Αγίους Τόπους. Ο ηγούμενος, ύστερα από θεία οπτασία, του έδωσε την άδεια και έτσι ο Σάββας έφτασε στην Ιερουσαλήμ, όπου φιλοξενήθηκε στην Μονή του Αγίου Πασσαρίωνος, το χειμώνα του 456 -457. Παρά τις παρακλήσεις των αδελφών της Μονής να μείνει μαζί τους, εκείνος αποφάσισε να αναχωρήσει για την έρημο, κοντά στον φημισμένο ασκητή  Μ. Ευθύμιο.

Ο άγιος Ευθύμιος, διαβλέποντας την πνευματική πορεία του νεαρού μοναχού, αρνήθηκε να τον δεχτεί στη Λαύρα του και τον έστειλε στην Μονή του Αββά Θεοκτίστου. Εκεί ο Σάββας επιδόθηκε στους ασκητικούς αγώνες, υποδεικνύοντας τέλεια υπακοή και ταπεινοφροσύνη. Ιδιαίτερα αγαπούσε τις ακολουθίες και την προσευχή. Για δώδεκα ολόκληρα χρόνια ασκήθηκε υπό την ηγουμενία του Θεοκτίστου και του Μάριδος. Κατόπιν ζήτησε από τον ηγούμενο Λογγίνο να αποσυρθεί σε παρακείμενο σπήλαιο για μεγαλύτερη άσκηση και ησυχία. Εκεί, για πέντε ολόκληρα χρόνια, έμενε νηστικός όλη την εβδομάδα και έτρωγε μόνο το Σάββατο και την Κυριακή, προσευχόμενος και εργαζόμενος το εργόχειρό του.  Κατά τη διάρκεια της Μ. Τεσσαρακοστής αποσύρονταν πιο βαθιά στην έρημο του Ρουβά, μαζί με τον άγιο Ευθύμιο, προσευχόμενοι και αγρυπνούντες. Η τροφή τους αποτελούνταν από λίγα άγρια πικρά χόρτα της ερήμου και νερό. Αυτή η άσκηση συνεχίστηκε ως το θάνατο του αγίου Ευθυμίου το 473.  

Κατόπιν ο Σάββας, διάγοντας το τριακοστό πέμπτο έτος της ηλικίας του,  προχώρησε πιο βαθιά στην έρημο, όπου συνδέθηκε με τους φημισμένους αγίους ασκητές Θεοδόσιο Κοινοβιάρχη και  Γεράσιμο Ιορδανίτη. Το 483 ίδρυσε δική του Λαύρα, ανατολικά του χειμάρρου των Κέδρων, συγκεντρώνοντας περίπου εβδομήντα αναχωρητές, υπό την πνευματική του καθοδήγηση. Ο ίδιος διέμενε σε παρακείμενο σπήλαιο, όπου πάλευε σκληρά με τις αδιάκοπες επιθέσεις των δαιμόνων.  Ως δείγμα της αγιότητάς του ανέβλυζε μύρο από τη σπηλιά του. Λίγο αργότερα οι αναχωρητές της Λαύρας του έφτασαν τους εκατόν πενήντα. Κάποιοι μοναχοί τον συκοφάντησαν στον Πατριάρχη Σαλλούστιο και ζήτησαν την αντικατάσταση της ηγουμενίας του. Όμως ο Πατριάρχης, όχι μόνο δεν πίστεψε τις συκοφαντίες, αλλά τον χειροτόνησε πρεσβύτερο το 491. 

Η φήμη της αγιότητάς του έφτασε μακριά και για τούτο πλήθος μοναχών συνέρρεαν στη Λαύρα του, άλλοι να πάρουν την ευλογία του και άλλοι να μείνουν κοντά του. Ο ίδιος, όσο περνούσε ο καιρός, τόσο ενέτεινε τον πνευματικό του αγώνα και την άσκησή του. Το έτος 494 άρχισε η ανοικοδόμηση του ναού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, διότι ο πρότερος ναός δεν επαρκούσε για τις λατρευτικές ανάγκες των πολυπληθών μοναχών της Λαύρας. Αλλά και πάλι δέχτηκε νέα συκοφαντία εναντίον του. Για να ηρεμίσει η Λαύρα, αποφάσισε να φύγει. Για πέντε χρόνια περιόδευσε την Παλαιστίνη και τη Μ. Ασία, ιδρύοντας Λαύρες. Το 512 έφτασε στην Κωνσταντινούπολη, όπου ζήτησε από τον αυτοκράτορα Αναστάσιο (491-518), να εκθρονίσει την αιρετικό μονοφυσίτη Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ηλία (494-512). Επιστρέφοντας στην Παλαιστίνη, ηγήθηκε του αγώνα των Ορθοδόξων κατά της φοβερής αιρέσεως του μονοφυσιτισμού.

Το 530 έφτασε για δεύτερη φορά στην  Κωνσταντινούπολη, όπου ζήτησε από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό (527-565) να προστατέψει τους πληθυσμούς από τις επιδρομές των αλλοφύλων και από τις ταραχές των ντόπιων. Ήδη ήταν ενενήντα χρονών. Με την επιστροφή του στην Παλαιστίνη αρρώστησε και κοιμήθηκε ειρηνικά στις 5 Δεκεμβρίου του 532. Το 547 βρέθηκε το ιερό του λείψανο άφθορο, το οποίο μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Το 1204 το άρπαξαν οι σταυροφόροι και το μετέφεραν στην Βενετία. Το 1965 επεστράφη στην Λαύρα του, στην Παλαιστίνη, όπου παραμένει εκεί, ως πολύτιμος θησαυρός, αγιάζοντας και θαυματουργώντας τους πολυάριθμους προσκυνητές, οι οποίοι συρρέουν από τα πέρατα του κόσμου. Άλλωστε η φημισμένη Μονή του παραμένει ως τα σήμερα φωτεινός πνευματικός φάρος της Ορθοδοξίας. Η μνήμη του εορτάζεται στις 5 Δεκεμβρίου, την ημέρα της οσιακής του κοίμησης.

Ο άγιος Σάββας έλαβε την προσωνυμία από την Εκκλησία Ηγιασμένος, διότι υπήρξε όντως αγιασμένο σκήνωμα της Χάριτος του Θεού. Με την βαθιά του πίστη στο Θεό, με τον προσωπικό του αγώνα κατά των παθών του και με την καλλιέργεια των αρετών του, αγιάστηκε ο ίδιος και αγίασε και συνεχίζει να αγιάζει τους άλλους. Γι’ αυτό και παραμένει στη συνείδηση των πιστών ως πρότυπο αληθινού Χριστιανού και ανθρώπου, διότι ο ίδιος είχε ενδυθεί από μικρός το Χριστό και έζησε σε όλη του τη ζωή με αυτό το θεϊκό αυτό ένδυμα.