...

 

Η κλήση των πρώτων μαθητών από τον Ιησού Χριστό.

Αρχιμ. Δημήτριος Πολιτάκης
Ιεροκήρυκας
Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

---

( Λουκά ε΄1-11 )

« Η κλήση των πρώτων μαθητών από τον Ιησού, στη λίμνη Γεννησαρέτ ».

Σήμερα ακούσαμε από τον Ευαγγελιστή Λουκά την ευαγγελική διήγηση που έχει ως θέμα την κλήση των πρώτων μαθητών του Ιησού.

Έπειτα από το εναρκτήριο κήρυγμά του στη Ναζαρέτ, ο Ιησούς περιέτρεχε τις πόλεις και τα χωριά της Γαλιλαίας και εκήρυττε σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που τον ακολουθούσαν και διψούσαν και λαχταρούσαν να ακούσουν την αλήθεια των λόγων Του.

Σύμφωνα με την ευαγγελική διήγηση, η κλήση των πρώτων μαθητών του Χριστού γίνεται στις όχθες μιας λίμνης, της λίμνης Γεννησαρέτ.

Εκεί ο Ιησούς συναντά αυτούς που ο κόσμος περιφρονεί ... και αυτούς διαλέγει!

Ας θυμηθούμε πως το σημειώνει χαρακτηριστικά ο μεγάλος Απόστολος των εθνών, ο Παύλος, στην πρώτη προς Κορινθίους επιστολή του:  « Τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα καταισχύνει τα ισχυρά ... ».  ( Α' Κορινθ. 1,27 ).

Αυτούς επέλεξε ο Κύριος, για να φανεί στον κόσμο πως η διάδοση του Ευαγγελίου δεν ήταν αποτέλεσμα της δυνάμεως και της σοφίας του ανθρώπου, αλλά ήταν αποτέλεσμα της δυνάμεως και της χάριτος του ίδιου του Θεού.

Η ανταπόκριση των μαθητών είναι αυθόρμητη και ολοκληρωτική. Άφησαν τα δίχτυα, εγκατέλειψαν τα πλοία τους, άφησαν ακόμα και τον πατέρα τους και ακολούθησαν τον Ιησού.

Ασφαλώς δεν είχαν δει, μέχρι εκείνη τη στιγμή, θαύματα μεγάλα από τον Χριστό, ούτε είχαν ακούσει λόγους σοφούς και σπουδαίους κι' όμως αντελήφθησαν και κατανόησαν το πρόσωπο του Κυρίου και θυσίασαν τα πάντα γι' Αυτόν.

Η Εκκλησία μας ασφαλώς δεν προτρέπει κανένα να εγκαταλείψει το σπίτι του, τα υπάρχοντά του ή τα πολυαγαπημένα πρόσωπα της οικογένειάς του, αλλά θέλει πάνω από όλα αυτά να αγαπάμε τον Θεό και να έχουμε σχέση ζωντανή μαζί Του και όχι διανοητική, διότι τον πρώτο λόγο στη ζωή του κάθε ανθρώπου τον έχει ο Θεός. 

Ο Κύριος λοιπόν συναντά εκεί στις όχθες της λίμνης αυτούς, τους αλιείς.

Τους πτωχούς, αυτούς τους ταλαιπωρημένους μεροκαματιάρηδες, τους αγράμματους, τους ταπεινούς, τους άσημους και κοινωνικά αφανείς, τους άγνωστους από τους πολλούς. Αυτοί οι ψαράδες δεν ανήκαν ασφαλώς σε καμία τάξη της τότε εποχής, ούτε στην τάξη των νομικών, ούτε στην τάξη των φαρισαίων και ο Βασίλειος Σελευκείας παρατηρεί: ζητώντας ο Κύριος ανθρώπους να παιδεύσουν την οικουμένη παρέβλεψε πόλεις ... δήμους ... και βασιλείς.

Απεστράφη τους ανθρώπους του πλούτου και τους ικανούς ρήτορες ... εμίσησε κράτος ρητόρων ... ο Κύριος με τον τρόπο της κλήσεως των πρώτων μαθητών, είναι σαν να έλεγε στους ανθρώπους : αλιείς, ου βασιλέας ζητώ !

Οι άνθρωποι αυτοί, οι πτωχοί αλιείς ήταν πάνω στο πλοίο τους και διόρθωναν τα δίχτυα τους ... και να θυμηθούμε τι μας λέγει ένας άλλος Ευαγγελιστής, ο Ματθαίος, ότι ο Κύριος τους συνάντησε ... εν τω πλοίω μετά Ζεβεδαίου του πατρός αυτών καταρτίζοντας τα δίκτυα αυτών ... δηλαδή διόρθωναν τα δίχτυα τους διότι δεν μπορούσαν να αγοράσουν καινούρια, σύμφωνα με τον Ιερό Χρυσόστομο.

Αυτοί οι ταπεινοί ψαράδες ήταν άνθρωποι που είχαν αγάπη μεταξύ τους. όλοι μαζί ψάρευαν, όλοι μαζί διόρθωναν τα δίχτυα. Πατέρας και παιδιά εργαζόντουσαν μαζί και είχαν χαρακτηριστικό γνώρισμα : το από δικαίων τρέφεσθε πόνων. να τρέφονται δηλαδή με τον ιδρώτα και τον κόπο τους κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο.

Μπορεί να μην είχαν μόρφωση, αλλά τους διέκρινε η μεγάλη και ανυπέρβλητη αρετή της αγάπης. Ένας σύγχρονος θεολόγος θα προσθέσει πως ο Κύριος δεν κάλεσε ανέργους στο μεγάλο έργο του ευαγγελισμού των λαών, αλλά ανθρώπους που είχαν εργασία, ανθρώπους εργατικούς, οι οποίοι τα παράτησαν όλα γιατί είχαν εμπιστοσύνη απόλυτη στο πρόσωπο του Χριστού.

Οι άσημοι αυτοί άνθρωποι, ο Σίμωνας Πέτρος και οι υιοί του Ζεβεδαίου, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννη, οι οποίοι ήταν συνέταιροι του Σίμωνος, τακτοποιούσαν τα δίχτυα τους έπειτα από μια κοπιαστική και δύσκολη νύχτα, η οποία μάλιστα ήταν και άκαρπη από πλευράς ψαριάς.

Ο Κύριος ζήτησε να χρησιμοποιήσει ένα από τα πλοιάρια ως άμβωνα για να μιλήσει από κει στον πολύ κόσμο που είχε συναχθεί στην όχθη της λίμνης.

Παρακάλεσε λοιπόν τον Σίμωνα Πέτρο, ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης του πλοιαρίου, να ανοιχθεί στα βαθιά και να ρίξει ξανά τα δίχτυα για ψάρεμα.

Ο Πέτρος ήταν έμπειρος ψαράς, επαγγελματίας και ασφαλώς γνώριζε ότι μέρα μεσημέρι δεν πιάνονται ψάρια. Όμως εμπιστεύθηκε τον Ιησού, υπάκουσε στον λόγο Του και το αποτέλεσμα ήταν να πιάσουν αμέτρητα ψάρια.

Το πλήθος των ιχθύων ήταν τόσο πολύ που τους ανάγκασε να καλέσουν κι ένα δεύτερο πλοιάριο και να γεμίσουν και αυτό με κίνδυνο να βυθιστούν  από το βάρος της αλιείας.

Πιστεύουν λοιπόν ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ είναι ο ίδιος ο Θεός, ό Ισχυρός, ο Κύριος, Αυτός που εξουσιάζει τη φύση και τον θάνατο και όχι ένας απλός διδάσκαλος ή κάποιος απεσταλμένος προφήτης.

Αυτή η αλήθεια γίνεται εμφανής στον τρόπο με τον οποίο ο Πέτρος απευθύνεται στον Χριστό πριν από το θαύμα, αλλά και μετά από αυτό.

Όταν ο Ιησούς προτρέπει τον Πέτρο να ρίξει και πάλι τα δίχτυα στη λίμνη, ο Πέτρος, αν και αρκετά έμπειρος ψαράς, θεωρεί την προσπάθεια αυτή μάταιη, αναγνωρίζει όμως την αυθεντία του Ιησού ως διδασκάλου και υπακούει στην προτροπή : ... Επιστάτα... επί τω ρήματί σου χαλάσω το δίκτυον ... , δηλαδή : Διδάσκαλε αφού το διατάσσεις, υπακούω στο λόγο σου και θα ρίξω ξανά τα δίχτυα στη λίμνη.

Αμέσως μετά τη θαυμαστή αλιεία όμως, τόσο ο Πέτρος όσο και οι συνεργάτες του, ό Ιάκωβος και ο Ιωάννης, καταλαμβάνονται από δέος που προκαλεί αίσθηση ότι βρίσκονται ενώπιον του Θεού.

