...

 

Γιὰ πάντα νέοι

 Εὐαγγελικὸ  καί Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα

  Κυριακῆς 13 Αὐγούστου 2023.

Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 13 Αὐγούστου 2023, Ι΄ Ματθαίου (Ματθ. ιζ΄ 14-23)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῶ Ἰησοῦ, γονυπε­τῶν αὐτὸν καὶ λέγων· Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κα­κῶς πάσχει· πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ. καὶ προσήνεγκα αὐτὸν τοῖς μαθηταῖς σου, καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· ὦ γενεὰ ἄπι­στος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔ­­­σομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀν­έξομαι ὑμῶν; φέρετέ μοι αὐτὸν ὧδε. καὶ ἐπετίμησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἐξῆλθεν ἀπ᾿ αὐ­­τοῦ τὸ δαιμόνιον καὶ ἐθερα­­πεύθη ὁ παῖς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης. Τότε προσελθόντες οἱ μαθηταὶ τῷ Ἰησοῦ κατ᾿ ἰδί­­αν εἶπον· διατί ἡμεῖς οὐκ ἠ­­­δυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό; ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐ­τοῖς· διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν. ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔ­­­χητε πίστιν ὡς κόκκον σι­­­νά­πεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ, με­τάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀ­δυ­νατήσει ὑμῖν. τοῦτο δὲ τὸ γένος οὐκ ἐκ­­πορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. Ἀναστρεφομένων δὲ αὐ­τῶν εἰς τὴν Γαλιλαίαν εἶ­­πεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· μέλλει­ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου πα­­­­­ραδίδοσθαι εἰς χεῖρας ἀν­­θρώπων καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐ­­τόν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθή­­σεται.

 

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΝΕΟΙ

«Φέρετέ μοι αὐτὸν ὧδε»

Ἕνας δυστυχισμένος πατέρας, γε­μά­τος ἀγωνία, ἔπεσε μπροστὰ στὰ πόδια τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καὶ ζήτησε τὴ βοήθειά του γιὰ τὸ παιδί του, ποὺ ἦταν δαιμονισμένο καὶ ὑπέφερε φρικτά. Ὁ Κύριος ἄκουσε μὲ συμπόνια τὸν ταλαίπωρο πατέρα καὶ ζήτησε νὰ ὁδηγήσουν τὸ βασανισμένο παιδὶ ἐνώπιόν Του. Κι ἀφοῦ τὸ ἔφεραν, διέταξε τὸ δαιμόνιο ποὺ εἶχε κυριεύσει τὸν νέο νὰ βγεῖ ἀπὸ μέσα του. Τὴν ἴδια ἀκριβῶς στιγμὴ τὸ παιδὶ ἐλευθερώθηκε ἀπὸ τὸ πονηρὸ πνεῦμα καί, θεραπευμένο πλέον, τὸ παρέδωσε ὁ Χριστὸς στὸν πατέρα.

Τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονὸς μᾶς προσφέρει σήμερα μία καλὴ εὐκαιρία νὰ δοῦμε σὲ ποιὰ κατάσταση καταντᾶ ὁ νέος ὅταν ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ πῶς ἀναγεννᾶται καὶ ζωογονεῖται πλησιάζοντάς Τον.

1. Νέοι χωρὶς ζωὴ

 Δὲν εἶναι εὔκολο, ὁπωσδήποτε, νὰ περιγραφεῖ ἡ τραγικὴ κατάσταση τοῦ νέου ἐκείνου, ὅταν βρισκόταν μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό. Τὸ πονηρὸ πνεῦμα, τὸ δαιμόνιο εἶχε κατοικήσει μέσα του καὶ τὸν εἶχε κυριεύσει σωματικά. Τοῦ στεροῦσε πλήρως τὴν ἐλευθερία. Ὁ νέος δὲν εἶχε τὴ δύναμη νὰ ἀντισταθεῖ. Βασανιζόταν μέχρι θανάτου. Τὰ λόγια τοῦ πατέρα περιγράφουν τὴν ὀδυνηρὴ ταλαιπωρία τοῦ γιοῦ: «Κακῶς πάσχει· πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ».

