Κυριακὴ Ζ΄ Λουκᾶ – Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 27 Ὀκτωβρίου 2024

 Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 27 Ὀκτωβρίου 2024, Ζ΄ Λουκᾶ (Λουκ. η΄ 41-56)

41 καὶ ἰδοὺ ἦλθεν ἀνὴρ ᾧ ὄνομα Ἰάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρ­χων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρ­χε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, 42 ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν. Ἐν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄ­χλοι συνέπνιγον αὐτόν. 43 καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ρύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα,­ ἥτις ἰατροῖς προσαναλώ­σασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴ­­­­σχυ­σεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θερα­πευ­θῆναι, 44 προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ρύσις τοῦ αἵ­ματος αὐτῆς. 45 καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· τίς ὁ ἁψάμενός μου; ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀ­­­ποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου;
46 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν· ἥ­ψα­τό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐ­­­­μοῦ. 47 ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ δι᾿ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγ­γειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παν­τὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα. 48 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· θάρσει,­ θύγατερ, ἡ πίστις σου σέ­­σωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρή­νην. 49 Ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρ­­χεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυν­αγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον. 50 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀκούσας ἀ­­­πεκρίθη αὐτῷ λέγων· μὴ φο­βοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σω­θήσεται. 51 ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδέ­να εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ἰω­άννην καὶ Ἰάκωβον καὶ τὸν πα­­­τέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα. 52 ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. ὁ δὲ εἶπε· μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει. 53 καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰ­­δότες ὅτι ἀπέθανεν. 54 αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου. 55 καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν. 56 καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτῆς. ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐ­­τοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

