Πνευματική επικοινωνία.
Πίστη: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ επικοινωνία μέ κάποιον άνθρωπο είναι δύσκολη υπόθεση. Όλοι τήν επιθυμούν καί σχεδόν όλοι τήν εμποδίζουν.
Η πνευματική ωριμότητα πού προϋποθέτει απονέκρωση τών παθών, βαθιά καί σταθερή μετάνοια, καί ολοκάρδια προσευχή- είναι σπάνια.
Έτσι οι άνθρωποι επικοινωνούν ΅έ κατά συνθήκην λόγια, ΅έ εκφράσεις ευγένειας καί υποκριτικές εκδηλώσεις. Συνήθως αναφέρονται σέ ΅άταια καί εφή΅ερα θέ΅ατα, πολλές φορές καί σέ α΅αρτωλά, γεγονός πού δείχνει ότι λείπει η αληθινή αγάπη.
Ωστόσο, παρ όλες τίς δυσκολίες, πρέπει νά προσπαθούν οι άνθρωποι, γιά νά πετύχουν τήν αναγκαία επικοινωνία καί νά δώσουν νόημα στίς πράξεις τους. Νά επιδιώκουν τήν εμπιστοσύνη μεταξύ τους, νά έχουν υπομονή καί νά είναι μετριοπαθείς. Ο καθένας νά προσφέρει αυτό πού έχει καί μπορεί. Νά αλληλοσυμπληρώνονται καί νά αλληλοστηρίζονται. Μέ τόν τρόπο αυτό θά έχουν καλύτερες σχέσεις, μιά καί ο άνθρωπος είναι κοινωνικός, ζεί αναγκαστικά μαζί μέ άλλους καί όλους τούς έχει ανάγκη, όπως καί ο ίδιος είναι χρήσιμος στούς άλλους.
Ο συνειδητός χριστιανός, βέβαια, μέ όλα αυτά δέν μπορεί νά ικανοποιήσει τήν βαθιά του ανάγκη νά επικοινωνήσει πνευματικά μέ αδελφούς καί νά ανταλλάξει θείες ε΅πειρίες, τίς οποίες δυστυχώς λίγοι έχουν καί δέν είναι όλοι πρόθυμοι νά τίς εξωτερικεύσουν. Είναι χαρακτηριστικό αυτό πού διαβάζουμε στό Γεροντικό. Έλεγαν γιά τόν αββά Σισώη ότι μιά φορά, εκεί πού καθόταν σιωπηλός, ξέσπασε καί φώναξε δυνατά: «Ώ ταλαιπωρία!». Ο μαθητής του ανήσυχος τόν ρώτησε τί έχει κι εκείνος τού απάντησε: «Ένα άνθρωπο ζητώ, γιά νά μιλήσω καί δέν τόν βρίσκω».
Ο αββάς Σισώης ήθελε νά μιλήσει καί νά ακούσει. Τόν ενδιέφεραν οι πνευματικές εμπειρίες τών άλλων, αλλά καί τούς λογισμούς του ήθελε νά τούς εξωτερικεύσει καί νά βεβαιωθεί, άν η πορεία του ήταν ορθή. Ταπεινά ήθελε καί νά δώσει κάτι από όσα είχε αποκτήσει, εφ όσον έβρισκε άνθρωπο μέ τό ανάλογο ενδιαφέρον.
Γι αυτό ταλαιπωρούνταν, αγωνιούσε καί εύχονταν κάποτε νά τόν βρεί. Ίσως κάποιος αδελφός νά πεί ότι άν ο αββάς Σισώης είχε αυτή τή δυσκολία, ζώντας ανάμεσα σέ πολλούς συνασκητές του, τότε εμείς πού ζούμε στόν κόσμο τί νά πούμε;
Ο προβληματισμός αυτός έχει σχετική αξία, γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε ο άνθρωπος δέν εξαγιάζεται από τόν τόπο στόν οποίο ζεί, αλλά από τόν τρόπο μέ τόν οποίο ζεί. Εκείνο πού δέν εύρισκε στήν έρημο μπορούσε νά τό βρεί στόν κόσμο ευκολότερα. έαν πρέπει επίσης νά ξεχνάμε τόν εξομολογητικό λόγο τού αββά Σαρματά: «Προτιμώ άνθρωπο αμαρτωλό άν ξέρει ότι αμάρτησε καί μετανοεί, από άνθρωπο όπου έχει τήν ιδέα ότι κάνει τό θέλημα τού Θεού».
Η πνευματική επικοινωνία μεταξύ δύο ή περισσότερων ανθρώπων είναι αναγκαία γιά τήν κατά Θεόν πορεία τού πιστού. ίσως αυτός ο κίνδυνος τής πλάνης πάντα θά υπάρχει, αλλά καί τό σύννεφο τής ραθυμίας θά ανακόπτει κάθε καλή προσπάθεια.
Τού πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση(ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ)
Ορθόδοξος Τύπος, Αριθ Φύλλου 2123, 1 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου