...

 

     Η αγάπη για τον Χριστό.

Γράφει η Νίκη Τσάγγου | Romfea.gr

Κλιν. Ψυχολόγος - Θεολόγος  

---

Ασθμαίνοντες στον αγώνα τον πνευματικό, παλεύοντας με τον εαυτό μας στον καθρέπτη του νου μας, πιο πολύ ασχολούμαστε με την πίστη μας σαν ιδέα, σαν ιδεώδες θρησκευτικό, απόλαυση στοχασμού,  παρά με την αγάπη μας στον Χριστό.

Έτσι όμως, η πίστη καταντά θεωρητική έννοια, φιλοσοφική, και η προσευχή στοχαστική θεώρηση, παρά ένωση με τον θεό, που για μας είναι Πρόσωπο.

Όλοι οι ορθόδοξοι άγιοι,  μας εμπιστεύονται ξανά και ξανά την προσωπική τους κατάκτηση, το βίωμα που τους χαρίζει η προσευχόμενη στάση ζωής τους: 

Ο Χριστός είναι Πρόσωπο, τα σταυρωμένα χέρια Του μια ανοιχτή, σταθερή αγκαλιά όλο το 24ωρο, διαχρονική, μέσα στους αιώνες.

Η μυστική συνάντηση μαζί Του, η συνομιλία μαζί Του πρόσωπο με Πρόσωπο, είναι πολύ εύκολη, πολύ πραγματική. 

Επειδή είναι Πρόσωπο Βλέπει, Ακούει, Μιλάει μέσα στην ανθρώπινη καρδιά. Κυρίως όμως αγαπά, δεν μπορεί να μην Αγαπά, είναι έξω από την δική Του φύση. 

Αρκεί να υπάρχει αγωνία για καθαρότητα στην ανθρώπινη καρδιά, προσπάθεια για  επίγνωση του εγωισμού και της ανθρώπινης αλαζονείας, μετάνοια, όχι αναμαρτησία κι ο Χριστός σπεύδει να μιλήσει με  το πλάσμα Του, να το βοηθήσει. 

Αυτή η διαδικασία μετανοίας που ενεργοποιείται από το Πνεύμα το Άγιο, είναι μια δικλείδα ασφαλείας που επιτρέπει να να δούμε και να εμβαθύνουμε σ όλη μας την γήινη ζωή, πόσο εγωιστές είμαστε, πόσο εγω-κεντρικοί, ώστε να μην μπορούμε να ενωθούμε με τον θεό (αποκολληθήκαμε από το πρωταρχικό), την απαρχή της Δημιουργίας, «πάντων των γεγονότων».

Ο αγώνας ομως για καθαρότητα της καρδιάς, αυτό που λέμε και φωτισμό, δεν μπορεί να γίνει χωρίς το έλεος του θεού, χωρίς την δική Του βοήθεια. Γι αυτό οι άγιοι βοούν!

Αγαπάτε τον Χριστό, πρώτα  αγαπήστε τον Χριστό. Αυτό θα δυναμώσει την  Πίστη και θα οδηγήσει με ασφάλεια στην γνώση Του, στην γνώση του θελήματος Του, πολύ βασικό μέλημα αυτού που κατάφερε ν αγαπά. 

Όποιος αγαπά δεν φοβάται, ούτε επιθυμεί να επιβάλει το δικό του θέλημα. Ελπίζει σε ανέλπιστα...

Οι άνθρωποι όμως δεν ακούμε, επειδή δεν καταλαβαίνουμε. Δεν κατανοούμε τι μας λένε οι άγιοι, ακριβώς  επειδή αυτή η απλή διατυπωμένη τους αλήθεια (βίωμα γι αυτούς) είναι πολύ δύσκολο να εννοηθεί εάν δεν βοηθήσει το Πνεύμα του θεού, το Άγιο.

Κανείς δεν μπορεί να πει τ Όνομα Του, ούτε να πλησιάσει, ούτε να εννοήσει, ποσο μάλλον ν αγαπήσει τον θεό που Πρώτος αγάπησε τον άνθρωπο. 

Κι αφού η αγάπη είναι της καρδιάς, χρειάζεται καθαρότητα. Εκεί εντοπίζεται ο αγώνας.

Στην συνάντηση μέσα στην καρδιά,  του ανθρώπινου εγωισμού με την θεϊκή ταπείνωση.