41 Τότε ἦλθε στόν Ἰησοῦ κάποιος ἄνθρωπος πού ὀνο­μα­ζόταν Ἰάειρος καί ἦταν ἄρχοντας τῆς συναγωγῆς. Κι ἀφοῦ ἔπεσε γονατιστός κοντά στά πόδια του, τόν παρακαλοῦσε νά πάει στό σπίτι του, 42 διότι εἶχε μία μονάκριβη κόρη περίπου δώδεκα χρόνων πού βρισκόταν στά τελευταῖα της καί πέθαινε. Καί τήν ὥρα πού ὁ Ἰησοῦς πήγαινε στό σπίτι τοῦ Ἰαείρου, τά πλήθη τοῦ λαοῦ τόν περιέβαλλαν ἀσφυκτικά καί τόν πίεζαν. 43 Τότε λοιπόν κάποια γυναίκα πού ὑπέφερε ἀπό αἱμορραγία ἐδῶ καί δώδεκα χρόνια, ἡ ὁποία μαζί μέ τά ἄλλα βάσανα τῆς ἀρρώστιας της εἶχε ξοδέψει καί ὅλη τήν περιουσία της σέ γιατρούς καί δέν μπόρεσε νά θεραπευθεῖ ἀπό κανέναν, 44 ἀφοῦ πλησίασε τόν Ἰησοῦ ἀπό πίσω, ὥστε νά μήν τήν ἀντιληφθεῖ κανείς, ἐπειδή ντρεπόταν νά γίνει φανερή ἡ ἀρρώστια της, ἄγγιξε τήν ἄκρη τοῦ ἐξωτερικοῦ ἐν­δύματός του κι ἀμέσως σταμάτησε ἡ αἱμορραγία της. 45 Τότε εἶπε ὁ Ἰησοῦς: Ποιός μέ ἄγγιξε; Κι ἐπειδή ὅλοι οἱ τριγύρω ἀρνοῦνταν, εἶπε ὁ Πέτρος καί οἱ ἄλλοι μαθητές πού ἦταν μαζί του: Διδάσκαλε, τά πλήθη τοῦ λαοῦ σέ περικύκλωσαν καί σέ πιέζουν ἀσφυκτικά· καί σύ λές, ποιός μέ ἄγγιξε; 46 Ὁ Ἰησοῦς ὅμως εἶπε: Κάποιος μέ ἄγγιξε. Διότι ἐγώ κατάλαβα ὅτι βγῆκε ἀπό πάνω μου δύναμη θαυματουργική. 47 Ὅταν λοιπόν ἡ γυναίκα εἶδε ὅτι δέν μπόρεσε νά κρυ­φτεῖ καί δέν ξέφυγε ἀπό τόν Ἰησοῦ αὐτό πού ἔκανε, ἦλ­θε τρέμοντας ἀπό τό φόβο της, κι ἀφοῦ ἔπεσε γονατιστή μπροστά του, τοῦ διηγήθηκε μπροστά σ’ ὅλο τό πλῆθος τοῦ λαοῦ γιά ποιά αἰτία τόν ἄγγιξε καί πῶς θεραπεύθηκε ἀμέσως. 48 Τότε ὁ Ἰησοῦς τῆς εἶπε: Ἔχε θάρρος, κόρη μου, ἡ πεποίθηση πού εἶχες ὅτι θά ἔβρισκες τήν ὑγεία σου ἄν μέ ἄγγιζες, αὐτή ἡ πίστη σου σ’ ἔχει θεραπεύσει. Πήγαινε στό καλό, εἰρηνική καί ἐλεύθερη ἀπό κάθε ἀνησυχία πού δοκίμαζες πιό πρίν ἐξαιτίας τῆς ἀσθενείας σου. 49 Κι ἐνῶ μιλοῦσε ἀκόμη ὁ Ἰησοῦς, ἦλθε κάποιος ἀπό τό σπίτι τοῦ ἀρχισυναγώγου καί τοῦ εἶπε: Πέθανε ἡ κό­ρη σου· μήν κουράζεις ἄλλο καί μήν ἐνοχλεῖς πιά τόν διδάσκαλο. 50 Ὁ Ἰησοῦς ὅμως, μόλις ἄκουσε τήν εἴδηση αὐτή, τοῦ εἶπε: Μή φοβᾶσαι, μόνο συνέχισε νά πιστεύεις, καί θά σωθεῖ ἡ κόρη σου ἀπ’ τό θάνατο. 51 Κατόπιν, ὅταν ἔφθασε στό σπίτι τοῦ Ἰαείρου, δέν ἄφη­σε νά μπεῖ κανείς ἄλλος στό δωμάτιο τῆς νεκρῆς παρά μόνο ὁ Πέτρος, ὁ Ἰωάννης, ὁ Ἰάκωβος καί ὁ πατέρας τοῦ κοριτσιοῦ καί ἡ μητέρα. 52 Στό μεταξύ ὅλοι ἔκλαιγαν καί χτυποῦσαν τά στήθη τους καί τά κεφάλια τους γιά τή νεκρή. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως τούς εἶπε: Μήν κλαῖτε· δέν πέθανε, ἀλλά κοιμᾶται. 53 Καί ἐκεῖνοι τόν περιγελοῦσαν, διότι ἦταν βέβαιοι ὅτι τό κοριτσάκι εἶχε πεθάνει. 54 Αὐτός ὅμως, ἀφοῦ τούς ἔβγαλε ὅλους ἔξω, ἔ­πια­σε τό χέρι της καί τῆς φώναξε δυνατά: Κόρη, σήκω ἐ­πά­νω. 55 Τότε ἡ ψυχή της ἐπέστρεψε στό σῶμα καί ἀναστή­θηκε ἀμέσως. Καί ὁ Ἰησοῦς διέταξε νά τῆς δώσουν φα­­γητό νά φάει, γιά νά πάρει δυνάμεις μετά ἀπό τήν ἐξάν­­­τληση πού τῆς εἶχε φέρει ἡ χρόνια καί θανατη­φόρα ἀσθέ­­νειά της. 56 Οἱ γονεῖς της ἔμειναν ἐκστατικοί καί κυριεύτηκαν ἀπό βαθύ καί μεγάλο θαυμασμό. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως τούς ἔδωσε τήν ἐντολή νά μήν ποῦν σέ κανέναν αὐτό πού ἔγινε, γιά νά μήν ἐρεθίζεται ὁ φθόνος τῶν ἐχθρῶν του.

 Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 27 Ὀκτωβρίου 2024, ΙΗ΄ Κυριακῆς Ἐπιστολῶν (Β΄ Κορ. θ΄ 6-11)

Ἀδελφοί, ὁ σπείρων φειδομένως φει­δο­μένως καὶ θε­ρί­σει, καὶ ὁ σπείρων ἐπ᾿ εὐλογίαις ἐπ᾿ εὐλογίαις καὶ θερίσει. ἕκαστος κα­θὼς προαιρεῖται τῇ καρ­δίᾳ, μὴ ἐκ λύπης ἢ ἐξ ἀνάγκης· ἱλαρὸν γὰρ δό­την ἀγαπᾷ ὁ Θεός. δυνα­τὸς δὲ ὁ Θεὸς πᾶσαν χάριν περισσεῦσαι εἰς ὑμᾶς, ἵνα ἐν παντὶ πάντοτε πᾶσαν αὐτάρκειαν ἔχοντες περισ­σεύητε εἰς πᾶν ἔργον ἀγα­θόν, καθὼς γέγραπται· ἐ­σκόρπισεν, ἔδωκε τοῖς πέ­νη­σιν· ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα. ὁ δὲ ἐ­πιχορηγῶν σπέρμα τῷ σπείροντι καὶ ἄρτον εἰς βρῶ­­σιν χορηγήσαι καὶ πλη­­θύναι τὸν σπόρον ὑ­μῶν καὶ αὐξήσαι τὰ γε­νή­ματα τῆς δικαιοσύνης ὑμῶν· ἐν παντὶ πλουτιζόμενοι εἰς πᾶ­σαν ἁπλότητα, ἥτις κα­τεργάζεται δι᾿ ἡμῶν εὐ­χαριστίαν τῷ Θεῷ.

ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

«Ἐσκόρπισεν, ἔδωκε τοῖς πένησιν· ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα»

Ὁλόγος αὐτὸς ποὺ ἀκοῦμε στὴν ἀποστολικὴ περικοπὴ αὐτῆς τῆς Κυριακῆς ἀναφέρεται στὴν ἐλεημοσύνη· στὴν ἀφειδώλευτη προσφορά· στὴν ἔμπρακτη ἐκδήλωση ἀγάπης πρὸς αὐτοὺς ποὺ στεροῦνται τὰ ἀπαραίτητα. Μᾶς βεβαιώνει δὲ ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη ἔχει αἰώνια ἀμοιβὴ ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ ἐλεήμων ἄνθρωπος μοιράζει ἄφθονα καὶ δίνει στοὺς φτωχούς. Ἡ ἀρετή του αὐτὴ μένει γιὰ πάντα. Μὲ ἀφορμὴ τὸν θεόπνευστο αὐτὸ λόγο ἂς δοῦμε στὴ συνέχεια ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη ἐνισχύει ἀφενὸς αὐτὸν ποὺ παίρνει καὶ ἀφετέρου πλουτίζει αὐτὸν ποὺ δίνει.

1. Ἐνίσχυση ὑλικὴ καὶ πνευματικὴ

Δὲν εἶναι λίγοι γύρω μας οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι στεροῦνται τὰ ἀπαραίτητα γιὰ τὴ συντήρησή τους. Τὰ τελευταῖα χρόνια μάλιστα ἡ οἰκονομικὴ κρίση στὴν Ἑλλάδα, ὁ ἐγκλεισμὸς καὶ οἱ πρόσφατες πλημμύρες σὲ μεγάλες ἐκτάσεις τῆς χώρας γονάτισαν οἰκονομικὰ πολλὲς ἐπιχειρήσεις καὶ ὁδήγησαν συνανθρώπους μας στὴ φτώχεια. Πάντα ὡστόσο ὑπῆρχαν καὶ θὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ χρειάζονται ὑλικὴ συμπαράσταση· ἐνδεεῖς, ἐγκαταλειμμένοι, ἄποροι, ἄστεγοι, πεινασμένοι. Ὁ καλύτερος τρόπος ἐνισχύσεως τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν εἶναι ἡ ἐλεημοσύνη.

Ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων μέχρι καὶ σήμερα δὲν ἔπαψε νὰ μεριμνᾶ γιὰ τοὺς φτωχούς. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὀργάνωνε λογίες στὶς Ἐκκλησίες ποὺ ἵδρυε, διότι γνώριζε πόσο ἀνακουφίζονταν ἔτσι οἱ κατὰ τόπους ἐνδεεῖς. Μὲ θερμὰ λόγια προέτρεπε στὴν ὑλικὴ προσφορά. Ἀντίστοιχα καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μᾶς συνιστᾶ νὰ ἐνισχύουμε τὸν φτωχὸ ἀδελφό μας καὶ μάλιστα νὰ μὴ δίνουμε μόνο ὅσα ἐκεῖνος μᾶς ζητεῖ, ἀλλὰ ὅσο περισσότερα μποροῦμε νὰ δώσουμε: «Μὴ δῷς μόνον ὅσον θέλει ἐκεῖνος, ἀλλ᾿ ὅσον δύνασαι» (ΕΠΕ 8Α, 294).

Ἀκόμη κι ἂν κάποιος δὲν ἔχει τὴν εὐχέρεια νὰ δώσει κάτι ὑλικό, μπορεῖ νὰ προσ­φέρει βοήθεια πνευματική. Μπορεῖ π.χ. νὰ ἀφιερώσει λίγο χρόνο γιὰ νὰ συντροφεύσει κάποιο μοναχικὸ ἄνθρωπο, νὰ δώσει ἐλπίδα στὸν ἀσθενή, ἀγάπη σὲ αὐτὸν ποὺ τὴ στερεῖται. Μπορεῖ νὰ παρηγορήσει κάποιον ποὺ πενθεῖ. Κάποτε μάλιστα ἡ πνευματικὴ ἐλεημοσύνη ἐνισχύει περισσότερο ἀπὸ τὴν ὑλικὴ προσφορά. Τὴν ἐλεημοσύνη αὐτὴ μποροῦμε νὰ τὴν προσφέρουμε ὅλοι μας, εἴτε εἴμαστε πλούσιοι εἴτε φτωχοί, καὶ νὰ ἀνακουφίσουμε τὸν ἐμπερίστατο συνάνθρωπό μας.

2. Οὐράνιος πλουτισμὸς

Ἡ ἐλεημοσύνη ὅμως δὲν ἐνισχύει μόνο αὐτὸν ποὺ παίρνει. Πρωτίστως πλουτίζει ἐκεῖνον ποὺ δίνει. Γιὰ τὴν ἀντίληψη τοῦ κόσμου αὐτὸς ποὺ μοιράζει στοὺς φτωχοὺς τὰ ἀγαθά του φαίνεται νὰ χάνει, νὰ στερεῖται. Συμβαίνει ὅμως τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο· μὲ τὴν ἐλεημοσύνη πλουτίζει καν­είς. Ὁ Ἀπόστολος, γιὰ νὰ τὸ ἐξηγήσει αὐτό, χρησιμοποίησε τὸ παράδειγμα τοῦ σπόρου. «Ὁ σπείρων ἐπ᾿ εὐλογίαις ἐπ᾿ εὐλογίαις καὶ θερίσει», εἶπε. Δηλαδή, ὅσο περισσότερο ἐλεεῖ κανείς, τόσο περισσότερα ἀγαθὰ θερίζει. Ὅπως κάποιος ποὺ φυτεύει τὸν σπόρο του, καὶ ἐνῶ τὸν θάβει καὶ φαίνεται ὅτι τὸν στερεῖται, ἀντίθετα παίρνει πολλαπλάσιο καρπό.