Τὰ λόγια ὅμως αὐτὰ περιγράφουν καὶ τὶς καταστροφικὲς τάσεις τῶν νέων ποὺ καὶ σήμερα ἔχουν αἰχμαλωτισθεῖ ἀπὸ τὸν διάβολο, ὄχι ἴσως σωματικά, ὅπως ὁ νέος τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐπίδραση καὶ τὴν ἐξουσία ποὺ ἀσκοῦν τὰ πονηρὰ πνεύματα στὴν ψυχή. Μάχον­ται διαρκῶς μὲ ποικίλους πειρασμοὺς καὶ παγίδες νὰ ἀπομακρύνουν τοὺς νέους ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσουν στὸν αἰώνιο θάνατο.

 Σὰν βροχὴ πέφτουν τὰ πυρωμένα βέλη τους στὶς αἰσθήσεις τους, στὸν νοῦ τους μὲ τοὺς ρυπαροὺς λογισμοὺς καὶ στὴν καρδιά τους μὲ τὶς κατώτερες ἐπιθυμίες. Σὰν λιοντάρι ποὺ βρυχᾶται περπατᾶ μὲ μανία ὁ ἀνθρωποκτόνος διάβολος καὶ ζητεῖ νὰ τοὺς κατασπαράξει. Ὅσα δὲ παιδιὰ μεγαλώνουν μακριὰ ἀπὸ τὴ Χάρι καὶ τὴν προστασία τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς τὸν ἅγιο Νόμο του, μακριὰ ἀπὸ τὰ ἱερὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας του, εἶναι πολὺ εὐάλωτα.

  Διψοῦν τὰ παιδιὰ γιὰ ζωή. Θέλουν νὰ ζήσουν χωρὶς ἐντολές, χωρὶς «μή» καὶ «πρέπει», ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν Ἐκ­κλησία γιὰ νὰ χαροῦν, ὅπως νομίζουν, τὴν ἐλευθερία τους· ὅμως αἰχμαλωτίζον­ται τελικὰ ἀπὸ τὸν πονηρὸ διάβολο. Τὸ κακὸ θεριεύει μέσα τους καὶ θυσιάζουν τὰ πιὸ πολύτιμα καὶ ὄμορφα χρόνια τῆς ζωῆς τους. Πέφτουν στὴ φωτιὰ τῆς ἁμαρτίας. Βυθίζονται στὴν πλημμύρα τῆς ἀνηθικότητας. Μεθοῦν ἀπὸ τὸ δηλητήριο τῆς μόδας. Ναρκώνονται ἀπὸ τὶς ψεύτικες χαρὲς τῶν παθῶν. Πόσοι νέοι φθείρουν τὸ σῶμα τους μὲ τὸ κάπνισμα καὶ τὸ ἀλκοόλ! 

 Πόσοι ἀργοπεθαίνουν ἐξαρτημένοι ἀπὸ οὐσίες! Πόσοι θυσιάζουν τὴν ἐλευθερία τους μέσα σὲ μιὰ φυλακή! Νέοι χωρὶς ζωή, μὲ σώματα πρόωρα γερασμένα καὶ ἕνα ἀπερίγραπτο κενὸ στὸ βάθος τῆς ψυχῆς. Πῶς νὰ μὴν πονοῦν οἱ μεγαλύτεροι καὶ οἱ γονεῖς βλέποντας τὴν κατάσταση αὐτή;

2. Ἀνάσταση τῆς κοινωνίας

Ὅταν ὅμως ὁ νέος πλησιάσει τὸν Κύριο, παραδοθεῖ σ᾿ Ἐκεῖνον καὶ πορευθεῖ κατὰ τὶς θεῖες ἐντολές του, ἡ ζωή του ἀλλάζει. Τότε ζεῖ πραγματικά. Γίνεται ἀ­ληθινὰ χαρούμενος καὶ ἐλεύθερος. Δὲν ἔχει ἐξουσία πάνω του ὁ διάβολος. Δὲν τὸν σκιάζουν οἱ ἀπειλές του, οὔτε τὸν πα­ρασύρουν οἱ προκλήσεις του. Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου τὸν προστατεύει καὶ ἀνανεώνει διαρκῶς τὶς δυνάμεις του, ὅπως ἀνακαινίζεται τὸ πτέρωμα τοῦ μακρόβιου ἀετοῦ. «Ἀνακαινισθήσεται ὡς ἀετοῦ ἡ νεότης σου» (Ψαλ. ρβ΄ [102] 5), σημειώνει ὁ ἱερὸς Ψαλμωδός.

Ὅπως συνέβη καὶ στὸν νέο τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, κοντὰ στὸν Χριστὸ γίνεται καινούργια ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἄλλο νόημα ἀπέκτησε πλέον ἡ ζωή του ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ τὸν θεράπευσε ὁ Κύριος. Μποροῦσε νὰ χαρεῖ ἀκμαῖος τὴ ζωή, τὴν παρουσία τοῦ πατέρα του. Μποροῦσε νὰ παίξει, νὰ ὀνειρευθεῖ, νὰ κάνει σχέδια γιὰ τὸ μέλλον του, νὰ δημιουργήσει. Ζοῦσε καὶ πρίν, ἀλλὰ ἡ ζωή του ἔμοιαζε περισσότερο μὲ θάνατο. Ὁ Χριστὸς τοῦ χάρισε τὴν ἀληθινὴ ζωή.

Ὁ κόσμος μας γηράσκει ἀπὸ τὴ φθορὰ τῆς ἁμαρτίας. Καταπίπτει ἐξαιτίας τῆς ἀποστασίας ἀπὸ τὸν Θεό. Ἡ ἐλπίδα πλέον βρίσκεται στοὺς νέους ἀνθρώπους. Πῶς θὰ μπορέσουν οἱ νέοι νὰ γίνουν τὸ φύραμα ποὺ θὰ ζυμώσει καὶ θὰ ἀναστήσει ὅλη τὴν κοινωνία μας; Μόνο ἂν πλησιάσουν τὸν Κύριο!

Γι᾿ αὐτὸ εἶναι εὐθύνη ὅλων μας, ἰδιαιτέρως τῶν γονέων καὶ τῶν δασκάλων, νὰ δώσουν χριστιανικὴ ἀγωγὴ στὰ παιδιά τους, νὰ τὰ ἀναθρέψουν μὲ φόβο Θεοῦ καὶ νὰ χαρίσουν μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ζωὴ στὴ ζωή τους.

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 13 Αὐγούστου 2023, Ι΄ Ματθαίου (Α΄Κορ. δ΄ 9-16)

9 διωκόμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἐγκα­ταλειπόμενοι, καταβαλ­λόμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἀπολ­λύ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­μενοι, 10 πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ. 11 ἀεὶ γὰρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διὰ Ἰησοῦν, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ φανερωθῇ ἐν τῇ θνητῇ σαρκὶ ἡμῶν. 12 ὥστε ὁ μὲν θάνατος ἐν ἡμῖν ἐνεργεῖται, ἡ δὲ ζωὴ ἐν ὑμῖν. 13 ἔχοντες δὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως κατὰ τὸ γεγραμμένον, ἐπί­στευ­σα, διὸ ἐλάλησα, καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν, διὸ καὶ λα­λοῦμεν

, 14 εἰδότες ὅτι ὁ ἐγείρας τὸν Κύριον Ἰησοῦν καὶ ἡμᾶς διὰ Ἰησοῦ ἐγερεῖ καὶ παραστήσει σὺν ὑμῖν. 15 τὰ γὰρ πάντα δι᾿ ὑμᾶς, ἵνα ἡ χάρις πλεονάσασα διὰ τῶν πλειόνων τὴν εὐχα­ριστίαν περισσεύσῃ εἰς τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ. 16 Διὸ οὐκ ἐκκακοῦμεν, ἀλλ᾿ εἰ καὶ ὁ ἔξω ἡμῶν ἄν­θρωπος διαφθείρεται, ἀλλ᾿ ὁ ἔσωθεν ἀνακαινοῦται ἡ-μέρᾳ καὶ ἡμέρᾳ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