Σταυρική και σταυρωμένη η αγάπη του Χριστού(αφού δεν εκβιάζει το πλάσμα, δεν θίγει την ανθρώπινη ελευθερία, επιτρέπει ο θεός στον άνθρωπο να επιθυμεί τα λάθος πράγματα).

Όμως  καλεί τον άνθρωπο να περάσει μες από τον φόβο(της προσωπικής του κατάστασης),  στην ελπίδα του Προσώπου του Χριστού.

Δεν είναι οποιοδήποτε πρόσωπο ο Χριστός. Δεν είναι ο λόγος Του της δικής μας ανθρώπινης ποιότητας.

Διφορούμενος, αναπόδεικτος, αντιφατικός, συγκεχυμένος, ακατανόητος...κεκαλυμένος, λόγος του ασυνειδήτου που μισο-λέει.

Αγαπώ τον Χριστό σημαίνει πως θέλω να Τον  βλέπω, πρόσωπο με Πρόσωπο, κάνω τα πάντα για να Τον συναντήσω στο θυσιαστήριο Του, Τον λατρεύω, δεν εχω μάτια γι Άλλον θεό, μιλώ γι Αυτόν, μ αρέσει να Τον  ακούω όταν μου Μιλά, (στο τετραευάγγελο του), προσπαθώ με πολύ προσοχή κι ενδιαφέρον να καταλάβω τι προσπαθεί να μου πει και κυρίως νιώθω πως με Νιώθει. 

Όταν  αγαπώ, νιώθω με την καρδιά. Την αγάπη της καρδιάς μας (σαν πόθο μέσα στην απελπισία μας) ζηταει κι ας είναι άθλια σε σχέση με την δική Του.

Τότε  έρχεται να βοηθήσει για όλα τα υπόλοιπα, την μυστική συνάντηση,  όταν η καρδιά έχει εμπιστευθεί όλη την κατάσταση της εξομολογητικά, όταν έχει εκτεθεί στο βλέμμα Του αλλά και στο βλέμμα όλων, αυτό που συνιστά η συμφιλίωση με τον εχθρό, η συγχωρητικότητα και η επιείκεια για όλους. Αυτό που συνοψίζει το ταπεινό φρόνημα.

Όταν αγαπώ, εμπιστεύομαι ενστικτωδώς. Απλουστεύω και απλουστεύομαι.

Όταν νιώθω μεγάλη αγάπη δεν αμφιβάλλω, βασίζομαι σ αυτό που νιώθω, σέβομαι παρα πολύ, αυτό το αίσθημα με οδηγεί, με κάνει ν αντέχω χωρίς γκρίνια την δυσκολία της σταυρωμένης αγάπης. Αγαπώ κι ας μην με αγαπούν. 

Ο αμαρτωλός και απελπισμένος άνθρωπος, ο πλανεμένος, αποζητά την σωτηρία της ψυχής του, νιώθει μοναξιά και προδοσία απ όλα και όλους,  θυμάται τον θεό, αλλά δεν ξέρει πως να Τον συναντήσει. Που..να τον συναντήσει.

Έχει ξεχάσει πως ο μόνος τόπος είναι η δική του καρδιά. Αυτή η λεπτή εργασία είναι η δουλειά της εκκλησίας, των ανθρώπων της να θυμίζει στον κόσμο την Αγάπη του θεού για το πλάσμα Του, κυρίως το πλανεμένο, κυρίως το εκτός, αδιακρίτως. 

Ο Χριστός είναι το Πρόσωπο επάνω στον Σταυρό. Αυτόν αγαπά κανείς. Το πρόσωπο.

Με αγάπη φιλεί την εικόνα Του. Όπως θα φιλούσε μια φωτογραφία, αγαπημένου που απουσιάζει. Είναι Αυτός που τα «δίνει όλα», δίνει το Σώμα Του, δίνει το Αίμα Του αδιαλλείπτως,  χωρίς να δαπανάται, σε όλους αδιακρίτως, ζητώντας να φορτωθεί απελπισία, πλάνη, ανθρώπινη αδυναμία και άγνοια. Όλ αυτά τα χωράει η δική Του ευρύχωρη καρδιά. 

Πως μπορεί κάποιος να μην Τον αγαπά! Πως μπορεί κάποιος να μην αγαπά την τελειότητα!

                                                                 ΠΗΓΗ:ROMFEA.GR