Ἀμείβεται στὴν παρούσα ζωή, διότι ἔχει τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, τὸν σκεπάζει διαρκῶς ἡ θεία πρόνοιά του. «Μακάριος ὁ συνιῶν ἐπὶ πτωχὸν καὶ πένητα· ἐν ἡμέρᾳ πονηρᾷ ρύσεται αὐτὸν ὁ Κύριος» (Ψαλ. μ΄ [40] 2), σημειώνει ὁ ἱερὸς Ψαλμωδός. Τρισ­ευτυχισμένος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἐνδιαφέρεται γι᾿ αὐτὸν ποὺ στερεῖται. Διότι θὰ τὸν λυτρώσει ὁ Κύριος, ὅταν τὸν βροῦν στενοχώριες καὶ συμφορές. Προσφέροντας δὲ αἰσθάνεται πληρότητα στὴν καρδιά του.

Ἀπολαμβάνει ἐπιπλέον δωρεὲς καὶ στὴν αἰώνια ζωή. «Ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα», ἐπισήμανε ὁ Ἀπόστολος. Ὁ ἐλεήμων πλουτίζει ὄχι σὲ φθαρτοὺς καὶ ἐφήμερους θησαυρούς, ἀλλὰ σὲ ἄφθαρτους καὶ αἰώνιους. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς πλοῦτος. Τελικὰ μόνο αὐτὰ ποὺ δίνει καν­εὶς γίνονται αἰώνια δικά του· τὰ μεταφέρει στὴν αἰωνιότητα· ἐξαγοράζει μὲ αὐτὰ τὴν αἰωνιότητα. Ἐνῶ ὅσα μὲ ἀπληστία κρατεῖ γιὰ τὸν ἑαυτό του, σύντομα τὰ χάνει παν­τοτινά.

Ἡ προσφορὰ λοιπὸν στὸ ἀνοιχτὸ χέρι τοῦ φτωχοῦ ἀδελφοῦ εἶναι μία κατάθεση στὴν τράπεζα τοῦ Οὐρανοῦ. «Ἐν τοῖς τῶν οὐρανῶν ταμιείοις ἀπόκειται, ὅπου οὐ κλέπτης διορύττει, οὐ λῃστὴς λαμβάνει, οὐ σὴς κατεσθίει» (ΕΠΕ 32, 506), ἐπισημαίνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ἐκεῖ κανένας κλέφτης δὲν μπορεῖ νὰ κάνει διάρρηξη, κανένας ληστὴς δὲν μπορεῖ νὰ ἁρπάξει καὶ καμιὰ σκουριὰ δὲν μπορεῖ νὰ φθείρει. Αὐτὴ εἶναι ἡ πιὸ ἔξυπνη καὶ κερδοφόρα ἐπένδυση· ἕνα δάνειο στὸν ἴδιο τὸν Θεό. «Δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν» (Παρ. ιθ΄ 17), ἀναφέρεται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Ὅποιος ἐλεεῖ τὸν φτωχό, δανείζει στὸν Θεό· ἔχει τὸν Θεὸ χρεώστη. Μὲ τὴν ἐλεημοσύνη δανείζουμε σ᾿ Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος μᾶς χάρισε τὰ πάντα. Τοῦ δανείζουμε ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ ποὺ Ἐκεῖνος μᾶς χάρισε.

Ἂς ἀνοίγουμε συνεπῶς τοὺς θησαυρούς μας στοὺς ἀναγκεμένους ἀδελφούς μας κι ἂς εἴμαστε βέβαιοι ὅτι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὄχι ἁπλῶς τοὺς ἐνισχύουμε ὑλικὰ ἢ πνευματικά, ἀλλὰ κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι πλουτίζουμε «εἰς τὸν αἰῶνα».