"Ο Λόγος του Θεού στον Λαό του Θεού"
Ουράνια κατάκτηση
«απήλθε λυπούμενος»
Το ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού κήρυσσε ο Ιησούς Χριστός σε περιοδείες που έκανε και ερχόταν σε επικοινωνία με το λαό «διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών και θεραπεύων πάσαν νόσον». Όπου μιλούσε όλοι τον άκουαν με ιδιαίτερο θαυμασμό. Τον πλησίαζαν πονεμένοι άνθρωποι για να θεραπεύσει ασθενείς τους ή για να συζητήσουν μαζί του ζητήματα που τους απασχολούσαν. Εκείνος βέβαια άλλους ευεργετούσε, ενώ σε άλλους έλεγε: «ουκ οίδατε τι αιτείσθε».
Ανάμεσα σ’ εκείνους που πλησίασαν τον Χριστό ήταν και ένας νέος που ήθελε να πληροφορηθεί από πρώτο χέρι πώς θα μπορέσει να κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Τα πρώτα λόγια του έδειχναν ότι τον συνείχε ιερός πόθος. Μάλλον όμως σκέφθηκε να δοκιμάσει τι απάντηση θα του έδινε ο Χριστός.
Αυτό μαρτυρεί ότι η διάθεση του δεν ήταν ειλικρινής, αγνή και άδολη. Την εκδοχή αυτή στηρίζει και η αντίδραση του νέου στην υπόδειξη του Χριστού για το τι έπρεπε να πράξει για να σωθεί.
Μόλις την άκουσε, «απήλθε λυπούμενος», περιγράφει χαρακτηριστικά η περικοπή, δηλαδή σταμάτησε την προσπάθεια του και απομακρύνθηκε οριστικά από τον Ιησού.
Η αυτογνωσία
Αν προσέξουμε αυτό που είπε ο νέος, ότι δηλαδή έχει τηρήσει σε όλη του τη ζωή το νόμο του Θεού, τότε θα αντιληφθούμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί του. Αυτό που είπε φανερώνει έλλειψη αυτοκριτικής διάθεσης και αυτογνωσίας, όπως και άγνοια της σωστής στάσης που θα έπρεπε να τηρεί. Ανάλογες περιπτώσεις συναντούμε πολύ τακτικά.
Όταν δηλαδή κάποιοι ισχυρίζονται ότι τηρούν όλα στην εντέλεια και καυχώνται ότι είναι πολύ καλοί χριστιανοί, χωρίς να βαρύνονται από αμαρτίες, τότε διερωτάται κάποιος κατά πόσον έχουν συναίσθηση για τα όσα λένε και κυρίως για τη δυνατότητά τους να καλλιεργούν την αυτογνωσία. Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις εν ονόματι της θεωρούμενης «καθαρότητάς» τους δεν διστάζουν να αποκόπτονται και από την ίδια την Εκκλησία εκλαμβάνοντας όλους τους άλλους «αμαρτωλούς» και «άσωτους».
Τα βιώματα αυτών των ανθρώπων πρέπει να είναι εντελώς επιφανειακά και να μην έχουν ουσιαστικό περιεχόμενο. Κινούνται στους ορίζοντες ενός στείρου τυπικισμού, διαστρεβλώνοντας την ίδια την αλήθεια της Εκκλησίας σε σημείο που αφήνουν να κλονίζονται τα θεμέλια της ενότητάς της. Έχουν δηλαδή λανθασμένη γνώση της πίστεως και πιο πολύ έλλειψη στοιχειώδους αυτογνωσίας.
Ο Κύριος, ως παντογνώστης, γνώριζε πολύ καλά τον εσωτερικό κόσμο του συνομιλητή του. Πρόσεξε όσα του ανέφερε και θέλησε να τον βοηθήσει.
Του είπε πρώτα: «Σου λείπει ακόμη ένα». Και του υπέδειξε τι έπρεπε να προσέξει: «Πήγαινε, πούλησε όλα όσα έχεις, μοίρασέ τα στους φτωχούς και τότε έλα κοντά μου». Αυτό το «ένα» ήταν πολύ δύσκολο στο νέο. Ήταν μια σοβαρή αδυναμία που επισκίαζε ό,τι είχε επιτύχει. Κάτι ανάλογο όμως μπορεί να συμβαίνει και με μας. Σκαλώνουμε ίσως σε μια εντολή και φρονούμε ότι δεν μπορούμε να την τηρήσουμε. Για τον χριστιανό όμως δεν υπάρχει τίποτε που είναι αδύνατο.