9 Μᾶς καταδιώκουν οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ ὁ Θεός. Φαίνεται ὅτι μᾶς κατανικοῦν καί μᾶς ρίχνουν κάτω στή γῆ σάν τούς παλαιστές, ἀλλά δέν χανόμαστε. 10 Διαρκῶς καί κάθε μέρα περιφέρουμε στίς περιοδεῖες μας τό σῶμα μας κυκλωμένο ἀπό τόν ἔσχατο κίνδυνο νά πεθάνουμε, ὅπως πέθανε ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ἀλλά αὐτό γίνεται γιά νά φανερωθεῖ στόν κόσμο μέ τή διάσωση τοῦ σώματός μας ἀπό τούς καθημερινούς κινδύνους ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἐξακολουθεῖ νά ζεῖ. 11 Διότι πάντοτε ἐμεῖς, πού παρά τούς τόσους κινδύνους ζοῦμε, παραδιδόμαστε σέ θάνατο γιά τή δόξα τοῦ Χριστοῦ, γιά νά φανερωθεῖ μέ τή θνητή σάρκα μας καί ἡ δύναμη τῆς ζωῆς τοῦ Ἰησοῦ, πού παρεμβαίνει καί προλαβαίνει τό θάνατό μας. 12 Κι ἔτσι, ἐνῶ ἐμεῖς ὑποφέρουμε τούς κινδύνους τοῦ θανάτου, ἐσεῖς ἀντιθέτως καρπώνεστε τήν πνευματική ζωή πού προέρχεται ἀπό τήν ἐπικίνδυνη δράση μας. 13 Παρόλους ὅμως αὐτούς τούς κινδύνους, ἐπειδή ἔ­­­­­­χου­­με τό ἴδιο Ἅγιον Πνεῦμα πού μᾶς στηρίζει στήν πί­­­στη, ὅπως παλιότερα εἶχε καί ὁ Δαβίδ σύμφωνα μ’ αὐ­­τό πού εἶναι γραμμένο στούς ψαλμούς· «πίστεψα, γι’ αὐ­τό καί μίλησα», ἔτσι κι ἐμεῖς πιστεύουμε, καί γι’ αὐ­­τό καί θαρραλέα ὁμολογοῦμε καί κηρύττουμε τόν λό­γο τῆς πίστεώς μας. 

14 Καί γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεός, πού ἀνέστησε τόν Κύριο Ἰησοῦ, θά ἀναστήσει κι ἐμᾶς διαμέσου τοῦ Ἰησοῦ καί θά μᾶς παρουσιάσει ἔνδοξους στό βῆμα του μαζί μέ σᾶς. 15 Ναί, μαζί μέ σᾶς. Διότι ὅλα γιά σᾶς γίνονται· ἔτσι ὥστε ἡ εὐεργεσία πού μᾶς κάνει ὁ Θεός σώζοντάς μας ἀπό τούς κινδύνους γιά χάρη σας, νά πλεονάσει καί νά γίνει εὐεργεσία καί χάρη ὄχι μόνο σέ μᾶς ἀλλά καί σ’ ὅλους ἐσᾶς. Κι ἔτσι αὐτοί πού εὐεργετοῦνται θά εἶναι περισσότεροι, ὥστε καί ἡ εὐχαριστία πρός τόν Θεό νά πλεονάσει καί νά περισσεύσει, γιά νά δοξάζεται τό ὄνομά του. 16 Κι ἐπειδή γνωρίζουμε ὅτι ὅλα τά δυσάρεστα πού μᾶς συμβαίνουν καταλήγουν στήν εὐχαριστία καί στή δόξα τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτό δέν χάνουμε τό θάρρος μας· ἀλλά κι ἄν ὁ ἐξωτερικός μας ἄνθρωπος, δηλαδή τό σῶμα μας, φθεί­ρεται ἀπ’ τίς θλίψεις καί τούς κινδύνους αὐτούς, ὁ ἐσωτερικός ὅμως ἄνθρωπος, δηλαδή ἡ ψυχή μας, γί­νε­­ται νεότερη μέρα μέ τή μέρα.