Τα τρία δένδρα.

Ήταν μια φορά σ' ένα δάσος τρία δένδρα. Το καθένα από αυτά είχε για τον εαυτό του ένα οραματισμό.
Το πρώτο επιθυμούσε να αξιωθεί να γίνει ένα πολύτιμο μπαούλο, ξυλόγλυπτο, όμορφο σκαλισμένο, που μέσα του θα φυλάσσεται ένας πολύτιμος θυσαυρός.
Το δεύτερο δένδρο ήθελε να αξιωνόταν να γίνει στα χέρια ενός καλού ναυπηγού ένα μεγάλο καράβι, γερό σκαρί, όμορφο, μεγαλόπρεπο που θα μετέφερε βασιλιάδες και επίσημα πρόσωπα.
Το  τρίτο έλεγε ότι το μόνο που θα ήθελε ήταν να είχε γίνει το πιό ψηλό και πιό δυνατό δέντρο του δάσους, έτσι ώστε οι άνθρωποι που θα βλέπουν το ύψος του να σκέπτονται τον ουρανό και τον Θεό.



Όμως πέρασαν τα χρόνια και τα πράγματα εξελίχθηκαν κάπως αλλιώς. Πήγαν υλοτόμοι και έκοψαν το πρώτο δέντρο.. Και ενώ εσχεδίαζε και ποθούσε να γίνει ένα όμορφο και ξυλόγλυπτο μπαούλο γα θυσαυρούς, ο ξυλουργός το έκανε δοχείο για την τροφή των ζώων. Το δεύτερο δέντρο που ήθελε να γίνει ωραίο καράβι για να μεταφέρει βασλιάδες, έγινε ένα μικρό ψαροκάικο που το είχαν φτωχοί ψαράδες να ψαρεύουν.  Το τρίτο δέντρο που ήθελε να μείνει το ψηλότερο του δάσους τόκοψε κάποιος ξυλοκόπος και το έβαλε στην αποθήκη του. Περνούσαν τα χρόνια. Τα δέντρα απογοητευμένα  απο την εξέλιξη των πραγμάτων , ξέχασαν ακόμη και τα όνειρά τους. Όμως κάποια μέρα ένας ανδρας και μια γυναίκα ήρθαν στον σταύλο, που ήταν εκείνο το ξύλινο παχνί με τα άχυρα και εκεί η γυναίκα γέννησε ένα αγοράκι και το τοποθέτησαν στο παχνί που είχε φτιαχτεί απο το πρώτο δέντρο. Ήταν ο Ιωσήφ και η Παναγία Θεοτόκος. Και απόθεσαν σ΄αυτό το ξύλινο παχνί όχι απλώς διαμάντια και χρυσάφια, αλλά τον ίδιο τον Θεό, που είχε γίνει άνθρωπος για μας. Έτσι αξιώθηκε αυτό το παχνή, η φάτνη, να δεχθεί μέσα της τον θυσαυρό των θυσαυρών, το ίδιο τον Θεό.  Στο μικρό ψαροκάικο - που είχε γίνει από το δεύτερο δέντρο - μετά από χρόνια μπήκαν κάτι ψαράδες. Ένας από αυτούς κουρασμένος ξάπλωσε να κοιμηθεί. Είχαν ανοιχθεί στην θάλασσα και ξέσπασε μια μεγάλη τρικυμία. Το ψαροκάικο δεν ήταν αρκετά δυνατό για να κρατήσει. Οι άλλοι τον ξύπνησαν Εκείνον που κοιμόταν. Και Εκείνος τότε σηκώθηκε και διέταξε την φουρτουνιασμένη θάλασσα: "Σώπα πεφίμωσο". Και η Θάλασσα ειρήνεψε αμέσως. Ήταν ο Χριστός μαζί με τους μαθητές Του στην λίμνη Γεννησαρέτ. Έτσι και το δεύτερο δέντρο που είχε φιλοδοξήσει να γίνει μεγάλο πλοίο που θα μετέφερε υψηλά πρόσωπα και βασιλιάδες, αξιώθηκε να μεταφέρει τον Βασιλέα των Βασιλέων, τον ίδιο τον Χριστό με τους μαθητές Του! Και το τρίτο δέντρο, που ήταν στην αποθήκη του ξυλουργού, μια μέρα το πήραν και έκαναν ένα σταυρό. Και σ' αυτόν τον σταυρό , εσταύρωσαν τον Χρστό. Έτσι το δέντρο αυτό έγινε πιό ψηλό από ότιέίχε επιθυμήσει. Έφτασε στον ουρανό και στον Θεό! Έγινε όπως λένε σε ένα τροπάριο ουρανού ισοστάσιο. Τελικά, το κάθε δέντρο της ιστορίας μας, απόκτησε όχι μόνο αυτό που ήθελε και ποθούσε, αλλά ασυγκρίτως περισσότερα. Όχι όμως με τον τρόπο που φανταζόταν και σχεδίαζε.

Δεν γνωρίζουμε ποιό είναι το θέλημα του Θεού για μας. Πρέπει όμως να μην ξεχνάμε ποτέ ότι εκείνο που μας ετοιμάζει ο Θεός είναι πάντα προτιμότερο και ωφελιμότερο για μας. Εμείς πρέπει να κάνουμε όνειρα, για το καλό. Μην ξεχνάμε όμως ότι τα πράγματα δεν εξελίσσονται, όπως εμείς θα θέλαμε. Ο Θεός οικονομεί και γίνονται καλύτερα από ότι εμείς φανταζόμαστε. Ας έχουμε πίστη λοιπόν και εμπιστοσύνη στον Θεό.