Έτσι απευθυνόμενος για δεύτερη φορά ο Πέτρος στον Ιησού δεν τον αποκαλεί πλέον διδάσκαλε, αλλά Κύριε, μια προσφώνηση με την οποία οι ελληνόφωνοι Ιουδαίοι εκείνης της εποχής απευθύνονται στον Θεό, καθώς το όνομα Κύριος κατέστη βαθμιαία ισοδύναμο του ονόματος του Θεού.

Στο σημείο αυτό, έχουμε αίσθηση της παρουσίας του Θεού που δημιουργεί αντιδράσεις, οπότε ο Πέτρος ... προσέπεσεν τοις γόνασιν του Ιησού λέγων ... έξελθε απ΄εμού, ότι ανήρ αμαρτωλός ειμί Κύριε ... !!!

Ο Πέτρος δηλαδή αντιδρά και αυτή η αντίδραση θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί, πρότυπο αληθινής λατρείας του Θεού.

Σε ολόκληρη την Πατερική παράδοση τονίζεται με έμφαση πως αυτό που καθιστά τον άνθρωπο άξιο της χάρης του Θεού, είναι η αναγνώριση της αμαρτωλότητας και της ανεπάρκειάς του. Μόνο μέσα στο πλαίσιο μιας πραγματικής ομολογίας και κατανόησης της αμαρτίας ο άνθρωπος μπορεί να ελπίζει στο έλεος του Θεού.

Αυτή η συνειδητοποίηση της αμαρτωλότητας και της συνακόλουθης αποδοχής της χάριτος του Θεού, αποτελεί τη βάση της αληθινής μαθητείας και προφανώς αυτός είναι ο λόγος που ο Ευαγγελιστής Λουκάς συνδέει στην αφήγησή του το συγκεκριμένο θαύμα με την κλήση των πρώτων μαθητών του Κυρίου.

Οφείλουμε όμως να γνωρίζουμε ότι η αληθινή χριστιανική μαθητεία τελειώνει με τη μεταμόρφωση του μαθητή σε απόστολο.

Ο Χριστός συχνά χρησιμοποιεί μεταφορική γλώσσα και σήμερα στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα απευθύνεται στον Πέτρο και του λέγει χαρακτηριστικά : Μη φοβάσαι, από αυτή τη στιγμή θα ψαρεύεις ανθρώπους !

Τι εννοεί ο Κύριος ; Πέτρο !!! είδες !!! διαπίστωσες ότι ο Θεός είναι αυτός που γεμίζει τα δίχτυα με ψάρια.

Ο Θεός είναι και θα είναι αυτός που καλεί και θα προσκαλεί πάντοτε τους ανθρώπους κοντά Του.

Εσείς όμως θα είστε εκείνοι που θα τραβήξετε τα αλιεύματα ώστε να μη σπάσουν τα δίχτυα και να μη βυθιστούν τα πλοιάρια.

Στις μέρες μας, ανθεί η αλιεία των ανθρώπων και μάλιστα για διαφόρους σκοπούς.

Δυστυχώς άνθρωποι αλιεύονται και μάλιστα με πολλή τέχνη για να εξυπηρετήσουν σκοπούς πολιτικούς, κομματικούς, ιδεολογικούς, παραθρησκευτικούς κ.α.

Στην εποχή μας ανθεί μια στρατολόγηση που διακρίνεται για την ιδιοτέλεια και παρουσιάζονται πολλοί «μεσσίες», με αξιώσεις υποταγής σε αυτούς εκ μέρους των ανθρώπων.

Οι φιλοδοξίες οι προσωπικές είναι στην ημερήσια διάταξη. 

Ζητάμε από τους άλλους αφοσίωση, ζητάμε υπακοή, αλλά ... μόνο η υπακοή στον Χριστό και την Εκκλησία Του ωφελεί τον άνθρωπο πολλαπλώς.

Μόνο η υπακοή στον Χριστό και την Εκκλησία Του τον κάνει ειρηνικό απέναντι στους άλλους, χωρίς μικροσυμφέροντα ή διάφορες υλικές απολαβές.

Μόνο η υπακοή στον Σωτήρα Κύριο καταξιώνει τον άνθρωπο ως άνθρωπο και αναδεικνύει τα χαρίσματα και τις αρετές του.

Μόνο η υπακοή στον Κύριο και Θεό και Δημιουργό του ορατού και του αοράτου κόσμου προάγει τον άνθρωπο στη Βασιλεία του Θεού για να ζήσει αιώνια και αναπαυμένος αληθινά και εν τέλει σεσωσμένος. Αμήν.

                                                                                     ΠΗΓΗ:ROMFEA.GR