Ο Κύριος διαβεβαιώνει: «πάντα δυνατά τω πιστεύοντι». Γνωρίζουμε ότι ο Θεός είναι αγάπη, την οποία προσφέρει στον άνθρωπο αλλά και την απαιτεί από εκείνον. Την αρετή ποτέ δεν την αντικαθιστά μια άλλη. Όταν λείπει, μένει ένα μεγάλο κενό και τότε αποσυντίθενται όλα. Είναι δυνατό ένα πλοίο να ξεκινήσει όταν και ένα μόνο παλαμάρι του είναι δεμένο στο μόλο; Το ίδιο συμβαίνει στην πνευματική μας ζωή.
Ο συνομιλητής του Χριστού ήταν δεμένος στη γη με ένα «παλαμάρι», με τον πλούτο συγκεκριμένα. Ξεκίνησε λοιπόν για την κατάκτηση του ουρανού, αλλά το «παλαμάρι» του, η εξάρτησή του αυτή, δεν του επέτρεψε να προχωρήσει και να εκπληρώσει τον ανώτερο στόχο του.
Αγαπητοί αδελφοί, ας προσέξουμε εμείς να μην αφήσουμε τον εαυτό μας προσδεμένο στις μέριμνες και τις φροντίδες της ζωής, αλλά ας τον σπρώξουμε ν’ ανοίξει τις φτερούγες του για να συντονιστεί με ουράνιους προσανατολισμούς. Επιβάλλεται να εναποθέσουμε με πλήρη εμπιστοσύνη τον εαυτό μας στην αγάπη του Θεού και να ακολουθούμε πιστά το θέλημά του.
Ο προσανατολισμός της ένωσής μας με τον Θεό, δεν θα πρέπει ποτέ να χάνεται μπροστά στις οποιεσδήποτε βιοτικές μέριμνες και τα υλικά αγαθά που πολλές φορές αποσπούν την προσοχή μας και μας εκτρέπουν από αυτόν.
Η πορεία μας στην αγάπη του Θεού δίνει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις που καθιστούν πραγματικά ευτυχισμένο τον άνθρωπο και τον αφήνουν να χαίρεται τα αγαθά που του προσφέρει ο Κύριός του.
Ας προσέξουμε λοιπόν να ιεραρχούμε σωστά τις αξίες στη ζωή μας. Ύψιστη αξία είναι η ένωσή μας με τον Θεό.
Σήμερα η Εκκλησία μας θυμάται εορτολογικά την Κατάθεση της Τιμίας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η γιορτή αναφέρεται στη μεταφορά της Αγίας Ζώνης της Παναγίας από τα Ιεροσόλυμα στην Κωνσταντινούπολη.
Η Τίμια Ζώνη, κειμήλιο ανεκτίμητης αξίας, υφάνθηκε από την ίδια την Παναγία και φέρεται να είναι το μόνο σωζόμενο προσωπικό της ένδυμα. Η κατάθεση της Ζώνης στην Κωνσταντινούπολη, σε ειδικά διαμορφωμένο σκευοφυλάκιο, σηματοδότησε την προστασία και την ευλογία της πόλης, ενώ έκτοτε συνδέεται με πλήθος θαυμάτων και ιάσεων.
Η γιορτή υπενθυμίζει τη διαρκή παρουσία και την μεσιτεία της Θεοτόκου στην ζωή των πιστών.
Αποτελεί ταυτόχρονα εγερτήριο σάλπισμα για να εγκολπωθούμε τις αρετές που συνθέτουν την προσωπικότητα της Παναγίας, η οποία αποτελεί σκέπη και στήριγμα όλων των ανθρώπων.
Η Παναγία Μητέρα μας, το πρόσωπο της οποίας θυμούμαστε και με την εκπνοή του Αυγούστου, είναι η γέφυρα που μας ανεβάζει στον ουρανό και μας ενώνει με την θεία ζωή. Γι’ αυτό στη θεία της σκέπη, ας εναποθέσουμε όλο το είναι μας. Γένοιτο.
Χριστάκης Ευσταθίου,
Θεολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου